18-10-2014, 19:30
Lazurite Afghanistan
Lapis Lazuli to najbardziej znany kamień ozdobny o intensywnym jasnoniebieskim kolorze.
Pod względem chemicznym jest to Glinokrzemian bogaty w tlenek Glinu. W jego składzie nie ma metali ciężkich.
Głęboki niebieski odcień, który czyni go jednym z najpiękniejszych nieprzezroczystych kamieni, wynika z obecności kationów Siarki.
Nazwa pochodzi od perskiego słowa „azul” – „niebieski”, „niebiański”.
Nazwy minerału przyjęte w krajach wschodnich również wywodzą się z tego samego rdzenia: lyadzhevard, lazvoord, lazuward, lyadzhvoord, lajuar.
W regionie, w którym od dawna wydobywa się lazurowy kamień, istnieją własne nazwy poszczególnych odmian:
Niili - najdroższy i najpiękniejszy, w kolorze indygo;
Asmani - jasnoniebieski
Sufsi - najniższy stopień, zielonkawy odcień.
Obecność jasnych żyłek marmuru obniża wartość kamienia.
Najbardziej ceniony Lapis Lazuli ma ciemnoniebieski kolor z rozsianymi po nim małymi złotymi wtrąceniami Pirytu.
Nazywa się to Gwiaździstą Nocą
Podobno Lapis Lazuli był jednym z pierwszych minerałów, który nasi przodkowie docenili właśnie za swoje piękno i przyznali mu wysoki tytuł kamienia szlachetnego.
Podczas wykopalisk najstarszych znanych archeologom cywilizacji – Sumeru i starożytnego Egiptu – odkryto wiele przedmiotów wykonanych z Lapis Lazuli, zwykle w najbogatszych pochówkach królewskich.
Gdzie był wydobywany?
Ani Mezopotamia, ani Dolina Nilu nie mają własnego Lapis Lazuli.
Zarówno w starożytności, jak i w średniowieczu istniało tylko jedno złoże Lapis Lazuli na całym świecie, gdzie kamień był stale wydobywany, a jego lokalizacja była owiana tajemnicą.
Europejczycy wiedzieli o tym na przykład tyle, że błękitny kamień wydobywano gdzieś na Wschodzie.
A.E. Fersman napisał w 1920, że Lapis Lazuli zwykle przybywał do Europy z Buchary, Turkiestanu, Afganistanu, Persji, Tybetu i pod tymi różnymi i niejasnymi oznaczeniami ukrywało się jakieś nieznane źródło kamienia środkowoazjatyckiego.
Dopiero wyprawy z początku XIX wieku rzuciły światło na na tych złożach.
Jak się okazało, tajemnicze złoże znajduje się w Badakhshan, górzystym regionie północnego Afganistanu.
Nawiasem mówiąc, fakt ten nadaje kamieniowi szczególne znaczenie w oczach archeologów.
Znaleziska Lapis Lazuli pozwalają zrekonstruować szlaki handlowe i wykorzystać je do oceny wzajemnych powiązań starożytnych ludów.
Podobne znaczenie mają znaleziska Bursztynu.
Do początków XIX wieku duże przedmioty wykonane z Lapis Lazuli w Europie Zachodniej można było policzyć na palcach jednej ręki.
Znane: miska Franciszka I (XVI w.); stół „lśniący szlachetnym lapisem”, który goście zobaczyli na weselu Marii Medycejskiej i Henryka IV w 1600 roku; czternaście obiektów Ludwika XIV: dwa kielichy, trzy gondole, cztery filiżanki i wazony o różnych kształtach; oraz największy kawałek Lapis Lazuli - taca o długości dziewięciu i pół cala - w kolekcji Boileau w 1777 roku.
W połowie stulecia do fabryk cięcia zaczął regularnie przybywać kamień z regionu Bajkału.
To prawda, że Lapis Lazuli bajkalski należał do jasnoniebieskiej odmiany Asmani i był ceniony dziesięć razy taniej niż najlepsze Afgańskie Niili. Kiedy architekt Montferrand wybierał materiał na okładzinę kolumn katedry św. Izaaka, odrzucił niebieski Lapis Lazuli oferowany mu z brzegów Slyudyanki, preferując Gwiaździstą Noc w Badakhshan.
Niebieskie kolumny, nie na tyle luksusowe jak na najpiękniejszą katedrę w Petersburgu, trafiły do domu architekta nad Moiką, gdzie stoją do dziś. Kolumny z Afgańskiego Lapis Lazuli, które każdy może zobaczyć w katedrze św. Izaaka, a także wiele przedmiotów półszlachetnych eksponowanych w Ermitażu, wykonane są w technice tzw. mozaiki rosyjskiej.
Są tak umiejętnie skomponowane z drobnych kawałków, że sprawiają wrażenie wyrzeźbionych z solidnej masy.
Do chwili obecnej wiadomo, że tylko cztery złoża Lapis Lazuli mają znaczenie przemysłowe.
Złoże Badakhshan, rozwijane od IV tysiąclecia p.n.e. i wciąż niewyczerpane, położone jest na wysokości ponad 4000 m n.p.m.
Otwarty na początku XIX wieku.
Złoże Bajkał, jako jedyne, położone jest na stosunkowo niewielkiej wysokości, ale z punktu widzenia geologa obszar ten przypomina Badakhszan; ponieważ tam złoże znajduje się w starożytnych marmurkowych skałach węglanowych.
W 1930 roku w sowieckim Pamirze (w Tadżykistanie) odkryto Lapis Lazuli.
Tutaj wysokości są bliskie 5 kilometrów.
Wielu ekspertów jest skłonnych uważać to pole za kontynuację pola Badakhshan.
Odległość między nimi w linii prostej wynosi tylko około 100 km.
Co prawda w tych rejonach nikt nie chodzi po linii prostej, ale nie zmienia to faktu, że tereny te należą do tej samej formacji geologicznej.
https://dzen.ru/search?query=lapis%20laz...1275539714