(19-05-2023, 20:50)Hazar napisał(a): Witaj Aleksandra
Pytania:
1.) Czy obrzęk płuc mojego kiciusia było wynikiem choroby, czymś co po cichu rozwijało się od dłuższego czasu, czy było to coś co zadziało się dopiero wczoraj u weterynarza?
7 buław - Uszkodzenie wielonarządowe. Tam systemy nie działały dobrze już od dłuższego czasu, bo osoba na karcie już w połowie mi się rozpłynęła. Prawdopodobnie to był guz, ale z przerzutami. Główny z sześcioma ogniskami zapalnymi. W jakiś sposób połączony z układem krwionośnym i albo limfatycznym, bo oprócz żył (niebieski) i tętnic (purpurowy) pokazały się jeszcze "zielone przewody". Kiciuś nie miał szans na przeżycie, według mnie.
2.) Czy gdybym wczoraj po powrocie do domu zabrała kitka do lecznicy to uratowałabym mu życie (wróciliśmy do domu po 16, kotek zaczął krzyczeć o 18:45)?
As Mieczy - Nie.
Dobry wieczór Hazar i mili goście gabinetu,
Hazar, właśnie przeczytałam w Twoim ostatnim poście tutaj, że się czasem mylisz. Nie w przypadku jednak Twojej wróżby, co do przyczyny nagłej i bardzo przedwczesnej śmierci mojego ukochanego zwierzątka.
Bardzo poprawnie to wszystko zobaczyłaś. Mam wyniki sekcji zwłok kocurka. Mój kotek miał genetyczną predyspozycję do magazynowania tkanki tłuszczowej (widziałaś zielony kolor, a to przecież kolor woreczka żółciowego, który wydziela enzymy trawiące tłuszcz) w miejscach, gdzie organizm nie powinien tego robić. Mianowicie magazynował tłuszcz wokół worka osierdziowego, w klatce piersiowej, na autopsji została również wykryta wielka kula tłuszczu wokół jego wątroby. Mój kot miał nieznaczną nadwagę, która w żaden sposób nie wyjaśnia tego co się stało (a która, tak sobie myślę, mogła wynikać z tych problemów właśnie, bo kitek miał jednak jakąś dozę ruchu), a zdaniem doktora, który sekcję przeprowadzał, nawet bez tej niewielkiej nadwagi stałoby się dokładnie to samo, ponieważ organizm kotka miał nieprawidłową instrukcję co do miejsca gromadzenia tkanki tłuszczowej. Prawidłowo wskazałaś więc Hazar układ krwionośny, bo serce było bardzo mocno obciążone i w końcu nie wytrzymało. Lekarz powiedział, że to rzadkie genetyczne schorzenie i gdyby nie stres tamtego dnia, to stałoby się to w inny dzień. Co prawda nie dopytałam konkretnie dlaczego, ale zdaniem lekarza jak już się to wszystko zaczęło tamtego dnia, to nie można było kiciusia odratować. A ja sobie myślę, że nawet gdyby można było, to w jego stanie tylko przedłużyłoby to jego cierpienie.
Cieszę się, że nie wiedziałam o tym wcześniej, bo na tę przypadłość nic nie można poradzić. Oczywiście, wiedząc, mogłabym pewnie przedłużyć mu nieco życie unikając stresu jak podróże pociągiem, więcej z nim spacerując, cały czas pilnując ścisłej diety, nie złoszcząc się na niego kiedy po x razy budził mnie w nocy wskakując na mnie (teraz wiem, że chciał być po prostu blisko), ale nie potrafiłabym się chyba tak cieszyć tym wspólnym czasem, tak jak się cieszyłam, nie wiedząc o tym.
Bardzo go kochałam i nadal kocham. Daleko mi do ideału, ale się starałam i chyba co najmniej co drugi dzień, a często co dzień po kilka razy słyszał ode mnie, że go kocham. W tych ostatnich dniach, pomimo obowiązków sporo się z nim bawiłam. Pociesza mnie myśl, że dałam mu dużo więcej dobrego, niż złego. Mam wielką nadzieję, że kolejne ciało, które wybierze będzie zdrowe, bez takich genetycznych chorób. Życzę mu z całego serca, żeby nowa forma w którym się odrodzi (nie wiem czy dusze zwierząt trzymają się ściśle jednego gatunku?) było kochana jeszcze bardziej i dojrzalej i bardziej odpowiedzialnie niż ja byłam na ten moment w stanie. Bardzo chciałabym móc wynagrodzić mu te wszystkie chwile kiedy zawiodłam jego zaufanie, nie dla siebie, ale dlatego, że boli mnie wiedząc, że czuł to co czuł jak odchodził. Skoro bowiem co do genezy jego choroby odczytałaś to tak poprawnie, to prawdopodobnie nie myliłaś się również co do innych pytań. ...
Hazar, ogromnie Ci dziękuję za wszystko co mi podarowałaś, masz dar.
.
,
rozświetla oczy, rozciąga wargi w uśmiechu i Człowiek od razu staje się piękniejszy 
