Kminek - Wersja do druku

+- Forum Ezoteryczne Dobry Tarot (https://dobrytarot.pl)
+-- Dział: Dary Ziemi (https://dobrytarot.pl/forumdisplay.php?fid=299)
+--- Dział: Zioła, kwiaty i inne rośliny zielne (https://dobrytarot.pl/forumdisplay.php?fid=64)
+--- Wątek: Kminek (/showthread.php?tid=1172)

---

Kminek - Krystyna - 28-11-2011

   
Kminek (Carum L.)
Rodzaj roślin z rodziny selerowatych.
Liczy ok. 20 gatunków występujących w strefie umiarkowanej Europy.
Gatunkiem typowym jest Carum carvi L.
Rośliny jednoroczne, dwuletnie lub byliny o budowie typowej dla rodziny selerowatych.        
Liście pierzastopodzielone, łodygi wzniesione, puste wewnątrz, kwiaty drobne, białe, zebrane w baldach złożony.
Nasiona aromatyczne, suche.

Gatunki flory Polski
• kminek zwyczajny (Carum carvi L.)

Inne gatunki (wybór)
• Carum atrosanguineum
• Carum bretschneideri
• Carum buriaticum
• Carum diversifolium
• Carum verticillatum

Species: 
C. appuanum 
 C. asinorum 
C. atlanticum 
C. bretschneideri 
C. buriaticum 
C. carvi 
C. caucasicum 
C. graecum 
C. heldreichii 
C. iminouakense 
C. jahandiezii 
C. lacuum 
C. leucocoleon 
C. meifolium 
C. meoides 
C. polyphyllum 
C. porphyrocoleon 
C. proliferum 
C. rupicola 
C. seselifolium 
C. takenakae 
C. wolffianum
źródło

---

Re: Kminek - Krystyna - 18-07-2013

[ATTACHMENT NOT FOUND]
Carum buriaticum
źródło

---

Re: Kminek - Krystyna - 18-07-2013

[ATTACHMENT NOT FOUND]
Kminek (zwyczajny) (Carum carvi)
gatunek rośliny dwuletniej należący do rodziny selerowatych (Apiaceae).
Dutch – Karwij, Wilde Komijn, Kummel
English – Caraway, Wild Cumin

Pospolicie występuje w Azji i Europie, w tym w Polsce.
Znana i uprawiana roślina przyprawowa.
Bardzo często przyprawę tą określa się mianem zarezerwowanym dla kminu ( a to są dwie RÓŻNE przyprawy!).
Synonim: Carum velenovskyi Rohlena.
Nazwy ludowe i zwyczajowe to: karolek, karulek, kmin polny

Pochodzi z Europy Środkowej i Azji .
Naturalny zasięg występowania
Afryka: Tunezja;
Azja: Afganistan, Armenia, Azerbejdżan, Bhutan, Chiny (Gansu, Hebei, Qinghai, Shanxi, Sinkiang, Tybetański Region Autonomiczny), Gruzja, Indie (Kaszmir, Dżammu), Iran, Irak, Mongolia, Nepal, Pakistan, Rosja (Dagestan, Kamczatka, Kaukaz Północny, Kirgistan, Syberia, Tadżykistan, Turkmenistan, Republika Ałtaju), Turcja;
Europa: Albania, Austria, Belgia, Białoruś, Bułgaria, Czechy, Dania, Estonia, Finlandia, Francja, Hiszpania, Holandia, Litwa, Łotwa, Mołdawia, Niemcy, Norwegia, Polska,
Rumunia, Słowacja, Szwajcaria, Ukraina, Węgry, Włochy, oraz kraje dawnej Jugosławii.      
Poza tym obszarem spotykany w uprawie lub zdziczały.
W Polsce pospolity, jest również uprawiany...

Kminek jest postrzegany jako przyprawa typowa dla krajów niemieckojęzycznych.
Równie popularna jest w Skandynawii i krajach nadbałtyckich.
W pozostałych regionach kminek jest raczej nieznany.
Jeśli w jakimkolwiek przepisie kuchni Środkowego Wschodu, Indii i Dalekiego Wschodu znajdzie się wzmianka o kminku to w 99% jest to efekt błędnego tłumaczenia, gdyż powinien znaleźć się tam kmin rzymski.
źródło

---

Re: Kminek - Krystyna - 18-07-2013

[ATTACHMENT NOT FOUND]
Kminek zwyczajny (Carum carvi L.)
Inne nazwy: kmin polny, kmin pospolity, polni kmin, karulek, karólik, karolek,
karolek kminek, karba, hanyż, hanyż polny, hanysz.
Angielska: Caraway. Francuska: Carvi. Niemiecka: Wiesen-Kummel.
Rosyjska: Tmin obyknowiennyj.
Nazwa: kmin wywodzi się najprawdopodobniej ze staroniemiec¬kiego kumin,
z łacińskiego cuminum, z greckiego kyminon.

Chociaż M. J. Kawałko w Historiach ziołowych pisze:
„A może nazwę kminku należałoby związać z Carią — rejonem nad Zatoką Mandalya (wybrzeże Azji Mniejszej — dzisiejsza Turcja), jak dowodził Pliniusz?
Wówczas opowieść o tym gatunku wypada zacząć od okresu późno¬egejskiego III (1400—1100 r. p.n.e.), w którym basen Morza Egejskiego stał się terenem migracji różnych plemion greckich".
M. Nowiński stwierdza w Dziejach upraw i roślin leczniczych, że owoce kminku znaleziono już w neolitycznych palafitach południowych Niemiec i Szwajcarii.
Kminek znany był niewątpliwie starożytnym Egipcjanom — jest o nim mowa w słynnych receptach spisanych na „papirusie Ebersa".
Znany był też prawdopodobnie dawnym Arabom, gdzie zwano go: karwia, karwoya lub karawija.
Do dziś trwają spory, czy kminek zwyczajny uprawiano w starożytnej Grecji i Rzymie.
W każdym razie pierwsze nie podlegające dyskusji wzmianki o tej roślinie podaje na pewno wybitny przyrodnik rzymski Caius Plinius Secundus (Pliniusz Starszy) w swojej Historii naturalnej, w której czytamy m.in. „(...) jest roślina careum nazwana tak od narodu swojego, ważna dla kuchni (...).
Najsławniejsza atoli jest z Carii, a potem z Frygii".

Rzymscy legioniści przywieźli kminek do Anglii, gdzie spotykamy go już w bardzo starych przepisach, chociaż zalecany był raczej w zwykłej kuchni, nie dostępując zaszczytu przydawania smaku potrawom na królewskim stole.
I tak np. (wg Bidwella), kiedy niemiecka guwernantka posypywała kminkiem, znanym w kuchni starogermańskiej, chleb z masłem i podawała go małej królewnie Wiktorii, dwór był wyraźnie z tego niezadowolony.

W średniowieczu w Europie kminek był jednym z licznych towarów, którymi handlowano, o czym świadczy m.in. istnienie taksy miasta Brugii na to zioło z roku 1304, zaś już w roku 1410 widniało ono na gdańskiej liście cen najpopularniejszych przypraw.

Zanim przejdę do omówienia typowych cech rośliny, muszę wspomnieć, że istnieją liczne dzikie gatunki kminku.
Najbardziej przydatny dla ziołolecznictwa i... kuchni jest jednak kminek zwyczajny obejmujący swoim zasięgiem Europę Północną i Środkową po północ¬no-wschodnią Hiszpanię północne Włochy, północny Iran, Syberię i Himalaje.
W Polsce pospolicie występuje na łąkach, pastwiskach, na miedzach, w rowach i przydrożach.
Kminek jest w naszym kraju coraz częściej uprawiany, a jedne z największych jego plantacji spotkać można na Żuławach Gdańskich.

Kminek zwyczajny w zasadzie zaliczamy do baldaszkowatych roślin dwuletnich, ale w szczególnie niesprzyjających warunkach może zakwitać dopiero po 3, 4, a nawet i więcej latach.
W pierwszym roku zazwyczaj wytwarza gruby mięsisty korzeń o zapachu marchwi z rozetą ciemnozielonych odziomkowych,ogonkowych, podwójnie lub potrójnie pierzastodzielnych liści, na szczycie zaostrzonych.
W drugim lub następnych latach z korzenia wyrastają dochodzące do 1 m pędy kwiatowe z dętą, nagą łodygą rozgałęzione w górnej części.
Na szczytach pędów w końcu maja i na początku czerwca powstają drobne, białe (rzadko czerwone) kwiaty zebrane w niezbyt obszerne baldachy.
Owocem jest sierpowata rozłupina, podwójna (rozpadająca się łatwo na dwie niełupki), brunatna, silnie aromatyczna.
Zbiór następuje pod koniec lata, gdy 2/3 owoców już dojrzeje.
Rośliny ścina się, wiąże w pęczki, suszy na powietrzu, a młóci wtedy, gdy reszta owoców zakończy dojrzewanie.

Niemal co roku — zarówno na świecie, jak i w naszym kraju — wprowadza się coraz to nowe odmiany hodowlane kminku zwyczajnego.
(Odmianą chyba najbardziej powszechnie uprawianą w Polsce jest kminek Kończewicki).

Owoce kminku zawierają do 8% olejku eterycznego, którego głównym składnikiem jest karwon, a ponadto limonen, kwasy organiczne, woski, garbniki, flawonoidy, żywice, mikroelementy.

Zioło wpływa rozkurczowo na mięśnie gładkie jelit i przewodów żółciowych, regulując dopływ żółci i soku trzustkowego do dwunastnicy.
Wzmaga też wydzielanie soku żołądkowego, poprawiając wyraźnie trawienie.
(Niektórzy wiejscy zielarze uważają, że żaden pokarm nie może zaszkodzić, jeśli się regularnie zażywa kminek z majerankiem).
Kminek jest jednym z najpopularniejszych środków tzw. wiatropędnych, a ponadto wykazuje działanie lekko moczopędne i bakteriobójcze.
Trzeba też wspomnieć o jego właściwościach mlekopędnych powodowanych przez bliżej nieznany jeszcze składnik.

Jako przyprawa kminek stosowany jest powszechnie do wyrobu wędlin, do mięs wołowych i wieprzowych, kwaszonej kapusty.
Podnosi smak i strawność pieczywa, twarogu i serów.
Z własnego doświadczenia radzę przed użyciem ich jako przyprawy nasiona kminku zemleć.
Można je także przyjmować (o czym już pisałem) w mieszance z otartym majerankiem lub z otrębami.

Kminek wchodzi w skład mieszanek ziołowych Normosa n i Neonormosan, Digestosan i Rektosan, wyciąg płynny z owoców kminku jest składnikiem syropu R h e 1 a x, a suchy wyciąg — składnikiem proszku Gastrochol.

W dawnej Polsce kminek był ceniony jako lek ziołowy i szczególnie często stosowany wśród biedoty na różnego rodzaju dolegliwości trawienne, ale uważano go też za dobry środek przy czerwonce i upławach.

Jak piszą D. Tyszyńska-Kownacka i T. Starek w książce Zioła w polskim domu, Syreniusz (1541—1611) podawał, że nasiona kminku zebrane wyłącznie nocą ozgniatano zalewając wodą i trzy¬mano przez 30 dni w garnku zagrzebanym w końskim gnoju, a następnie dodawano octu różanego i gotowano aż do zgęstnienia masy.
Z niej sporządzano maść na choroby oczu.

Dawniej kminkowi przypisywano także moce magiczne odpędzające złe duchy i dlatego jego nasiona noszono w woreczku zawieszonym na piersi.
Przyprawa wchodziła przed wiekami w skład wielu specjalnych napojów miłosnych.
źródło

---

Re: Kminek - Krystyna - 18-07-2013

xxxxxxxxx

---

Re: Kminek - Joana - 05-03-2017

Kminek
Carum carvi L.
Jest cennym sprzymierzeńcem naszego trawienia.
Należy do roślin znanych już w epoce kamiennej. 
Surowcem leczniczym jest owoc kminku.
WŁAŚCIWOŚCI LECZNICZE
Kminek eliminuje gazy powstałe z powodu nadmiernych procesów gnilnych,w jelitach, działa mlekopędnie, moczopędnie, pasożytobójczo, pobudza czynności serca i układu nerwowego, poprawia apetyt, reguluje krwawienia miesięczne, ułatwia przyswajanie składników pokarmu, usuwa stany skurczowe w przewodzie pokarmowym, wzmacnia ruchy perystaltyczne jelit, wzmacnia procesy przemiany materii przez aromatyzację, poprawia trawienie, działa żółciopędne.
WSKAZANIA LECZNICZE
Na użytek wewnętrzny
Bóle brzucha, brak apetytu, słaba laktacja u matek karmiących, skąpe i niedostateczne miesiączkowanie, nadfermentacja, nadmierna wrażliwość na środki pobudzające pracę serca i naczyń krwionośnych, niedostateczne wydzielanie soków trawiennych, niedomogi wątroby, niestrawność i zaburzenia trawienia, pasożyty jelitowe, skurcze żołądka i wrzody żołądka i dwunastnicy, wzdęcia brzucha, zaflegmienie górnych dróg oddechowych, zapalenie oskrzeli i płuc, zaparcie z powodu przewlekłej lub przejściowej atonii jelit, sensacje żołądkowo-wątrobowe, zaburzenia żółciowe (niewydolność pęcherzyka żółciowego).

Na użytek zewnętrzny
Kminek poprawia osłabiony słuch, pędzi pasożyty, działa przeciwświerzbowo, leczy wypryski skórne i zastoinowe zapalenie sutka.
SPOSÓB UŻYCIA
Na użytek wewnętrzny
Napar: 1 łyżeczka kminku na 1 szklankę wrzącej wody.Gotować 3 sekundy i naciągać 10 minut.Wypijać szklankę 15 minut po posiłku. 
Stosuje się przy zaburzeniach jelitowych, niedomogach pęcherzyka żółciowego, zapaleniu oskrzeli i płuc.
Kminek zmielony. 
Stosuje się doustnie od 0,2 do 2 g z miodem lub powidłami -4 razy dziennie jako lek wiatropędny. 
Nalewka. 
Stosować 1-3 g dziennie.
Nalewka spirytusowa. 
Stosować 1-15 g dziennie.
Olejek. 
1 do 3 kropli 2-3 razy dziennie w roztworze alkoholowym lub z miodem.
Stosuje się przy zaflegmieniu górnych dróg oddechowych.
Kminkówka domowa- 
1 litr wódki, 40 g owocu kminkowego i 200 g cukru. Macerować 8-10 dni.Odcedzić. Brać po posiłku 125 g przy wzdęciach i niestrawności.
Kminkówka na świeżym, dojrzałym zielonym kminku
1 litr wódki, pół szklanki kminku. Naciągać w cieniu dwa tygodnie.W celu zlikwidowania objawów niestrawności stosować pół kieliszka tej kminkówki na pół szklanki ciepłej herbaty. Pić przez godzinę po trochu.

Owoc kminku stosuje się w formie przyprawy do wszystkich ciężej strawnych potraw,które wzdymają, wywołują skurcze, wiatry itp.W takich celach najlepiej jest zmieszać pół na pół z majerankiem, zemleć w niewielkiej ilości i trzymać w szczelnym słoiku. 
Dodawać do tłustych mięs, pasztetów, grochu, kapusty, sałatek. 
Jeśli po obiedzie lub kolacji rozpoczną się sensacje wątrobowe, brać pół łyżeczki takiego proszku i popić chłodnym płynem, żeby nie zakrztusić się.
Unikanie kminku w potrawach kapustnych, grochu, wieprzowinie, razowym chlebie loże zawsze doprowadzić do wzdęć i boleści, nawet przy zupełnie zdrowym żołądku, w konsekwencji do skreślenia tych potraw z jadłospisu.
W następstwie tego wywołuje się niedobory witamin z grupy B, skąpe wydzielanie żółci, co może być przyczyną min. nerwicy wegetatywnej i łuszczycy. Przedawkowanie kminku w potrawach czy , celach leczniczych nie wchodzi w rachubę i nie może zaszkodzić.

Wodny wyciąg kminku dla karmiących matek poprawia trawienie u osesków. 
Stosuje się 1 łyżeczkę owoców kminku zmielonych na 1,5 szklanki wody. 
Popija - 1/4 do /2 szklanki 2 razy dziennie.
Dla dzieci stosować 0,5-1,5 łyżeczki tego naparu 2-3 razy o posiłkach (wiatropędne).

Na użytek zewnętrzny
Kataplazmy. Na zapalenie zastoinowe sutka- wywar. W przypadku osłabienia słuchu wprowadzić kilka kropel do ucha.
Olejek kminkowy. Otrzymuje się z dojrzałych owoców przez destylację z parą wodną.
Owoc kminku jest stosowany w przemyśle kosmetycznym jako środek zapachowy.
Kminek wchodzi w skład mieszanek ziołowych “Herbapolu”, Normosan, Digestom, Rektosan,Gastrochol, Rhelax
Owoce kminku można stosować jako przyprawę trawienną z innymi ziołami wiatropędnymi (rumianek, liść mięty, ziele tymianku,owoc kopru włoskiego, kłącze tataraku, korzeń arcydzięgla).
Źródło "Apteka Natury" Jadwiga Górnicka

---

RE: Kminek - Krystyna - 14-11-2018

Niezłe Ziółko - Kminek Zwyczajny
Dodawany do pieczywa, kapusty i serów nadaje im niepowtarzalny zapach i smak. 
Po obfitym obiedzie natomiast wspaniale łagodzi objawy niestrawności w postaci… likieru Kümmel, czyli słynnej kminkówki.
Karolek pospolity, kinin, karulek pospolity, karba – bez względu na to, jak go nazwiemy, kminek zwyczajny (Carum carvi) to jedno z najbardziej popularnych ziół. 
Ceniony nie tylko ze względu na doskonały smak i zapach, ale także dlatego, że jest świetnym środkiem wspomagającym trawienie. 
Nasiona kminku dodawane są do serów, chleba i kiszonej kapusty. 
Piekarze z kolei posypują nimi ciasta, a winiarze używają ich jako bazę do produkcji doskonale znanego likierupoprawiającego trawienie – Kümmel, czyli kminkówki.

O niezwykłych właściwościach kminku wiedziano już w starożytności – wymienia go egipski traktat lekarski, tzw. papirus Ebersa i starotestamentowa „Przypowieść o siewcy”, 
Czyż oracz wciąż tylko orze,przewraca i bronuje swą rolę?
Czyż raczej, gdy zrówna jej powierzchnię,nie zasiewa czarnuszki i nie rozrzuca kminu?
Czy nie sieje pszenicy, jęczmienia i prosa,wreszcie orkiszu po brzegach?
A ktoś poucza go o tym prawie,jego Bóg mu to wykłada."
(Iz 28,23-28,29)
.....piszą o nim również Dioskurides i Pliniusz. 
Stosowano go wówczas przede wszystkim jako środek ułatwiający trawienie potraw z fasoli i grochu. 
Co ciekawe jednak, wykorzystywano go nie tylko jako środek leczniczy, o czym świadczy przykład Persji, gdzie w V wieku n.e. używano go jako „twardej waluty” i płacono nim podatki. 
Od czasów panowania Karola Wielkiego kminek na dobre zagościł w przyklasztornych ogrodach.

Kminek zwyczajny znalazł także szerokie zastosowanie w medycynie ludowej. 
Wierzono, że jest on w stanie zapobiec kradzieży każdego przedmiotu, który go zawiera. 
Z tego powodu na wsiach karmiono nim ptactwo domowe, a także używano w charakterze… mikstury miłosnej. 
Odczyniano nim także uroki i traktowano jako afrodyzjak.

Kminek zwyczajny jest nieoceniony, jeśli chodzi o leczenie dolegliwości ze strony układu pokarmowego, a także moczowo-płciowego. 
Dzięki działaniu rozkurczowemu przynosi ulgę osobom cierpiącym na kolki, skurcze żołądkowo-jelitowe czy wzdęcia, jak również kobietom w czasie menstruacji.
Jest doskonały dla ludzi zmagających się z dolegliwościami wątrobowymi (poprzez zwiększanie ilości wydzielanej żółci i ułatwienie jej przepływu do dwunastnicy) lub z zaburzeniami pracy trzustki. 
Zwiększa ilość wydalanego moczu, przynosi ulgę w czasie biegunki. 
Działa wykrztuśnie, znajduje też zastosowanie w leczeniu stanów zapalnych gardła, zapaleniu oskrzeli oraz kaszlu (zwłaszcza sporządzona z nasion płukanka jest skuteczna w czasie problemów związanych z infekcjami gardła). 
Zewnętrznie można stosować rozcieńczony olejek kminku zwyczajnego jako skuteczny środek w przypadku świerzbu.
Kminek w połączeniu z rumiankiem oraz tatarakiem zwyczajnym przynosi ulgę we wzdęciach oraz w czasie kolki, a w połączeniu z rzepikiem pospolitym i jagodą wawrzynu w biegunce.  
Z kolei wraz z szantą zwyczajną łagodzi objawy zapalenia oskrzeli.

Nasiona kminku nie są zalecane kobietom, u których występują obfite menstruacje, a to dlatego, że rozszerza naczynia krwionośne, co może skutkować pobudzeniem krwawienia. 
Powinny go także unikać przyszłe mamy. 
Kminek może wywoływać również podrażnienie skóry, a to ze względu na obecność fotouczulającego umbeliferonu.
źródło

---