[Krystyna]

       
Cinnamomum Camphora-Cynamonowiec Kamforowy
Drzewo Kamforowe, Kamforowiec
Gatunek drzewa należący do rodziny wawrzynowatych (Lauraceae).
Występuje w południowych Chinach, na Tajwanie i w Japonii oraz w Wietnamie.
Gatunek długowieczny, żyje do 1000 lat.
Drzewo wysokości 50 m z masywnym pniem.
Drewno bzowożółte, twarde, trwałe, nie podlega uszkodzeniom owadzim.
Liście sętoległe, skórzaste, całobrzegie, długość do 10 cm, jajowate lub eliptyczne, błyszczące.
Kwiaty niepozorne, żółtawe, o średnicy ok. 4 mm.
Kwitnie od maja do lipca.
Owocem Kamforowca są owalne, czerwone jagody.

Cynamonowiec jest symbolem miast Fukuoka i Kariya.
Kamforowiec uprawia się na skalę przemysłową.
Plantacje prowadzone są w południowo wschodniej Azji, a także w Australii, Afryce, Europie, Ameryce Północnej.
Najwięcej kamfory produkują jednak Chiny i Japonia.
W latach japońskiej okupacji Tajwanu (1895-1945) uprawa tych drzew stanowiła podstawę gospodarki tych regionów.

Cinnamomum Camphora został wprowadzony do Australii w 1822 roku, jako drzewo ozdobne, do stosowania w ogrodach i parkach publicznych, gdzie jest powszechnie nazywany Kamfora Laurowy.
Ze względu na sprzyjający klimat, szybko się rozprzestrzenił i w efekcie został uznany za szkodliwy chwast w wielu częściach Queensland i Nowej Południowej Walii .
Jego masywny system korzeniowy zakłóca systemy odwadniania w miejskiej kanalizacji i degradacji brzegów rzek.
Liście mają bardzo wysoką węglanową treść, która niszczy jakość wody i naturalne siedliska ryb słodkowodnych, gdy wpadają do strumieni i rzek
Zawartość kamfory w ściółce skutecznie uniemożliwia kiełkowanie innych roślin...
Kamforowiec atakuje lasy deszczowe i pastwiska, a także konkuruje z eukaliptusowymi drzewami, które są jedynym źródłem żywności koali 

Wprowadzony do Stanach Zjednoczonych w 1875 roku, i naturalizowany w części stanów Alabama, Kalifornia, Floryda, Georgia , Hawaje , Luizjana , Mississippi , Północnej Karolinie , Teksasie i Południowej Karolinie
Też został uznany jako gatunek inwazyjny gatunków inwazyjnych na Florydzie.
żródło
https://www.youtube.com/watch?v=5UtxRKvdA0o

[Krystyna]

       
Cynamonowiec kamforowy, drzewo kamforowe, kamforowiec (Cinnamomum camphora Ness et Eberm.)– gatunek drzewa należący do rodziny wawrzynowatych (Lauraceae).
Jest drzewem osiągającym około 40 m wysokości.
Kształtem liści przypomina laur. Powierzchnia liści jest usiana drobniutki punktami — magazynami wonnego olejku.
Ojczyzną tego cynamonowca jest Japonia i kraje Azji Południowo-Wschodniej.

Z kamforą Europejczycy zapoznali się wcześnie, bo już w średniowieczu.
Na Bliski Wschód, a z tamtąd na nasz kontynent trafiła za pośrednictwem Arabów, prowadzących handel z krajami Azji Południowo-Wschodniej.
Trudno osiągalna, była bardzo drogim lekarstwem.
Dopiero w czasach, gdy Holendrzy dotarli w XVII wieku do Japonii (głównego producenta kamfory aż do początków XX wieku) i od roku 1641 zaczęli regularnie ją dostarczać do europejskich aptek, bardziej rozpowszechniła się w lecznictwie.

Kamforę stosuje się w lecznictwie jako środek pobudzający centralny system nerwowy, serce, stymulujący krążenie krwi w organiźmie i ułatwiający oddychanie.
Ponadto rozliczne preparaty przygotowane na bazie kamfory (np. maści, mazidła, płyny) służą do wcierania w ciało przy schorzeniach reumatycznych, bądź stosowane są zapobiegawczo przeciw odleżynom u ludzi obłożnie chorych.

A co o tej roślinie mówią stare księgi?
„Kamfora. Jedni zalecają użycie jej na ból zębów spróchniałych, przykładając w bawełnie; drudzy wziętą ilość kamfory na koniec noża i w dwóch łyżkach wody rozgotowawszy trzymają w ustach, po czym ból zębów wkrótce znika.”

W starożytnej i średniowiecznej Europie kamfora była stosowana jako składnik słodyczy.
W Chinach używano ją także jako dodatku smakowego do lodów (podczas panowania dynastii Tang).
W arabskojęzycznej książce kucharskiej zaleca się stosowanie jej w wielu różnych potrawach.
źródło

[Krystyna]

       
Hinduskie ceremonie religijne
Kamforę szeroko stosuje się w hinduskich ceremoniach religijnych.
Hindusi oddają cześć świętemu ogniowi płonącej kamfory, co jest elementem wielu ceremonii.
Kamfora jest wykorzystywana podczas Mahaśiwaratri, najważniejszego święta wyznawców Śiwy. Paląca się nie pozostawia po sobie żadnych popiołów, co symbolizuje świadomość (ekwiwalencja symboliczna ).

Znaczenie w hinduizmie
Kamfora była składnikiem mieszanki, wraz z rtęcią i substancjami płciowymi, z której wytwarzano pigułkę alchemiczną powodującą przemianę ciała fizycznego w dewadeha – ciało dewaiczne. Rasarnawa , dzieło hinduistycznej alchemii tantrycznej (rasajany) datowane na około XI w. n.e. zapewnia, że rytuał wielbienia Śiwy z użyciem drzewa sandałowego, aloesu, kamfory i szafranu prowadzi do osiągnięcia śiwaloki – nieba boga Śiwy.

W hinduizmie cynamonowiec kamforowy symbolicznie reprezentuje boga Ćandrę.
Jego znaczenie kultowe zostało objasnione w tekście Susrutasamhita.
Sutry wspominają również o rutualnym spożywaniu soku tego drzewa.
Jest używany podczas hinduistycznej ceremonii ślubnych.
Znajduje zastosowanie jako składnik podczas ofiar ogniowych hawan i jadźńa.

[Krystyna]

   
   

Kamforowiec a właściwie Cynamonowiec Kamforowy (łac. Cinnamonum Camphora) to drzewo z szerokiej rodziny cynamonwców, z których pozyskuje się korę zwaną Cynamonem.
 Wywodzący się z Tajwanu Kamforowiec ma jednak intensywny aromat kamfory.
Od wieków używa się go zarówno w przemyśle (m.in. jako składnik prochu strzelniczego) jak i w kuchni.
 W średniowieczu z dalekiego wschodu wywędrował przez Indie i kraje arabskie aż do Europy.
Wówczas dodawano go przede wszystkim do słodyczy, ale nie tylko – w XIII wiecznej andaluzyjskiej książce kucharskiej jest przepis na mięso duszone z jabłkami oraz kamforowcem i piżmem.
Na starym kontynencie o przyprawie tej zapomniano już jednak w renesansie.
Bardzo popularna jest za to w Indiach (tutaj nazywa się Pachna Karpooram lub Edible Camphor) jako dodatek do deserów, a w Chinach gałęzie i liście kamforowca używane są do przygotowywania Kaczki Zhangcha (tak też nazwy się w Chinach kamforowiec).

W Chinach za czasów panowania dynastii Tang stanowiła dodatek do specjalnego deseru dla cesarza.
W arabskojęzycznej książce kucharskiej zaleca się stosowanie jej w wielu różnych potrawach.
W Chinach w kuchni używane są jego liście do aromatyzowania mięsa.

[Krystyna]

   
   
Korzyści zdrowotne z olejku eterycznego z kamfory obejmują jego właściwości jako środek pobudzający, przeciwskurczowy, antyseptyczny, zmniejszający przekrwienie, znieczulający, uspokajający i uspokajający.
Działa również jako środek przeciwnowotworowy, przeciwzapalny, dezynfekujący i owadobójczy.
Olejek eteryczny z kamfory uzyskuje się w procesie wydobywania kamfory z dwóch rodzajów kamfory.
Pierwszym z nich jest drzewo kamforowe o nazwie naukowej Cinnamomum Camphora , z którego uzyskuje się kamforę.
Druga odmiana to drzewo kamforowe Borneo, od którego pochodzi Borneo Kamfora;  jest naukowo znany jako
Dryobalanops Camphora
Olej kamforowy otrzymany z obu ma podobne właściwości, ale różnią się nieznacznie zapachem i stężeniem różnych znajdujących się w nich związków.
Różne składniki olejku kamfory to alkohol, borneol, pinen, kamfen, kamfora, terpen i safrol.

Olejek kamforowy ma zastosowanie medyczne, w przemyśle chemicznym do wyrobu celuloidu, kauczuku, lakierów, bezdymnego prochu), przemyśle zbrojeniowym i perfumeryjnym.
W Chinach używa się go do produkcji fałszywego olejku eukaliptusowego.
źródło
źródło

[Krystyna]

   
Cinnamomum Camphora
Rodzina: Lauraceae
Synonimy: Laurus Camphora L., Camphora Officinarum Nees, Camphora Vera Raf., Persea Camphora (L.) Spreng.
Nazwa zwyczajowa: Drzewo Kamforowe
Miejsce pochodzenia: Pochodzi z tropikalnej Azji, od Indii i Chin po Wietnam, Tajwan, Koreę i Japonię. Introdukowana i szeroko uprawiana w wielu rejonach świata.
Etymologia: Cinnamomum pochodzi od greckiego kinnamomom, klasycznej nazwy używanej już przez Teofrasta. Specyficzny epitet pochodzi od greckiego kamphora lub od arabskiego al-kafur, nazwy kamfory, substancji pozyskiwanej z tego drzewa.

Opis: Aromatyczne, wiecznie zielone drzewo, dorastające do 30 m wysokości, o zaokrąglonej koronie i grubym pniu z początkowo gładką, szarawą korą, która staje się gruba, szorstka i podłużnie spękana; gałązki smukłe, brązowe, nagie; żółtko eliptyczne, ostre, do 6 mm, z licznymi brązowymi łuskami, zewnętrznie surowe.
Liście są zwykle naprzemienne, podskórne, jajowate, eliptyczne, 6-12,5 x 3-6 cm, z szeroko klinowatą lub zaokrągloną podstawą, całym brzegiem i nieco pogrubionym, czasem falistym, z ostro zakończonym wierzchołkiem.
Są nieco szorstkie w fakturze, nagie po obu stronach i błyszczące zielone powyżej, czasem lśniące lub srebrzyste poniżej i mają różowawe odcienie, gdy są młode.
Podstawa z 3 nerwami i 2 gruczołami w kątach żył na spodzie i do 5-7 par drugorzędowych żył bocznych.
Ogonek długości 1,5-2,5 cm, nagi. Kwiatostany w wiechach pachowych, nagie, nieco krótsze od liści, rozgałęzione. Kwiaty biseksualne, na nagich szypułkach o długości 1-2 mm.
Są żółtawe lub zielonkawobiałe, wąsko dzwonowate, o długości około 3 mm, z okwiatem złożonym z 6 eliptycznych działek ułożonych w dwa okółki, nagie lub owłosione na zewnątrz i owłosione wewnątrz.
Androecium z 9 płodnymi pręcikami z owłosionymi włóknami, ułożonymi w 3 okółki i 3 pręcikami.
Gynoecium z jajowatym, nagim, jednokomorowym jajnikiem, z krótkim odcinkiem równym długości jajnika.
Owoce druciane, jajowate lub kuliste, o średnicy 7-10 mm, czarniawe, z zielonkawym okwiatem kielichowatym, zawierające 1 ciemnobrązowe nasiono o średnicy około 6 mm.
Uprawa i użytkowanie:
Preferuje gleby żyzne i przepuszczalne, dobrze oświetlone, stosunkowo dobrze toleruje bliskość morza.
Na ogół rozmnaża się ją z nasion, które należy jak najszybciej oczyścić z miąższu i wysiać, ponieważ mają krótką zdolność kiełkowania. Jego drewno ma kolor jasnobrązowy, łatwo się poleruje i znajduje zastosowanie w meblarstwie, stolarce i wykańczaniu wnętrz budynków.
W wyniku destylacji drewna i liści otrzymuje się kamforę, stosowaną w medycynie jako środek antyseptyczny i przeciwreumatyczny.
Używany jako drzewo wyrównawcze i do tworzenia wiatrochronów.
https://www.arbolesornamentales.es/familias.htm