17-06-2011, 20:13
[attachment=783]
Camellia Sinensis.
Krzew Herbaciany jest geniuszem uniwersalnym.
Tylko z dwu pierwotnych krzewów na całym świecie powstało tysiące gatunków herbaty.
Wielka różnorodność odmian powstaje dzięki zróżnicowanym sposobom plantowania i przetwarzania, jak również dzięki specyficznym 'warunkom glebowym i klimatycznym regionów, gdzie herbata jest uprawiana.
Z botanicznego punktu widzenia Herbata należy do rodziny kameliowatych i jak wielu członków tej znanej rodziny okrywa się białymi kwiatami.
Jednak koneserów Herbaty nie interesują kwiaty, lecz liście i pąki, stanowiące surowiec do dalszej produkcji.
Naukowcy rzecz jasna nie mogą zadowolić się jedną prostą nazwą, toteż herbata nosi dziś dwa łacińskie miana:
szwedzki botanik, Karol Linneusz (1707 -1778) nazwał pochodzące z Chin zielone listki "Thea sinensis",
zaś jego brytyjski kolega, sir George Watt przechrzcił je w XIX wieku na "Camellia sinensis".
W literaturze fachowej obie nazwy używane są na równych prawa
Starsze nazwy rośliny to m.in. Thea bohea i Thea viridis
Uprawiana na poletkach herbata przycinana jest zawsze do pokroju krzewu mierzącego około 1,50 m, co umożliwia łatwiejsze zbiory.
Jednak w naturze roślina ta może przybrać kształt drzewa.
Najsłynniejsze (i zapewne najstarsze) drzewa herbaciane podziwiać można w lesie w regionie Xishuangbanna (w prowincji Yunnan).
Mają około 32 metrów wysokości, średnica pnia mierzy nieco ponad metr, zaś ich wiek szacuje się na ok. 1700 lat.
Wiecznie zielony krzew z rodzaju Camelia, z ząbkowanymi skórzanymi listkami.
Ma białe do różowych, nieduże i wonne kwiaty oraz małe brunatne, zdrewniałe owoce.
Występuje w dwóch odmianach: chińskiej ( Thea sinensis)i assamskiej (thea assamica).
Krzewy Herbaciane rosną na obszarach tropikalnych i subtropikalnych wokół równika.
Do optymalnej wegetacji potrzebują ciepła i wiele wilgoci.
Mogą być uprawiane do wysokości 2500 m. n.p.m.
Najlepsze herbaty pochodzą z krzewów uprawianych na wysokości ponad 1200 m n.p.m.
Krzewy herbaciane mogą być użytkowane do 50 lat, choć w rejonie Dardżyling w Indiach rosną krzewy mające 150 lat.
Na ostateczny smak i jakość herbaty wpływają: klimat, gleba, opady oraz wysokość n.p.m., a także sposób zbierania liści i ich obróbka.
Z krzewu zbiera się jedynie górne listki pozostawiając kwiaty oraz owoce.
źródło
historia herbaty Chiny
historia herbaty Indie
historia herbaty Japonia
historia herbaty Sri Lanka
Camellia Sinensis.
Krzew Herbaciany jest geniuszem uniwersalnym.
Tylko z dwu pierwotnych krzewów na całym świecie powstało tysiące gatunków herbaty.
Wielka różnorodność odmian powstaje dzięki zróżnicowanym sposobom plantowania i przetwarzania, jak również dzięki specyficznym 'warunkom glebowym i klimatycznym regionów, gdzie herbata jest uprawiana.
Z botanicznego punktu widzenia Herbata należy do rodziny kameliowatych i jak wielu członków tej znanej rodziny okrywa się białymi kwiatami.
Jednak koneserów Herbaty nie interesują kwiaty, lecz liście i pąki, stanowiące surowiec do dalszej produkcji.
Naukowcy rzecz jasna nie mogą zadowolić się jedną prostą nazwą, toteż herbata nosi dziś dwa łacińskie miana:
szwedzki botanik, Karol Linneusz (1707 -1778) nazwał pochodzące z Chin zielone listki "Thea sinensis",
zaś jego brytyjski kolega, sir George Watt przechrzcił je w XIX wieku na "Camellia sinensis".
W literaturze fachowej obie nazwy używane są na równych prawa
Starsze nazwy rośliny to m.in. Thea bohea i Thea viridis
Uprawiana na poletkach herbata przycinana jest zawsze do pokroju krzewu mierzącego około 1,50 m, co umożliwia łatwiejsze zbiory.
Jednak w naturze roślina ta może przybrać kształt drzewa.
Najsłynniejsze (i zapewne najstarsze) drzewa herbaciane podziwiać można w lesie w regionie Xishuangbanna (w prowincji Yunnan).
Mają około 32 metrów wysokości, średnica pnia mierzy nieco ponad metr, zaś ich wiek szacuje się na ok. 1700 lat.
Wiecznie zielony krzew z rodzaju Camelia, z ząbkowanymi skórzanymi listkami.
Ma białe do różowych, nieduże i wonne kwiaty oraz małe brunatne, zdrewniałe owoce.
Występuje w dwóch odmianach: chińskiej ( Thea sinensis)i assamskiej (thea assamica).
Krzewy Herbaciane rosną na obszarach tropikalnych i subtropikalnych wokół równika.
Do optymalnej wegetacji potrzebują ciepła i wiele wilgoci.
Mogą być uprawiane do wysokości 2500 m. n.p.m.
Najlepsze herbaty pochodzą z krzewów uprawianych na wysokości ponad 1200 m n.p.m.
Krzewy herbaciane mogą być użytkowane do 50 lat, choć w rejonie Dardżyling w Indiach rosną krzewy mające 150 lat.
Na ostateczny smak i jakość herbaty wpływają: klimat, gleba, opady oraz wysokość n.p.m., a także sposób zbierania liści i ich obróbka.
Z krzewu zbiera się jedynie górne listki pozostawiając kwiaty oraz owoce.
źródło
historia herbaty Chiny
historia herbaty Indie
historia herbaty Japonia
historia herbaty Sri Lanka