15-06-2015, 21:44
Szczegóły : Diament (1,37 karatowego doskonałego szlifu klejnotowego zielony, asymetryczny, nieoszlifowany diament o oktościennej powierzchni).
Lokalizacja pochodzenia : kopalnia Almazy Anabara, Republika Sacha (Jakucja), Syberia, Rosja.
źródło
Historia diamentów
Pierwsze Diamenty znaleziono w napływach rzeki Golkonda w Indiach, dokładna data nie jest niestety znana.
We fragmentach księgi podatkowej pisanej sanskrytem 400 lat p.n.e. pojawiają się informacje, że Diament był tworem, z którym normalnie się w tych czasach handlowało.
W majątkach włodarzy i bogatych ludzi surowe, ale piękne kryształy były bardzo cenne.
Diament był bardzo popularny jako talizman, a to głównie dzięki swojej wyjątkowej twardości i innym wspaniałym cechom fizycznym.
Mistyczna siła Diamentów była objawiona już w Starym Egipcie, gdzie noszenie Diamentów na czterech palcach lewej ręki miało spowodować, że vena amoris (Żyła miłości) powiedzie z palców bezpośrednio do serca.
Umieszczenie Diamentów, a także Diamentowego pyłu na końcach palców miało zagwarantować bezpośrednie połączenie miłości z wiecznością.
Do Europy Diamenty trafiły najprawdopodobniej za zasługą Aleksandra Macedońskiego.
Początkowo były uważane za jakiś tajemniczy rarytas i przypisywano im właściwości magiczne oraz lecznicze.
Mówiło się, że gdy Aleksander Macedoński dotarł do Diamentowej Doliny, zobaczył jej dno pokryte mnóstwem drogich kamieni strzeżonych przez wielkie gady o morderczych pyskach.
Aleksander gady jednak oszukał i stał się właścicielem Diamentów.
W Antycznej Grecji Diamenty były uważane za „łzy Bogów, które spadły na Ziemię“.
Dla podkreślenia twardości Diamentów nazwano je „adamas“ – niezniszczalny.
60 lat p.n.e. napisał Pilnus o Diamentach w swej książce „Historia przyrody“.
Pierwszy nieszlifowany Diament pojawił się w Rzymie pomiędzy I a III wiekiem n.e. W XIII wieku Marco Polo określa Ormuy jako stolicę perskiego rynku z Diamentami.
W XIII wieku głównym rynkiem i Diamentowym centrum na zachodzie była Wenecja.
Od początku XIII wieku posiadała bowiem szlaki handlowe z większością stolic państw ówczesnej Europy.
Właśnie stąd odwozili kupcy jedwab i Diamenty do Brugii.
Wkrótce Brugia stała się nie tylko centrum handlu Diamentami, ale także miastem, gdzie Diamenty były obrabiane.
Wkrótce przemysł Diamentowy bardzo się rozrósł, a to dzięki obywatelowi z Brugii, Lodevijck van Berken, który wynalazł metodę szlifowania Diamentów.
Technologia obróbki Diamentów przez długi czas była ściśle tajna i znał ją bardzo wąski krąg ludzi.
Dopiero w XIV wieku przezroczyste ośmiościany szlifowano na drewnianej lub miedzianej podkładce pokrytej Diamentowym pyłem.
Tego sposobu używano już wcześniej do obróbki innych kamieni szlachetnych i wyrobów z kości słoniowej.
W przypadku Diamentów proces szlifowania trwał bardzo długo.
Od XV wieku technika obróbki została ulepszona, a nieprawidłowe kształty oddzielano metodą odłupywania.
Przy szlifowaniu jednak był stale respektowany kształt surowego kamienia.
Kamienie o kształcie piramidy osadzano do pierścieni.
Głównym celem obróbki było pozbawienie Diamentu powierzchniowych nierówności i skaz.
Wzory takich kamieni zostały znalezione we fragmentach biżuterii i starej ceramiki.
Wynalezienie metody szlifowania na stalowej podkładce pokrytej Diamentowym pyłem dostarczyło szlifierzom większych możliwości obróbki kamieni:
pod koniec XV wieku pojawiły się „tablicowe“ szlify w kształcie korbu, kwadratu, prostokąta czy rozety.
Odnalezienie bezpośredniej drogi do Indii w roku 1498 przez podróżnika i żeglarza Vasco da Gama przeniosło centrum handlu z Wenecji do Lizbony.
Od końca XIV wieku, światowym centrum handlu Diamentami staje się Antwerpia.
Diament jest doskonałym symbolem wiecznych więzów.
Tradycja tej niekończącej się miłości jest kultywowana od kilku stuleci.
Pierwsze wzmianki o podarowaniu Diamentów, jako wyjątkowego symbolu miłości pochodzą z początku XV wieku.
Tradycję darowania Diamentowego pierścienia jako zaręczynowego zaczął w roku 1477 arcywojewoda Maksymilian I z dynastii Habsburgów, kiedy Diamentowy, zaręczynowy pierścień podarował Marii Burgundskiej.
Od tego czasu tradycja Diamentowych pierścieni zaręczynowych rozszerzyła się na cały świat z rodzin arystokratycznych do rodzin przemysłowców a w ostatnim stuleciu także do rodzin „zwyczajnych śmiertelników“.
W złotym wieku XVI handel Diamentami był skupiony głównie w rękach portugalskich żydów i włoskich handlowców
Od XVII wieku rozpoczęła się era szlifowania różnorodnych kształtów.
Diamenty szlifowano jako owale, krople, markizy i inne.
Rzemieślnicy obrabiający Diamenty najczęściej pochodzili z Antwerpii, a swoje warsztaty mieli na najwyższych kondygnacjach domów, gdzie światło było najlepsze.
Do końca XVII wieku złoża indyjskich Diamentów zostały wyczerpane i pomimo odkrycia pierwszych złóż brazylijskich w drugiej połowie XVIII wieku, prosperita Antwerpii nie została odnowiona.
W drugiej połowie XIX wieku po wielu eksperymentach Henry Morse z USA ukazał światu pierwszy, nowoczesny szlif brylantowy, który później udoskonalił i matematycznie opisał, a w roku 1919 Marcel Tolkowski (USA) opisał dokładnie nowoczesny szlif brylantowy i on dziś jest uważany za jego odkrywcę.
Pierwszy diamentowy kartel De Beers
W roku 1871 bracia De Beers, właściciele małej firmy w Kimberly, udzielili pozwolenia holenderskim łowcom Diamentów, aby zbadali ich ziemię.
Wkrótce okazało się, że ten teren opływa w Diamenty.
Informacja ta rozeszła się lotem błyskawicy i farma była oblegana przez łowców skarbów.
De Beersowie sprzedali farmę i wyprowadzili się.
Pomiędzy najbardziej ambitnymi poszukiwaczami Diamentów było kilku Anglików: Cecil J. Rhones i bracia Harry i Barney Bornat.
Stopniowo skupowali jedną koncesję za drugą, aż stali się właścicielami największej części kopalni w Kimberly.
W roku 1888 założyli spółkę De Beers consolidated Mines Limited, protoplastę koncernu odgrywającego i dziś wielką rolę na rynku Diamentów.
Spółka De Beers ma skomplikowany system wielu spółek z wzajemnie skrzyżowaną własnością, które obejmują cały przemysł od wykupu surowca z własnych kopalni i kopalni innych wydobywczych spółek przez obróbkę, aż po sprzedaż (Diamond Producers Association, która jest właścicielem pojedyńczych kopalni spółki De Beers Consolidated Mines Ltd.
Następną spółką córką jest Diamond Corporation, która uzgadnia umowy z Diamentowymi kopalniami, De Beers Centenary AG, Central Selling Organisation i inne.).
Właśnie De Beers Centenary posiada, zabezpieczone długoterminowymi umowami prawa zakupu surowych Diamentów z wydobycia w innych krajach.
Co więcej ma udziały w ponad 1300 południowoafrykańskich i międzynarodowych spółkach.
W ten oto sposób, aż do końca roku 2001 kontrolowała De Beers cały rynek światowy, łącznie z produkcją największej spółki wydobywczej Alrosa.
Tym niemniej opróżnianie południowoafrykańskich kopalń i otwieranie następnych np. w Rosji, Kanadzie czy Australii stopniowo pozbawiło De Beers kontroli nad całym rynkiem i to dążenie w roku 2001 oficjalnie odrzucił.
Mimo to do dziś jest największym handlowcem na rynku
Największe Diamenty wydobyte w Rosji
26. Zjazd KPZR" (342,5 karata)
Aleksander Puszkin" (320,65 karata)
Diament koloru cytrynowego ( 301,55 karata)
http://polskijubiler.com/pokaz.php?id=784
Diamenty z Australii
http://polskijubiler.com/pokaz.php?id=785
Diamenty wyrosłe w kraju klonowego liścia
http://polskijubiler.com/pokaz.php?id=786
Diamenty z Południowej Afryki
http://polskijubiler.com/pokaz.php?id=783