Hel jest królową królestwa zaświatów Hel w mitologii nordyckiej .
Jest córką boga Lokiego i olbrzymki Angrbody oraz siostrą wilka Fenrira i Węża Świata Jörmunganda
Chociaż często nazywana jest boginią, Hel jest bardziej półboginią i jötunn , istotą z Jotunheimu, królestwa gigantów .
Jej imię oznacza „ukryty” i odnosi się do zmarłych, którzy są chowani lub kremowani i których dusze są niewidzialne dla żywych.
Większość uczonych zgadza się, że nie istniała ona w przedchrześcijańskiej Skandynawii i jest mniej więcej dziełem islandzkiego mitografa Snorriego Sturlusona (1179-1241), który zachował sagi nordyckie.
Jednakże Sturluson był dziełem chrześcijańskim przeznaczonym dla chrześcijańskiej publiczności, dlatego przyjmuje się, że zmienił pewne aspekty pogańskich opowieści, aby uczynić je bardziej akceptowalnymi dla chrześcijan.
Wielu współczesnych uczonych doszło do wniosku, że w przedchrześcijańskich wierzeniach Skandynawskich nie było istoty zwanej jako Hel
Uważa się, że Hel jest przykładem tej zmiany, ponieważ wcześniej wydawało się, że Hel był miejscem i synonimem „grobowca ” , którego nie nadzoruje żadna nadprzyrodzona istota.
Istota Hel jest przedstawiana jako w połowie piękna kobieta, w połowie niebieskie, rozkładające się zwłoki i nie przypomina postaci Heli z filmu Thor : Ragnarök z 2017 roku (nie jest też siostrą Thora ani Lokiego).
Czasami nazywa się ją Olbrzymką, ponieważ jej matka, Angrboda mieszkała w Jotunheim.
Jak zauważono, w dzisiejszych czasach nazywa się ją również Boginią, ponieważ jest córką boga Lokiego.
Jednak główne źródła sugerują, że była Jötunn – niekoniecznie Olbrzymką czy Boginią – ale kimś potomkiem Jötnara z Jotunheimu, który mógł być Olbrzymem , ale niekoniecznie nim był.
W tekstach nordyckich nie ma jej jasnej definicji i prawdopodobnie najlepiej jest ją rozumieć jako nadprzyrodzoną istotę (być może półboginię) normalnych rozmiarów.
https://www.worldhistory.org/image/14571/lokis-brood/
Loki's Brood by the German artist Emil Doepler, illustration from page 43 of Walhall, die Götterwelt der Germanen, Martin Oldenbourg, Berlin. 1905.
The drawing depicts the Norse god Loki's three children by the giantess Angrboda (shown in the background): Fenrir the wolf, Jörmungandr the serpent, and Hel the jötunn and Queen of the Dead in the realm of Hel. All three children, abused by the gods of Asgard, contribute to Ragnarök, the Twilight of the Gods.
Pochodzenie dzieci Lokiego
Oryginalne opowieści tworzące sagi nordyckie były przez wieki przekazywane ustnie i spisane dopiero w czasach naszej ery.
Wcześniej pismo przybierało formę Run z alfabetem składającym się z 24 znaków, ale używano ich tylko w krótkich fragmentach, takich jak pomniki wyryte na kamieniach lub patykach Runicznych.
Uczony John Lindow komentuje:
Chociaż nieliczne zachowane laski Runiczne i inne rodzaje inskrypcji Runicznych pokazują, że Runy można wykorzystać na wiele sposobów, Skandynawia przez całą epokę Wikingów była pod każdym względem społeczeństwem ustnym, w którym prawie wszystkie informacje były zakodowane w pamięci śmiertelnej – a nie w książkach, które można przechowywać – i przekazywanych z jednego wspomnienia do drugiego poprzez akty mowy.
Niektóre akty mowy miały charakter formalny, inne nie.
Jednak podobnie jak przemówienia, które politycy dostosowują do różnych odbiorców, duża część starożytnej wiedzy musiała ulegać zmianom w przekazie ustnym.
Bez autorytetu dokumentu pisanego nie było możliwości porównania wersji tekstu, dlatego nie można zakładać, że tekst zapisany w źródle trzynastowiecznym przetrwał w niezmienionej formie przez wieki przekazu ustnego. (11-12)
Odnosi się to do każdego aspektu mitologii nordyckiej , ale szczególnie w odniesieniu do Helu.
Wielu współczesnych uczonych doszło do wniosku, że w przedchrześcijańskich wierzeniach skandynawskich nie istniała żadna istota znana jako Hel, a wśród nich Rudolf Simek zauważa:
„Ogólnie rzecz biorąc, nic nie przemawia na korzyść wiary w Boginię Hel w czasach przedchrześcijańskich” (138), ale jednocześnie przyznaje się, że nie można z całą pewnością powiedzieć, jakie były wierzenia przed chrześcijaństwem, ponieważ nie ma o nich żadnej pisemnej wzmianki.
Pierwsza wzmianka o Helu pochodzi z XIII-wiecznej Gylfaginning of the Prose Edda , rozdział 34, gdzie wspomina się o niej jako o jednym z trójki dzieci Lokiego, urodzonym przez Olbrzymkę Angrbodę mieszkającą w Jotunheim.
Bogowie Asgardu otrzymują proroctwo, że te dzieci dorosną, powodując ich niepokój, a Odyn albo posyła po nie, albo jedzie do Jotunheimu, aby sprowadzić je z powrotem do samego Asgardu, gdzie będzie mógł monitorować ich poczynania.
Trójka dzieci to młoda kobieta Hel, Wilczy szczeniak Fenrir i mały Wąż Jörmungandr.
Odyn niemal natychmiast wrzuca Jörmungandra do morza i wrzuca Hel w dół pod lodową krainę Niflheim, gdzie przyznaje jej „władzę” nad Dziewięcioma Krainami kosmologii nordyckiej .
Wydaje się, że ta władza jest ograniczona do dusz zmarłych, które przejdą Helvegr, drogą umarłych, do jej królestwa pod Niflheim, znanego jako Niflhel lub Hel.
Odyn przetrzymuje Wilka Fenrira w Asgardzie z nigdy nie wyjaśnionych powodów, gdzie rośnie w coraz bardziej zastraszającym tempie, aż stanie się tak ogromny i tak silny, że bogowie obawiają się, że nie będą w stanie go ujarzmić, jeśli kiedykolwiek zdecyduje się odwrócić na nich.
Oszukują Fenrira, aby zgodził się na związanie go kajdanami wykonanymi przez Krasnoludy, które trzymają go mocno na wyspie, a następnie tam go zostawiają.
W tym czasie Jörmungandr również rozwijał się pod powierzchnią morza, aż stał się tak ogromny, że otaczał świat Midgard, w którym żyją śmiertelnicy; jest wówczas znany jako Wąż Świata.
Podczas gdy losy jej braci się toczą, Hel siedzi jako Królowa Umarłych w swoim mrocznym królestwie, którego nie może opuścić bardziej niż jej poddani.
Kraina Helu
Hel znajdował się na północy i prowadziła do niego droga prowadząca w dół, przez most nad rzeką włóczni, przez bramę w wysokim płocie strzeżonym przez wilka Garma.
Królestwo Helu było zarezerwowane przede wszystkim dla tych, którzy zmarli ze starości lub chorób (choć zdarzały się wyjątki obejmujące, jak się wydaje, wypadki), a nie chwalebnie w bitwie lub z innych powodów.
Dusze wojowników udały się do Sali Odyna w Walhalli , te, które utonęły, zostały zabrane przez Boginię Ran, żonę Boga Morza Aegira, a dusze zwykłych ludzi udały się do Fólkvangr („pola ludu”), któremu przewodniczyła Bogini Freyja .
Nie jest jasne, kto dokładnie, oprócz chorych i starszych, znalazł się w Helu, ale nie była to kraina kar ani męk.
W Helu dusze były dobrze traktowane, co jasno wynika z historii o przybyciu tam Boga Baldra, kiedy podłoga była pokryta złotem, a ławki przywitały go świeżą słomą.
Simek zauważa, że „Hel nie jest miejscem kary, ani piekłem, to po prostu miejsce zamieszkania umarłych”, ale ogólnie nie jest to miejsce przyjemne.
Gdy zmarli już przybędą, nigdy nie będą mogli odejść, a ich świat jest wilgotny, ciemny, zimny i mglisty.
Simek komentuje aspekty pałacu Helu :
Jej przedpokój nazywa się Eljudnir „wilgotnym miejscem”, jej talerz i nóż „'hunger',”, jej służąca Ganglati „powolna”, służąca Ganglot „leniwa”, próg Fallandaforad „przeszkodą”, a łóżko Kor „choroba”, zasłony łóżka Blikjanda-bolr „czarne nieszczęście”.
Opierając się na wzmiankach o nim w różnych opowieściach, wydaje się, że każda dusza nie należąca do wojownika, który zginął w bitwie, może trafić do Helu, ale nie ma żadnego powodu, dla którego dusza miałaby znaleźć się w Helu, a nie w Fólkvangr, chyba że umrze z powodu choroby lub starości wiek.
Jednocześnie wydaje się, że w Helu jest sporo dusz, które nie umarły z żadnej z tych przyczyn, a dwie najbardziej znane to bóg Baldr i jego żona Nanna .