Forum Ezoteryczne Dobry Tarot
Szmaragdy-Historia - Wersja do druku

+- Forum Ezoteryczne Dobry Tarot (https://dobrytarot.pl)
+-- Dział: Dary Ziemi (https://dobrytarot.pl/forumdisplay.php?fid=299)
+--- Dział: Litoterapia (https://dobrytarot.pl/forumdisplay.php?fid=62)
+--- Wątek: Szmaragdy-Historia (/showthread.php?tid=13636)

Strony: 1 2


Szmaragdy-Historia - Krystyna - 17-12-2021

   
Starożytna egipska bransoletka z małymi wstawianymi kamieniami w misternym wzorze.
Szmaragdowa biżuteria na przestrzeni wieków
Emerald Jewelry Through the Ages
The History Of Emerald Jewelry

Biżuteria wykonana ze szlachetnych materiałów zawsze była częścią naszego repertuaru modowego ze względu na swoją wartość, rzadkość i trwałe piękno.
Zawarliśmy krótki katalog okresów i stylów biżuterii, aby dać ci wyobrażenie o tym, jak Szmaragdy były pielęgnowane i noszone na przestrzeni wieków.

Biżuteria antyczna
Biżuteria Szmaragdowa wykonana ponad sto lat temu jest uważana za antyczną, a biżuterię w wieku od dwudziestu do stu lat bardziej trafnie określa się jako „vintage”.
Dobra antyczna biżuteria ze Szmaragdami jest bardzo rzadka i cenna.
Wiele z naprawdę wspaniałych Szmaragdowych klejnotów znajduje się w muzeach, skarbcach i kolekcjach państwowych.
Jeśli na rynku pojawi się wysokiej jakości antyczny przedmiot, wymaga on wysokich cen, zwłaszcza jeśli zawiera duże kamienie naturalne lub ma niezwykłą historię.
https://www.emeralds.com/education/emerald-jewelry/emerald-jewelry-styles
https://mandysart.co.za/tag/egyptian/


RE: Historia biżuterii Szmaragdowej - Krystyna - 17-12-2021

   
Starożytna mapa Nilu z oazami przedstawionymi po każdej stronie.

   
Egipski naszyjnik odrodzenia z rzeźbionymi skarabeuszy oprawionymi w filigranowe Złoto.

Biżuteria starożytnego Egiptu i jej współczesne odrodzenie
Ancient Egyptian Jewelry and its Modern Revival
Pomimo starożytnych błędnych wyobrażeń na temat związku między Szmaragdem a innymi zielonymi kamieniami , wiemy, że prawdziwe Szmaragdy wydobywano w starożytnym Egipcie .
Dla starożytnych Egipcjan zielony był świętym kolorem związanym z żyznością ziem corocznie zalewanych przez Nil .

W najdawniejszych czasach tylko faraonowie mogli nosić Szmaragdy.
Niektóre były osadzone w pierścieniach, które były noszone na czubkach palców, a nie na podstawie.
Królów egipskich chowano również ze Szmaragdem, symbolem życia wiecznego.
Naszyjnik z 14 wieku pne został podobno znaleziony w grobowcu Tutanchamona króla .

Uważano, że Szmaragdy starożytnego Egiptu mają szczególne właściwości lecznicze .
Były również używane jako amulety i talizmany .
Uważano, że Szmaragdy i inne kamienie szlachetne są domem dla potężnych dżinów, które zostały zamienione w kamień.
Egipcjanie używali w naszyjnikach koralików ze Szmaragdu, Karneolu, Agatu, Lapis Lazuli i Ametystu, aby chronić noszącego przed wszelkim złem.
Pierwsze talizmany Szmaragdowe zostały wyrzeźbione w skarabeusze .
Według Budge'a (1965), wyrzeźbiony Szmaragdowy skarabeusz zawierał również wizerunek Izydy i został obdarzony mocą podczas świętego obrzędu zwanego „Ceremonią Żuka”.
Szmaragdy były szeroko stosowane w egipskiej biżuterii odrodzenia z końca XIX i początku XX wieku.
Spektakularna horda wykopana z grobowca Tutenchamona w 1922 roku zainspirowała projektantów Art Deco, którzy entuzjastycznie przyjęli egipskie motywy i wzory
https://emeralds.com/education/emerald-jewelry/emerald-jewelry-styles/


RE: Historia biżuterii Szmaragdowej - Krystyna - 17-12-2021

   
Ta mozaika z Pompejów ilustruje rzymską modę na biżuterię w I wieku n.e.

   
Starożytny rzymski pierścionek ze szmaragdem, perłą i złotem.

Biżuteria klasycznej Grecji i Rzymu oraz jej przebudzenia
The Jewelry of Classical Greece and Rome, and its Revivals

Szmaragdy były dobrze znane w klasycznej Grecji i Rzymie i podobnie jak Egipcjanie (znani z tego, że są oryginalnym źródłem Szmaragdów i innych pięknych zielonych klejnotów), Grecy i Rzymianie przypisywali swoim klejnotom moc uzdrawiania, talizmanu i astrologii
Duża część biżuterii tego okresu charakteryzuje się szerokim zastosowaniem grawerowanych pieczęci i kamieni szlachetnych oraz polerowaniem surowych form klejnotów. Dzięki temu bardzo łatwo jest zidentyfikować różne rodzaje klejnotów używanych z tego okresu.
Autentyczna biżuteria z tego okresu jest wyjątkowo rzadka, ale wiemy, że klasyczni rzemieślnicy byli znakomitymi kowalami.
Starożytni złotnicy praktykowali sztukę granulacji, trudną technikę zdobienia powierzchni złotymi koralikami.
Granulacja jest najczęściej kojarzona z Etruskami, którzy przed powstaniem Rzymu okupowali północne i środkowe Włochy. Techniki tej nauczyli się od Fenicjan , którzy z kolei przywieźli ją z Egiptu, ale to Etruskowie wznieśli tę sztukę na najwyższe wyżyny.
Ponowne zainteresowanie klasycznymi motywami nastąpiło w okresie renesansu.
Ostatnio rosnące zapotrzebowanie na biżuterię inspirowaną klasyką pobudziło produkcję współczesnych opraw Szmaragdowych opartych na granulacji, a współcześni złotnicy z radością odkrywają tę starożytną sztukę.
https://emeralds.com/education/emerald-jewelry/emerald-jewelry-styles/


RE: Historia biżuterii Szmaragdowej - Krystyna - 17-12-2021

   
Anne de Beaujeu, fragment tryptyku Maître de Moulins (ok. 1498)

   
Złoty i Szmaragdowy kolczyk z III wieku.

Europejskie Średniowiecze
The European Middle Ages
Dziedzictwo rzymskie w Europie było kontynuowane we wczesnym średniowieczu dzięki technikom filigranowego złota, pracy cloisonné i użyciu klejnotów kaboszonowych.
Biżuteria tego okresu kojarzyła się przede wszystkim z ubiorem i obejmowała zapięcia, broszki, sprzączki do pasków i guziki.
Odziedziczone po Rzymianach kamee i wklęsłodruki były często używane w biżuterii.
W późnym średniowieczu kamienie szlachetne stały się szerzej dostępne, przynajmniej w ważnych europejskich miastach, które handlowały ze Wschodem, a przemysł jubilerski był coraz bardziej regulowany.

W 1331 r. w Paryżu wydano edykt przeciwko używaniu klejonych
W 1355 r. jubilerom zabroniono nakładania przyciemnianej folii pod kamienie jubilerskie w celu poprawienia ich koloru.
Chociaż prawa dostojne nakazywały, aby drogocenne klejnoty były zarezerwowane dla duchowieństwa lub arystokracji, użycie biżuterii i ilość noszonej biżuterii wzrastają przez cały okres.

W 1363 roku angielski statut Edwarda III de victu et vestitu dekretował, że rzemieślnicy, chłopi, ich żony i dzieci nie mogą nosić przedmiotów ze Złota lub Srebra.
Rycerzom nie wolno było nosić pierścionków ani broszek wykonanych ze Złota lub wysadzanych drogocennymi kamieniami.
Tylko kupcy, właściciele ziemi i ich rodziny mogli nosić ubrania i nakrycia głowy ozdobione srebrem i kamieniami szlachetnymi.

W biżuterii dworskiej korony, kapelusze i inne ozdoby głowy były inkrustowane drobnymi kamieniami, w tym Szmaragdami, Rubinami, Szafirami, Perłami i Diamentami. Mężczyźni nosili wysadzane klejnotami ubrania, naszyjniki i paski.
Pod koniec XIV wieku włosy kobiet były usztywniane na uszach i utrzymywane na miejscu za pomocą gęsto wysadzanych klejnotami złotych siatek na włosy.
Na szyi noszono wysadzane klejnotami relikwiarze, a na sukniach z niskimi dekoltami, haftowanymi jedwabiem i szytymi klejnotami, noszono rozmaite broszki i odznaki.
https://emeralds.com/education/emerald-jewelry/emerald-jewelry-styles/


RE: Historia biżuterii Szmaragdowej - Krystyna - 17-12-2021

   
Indyjski wisiorek z Mughal, który można wykorzystać jako biżuterię kundan.

   
Rzeźbiony Szmaragd, który może być używany do wielu celów zdobniczych w kawałkach Mogołów.

Biżuteria Subkontynentu IndyjskiegoJewelry of the Indian Subcontinent
Starożytne kultury Subkontynentu Indyjskiego były zafascynowane kamieniami szlachetnymi. 
Starożytne teksty zawierają odniesienia do używania Szmaragdów w ceremonii iw życiu codziennym 
Uważano, że Szmaragd ofiarowany bogom daje „ Wiedzę o duszy i wieczności ”.

Chociaż rdzenne indyjskie królestwa miały silne tradycje jubilerskie, jak na ironię, najbardziej rozpoznawalny i najbardziej kolekcjonerski ze wszystkich antycznych indyjskich stylów biżuterii został opracowany przez zagranicznych zdobywców zwanych Mogołówami. 
W okresie Mogołów, od 1504 do 1707 r., muzułmańskie dwory cesarskie, które dominowały w północnych Indiach, były zalane bogatymi ozdobami osobistymi. 
Biżuteria Mughal łączy kolorowe kamienie i diamenty w wyszukane, abstrakcyjne wzory. 
Patronowie Mogołów preferowali kolory czerwony, zielony i biały, więc Rubiny, Szmaragdy, Diamenty i Perły były dominującymi klejnotami. 
W wielu przypadkach kamieniom szlachetnym towarzyszyła misterna i kolorowa praca emalierska. 
Złożone oprawy ze Złota zostały wykonane w wyjątkowo indyjskim stylu zwanym techniką kundan .

W okresie Mogołów mężczyźni nosili taką samą biżuterię jak kobiety. 
Klejnoty Mogołów obejmowały pierścionki, naszyjniki i kolczyki, a także okazałe rękojeści mieczy, pochwy, aigretty (ozdoby turbanów), wisiorki na brwi, obrączki i ozdoby na nos. 
Nawet meble i wnętrza pałaców ozdobiono drogocennymi klejnotami. 
Wielkim centrum produkcji biżuterii Mogołów było piękne „ Różowe Miasto ” Jaïpur w Radżastanie, które do dziś pozostaje głównym ośrodkiem tradycyjnej indyjskiej produkcji biżuterii. 
Autentyczna biżuteria Mogołów jest rzadka i niezwykle cenna. 
Kiedy wchodzi na rynek, zwykle odbywa się za pośrednictwem jednego z głównych domów aukcyjnych.

Wiele nowoczesnej biżuterii indyjskiej ma naśladować styl Mogołów, który zyskał popularność również poza Indiami. 
Indie mają kwitnący rodzimy rynek biżuterii, a duży procent zgromadzonego bogactwa rodziny jest ukryty w złotych ozdobach kobiet. 
Dziś Indie spożywają duże ilości Szmaragdu i są również głównym źródłem Szmaragdowych koralików używanych w biżuterii.
https://emeralds.com/education/emerald-jewelry/emerald-jewelry-styles/


RE: Szmaragdowa biżuteria -Historia - Krystyna - 17-12-2021

   
Portret króla Henryka VIII w wyborze jego wyszukanych klejnotów autorstwa Holbeina.

   
Eleonora austriacka nosząca biżuterię z tamtych czasów (ok.1525).

Europejski renesans
The European Renaissance

W okresie renesansu kowalstwo i cięcie kamienia w Europie poczyniły wielkie postępy, a posiadanie biżuterii zaczęło rozprzestrzeniać się poza arystokrację i duchowieństwo. 
Chociaż Henryk VIII nosił tyle klejnotów i biżuterii, co jego żony, pod koniec tego okresu ozdoby kobiet były znacznie bardziej wyszukane niż męskie – chociaż mężczyźni nadal nosili mocno haftowane ubrania.

Biżuteria renesansowa zapożyczona w dużej mierze z klasycznych motywów rzeźbiarskich – do ikonografii klejnotów trafiają nimfy, centaury, gryfy, satyry i inne klasyczne przedmioty. 
Ciężkie złote łańcuszki i obroże były popularne, zwłaszcza wśród kobiet, a kunsztowne wisiorki stopniowo wyparły tradycyjną broszkę.
To w tym i następnym okresie ogromne ilości Szmaragdów zaczęły napływać do Europy z Nowego Świata. 
Konkwistadorzy przeczesywali Nowy Świat w poszukiwaniu Szmaragdów i innych łupów, napędzanych po części baśniowymi legendami o wielkim bogactwie . 
Joseph d'Acosta napisał, że statek, który przywiózł go do Hiszpanii w 1587 roku, przewoził co najmniej dwieście funtów Szmaragdów.

Początkowo Szmaragdy z Nowego Świata nosili wyłącznie członkowie hiszpańskiej rodziny królewskiej. 
Moda w Kastylii w XVI wieku polegała na ciemnych ubraniach z białymi koronkowymi kołnierzami tak wysokimi, że odsłonięte były tylko twarz i ręce.
Szmaragdowa biżuteria pomogła rozjaśnić ponury strój. 
Pod koniec XVI wieku styl ten rozprzestrzenił się na prawie wszystkie dwory europejskie, podobnie jak pragnienie Szmaragdów.
https://emeralds.com/education/emerald-jewelry/emerald-jewelry-styles/


RE: Szmaragdowa biżuteria -Historia - Krystyna - 17-12-2021

   
Portret cesarzowej Józefiny w jednym ze swoich słynnych naszyjników w girlandy.

Tradycje biżuterii z XVII i XVIII wieku
17th and 18th Century Jewelry Traditions

Około pierwszej ćwierci XVII wieku kobiety zareagowały na dławiące suknie i mnogość zdobień, które charakteryzowały styl renesansowy. 
Moda podkreślała zamiast tego miękkie, powiewne draperie i prostsze pasujące do siebie klejnoty.

W XVIII wieku genialne cięcia kamienia zostały wynalezione przez Vicenzo Peruzziego. 
Kobiety wolały diamenty, które w nocy odbijały światło świec w olśniewający sposób, a w dzień bogato zabarwione kamienie. 
Kasztelanki były najważniejszą kobiecą biżuterią w ciągu dnia. 
Były używane nie tylko do noszenia zegarka, ale także do étui lub wisiorka, w którym znajdowały się przybory do szycia, takie jak naparstki i nożyczki. 
Ten przedmiot użytkowy był również nazywany „ekwipunkiem”.
Mężczyźni nosili wyszukane sprzączki na butach, w pasie, na kapeluszach, a także do zapinania tasiemek z aksamitu lub haftowanej tkaniny wokół szyi i nadgarstków.

Okres 1789-1870
Można powiedzieć, że XIX wiek rozpoczął się wraz z rewolucją francuską, a cesarzowa Józefina, żona Napoleona, daje nam obszerną ilustrację ówczesnej mody na biżuterię i odzież.
 Głębokie dekolty idealnie nadawały się do eksponowania dużych wisiorków lub ciężkich naszyjników w girlandy, które były modne. 
Parures również były modne, a zarówno cesarzowa Józefina, jak i jej następczyni, cesarzowa Marie-Louise, mieli godne uwagi egzemplarze wykonane z Rubinów, Diamentów i Szmaragdów.

Okres charakteryzuje się romantyzmem i odrodzeniem gotyku. 
Algierskie kampanie Napoleona również wpłynęły na europejską biżuterię, a wyszukane węzły i frędzle zostały włączone do projektów kolczyków, broszek, wisiorków i złotych spinek do włosów.
źródło


RE: Szmaragdowa biżuteria -Historia - Krystyna - 17-12-2021

   
Młoda Królowa Wiktoria na jej koronacji.

   
Przykład wiktoriańskiego pierścionka.

Biżuteria Wiktoriańska
Victorian Jewelry

Trendy jubilerskie epoki wiktoriańskiej wyznaczała – zgadliście – sama królowa Wiktoria. 
Z panowaniem, które trwało ponad 60 lat, królowa Wiktoria miała ogromny wpływ na historię projektowania biżuterii. 
Powstanie brytyjskiej klasy średniej po rewolucji przemysłowej oznaczało, że po raz pierwszy zwykli ludzie mogli sobie pozwolić na zakup biżuterii.

Epokę wiktoriańską można podzielić na trzy odrębne okresy: okres wczesnej epoki wiktoriańskiej lub romantyzmu (1837-1860), okres środkowy wiktoriański lub wielki (1860-1885) oraz okres późnego wiktoriański lub estetyczny (1885-1901).

Na początku XIX wieku idealna kobieta była ozdobną wizytówką, naczyniem, na którym eksponowano bogactwo i dobrobyt rodziny. 
Biżuteria była uważana za niezbędny składnik stroju klasy średniej i wyższej. 
Wśród tych klas tradycją było wręczanie pannie młodej szkatułki z klejnotami, zwanej corbeille , w ramach umowy małżeńskiej. 
Korbeille niezwykle bogatych i sławnych były szczegółowo opisane w magazynach o modzie damskiej, z którymi wszyscy konsultowali się w celu uzyskania informacji o tym, co jest nowe i akceptowane społecznie.

Wraz z upodobaniem do egzotyki pojawił się popyt na doskonałe rzemiosło, który został pobudzony przez kontakt z kulturami kolonii brytyjskich. 
Podczas długich rządów królowej Wiktorii biżuteria zawierała skomplikowane metaloplastyki; bajeczne kamienie; oraz motywy chińskie, japońskie, indyjskie i bliskowschodnie.

We wczesnym okresie wiktoriańskim lub romantycznym inspiracją do tworzenia biżuterii była natura. 
Dużą popularnością cieszyły się delikatne motywy i motywy z okresu średniowiecza i renesansu. 
Bransoletki były popularnym przedmiotem, a wiele z nich było noszonych na każdym ramieniu. 
Większe, bardziej ozdobne naszyjniki dominowały w strojach wieczorowych, ale skromne medaliony były noszone w ciągu dnia.

W okresie Mid Victorian lub Grand projektowanie biżuterii stało się odważniejsze i bardziej ekstrawaganckie. 
Motywy greckie, etruskie i egipskie stały się popularne dzięki ekscytującym nowym znaleziskom archeologicznym. 
W latach 80. XIX wieku bezbarwne kamienie stały się modne. 
Ponieważ okres ten odpowiadał śmierci męża królowej Wiktorii, popularna stała się także biżuteria poranna, zawierająca Gagat, Onyks, Granat i Ametyst.

W późnym okresie wiktoriańskim lub estetycznym, kiedy więcej kobiet zapisywało się na studia i starało się o prawo do głosowania, moda ponownie się zmieniła. 
Kobiety zaczęły ograniczać pokazy biżuterii.
Noszenie Diamentów w ciągu dnia było uważane za szczyt złego gustu. 
Koral i kamienie półszlachetne można było nosić w dzień, ale szlachetne metale i kamienie szlachetne zarezerwowano dla formalnego wieczorowego stroju.

Wyszukana i często dość formalna biżuteria w stylu wiktoriańskim jest popularna wśród kolekcjonerów antyków.
 Szmaragdowa biżuteria, która naśladuje styl wiktoriański, jest również dziś szeroko produkowana i sprzedawana.


RE: Szmaragdowa biżuteria -Historia - Krystyna - 17-12-2021

   
Edwardiański pierścionek z misterną i szczegółową metaloplastyką.

Biżuteria Edwardiańska
Edwardian Jewelry
Następca Wiktorii, król Edward VII, odziedziczył imperium u szczytu swojej potęgi i wpływów. 
Edwardiańska Anglia zrodziła wyraźny i wpływowy styl biżuterii.
Biżuteria Edwardiańska w dużej mierze zawdzięcza swój charakter Platynie, rzadkiemu i niezwykle mocnemu metalowi, który wszedł do handlu jubilerskiego pod koniec XIX wieku. 
Chociaż Hiszpanie odzyskali platynę z Ameryki Południowej w XVII wieku, minęło prawie dwieście lat, zanim metalowcy opanowali techniki jej rafinacji i odlewania. 
Kiedy już to zrobili, jubilerzy szybko wykorzystali unikalne właściwości platyny.

Ogromna wytrzymałość Platyny pozwala jej wytrzymać zużycie, nawet gdy jest wciągnięta w cienki drut i smukłe kształty. 
Delikatne siateczki, delikatne girlandy i atłasowe wstążki, wszystkie tak delikatne, że odlane ze złota rozpadłyby się jak wosk, stały się znakiem rozpoznawczym Edwardiańskiej biżuterii. 
Edwardiańscy projektanci przyjęli czysty, lekki styl, który w dużym stopniu wykorzystywał klasyczne motywy zapożyczone z Grecji i Rzymu. 
Wraz z ogromnym napływem Diamentów pochodzących z nowo odkrytych złóż południowoafrykańskich, jubilerzy edwardiańscy wzbogacili swoje wyroby wieloma małymi Diamentami. 
Diamenty i platyna stanowiły również przyjemne tło dla pięknych Szmaragdów.
Podczas gdy piękne przykłady biżuterii Edwardiańskiej są drogie na aukcjach, styl ten jest często naśladowany w nowoczesnych modach biżuteryjnych.


RE: Szmaragdowa biżuteria -Historia - Krystyna - 17-12-2021

   
Style Art Nouveau i Jugendstil
Art Nouveau and Jugendstil Styles
Podczas gdy biżuteria Edwardiańska rozkwitała w Anglii, Europa kontynentalna stworzyła rodzinę stylów, które są szczególnie popularne wśród dzisiejszych kolekcjonerów biżuterii. 
Style te były znane jako Art Nouveau we Francji i Jugendstil w krajach niemieckojęzycznych.
Zamiast prymitywnych wstążek i girland edwardiańskiej Anglii, style kontynentalne zawierały organiczne linie i motywy. 
Kamienie fasetowane, rzeźbione i oszlifowane kaboszonem, w tym drobne Szmaragdy, były osadzane w skomplikowanych metalowych oprawach i często zdobione delikatną emalią. 
Przedmioty z natury były szczególnie popularne, a biżuteria z przełomu wieków często zawierała delikatnie wykonane kwiaty, owady, ryby, jaszczurki, węże i ptaki.
źródło


RE: Szmaragdowa biżuteria -Historia - Krystyna - 17-12-2021

       
Biżuteria w stylu Vintage
Vintage Jewelry

Szmaragdowa biżuteria w stylu Vintage zawiera kolorowy urok Art Deco i bardziej masywne elementy Retro.
Style Vintage są bardzo kolekcjonerskie wśród koneserów, więc drobne przedmioty mogą osiągać ceny znacznie przewyższające wartość klejnotów i metali szlachetnych, z których są wykonane.

Biżuteria w stylu Art Deco
Termin „Art Deco” wywodzi się z Exposition Internationale des Art s Déco ratifs , która odbyła się w Paryżu w 1925 roku.
Wystawa w Paryżu, obejmująca meble, wnętrza i przedmioty gospodarstwa domowego wraz z biżuterią, wprowadziła świat w radykalnie nowy styl.
Zniknęły delikatne maswerki edwardiańskiej biżuterii, kapryśne zwierzęta i wijące się macki secesji.
W ich miejsce pojawiły się odważne, kontrastujące kolory, szerokie pola błyszczących Diamentów i muskularna geometria, która odzwierciedlała żywiołową energię epoki maszyn.
Jednak pomimo tego, że celebrowała nowoczesność, biżuteria Art Deco zapożyczyła swobodnie ze starożytnych tradycji jubilerskich na całym świecie.
Motywy chińskie, egipskie i afrykańskie zostały zreinterpretowane we współczesnych materiałach.

Biżuteria Art Deco była agresywnie nowoczesna, ale jej nowoczesne techniki i estetyka łączyły również nieskrępowaną wyobraźnię i wykwintne rzemiosło.
Nic dziwnego, że klejnoty Art Deco wciąż są uważane za ikony sztuki jubilerskiej, lub że wielkie domy jubilerskie, w tym Cartier, Mauboussin, Boucheron i Van Cleef i Arpels, ugruntowały swoją reputację taką pracą.

Projektanci Art Deco użyli nierozcieńczonego błękitu, zieleni i czerwieni Szafirów, Szmaragdów i rubinów na tle platynowych opraw lub czarnej emalii.
Kombinacje Szafiru, Szmaragdu i Rubinu były ulubieńcami Cartiera, a klejnoty z tymi klejnotami wyrzeźbionymi w kształtach owoców i liści nazywano „tutti-frutti”.

Popularne były długie wiszące kolczyki, bransoletki mankietowe, misterne pierścionki wysadzane platyną oraz naszyjniki i wisiorki wszelkich rozmiarów.
Do stylu Art Deco należą przede wszystkim dwa rodzaje biżuterii: podwójny klips oraz sautoir.

Styl Art Deco panował od połowy lat 20 do połowy lat 30 XX wieku, kiedy wojenna trzeźwość łagodziła jego żywiołowość, a wojenna produkcja wysysała wykwalifikowanych rzemieślników do mniej pokojowych celów.

Retro Jewelry
W burzliwych latach 30. Art Deco przekształciło się w styl zwany obecnie „Retro”.
Odważna geometria wprowadzona w biżuterii Art Deco utrzymała się, ale w bardziej masywnym i metalicznym wcieleniu.
Biżuteria Art Deco była mocno wysadzana diamentami i kolorowymi kamieniami, ale metal dominuje w biżuterii okresu Retro.
Biżuteria Retro ma szerokie zakrzywione, zwijane lub przewijane powierzchnie i blokowe kształty odtworzone z błyszczącego metalu.
Popularnymi motywami są również kształty pocisków, grube wstążki i cylindry.

Złoto było szeroko stosowane w projektach okresu Retro, ponieważ zapasy platyny zostały wyprowadzone na potrzeby działań wojennych.
Miedziany odcień różowego złota w publicznej wyobraźni nadal kojarzy się ze stylem Retro.
Szmaragd był popularnym kamieniem w projektach biżuterii w stylu retro, który obejmował duże pierścionki koktajlowe, naszyjniki i bransoletki z wdziękiem.
Biżuteria Retro często zawierała małe kamienie szlachetne, które często były wysadzane kanałami .

Dzięki dogłębnemu zrozumieniu biżuterii Szmaragdowej w miarę jej rozwoju w historii, teraz przechodzimy do różnorodności w nowoczesnej biżuterii Szmaragdowej .

Dzięki dogłębnemu zrozumieniu biżuterii szmaragdowej w miarę jej rozwoju w historii, teraz przechodzimy do różnorodności w nowoczesnej biżuterii szmaragdowej .
https://www.emeralds.com/education/emerald-jewelry/modern-emerald-jewelry/
https://emeralds.com/education/emerald-jewelry/emerald-jewelry-styles/


RE: Szmaragdowa biżuteria -Historia - Krystyna - 17-12-2021

   
https://live.staticflickr.com/2433/3720737748_2cbaa2b93f_b.jpg
Spanish Inquisition Necklace

   
https://www.gia.edu/images/70124_468x468.jpg
W tym starożytnym egipskim naszyjniku głównym kamieniem jest kwarc. Nić składa się ze szmaragdu, ametystu i złotego fajansu (ceramika szkliwiona)
Robert Weldon, wypożyczony z Royal Ontario Museum, Toronto, Kanada

Antyk
Wczesne kopalnie Szmaragdu i koneserzy

Antiquity Early Emerald Mines & Connoisseurs
Słynne egipskie kopalnie Szmaragdu, znane również jako kopalnie Szmaragdu Kleopatry, były głównym źródłem Szmaragdów na świecie, dopóki nie odkryto znaczących złóż w obu Amerykach w XVI wieku. 
Dla wczesnych Egipcjan zielony był świętym kolorem związanym z żyznością ziem corocznie zalewanych przez Nil. 
Faraonów chowano ze Szmaragdami, symbolem życia wiecznego.

Podczas gdy niektórzy eksperci szacują, że egipskie kopalnie Sikait i Zabara były eksploatowane już w 3500 rpne, inni datują wczesne wydobycie tego obszaru w sposób bardziej konserwatywny między XX a XV wiekiem pne 
Dzisiejsi handlarze kamieni szlachetnych nie byliby pod wrażeniem Szmaragdów z kopalń Kleopatry, chociaż kamienie szlachetne z Sikait i Zabary były pożądane i sprzedawane w starożytności aż do Morza Śródziemnego, Bliskiego Wschodu i Indii.

Większość kamieni wydobytych w starożytności była w rzeczywistości zielonym Berylem 
Wszelkie znalezione prawdziwe Szmaragdy były zwykle małe, gorsze w kolorze lub pełne złamania oraz inkluzji. 
Wiele z tych kamieni nadało się tylko do formowania w koraliki lub wypolerowane kształty geometryczne, takie jak kaboszony.

Starożytne rękopisy wskazują, że Hindusi cenili Szmaragd prawie tak długo, jak Egipcjanie. 
Uważa się, że starożytny termin oznaczający Szmaragdy wywodzi się z sanskryckiego słowa oznaczającego zielony, smarahato . 
Święte pisma zwane Wedami zawierają odniesienia do kilku drogocennych kamieni szlachetnych, w tym Szmaragdów. 
Narody Indian Subcontinent uważali, że Szmaragdy miał moc oczyścić duszę, wzrost bogactwa i przynieść powodzenie w walce.

Źródła Indyjskich Szmaragdów są sprawą dyskusyjną. 
Chociaż złoża Szmaragdu wydobywano w Indiach stosunkowo niedawno, nie jest znane żadne starożytne źródło. 
Niektórzy eksperci uważają, że większość Szmaragdów w Indiach pochodziła z handlu ze starożytnym Egiptem lub została zebrana po XVI-wiecznym odkryciu Szmaragdów przez Hiszpanów w Nowym Świecie.

Starożytni Grecy również znali cenne kamienie szlachetne.  
Uważano, że słynny pierścień Polikratesa przedstawiał Szmaragd. 
Grecki historyk Herodot wspomina o Szmaragdowej kolumnie w świątyni Herkulesa w Tyrze, a Platon wymienia Szmaragd wśród innych znanych kamieni szlachetnych z tego okresu. 
Według Albertusa Magnusa (w Kuntz 1913), słynnego kapłana i uczonego średniowiecza, Aleksander Wielki nosił za pasem magiczny Szmaragd, który zgubił mu się w najbardziej dziwny sposób:
„Po powrocie z kampanii indiańskiej, pragnąc pewnego dnia wykąpać się w Eufracie, odłożył pas, a wąż odgryzł kamień, a następnie wrzucił go do rzeki”.

Zainteresowanie Rzymian Szmaragdami potęgowały kopalnie zlokalizowane w Alpach. 
Paulina, żona rzymskiego cesarza Kaliguli, była znana z ekstrawaganckiego eksponowania Szmaragdów i innych drogocennych kamieni.

Biorąc pod uwagę cały ten pozorny entuzjazm dla „ najpiękniejszego z zielonych kamieni ”, wczesna historia Szmaragdów jest nieco trudna do sprecyzowania.
Wynika to po części z niepewności związanych ze stosowaniem starożytnych terminów dla Szmaragdu oraz z nienaukowej nomenklatury starożytnych.

We wczesnych dniach gemologii klejnoty klasyfikowano według ich koloru. 
Szmaragd był klasyfikowany z wieloma innymi zielonymi kamieniami, w tym Zielonym Szafirem, Turmalinem, Oliwinem, a nawet zwykłym zielonym Kwarcem. Wygląda na to, że mafek Egipcjan, smaragdus Greków i Rzymian oraz zamarut Arabów opisywały prawie każdy zielony kamień, który przypominał Szmaragd lub był prawdziwym Szmaragdem. 
Ponieważ starożytni uczeni mieli ograniczoną wiedzę na temat chemicznych i fizycznych właściwości różnych gatunków minerałów, nie było też podstaw do łączenia Szmaragdu z innymi wielobarwnymi odmianami Berylu .

Opisy dostarczone przez dwa najbardziej znane źródła z ich czasów, Teofrast (~370-285 pne) i Pliniusz (23-79 ne), ujawniają pewną niepewność starożytnych co do prawdziwej natury Szmaragdów. 
Teofrast poinformował swoich czytelników, że podobnie jak Platon szczególnie cenił Szmaragdy. 
Odróżnia Szmaragd od Jaspisu i innych kamieni o mniejszej wartości, ale niejasności pozostają. 
Według Teofrast (przekład Castellani, Brogden 1871):
„Szmaragd posiada pewne szczególne zalety; po zanurzeniu nadaje wodzie swój kolor. Odpoczywa też dla oczu”.

Pliniusz w swojej słynnej Historii Naturalnej opisuje dwanaście odmian Szmaragdu, co jasno pokazuje, że pod starożytną nazwą zgrupowano wiele rodzajów minerałów. Pliniusz stwierdza dalej:
Rzeczywiście, żaden kamień nie ma bardziej przyjemnego dla oka koloru, ponieważ podczas gdy wzrok skupia się z chciwością na zielonej trawie i listowiu drzew, tym większą przyjemność sprawia nam patrzenie na szmaragd, ponieważ nie ma tam zieleni. bardziej intensywne niż to. A poza tym ze wszystkich drogocennych kamieni, ten jest jedynym, który karmi wzrok, nie nasycając go… Jeśli wzrok został znużony lub przyciemniony przez intensywne patrzenie na jakikolwiek inny temat, jest on odświeżany i odnawiany przez patrzenie na ten kamień . Lapidarze, którzy wycinają i grawerują szlachetne klejnoty, dobrze o tym wiedzą, ponieważ nie mają lepszej metody na przywrócenie im oczu niż patrzenie na szmaragd, którego miękki, zielony kolor uspokaja i usuwa zmęczenie 
Należy zauważyć, że Pliniusz również opisuje różne kamienie pod rubryką Beryl i zauważa, że niektórzy uważali, że Smaragdus jest taki sam lub przynajmniej bardzo podobny do tych kamieni.

Jak wskazują zarówno Teofrast, jak i Pliniusz, uważano, że Szmaragd działa korzystnie na oczy. 
 Pliniusza cesarz Neron, który miał notorycznie zły wzrok, używał soczewki ze Szmaragdu, aby poprawić swój pogląd na zawody gladiatorów. 
Na przestrzeni dziejów Szmaragd był kojarzony z wieloma cnotami leczniczymi, magicznymi, religijnymi. astrologicznymi i duchowymi. 
Według Kuntza (1913)
„Szmaragd wyostrzył rozum, obdarzył bogactwem i mocą przewidywania przyszłych wydarzeń. Aby rozwinąć tę ostatnią cnotę, trzeba ją włożyć pod język. Wzmacniał również pamięć. Jasne kamienie były cenione za najlepsze, a legenda głosiła, że zostały przywiezione z „gniazd gryfów”.

Na przestrzeni dziejów szmaragdy były rzeźbione obrazami i napisami. 
Pierwsze rzeźby szmaragdowe powstały w starożytnym Egipcie, gdzie ze szmaragdów uformowano skarabeusze. 
Rdzenni mieszkańcy Nowego Świata rutynowo wyrabiali szmaragdowe koraliki, z których niektóre mogły zostać włączone do słynnego naszyjnika Inkwizycji.

Naszyjnik Inkwizycji był noszony na dworach hiszpańskich i francuskich. 
Wywiercone sześciokątne i cylindryczne koraliki, które tworzą naszyjnik, mogły oryginalnie należeć do artykułów prekolumbijskiej biżuterii, które po prostu zostały zresetowane do naszyjnika.

Chociaż Pliniusz wskazuje, że „za powszechną zgodą ludzkości [Szmaragdy] zostały oszczędzone, nie wolno im było ich grawerować”, wiemy o wielu grawerowanych talizmanach  i kamieniach astrologicznych z okresu greckiego i rzymskiego.

W Indiach, gdzie kolor kamieni szlachetnych od dawna uważany jest za ich główny atut, lapidariusze zaczęli wycinać kamienie, aby zmaksymalizować ich kolor. 
Wczesne technologie cięcia klejnotów obejmowały obracające się koło pokryte proszkiem diamentowym na bazie oleju. 
Indyjskie technologie cięcia kamienia w końcu rozprzestrzeniły się na Zachód, gdzie szybko przyjęli je kochający luksus Grecy i Rzymianie.

Wraz z rozwojem historii szmaragdy nadal przyciągały szczególną uwagę, a my zbadamy to później w Emeralds in the Middle Ages .
https://emeralds.com/education/emerald-history/antiquity-early-mines-and-connoisseurs/


RE: Szmaragdowa biżuteria -Historia - Krystyna - 17-12-2021

   
Okładka ewangeliarza zwanego Codex Aureus inkrustowana jest szmaragdem i szafirami (ok. 870).

Średniowiecze
Szmaragdy w średniowieczu

The Middle Ages Emeralds In The Middle Ages
Po upadku cesarstwa zachodniorzymskiego badania gemologiczne praktycznie zatrzymały się, gdy Europa zaczęła schodzić do średniowiecza 
Siedziba badań intelektualnych przeszła natomiast w ręce islamskich uczonych na Wschodzie. 
Chociaż uczeni ci w dużej mierze opierali się na starożytnych tekstach greckich i rzymskich, czasami dokonywano nowych przełomów, opartych na fizycznych i chemicznych właściwościach kamieni. 
Arabscy uczeni byli również pierwszymi, którzy oddzielili medyczne zastosowania  kamieni szlachetnych od ich zastosowań talizmanicznych – dla niektórych wskazówka, że gemmologia zaczęła ewoluować w naukę.

Chociaż XI-wieczny perski uczony al-Biruni wniósł znaczący wkład w gemmologię i mineralogię, robi niewiele postępów w naszym zrozumieniu Szmaragdów, które podzielił na cztery odmiany:
Akhdar-murr jest lśniący jak liście buraka, jego blask stopniowo się zwiększa, aby osiągnąć najpierw kolor mirtu, a później świeżego i zielonego liścia jęczmienia. 
Druga odmiana jest mniej błyszcząca niż akhdar-murr i nazywa się bahri. 
Jego blask jest jak liść mirtu. 
Chińczycy i mieszkańcy obszarów przybrzeżnych wolą ją od wszystkich innych odmian. 
Trzeci rodzaj jest bardzo zielony, ale ma bardzo słaby połysk. 
Nazywa się Maghribi, jak to lubią mieszkańcy Zachodu. 
Czwarty rodzaj jest mniej zielony niż rodzaj bahri. 
Nazywa się asam (twardy kamień) i jest najtańszym rodzajem. 
Najlepszy Szmaragd ma czystą zieleń bez śladu bladości, ciemności, kropek, słojów, śladów przetarcia i białych żyłek. 
Ani jego składniki nie powinny mieć różnych odcieni. 
Poza tym powinien mieć połysk.

-Biruni ( Książka o mineralogii , przekład 1989) powinna być uznana za zażegnanie plotek o zdolności szmaragdu do oślepiania węży:
„Wszyscy opowiadacze są zgodni w swojej wersji, że węże tracą wzrok, gdy tylko zobaczą szmaragd. Wspominano o tym nawet w pracach naukowych, a przekonanie to jest utrzymywane przez pospólstwo mężczyzn… 
Ale pomimo konsensusu władz uznałem to twierdzenie za błędne. Przeprowadziłem tak wiele eksperymentów z tym twierdzeniem, że nie sposób wyjść poza nie. Miałem szmaragdowe naszyjniki umieszczone na szyjach węży, kazałem im chodzić po szmaragdowych podłogach i kazałem kołysać przed nimi szmaragdowymi linami. Robiłem to przez dziewięć miesięcy, zarówno latem, jak i zimą. Jedyne, czego nie zrobiono, to to, że szmaragd nie został zmielony w collyrium i nałożony na oczy. W każdym razie nie widziałem żadnego negatywnego lub szkodliwego wpływu na ich oczy (poprzez szmaragd).”

Po drugiej stronie świata cywilizacje Majów, Tolteków, Azteków i Inków  wierzyły, że Szmaragdy są święte. 
Szmaragdy odgrywały ważną rolę w obchodach i obrzędach religijnych tych kultur, a także służyły do osobistego zdobienia. 
Indianie Muisca z Kolumbii, gdzie znajdują się najważniejsze złoża Szmaragdu na świecie, wierzyli, że Szmaragd był starożytnym przodkiem ich plemienia.

Jednym z najważniejszych i najbardziej wpływowych lapidariów europejskiego średniowiecza był biskup Marbodus z Rennes (1035 – 1123).
Kościół odegrał kluczową rolę w średniowiecznej Europie, a Szmaragdy mają szczególne znaczenie dla wyznawców doktryny chrześcijańskiej. 
W Biblii kilkakrotnie wspomina się o Szmaragdach. 
W XII-XIV wieku duchowieństwo chrześcijańskie zainteresowało się „litoterapią”-praktyką używania kamieni szlachetnych do leczenia chorych na ciele Członkowie duchowieństwa zazdrośnie strzegli swoich tajemnic i upierali się, że tylko oni rozumieją prawdziwą moc świętych kamieni szlachetnych. 
Sceptyków odrzucano jako heretyków, a uczonym, którzy nie popierali entuzjastycznie zasad litoterapii, grożono ekskomuniką.

Ojciec współczesnej botaniki i zoologii, dominikański mnich Albertus Magnus (ok. 1193-1280), był jednym z wielu poważnych uczonych zajmujących się litoterapią. 
Mocno wierzył w zdolność Szmaragdu do poprawiania pamięci i uspokajania niespokojnych duchów.
Powtórzył również pogląd, że Szmaragdy kojarzą się z czystą miłością, wierząc, że mogą się roztrzaskać, jeśli zostaną wystawione na nieokiełznaną namiętność.

Członkowie rodziny królewskiej, podobnie jak duchowni chrześcijańscy, byli zafascynowani kamieniami szlachetnymi, a Szmaragdy odgrywały znaczącą rolę w życiu dworskim. 
Pierścionki wysadzane drogocennymi kamieniami były często nagradzane jako nagrody turniejowe. 
W 1494 r. król Anglii Henryk VII podarował pierścionek z Rubinem zwycięzcy konkursu rycerskiego, pierścionek z Brylantem temu, kto walczył najbardziej zaciekle, a pierścionek ze Szmaragdem, człowiekowi, który wykazał się największym męstwem.

W średniowieczu zachodnie technologie cięcia kamieni szlachetnych pozostawały daleko w tyle za starożytnymi Grekami i Rzymianami. 
Użycie tarczy tnącej i proszku Diamentowego związanego z olejem zostało utracone wraz z upadkiem cesarstwa zachodniorzymskiego, a kamienie z tego okresu były zwykle formowane w kaboszony.
Dopiero w XIV wieku zachodnie lapidaria ponownie zaczęły zapożyczać indyjskie technologie. 
W 1530 r. indyjskim lapidariom udało się uzyskać symetryczne fasety przez cięcie poprzeczne w płaszczyznach i do 1538 r. technika ta rozprzestrzeniła się również na Europę.

Nauki gemologii i mineralogii odnotowały niewiele postępów w średniowieczu, szczególnie w świecie zachodnim. 
Teksty i rękopisy z tamtego okresu wnoszą niewiele nowej nauki, odzwierciedlając zamiast tego myśli i opinie wybitnych uczonych starożytności. Dowody są często oparte na przesądach i przekonaniach, a nie na dedukcyjnym rozumowaniu lub obiektywnym fakcie. 
Adams (1938) podsumowuje ten okres:
W rzeczywistości średniowieczna mineralogia nie była nauką… nie solidną wieżą wiedzy… ale bajkowym zamkiem, niematerialną materią snu, często osobliwą, a nawet piękną, ale skazaną na rozsypanie się, ponieważ w rzeczywistości nie miała podstaw… nie była Po niej nastąpi prawdziwa nauka mineralogii, zbudowana na podstawie wnikliwej obserwacji i starannych badań materiałów skorupy ziemskiej.
Kontynuując historię szmaragdu, następnie eksplorujemy Szmaragdy w historii nowożytnej .


RE: Szmaragdowa biżuteria -Historia - Krystyna - 17-12-2021

   

Korona Matki Bożej Niepokalanego Poczęcia, zwana Koroną Andów, ok. 1900 r. 1660-1770.
 
   
Złoty krzyż ze szmaragdami kolumbijskimi odkryto w słynnym wraku statku La Nuestra Señora de Atocha.

Współczesna Historia 
Nowoczesne źródła i rynki dla Szmaragdów
Modern History Modern Sources And Markets For Emeralds
Gdy hiszpańscy konkwistadorzy plądrowali skarby Nowego Świata, do Hiszpanii wysłano ogromne ilości skonfiskowanych Szmaragdów. 
W 1519 r. Hernán Cortés rozpoczął swoją fatalną misję nawrócenia na chrześcijaństwo Azteków z Meksyku. 
Kiedy aztecki cesarz Montezuma dowiedział się o dziesięciu „duchach” statkach zakotwiczonych u wybrzeży, wziął to za legendarny powrót azteckich bogów i natychmiast zlecił swoim złotnikom stworzenie dla nich prezentów.
Wśród nich była turkusowa maska i złoty naszyjnik wysadzany Szmaragdami i innymi kamieniami szlachetnymi, które zostały podarowane Cortésowi. 
Cortés zdobył później wiele innych wspaniałych Szmaragdów, gdy on i jego ludzie splądrowali Tenochtitlan , stolicę Azteków. 
Niektóre z najlepiej rzeźbionych Szmaragdów, podarował jako prezent dla swojej przyszłej narzeczonej Doñy Juany de Zuniga.
Korona Andów, noszona przez ostatniego króla Inków, Atahualpy, była podobno wysadzana ponad 450 Szmaragdami. 
Korona i wiele innych pięknych Szmaragdów zostało skonfiskowanych przez Pizzaro, kiedy uczynił króla swoim więźniem w 1532 roku.

Rynek europejski przywitał Szmaragdy Nowego Świata, a strużka klejnotów stała się powodzią po tym, jak źródło Szmaragdów Nowego Świata znalazło się w Kolumbii w 1537 roku. 
Według Finlaya (2006) misjonarz Joseph d'Acosta napisał, że statek, który go przywiózł z powrotem do Hiszpanii w 1587 niósł dwie skrzynie Szmaragdów, ważące około pół miliona karatów lub około 200 funtów.

Inny statek, La Nuestra Señora de Atocha, który zatonął u wybrzeży Florydy w 1622 roku, zawierał ponad sześć tysięcy kamieni i kilka sztuk wyszukanej Szmaragdowej biżuterii. 
Biorąc pod uwagę, że Atocha był jednym statkiem spośród setek odbywających tę podróż, liczba Szmaragdów napływających do Europy musiała być oszałamiająca.

https://about.emeralds.com/wp-content/uploads/2017/02/Tokpaki-Dagger.jpg
Sztylet Topkapi to jeden z najcenniejszych eksponatów w Muzeum Pałacu Topkapi w Stambule. 
W 1747 r. nowo oddany do użytku sztylet był jednym z elementów skrzyni prezentów wysłanych przez osmańskiego sułtana Mehmeda I władcy Persji Nadirowi Szachowi jako podziękowanie za nowy tron i pewne przysługi polityczne. 
Ambasadorowie osmańscy usłyszeli, że Nadir Shah został zamordowany podczas powstania, więc wrócili do Stambułu, zabierając ze sobą sztylet.

Szmaragdowy łańcuch dostaw dotarł również na Daleki Wschód, gdzie mogolscy cesarze Indii  i potentaci z Turcji, Arabii i Persji okazali się gotowi zapłacić ogromne ceny. 
Według Grafa (2001), kiedy pod koniec XVII wieku austriacki jezuita Johannes Grueber odwiedził dwory cesarzy mandżurskich, zauważył, że:
„Wielcy panowie noszą różne drogocenne kamienie. Kilku również nosi Perłę, ale w połączeniu z Rubinem, Szmaragdem lub Jaspisem, ponieważ, jak słyszeliśmy, tylko władca może nosić pojedynczą Perłę na nakryciu głowy. “

Napływ ogromnych ilości Szmaragdów do Europy spowodował gwałtowny spadek ich wartości. Według Finlaya (2006):
Muzułmański lapidarium Teifaschi cenił szmaragdy ponad diamenty, rubiny i szafiry, ponieważ w tamtych czasach były one najrzadsze. 
Ale kiedy przez ponad sto lat po podboju Ameryk Szmaragdy przybywały z ładunkiem pół miliona karatów, rynek praktycznie się załamał. 
W swoim angielskim lapidarium z 1652 r. Thomas Nicols opowiedział historię Hiszpana we Włoszech pokazującego jubilerowi Szmaragd „o doskonałym połysku i formie”. 
Jubiler wycenił go na sto dukatów. 
Wtedy Hiszpan pokazał mu jeszcze większy, drobniejszy, który wycenił na 300 dukatów. - Hiszpan pijany z tym dyskursem zaniósł go do swojej kwatery, pokazując mu pełną trumnę. 
Włoch, widząc tak wielką liczbę Szmaragdów, rzekł do niego, są one warte korony za sztukę.

Agricola, znany jako Ojciec Mineralogii, daje nam migawkę nauki o gemologii w swoim tekście z połowy XVI wieku, De Natura Fossilium , który został napisany w 1546 roku. 
Chociaż on również zapożycza od starożytnych, bardzo się stara , aby dokładnie opisać znane właściwości fizyczne i chemiczne wielu kamieni szlachetnych. 
Podaje również istotne i dokładne informacje dotyczące symulowanych Szmaragdów wykonanych ze szkła (z tłumaczenia Bandy i Bandy 1955):
„Wspomnę o kilku z wielu sposobów fałszowania klejnotów, a także o kilku sposobach odróżnienia prawdziwych klejnotów od fałszywych, aby każdy mógł je wykryć, a tym samym uchronić się przed oszustwem. 
Szkło, jak już wspomniałem, jest barwione na wiele kolorów i może mieć ten sam kolor co Szmaragd, Turkus, Ametyst, Hiacynt, Chryzolit i Topaz. 
Tego rodzaju sztucznych kamieni nie można rozpoznać po ich wyglądzie, ale można je wykryć, przeciągając po nich pilnik. 
Szkło, ponieważ jest miękkie i kruche, jest porysowane przez pilnik, podczas gdy prawdziwy klejnot, będący twardym, pozostaje nienaruszony, z wyjątkiem Topazius i Szmaragdu, a nawet te kamienie nie są porysowane, jeśli są scytyjskie lub egipskie. 
Prawdziwe klejnoty można również odróżnić dotykiem, ponieważ szkło jest cieplejsze w porównaniu z klejnotem. 
Szkło jest lżejsze niż klejnot. 
Dzięki tym dwóm metodom można odróżnić prawdziwy Topazius i Smaragdus od fałszywego. 
Oko może wykryć bąbelki w szkle, które czasami błyszczą jak srebro w głębi kamienia”.

Chociaż tekst Agricoli stanowi znaczący postęp w nauce mineralogii, zawiera on również informacje na temat zdolności Szmaragdu do zapobiegania epilepsji  i jego niezdolności do bycia świadkiem nieokiełznanej namiętności i pozostania nienaruszonym .

Dwór cesarza Rudolfa II (1552-1612) zapełnił się alchemikami, lapidariuszami i artystami, którzy posiadali znaczną władzę. 
Chociaż Rudolf II nie był dobrym przywódcą, był znany jako porządny malarz i lapidarium. 
Był także hipochondrykiem, który zgromadził ligę astrologów i lekarzy, aby doradzać mu w uzdrawiających i okultystycznych mocach kamieni szlachetnych .
 Jego obszerna kolekcja kamieni szlachetnych i egzotyki obejmowała Rubin wielkości kurzego jaja, zęby syreny, rogi jednorożca, pióra feniksa i gwoździe z Arki Noego.

Kolekcję Rudolfa II prowadził słynny mineralog i lekarz Anselmus Boetius de Boodt. 
De Boot jest autorem jednego z najbardziej wpływowych tekstów mineralogicznych, jakie kiedykolwiek napisano, „ Gemmarum et Lapidum Historia ”. 
W tym ważnym dziele de Boodt opisał około 600 minerałów i dostarczył informacji na temat ich właściwości, imitacji i zastosowań medycznych. 
W odniesieniu do Szmaragdu de Boodt przypomina dominujący zwyczaj odróżniania „orientalnych” szmaragdów (zazwyczaj zielonych Szafirów) od „zachodnich” Szmaragdów (prawdziwych Szmaragdów). 
Jako lekarz de Boodt pisał również obszernie na temat potencjalnych leczniczych właściwości kamieni szlachetnych, w tym Szmaragdów

Najlepsza zachodnia nauka, jaką miała do zaoferowania pod koniec XVII wieku, ilustruje „Esej o pochodzeniu i cnocie klejnotów” Roberta Boyle'a (1672). 
W swoich badaniach Boyle wykorzystywał osobistą obserwację i eksperymenty, a także był pionierem wykorzystania kryształowego nawyku jako pomocy w identyfikacji klejnotów. 
Uważał, że klejnoty uzyskują swój kolor i właściwości lecznicze poprzez mieszanie pigmentów i substancji metalicznych, podczas gdy klejnoty są płynne lub „miękkie”.
„…”Wydaje się nieprawdopodobne, że Kolory różnych Klejnotów (bo nie mówię o wszystkich) są przypadkowe i zostały im nadane albo przez jakiś kolorowy Sok Mineralny, albo przez jakiś barwiący Wydech Mineralny, podczas gdy Klejnot lub kamień medyczny był albo w solutis principiis, albo miał teksturę wystarczająco otwartą, aby można ją było przeniknąć przez opary mineralne”.

Nowatorskie teorie Boyle'a dotyczące tego, w jaki sposób kamienie nabierają koloru, otworzyły go na nowe pomysły dotyczące związków między kamieniami szlachetnymi. 
Niemniej jednak prace wielu ekspertów nadal mieszały prawdziwe związki Szmaragdu, Zielonego Szafiru, Turmalinu aż do końca XVIII wieku. 
Wiele zamieszania wśród tych zielonych kamieni szlachetnych zostało ostatecznie rozwiązanych w pracy Rome de Lisle opublikowanej w 1783 roku.
Niewiele było wiadomo o chemicznych i fizycznych właściwościach Szmaragdu aż do 1798 roku, kiedy Francuz Nicolas Louis Vauquelin opublikował pierwszą analizę chemiczną kamienia. 
Umożliwiło to zaklasyfikowanie Szmaragdu jako odmiany Berylu i ostatecznie dowiodło, że różni się on od innych zielonych kamieni szlachetnych, z którymi przez wieki był łączony.
Dziś ludzie na całym świecie kochają Szmaragdy, chociaż największymi importerami są Stany Zjednoczone i Japonia. 
W Stanach Zjednoczonych import Szmaragdów ma wyższą wartość w dolarach niż import jakiegokolwiek innego kolorowego kamienia. 
Wyjątkowe Szmaragdy mogą przewyższyć Diamenty w cenie za karat. 
Dzisiaj Kolumbia, Brazylia i kilka krajów w Afryce dostarcza większość kamieni na świecie.
 Indie, Izrael, Bangkok, Hongkong i Szwajcaria stanowią główne ośrodki cięcia Szmaragdów.

Chociaż francuski chemik, Jacques Joseph Ebelman, był pionierem w procesie syntezy Szmaragdu w 1848 roku, dopiero około sto lat później Carroll Chatham wyprodukował nadające się do sprzedaży Szmaragdy. 
Obecnie syntetyczny Szmaragd jest produkowany pod różnymi nazwami handlowymi.

Ze względu na swoje piękno i rzadkość Szmaragdy znajdują się we wszelkiego rodzaju biżuterii 
Przez wieki, w czasach nowożytnych i współczesnych, Szmaragdy służyły jako centralny element wielu zapierających dech w piersiach biżuterii 
Niektóre Szmaragdy również odcisnęły swoje piętno jako pamiątki rodzinne i odkrywamy wiele z tych dzieł sztuki w innych miejscach na stronie.
Na przestrzeni wieków Szmaragdy pojawiały się w wielu zapadających w pamięć i wyróżniających się elementach biżuterii lub jako same Szmaragdy. 
https://www.emeralds.com/education/emerald-history/modern-history-new-sources-and-markets

Korona Andów
Rama korony została wykonana z 20-karatowego żółtego złota, którą następnie inkrustowano 477 szmaragdami o łącznej masie 1524 karatów.  
Niezwykła korona powstała na przełomie XVI wieku w Popayán i jest ona swoistym podziękowań dla Najświętszej Marii Panny.
Miasto w XVI wieku nawiedziła epidemia ospy.
Mieszkańcy organizowali liczne nabożeństwa, wznosili modlitwy do Matki Boskiej i Jezusa Chrystusa w intencji zażegnania groźnej epidemii.
Kiedy ta nastąpiła, za okazaną łaskę, ufundowali niezwykłą koronę.
Dzieło zaczęło powstawać w 1592, swoją wspaniałością i bogactwem miało przyćmić wszystkie powstałe do tej pory królewskie korony.
Szmaragdy, które użyto do jej wykonania pochodzą w większości z Ameryki Południowej.
Największy z nich, o wadze ponad 45 karatów, należał podobno do samego inkaskiego króla – Atahualpy.
Prace nad tym dziełem powierzono dwudziestu sześciu jubilerom z całej Europy, którzy poświęcili jej sześć lat.
Ostatecznie zostało ona ukończona w 1599 roku i spoczęła na głowie Najświętszej Marii Panny w kościele katedralnym w Popayán.
Korona Andów, jak ją później nazwano, została skradziona w 1650 roku.
Udało ją się odzyskać z rąk złoczyńców, ale wielokrotne próby ponownej kradzieży, zmusiły opiekunów do jej rozmontowania i ukrycia w różnych skarbcach.
Za zgodą papieża Piusa X, korona została w 1909 roku sprzedana, a całkowity dochód przeznaczono na cele charytatywne.
Przez kolejne lata przechodziła ona prze ręce kolejnych właścicieli.
W 1997 roku została sprzedana, anonimowemu nabywcy, na aukcji domu Christie's.
http://antiquebizu.pl/korona-and%C3%B3w/
https://pl.wikipedia.org/wiki/Korona_And%C3%B3w


RE: Szmaragdy-Historia - Krystyna - 23-06-2023

Słynne Szmaragdy
Szmaragdowe historie przez cały czas
Wiele znanych osób ceniło wyjątkowe Szmaragdy.
Słynny szmaragd łączy jego właściciela z bogatą historią, która wije się przez egzotyczne krainy, starożytne cywilizacje i potężne imperia
Przykłady podane poniżej obejmują wyjątkowe Szmaragdy będące w posiadaniu królów, królowych, papieży, przedsiębiorców i członków naszej nowej hollywoodzkiej „arystokracji”.

   
https://www.akg-images.de/Assets/V2/SJIcOUG8BWcMpRhjocRf8vXgkeFUMAghxXDlQm20m6IBn2@pzxuHEpw00jTSy3GDoqxan7izLIbwqzLv1_q6bME@_5LHNaL9j9wlEfR4bVZX99L3xtWMXdRRKUfpj@B6/wQCPikEYnLwXCKVo/6PhS18fkHT9fUi11/AKG170517.jpg
Polikrates, tyran Samos; rej. Około 540 - 524 pne.
Pierścień Polikrata (Kucharz znajduje pierścień, który Polikrates wcześniej wrzucił do morza, w brzuchu ryby i zabiera go do króla).

   
https://www.akg-images.de/Assets/V2/SJIcOUG8BWcMpRhjocRf8vXgkeFUMAghxXDlQm20m6LO2wNYJ_y@4iQabU3vZVUTZ_kgOSRNFNut8Ji@QpzoihltvKe7bTjC3vB9EZkA02WnaR8QHLBZqovi7V3zB6c7/2I5Dp3S8G4I10UtA/wGRc7ITxhXl5it5A/AKG1670129.jpg
Miedzioryt autorstwa Matthäusa Meriana Starszego (1593–1650). Z: Johann Ludwig Gottfried, Kronika Historyczna,
Frankfurt nad Menem (M. Merian) 1630, s. 97.
Berlin, Sammlung Archiv für Kunst und Geschichte.

Polikrates, tyran Samos
Według Herodota Polikrates rządził mocną ręką grecką wyspą Samos od 538 do 522 pne.
W trakcie swojego panowania zawarł sojusz polityczny i wojskowy z faraonem Egiptu Amazisem II.
Ale Amasis był bardzo przesądnym człowiekiem.
Uważał, że nadzwyczajne szczęście i ciągłe sukcesy Polikratesa mogą obrazić bogów.
Dlatego namawiał Polikratesa, by porzucił swoją najcenniejszą własność, aby uniknąć nieszczęścia.
Polikrates zobowiązał się i wrzucił swój piękny, grawerowany szmaragdowy pierścień do morza.
Kilka dni później kucharze Polikratesa znaleźli pierścień w brzuchu ryby, którą przygotowywali na obiad.
Oczywiście Polikrates był uszczęśliwiony, że odzyskał swój pierścień, ale kiedy wieści o tym nowym zdarzeniu niewiarygodnego szczęścia dotarły do Amasisa, natychmiast zerwał stosunki z królem.
Amasis wierzył, że bogowie odrzucili dar Poliratesa i że w końcu musi za to zapłacić.
https://emeralds.com/education/emerald-history/famous-emeralds/


RE: Szmaragdy-Historia - Krystyna - 23-06-2023

   
https://about.emeralds.com/wp-content/uploads/2017/02/roman-emerald-pearl-necklace.jpg
Naszyjnik ze Szmaragdu, pereł i złota z Epoki Rzymskiej.

Lollia Paulina, żona Kaliguli
Lollia Paulina, Wife of Caligula

Nie jest jasne, czy rzymski cesarz Kaligula (12–41 ne) był jedynie skłonny do ekscesów, czy też był naprawdę szalony.
Wiemy, że jego trzecia żona, Lollia Paulina, została zapamiętana przez Pliniusza (23–79 ne) za jej ostentację, ekstrawagancję i próżność.
Pliniusz wskazuje, że Lollia Paulina przybyła na przyjęcie przystrojona „ na przemian szmaragdami i perłami, które lśniły na jej głowie, włosach, uszach, szyi i palcach.
Pliniusz nie był pod wrażeniem jej rzucającej się w oczy konsumpcji, zwłaszcza że powiedziała wszystkim na przyjęciu, że biżuteria kosztuje równowartość rocznych zarobków 40 000 rzymskich żołnierzy.
https://emeralds.com/education/emerald-history/famous-emeralds/


RE: Szmaragdy-Historia - Krystyna - 23-06-2023

   
https://about.emeralds.com/wp-content/uploads/2017/03/Queen-Theodelinda.jpg
Portret królowej Lombardii Teodelindy.

   
https://about.emeralds.com/wp-content/uploads/2021/05/Gospel-of-Theodelinda-edited-479x319.jpg
Ewangelia Teodelindy jest inkrustowana drogocennymi kamieniami, w tym Szmaragdami.

   
https://about.emeralds.com/wp-content/uploads/2017/03/Iron-Crown-Of-Lombardy.jpg
Żelazna Korona Lombardii zawierała Szmaragdy, Rubiny i Szafiry.

Królowa Teodelinda i Żelazna Korona Lombardii
Queen Theodelinda and the Iron Crown of Lombardy

Teodelinda (ok. 570–628 ne) jest znana jako słynna lub niesławna królowa Longobardów, ludu germańskiego, który osiedlił się w bizantyjskich Włoszech.
Według Grafa (2001) jej życie było zdominowane przez ostrą „ religijność i żądzę władzy, splendoru i cierpienia, czci i śmierci. ”
Po tym, jak jej pierwszy mąż został otruty w 590 roku, wyszła za mąż za hrabiego Agilulfa z Turnin, który jako król stanowił poważne zagrożenie dla papiestwa Rzymu.
Papieżowi Grzegorzowi Wielkiemu udało się powstrzymać Longobardów w zamian za znaczne kwoty daniny.
Dziesięć lat później królowa Teodelinda zapoczątkowała reformę religijną w Lombardii
Zaczęła budować kościoły w Lombardii i Toskanii, między innymi katedrę w Monzy i pierwszą baptysterium we Florencji.
Jej drugi syn został ochrzczony jako katolik i ostatecznie nawet jej mąż nawrócił się na wiarę.
W ramach podziękowania papież Grzegorz Wielki przesłał jej księgę Ewangelii inkrustowaną Emalią, Szmaragdami i innymi drogocennymi kamieniami, a także relikwiarz w kształcie krzyża, który podobno zawiera fragment Prawdziwego Krzyża.

Słynny skarb Monza zawiera te przedmioty, a także Żelazną Koronę Lombardii.
Żelazna korona otrzymała swoją nazwę od wąskiej żelaznej taśmy o grubości około jednego centymetra, która podobno została wykuta z jednego z gwoździ używanych podczas ukrzyżowania. 
Nie wiadomo, w jaki sposób gwóźdź stał się własnością Longobardów, ale według jednej z legend w jego odkryciu brała udział Teodelinda.
Według innych źródeł był to jeden z prezentów, które otrzymała od papieża Grzegorza Wielkiego za udział w nawróceniu Longobardów na katolicyzm.
Żelazna Korona ma długą i barwną historię.
Została użyta podczas koronacji Karola Wielkiego; stał się symbolem Królestwa Lombardii, a później średniowiecznego Królestwa Włoch.
W 1805 roku, kiedy Napoleon Bonaparte koronował się na króla Włoch, użył symbolicznej Żelaznej Korony.
Podczas ceremonii, w iście napoleońskim stylu, sam włożył koronę na głowę, mówiąc: „ Dieu me la donne, gare à qui la touché ” – „Bóg mi ją daje, strzeż się tych, którzy jej dotykają”.
https://emeralds.com/education/emerald-history/famous-emeralds/


RE: Szmaragdy-Historia - Krystyna - 23-06-2023

   
https://about.emeralds.com/wp-content/uploads/2018/09/king-henry-II-ireland.jpg
Normański król Anglii Henryk II, któremu papież nadał zwierzchnictwo nad Irlandią.

Szmaragdowa Wyspa
The Emerald Isle
Prawdopodobne pochodzenie tego słynnego przezwiska dla Irlandii można znaleźć w bulli papieskiej zatytułowanej Laudabiliter, co oznacza „ jest godna pochwały ”.
Bulla została wydana w 1155 roku przez papieża Adriana IV i dała normańskiemu królowi Anglii Henrykowi II zwierzchnictwo nad Irlandią.
Rzeczywiste sformułowanie, które upoważniło Henryka do przejęcia Irlandii, jest następujące:

My tedy, uznając z należną przychylnością Twój pobożny i chwalebny zamiar i łaskawie przychylając się do Twojej prośby, deklarujemy naszą wolę i zadowolenie, abyśmy w celu poszerzenia granic Kościoła, postawienia granic postępowi niegodziwości, reformując złe obyczaje, zaszczepiając cnotę i szerząc religię chrześcijańską, wkraczasz i przejmujesz tę wyspę, i wykonujesz na niej wszystko, co będzie dla czci Boga i dla jej dobra.

Chociaż inwazja Normanów na Irlandię faktycznie miała miejsce znacznie później, według dyplomaty Jana z Salisbury, w czasie wydania Laudabilitera papież Adrian IV przekazał królowi Henrykowi II piękny Szmaragdowy pierścień wraz z oficjalnym protokołem inwestytury.
Chociaż Irlandia słynie z bujnej zieleni, wielu uważa, że jej przydomek, Szmaragdowa Wyspa, ma swoje korzenie w tej historii.
https://emeralds.com/education/emerald-history/famous-emeralds/


RE: Szmaragdy-Historia - Krystyna - 23-06-2023

   
https://about.emeralds.com/wp-content/uploads/2018/09/fountain-of-youth-painting-1024x707.jpg
Obraz fontanny młodości.

   
https://about.emeralds.com/wp-content/uploads/2018/09/Prester-John-artwork-293x300.jpg
Mogolski obraz przedstawiający Prestera Johna z jego berłem.

Legenda o księdzu Johnie
The Legend of Prester John
Legendy o Presterze Johnie były popularne w Europie od XII do XVII wieku.
Chociaż bajki różniły się w zależności od źródła, zwykle opowiadały o mądrym i hojnym królu, który rządził chrześcijańskim królestwem otoczonym i zagrożonym przez pogan i niewiernych.
Początkowo sądzono, że królestwo Prester John znajduje się w Indiach.
Po przybyciu Mongołów na progi świata zachodniego, według doniesień jego królestwo znalazło się w Azji Środkowej. 
Portugalczyk natomiast wierzył, że jego imperium znajdzie się w Etiopii. 
Gdy relacje o legendarnym królestwie uległy zmianie, poszukiwanie dokładnej lokalizacji zainspirowało wielu poszukiwaczy przygód, chociaż nigdy nie zostało odnalezione.
Według legendy Prester John to potomek jednego z trzech Mędrców.
Mówiono, że jego bogate królestwo zawiera zarówno Bramy Aleksandra, jak i Fontannę Młodości.
Wśród jego skarbów było lustro, przez które mógł oglądać całe swoje królestwo i bajeczne berło, które zostało wyrzeźbione z jednego Szmaragdu.
Według szeroko czytanej i cytowanej książki podróżniczej przypisywanej Sir Johnowi Mandeville'owi (napisanej około 1366 r.), Prester John mieszka powszechnie w mieście Susa.
A tam jest jego główny pałac…
A nad główną wieżą pałacu znajdują się dwie okrągłe złote głowice, aw każdej z nich dwa wielkie i duże karbunkuły, które świecą jasno w nocy…
I okna sal i komnat mają być z kryształu
A stoły, na których ludzie jedzą, niektóre są ze Szmaragdów, inne z Ametystu, a niektóre ze Złota, pełne drogocennych kamieni; a kolumny podtrzymujące stoły będą z tych samych drogocennych kamieni.
https://emeralds.com/education/emerald-history/famous-emeralds/


RE: Szmaragdy-Historia - Krystyna - 23-06-2023

   
https://about.emeralds.com/wp-content/uploads/2018/09/pope-innocent-III.jpg
Fresk przedstawiający papieża Innocentego III.

   
https://about.emeralds.com/wp-content/uploads/2018/09/king-richard-lionheart-479x727.jpg
Obraz imponującego króla Ryszarda Lwie Serce.

Dary Papieża Innocentego III
The Gifts of Pope Innocent III
Papież Innocenty III był papieżem od 1198 r. do swojej śmierci w 1216 r. 
Zapamiętano go przede wszystkim z tego, że umocnił i rozszerzył prestiż i władzę papiestwa. 
Znany jest również z tego, że dał cztery pierścienie zawierające cenne kamienie szlachetne Ryszardowi Lwie Serce, królowi Anglii (zm. 1199). Według Kuntza (1917):

„Wraz z pierścieniami papież wysłał list z bazyliki św. Piotra w Rzymie, datowany na 28 maja 1198 r., w którym napisał, że cztery kamienie są symboliczne. 
Zielony odcień Zzmaragdu oznaczał, w jaki sposób powinniśmy wierzyć; 
niebiańska czystość Szafiru, jak powinniśmy mieć nadzieję; 
ciepły kolor Granatu, jak powinniśmy kochać;
 i wyraźna przezroczystość Topazu, jak powinniśmy postępować”.
Według niektórych źródeł Innocenty III podarował także cztery pierścienie z kamieniami szlachetnymi następcy Ryszarda, królowi Anglii Janowi, pod koniec ich długiej i kosztownej waśni o władzę. 
Najwyraźniej po wielu latach sprzeczek obu udało się dojść do akceptowalnego kompromisu: pierwszemu oddano władzę (Innocenty III), a drugiemu przyznano daninę lub pieniądze za usługi (król Ryszard). 
W ramach rozejmu papież Innocenty III przekazał w prezencie cztery pierścienie z kamieniami szlachetnymi, z których każdy zawierał pojedynczy Szmaragd, Szafir, Rubin lub Opal .

Pierścienie nie przetrwały, czy to z powodu rabusiów grobów, katastrofy, czy też ponownego użycia przez dwór rzeczy osobistych króla po jego pogrzebie (Egipcjanie często robili to ze swoimi władcami). 
List dołączony do prezentu, mimo że był papierowy, przetrwał tysiąclecie. 
Wewnątrz papież poinstruował króla, aby pozwolił wrodzonym „ cnotom ” kamieni kierować nim w codziennym życiu, ponieważ reprezentowały odpowiednio wiarę, nadzieję, miłość i dobre uczynki jako błogosławieństwo.
https://emeralds.com/education/emerald-history/famous-emeralds/


RE: Szmaragdy-Historia - Krystyna - 23-06-2023

   
https://about.emeralds.com/wp-content/uploads/2018/09/Herna%CC%81n-Corte%CC%81s-painting-783x1024.jpg
Obraz hiszpańskiego odkrywcy Hernána Cortésa, około XVII wieku.

   
https://about.emeralds.com/wp-content/uploads/2018/09/portrait-francis-I-of-france.jpg
Portret Franciszka I, króla Francji, który mógł zdobyć szmaragd piramidy Azteków.

Hernán Cortés
Nic dziwnego, że Hernán Cortés, zdobywca Azteków, jest powiązany z kilkoma legendarnymi Szmaragdami.
Najwyraźniej ściągnął na siebie gniew królowej Izabeli, odmawiając jej wręczenia grupy „Pięciu Szmaragdów”, które zebrał dla swojej narzeczonej .
W liście z maja 1522 roku Cortés nawiązuje do ogromnego Szmaragdu w kształcie piramidy, który był używany przez azteckich sędziów do decydowania o winie lub niewinności osób oskarżonych o przestępstwo.
Naturalnie kamień ten był bardzo czczony przez Azteków i podobno spoczywał na czaszce otoczonej rzadkimi piórami i kosztownymi kamieniami szlachetnymi.
Nadano mu nawet nazwę „Trybunał Boży”.
Według Ball (1924, z Sinkankas 1981) Szmaragd został powierzony dwóm Hiszpanom w celu jego podróży do Hiszpanii.
Jeden mężczyzna podobno zginął w pijackiej bójce, a Francuzi najwyraźniej schwytali drugiego.
Chociaż trop prowadzi do Franciszka I, króla Francji, rzeczywisty los tego legendarnego Szmaragdu jest nieznany.
https://emeralds.com/education/emerald-history/famous-emeralds/


RE: Szmaragdy-Historia - Krystyna - 23-06-2023

   
https://about.emeralds.com/wp-content/uploads/2018/09/Holy-grail-round-table-294x300.jpg
Obraz przedstawiający Jezusa i apostołów przy okrągłym stole przedstawiający ozdobnego Świętego Graala.

   
https://about.emeralds.com/wp-content/uploads/2018/09/painting-Holy-Grail-479x773.jpg
Inne przedstawienie Świętego Graala, pokazujące go jako bardziej uproszczone.

Święte Szmaragdowe Kielichy
Sacred Emerald Chalices
W tradycji chrześcijańskiej Święty Kielich jest naczyniem, którego Jezus użył podczas Ostatniej Wieczerzy do podania wina.
Istnieje jednak inna wszechobecna legenda dotycząca Świętego Kielicha.
W niejasnej, choć lepiej znanej historii, naczynie jest znane jako Święty Graal i był to kielich używany do zbierania i przechowywania krwi Chrystusa podczas Ukrzyżowania.
Z biegiem czasu tradycje Świętego Kielicha i Świętego Graala połączyły się.

Tradycja ustna, wiersze i opowieści bardów łączyły opowieści o Świętym Kielichu i Świętym Graalu w mieszaninie legend i faktów.
Według Ferniego (1907), „słynny „San Graal” z czasów króla Artura był przedstawiany jako cudowny kielich wykonany z jednego drogocennego Szmaragdu, który został obdarzony z nieba mocą zachowania czystości, przedłużania życia i wykonywania innych pobożnych czynności. cuda."

Zielone naczynie, znane jako Kielich Genui lub Sacro Catino, było kiedyś uważane za Święty Kielich.
Chociaż rzekomo został wyrzeźbiony z jednego kawałka Szmaragdu, teraz wiemy, że w rzeczywistości jest wykonany z zielonego szkła.
Jest to sześciokątne naczynie i znajduje się w katedrze w Genui.
Chociaż jego pochodzenie jest niepewne, uważa się, że został wywieziony z Bliskiego Wschodu podczas wypraw krzyżowych.

W jednej interesującej historii lombard, który podejrzewał fałszywy charakter „Szmaragdowego” kielicha, osiągnął poręczny zysk, sprzedając identyczne kopie niczego niepodejrzewającym inwestorom. Według Kuntza (1913):
„W pewnym momencie, gdy rząd [Genui] miał trudności z uzyskaniem pieniędzy, Sacro Catino zostało zaoferowane bogatemu Żydowi z Metz jako zastaw pożyczki w wysokości 100 000 koron. Nie chciał go przyjąć, ponieważ prawdopodobnie rozpoznał jego fałszywy charakter, a kiedy jego chrześcijańscy klienci zmusili go do przyjęcia go pod groźbą zemsty w przypadku odmowy, zaprotestował, że wykorzystują niepopularność jego wiary, ponieważ nie mogli znaleźć chrześcijanina, który udzieliłby pożyczki.
Jednak kiedy kilka lat później Genueńczycy byli gotowi wykupić tę cenną relikwię, byli bardzo zdziwieni, gdy dowiedzieli się, że pół tuzina różnych osób twierdziło, że jest w ich posiadaniu, faktem jest, że Żyd sfabrykował wiele kopii, które udało mu się zastawić na duże sumy, zapewniając pożyczkodawcę w każdym przypadku, że wykup zastawu jest pewny.

Sacro Catino nie jest jedynym istniejącym „Szmaragdowym Graalem”.
Agricola (XV wiek) wspomina o dużym Szmaragdowym naczyniu lub pucharze uważanym za Świętego Graala, który był własnością klasztoru w Lyonie we Francji.
Inny „szmaragdoway kielich" , obecnie uważany za Chryzopraz, podobno był trzymany w kaplicy św. Wacława w Pradze.
https://emeralds.com/education/emerald-history/famous-emeralds/