[Krystyna]

   
Nazewnictwo
Pinus to nazwa pochodzenia łacińskiego, w starożytnym Rzymie używana w odniesieniu do Sosny i Świerka.
Bezpośrednio od niej wywodzi się francuska nazwa Pin, a od niej z kolei angielska Pine.        
Podobne nazwy stosowane są w innych językach romańskich, np. włoskim Pino.
Dawniej (przed XIX w.) w angielskim nazewnictwie funkcjonowała nazwa Fir, pochodząca  od staronordyjskiego fyrre, która obecnie zarezerwowana jest dla rodzaju Abies, i Pseudotsuga.
Pozostałości staronordyjskiej nazwy widać w innych współczesnych językach europejskich:  
duńskie Fyr, norweskie Furu, i niemieckie Föhre-w potocznym niemieckim nazwa ta została zastąpiona przez Kiefer, słowo pochodzące od Kien-Föhre, nazwy uzyskanej po Kienspan – małym patyku z sosnowego drewna,  używanym jako świeczki

Do polskiej nazwy tego rodzaju podobne są nazwy w pozostałych językach zachodnio- i wschodniosłowiańskich,
np. rosyjska Cосна.
Inne nazwy europejskie to np. szwedzkie Tall, niderlandzkie Den, fińskie Mänty, bułgarskie i serbsko-chorwackie Bor i greckie Pitys.
W innych językach funkcjonują nazwy m.in. chińskie Song, hebrajskie Oren, japońskie Matsu, koreańskie Sonamu i tajskie Sonn.