[Krystyna]

   
Glediczja japońska (Gleditsia japonica)
Występuje w stanie naturalnym w Japonii, Chinach i na Półwyspie Koreańskim.
W ojczyźnie wyrasta do wysokości 20 m.
Pień i gałęzie pokryte są przez bardzo liczne, wielkie i mocno rozgałęzione ciernie.
Młode pędy są czerwonobrązowe, błyszczące i gładkie. Liście pojedynczo lub podwójnie pierzastozłożone zbudowane są z 16–20 eliptycznych listków i osiągają długość do 30 cm.
Drzewo kwitnie w czerwcu, po czym wytwarza skręcone strąki o długości do 25 cm.
Jest przydatne do parków i na inne tereny zieleni.
Do Europy – Anglii (Kew Gardens) – glediczja ta została sprowadzona w 1800 r. W Polsce, w Krzemieńcu, była już w 1821 roku (jako Gleditsia horrida).
Obecnie  rośnie u nas w ogrodach botanicznych i arboretach w Kórniku, Krakowie, Lublinie, Rogowie i Warszawie-Powsinie.
W Arboretum SGGW w Rogowie znajdują się 3 okazy, różnego pochodzenia, w wieku od 25 do 38 lat.
Rosną krzewiasto, mają wysokość od 1,5 do 3,3 m i dwukrotnie większą szerokość korony, różnią się także wielkością liści i listków.
Jak podaje prof. Jerzy Tumiłowicz z Rogowa, podczas zimy 2005/06 (kiedy w styczniu 2006 r. najniższa temperatura, wynosząca od –28,1°C do –31°C, utrzymywała się przez kilka dni, uszkodzenia mrozowe wystąpiły w tamtejszym arboretum u 456 gatunków i odmian roślin drzewiastych)
Gleditsia japonica w ogóle nie ucierpiała (klasyfikowana jest do strefy 6b USDA).
Gleditsia japonica var. koraiensis miała natomiast przemarznięte wierzchołki pędów jednorocznych.
źródło