15-06-2015, 22:06
Szczegóły : Diament (1,41 karatowego żółtego ciętego złożonego nieoszlifowanego diamentu złożonego klejnotu).
Lokalizacja pochodzenia : Republika Sacha (Jakucja), Syberia, Rosja.
źródło
Diament jest nie tylko niezwykle trwały i twardy, ale też niezwykle piękny.
Po oszlifowaniu oszałamia grą światła zwaną ogniem, spowodowaną rozszczepieniem światła na barwy spektralne.
Kryształy Diamentu są ośmiościenne lub sześcienne, często mają zakrzywione ściany.
Jako kamienie jubilerskie wykorzystywane są jedynie bezbarwne osobniki bez skaz oraz rzadkie i cenne kamienie z wyraźnym i równomiernym zabarwieniem.
Najrzadsze są złoto żólte, błękitne, różowe, czerwone, zielone, pomarańczowe lub fioletowe.
Większość diamentów jest jednak żółta lub brązowa i w przemyśle służy jako materiał ścierny.
Tworzą one ciemne, nieregularne agregaty (bort) oraz drobnokrystaliczne czarne masy (carbonado).
Diament występuje w kimberlitach i lamprofirach.
Ponieważ jest bardzo odporny na wietrzenie, gromadzi się w rozsypiskach, np pisakach rzecznych i plażowych.
Dla większości ludzi jest to najpiękniejszy kamień szlachetny – od najdawniejszych czasów zdumiewał swoimi właściwościami i urodą.
Z uwagi na niezwykłą twardość – Diament znajduje się na samym szczycie skali Mohsa – Grecy nadali temu minerałowi nazwę adamas, co znaczy „niepokonany”.
Wielu pisało o Diamentach: wielki rzymski uczony Pliniusz także znał niezwykłą twardość tego zdumiewającego minerału.
W jego pismach czytamy, że macerowanie Diamentów w świeżej, jeszcze ciepłej krwi kozy nieco je zmiękcza, lecz „i tak jeszcze pękają młoty i kowadła wyjąwszy [te] nadzwyczaj wielkie”, ( to nie jest prawda, gdyż pomylono tu twardość z kruchością, a Diament jest minerałem kruchym, przyp. Kons. ).
Dalej zaś powiada, że jeśli uda się skruszyć Diament, rozpada się on na odłamki, których szlifierze kamienie „poszukują [...] osadzają w żelazie i tną nimi łatwo wszelką twardą materię”.
W średniowieczu Diamenty były talizmanami królów, a ci, którym udało się je zdobyć, wysadzali nimi swoje zbroje, tarcze i rękojeści mieczy – w nadziei, że kamień zapewni im ochronę i zwycięstwo.
Diamentów tych, pochodzących głównie z Indii, nie poddawano obróbce, tylko obsadzano w stanie surowym, tak jak je znaleziono.
Musiało upłynąć kilka wieków, zanim indyjscy jubilerzy odkryli, w jaki sposób polerować piękne kamienie, a gdy Agnes Sorel jako pierwsza „osoba z ludu” założyła naszyjnik z Diamentów, diament naprawdę stał się „przyjacielem dziewczęcia”.
Piękna Agnes była kochanką króla Francji, Karola VII, i znajomą bogatego kupca Jacques'a Coeura.
Kiedy Karolowi skończyły się fundusze na kontynuowanie wojny z Anglią, Agnes nakłoniła Jacques'a, by pożyczył królowi pieniędzy.
W zamian za to kupiec został mianowany doradcą finansowym króla.
Agnes przekonała następnie Karola, by uczynił go zwierzchnikiem mennicy królewskiej.
Wdzięczny Jacques spłacił swój dług wobec pięknej pani kilkoma Diamentami, zręcznie oszlifowanymi i misternie oprawionymi w złoto.
Tak więc urocza Agnes, jako pierwsza „osoba z ludu” zaczęła nosić Diamenty – była też pierwszą Europejką, która włożyła Diamentowy naszyjnik.
Królewskie pierścienie
Przez długi czas na dworach królewskich panował zwyczaj obdarowywania pierścieniami za usługi i wielu królów nosiło po kilka pierścieni na palcach obu dłoni.
Angielski król Henryk VIII zakładał pierścienie na każdy palec, nawet na kciuk, a na znajdującej się w Eskurialu pod Madrytem podobiźnie Cyda ( Rodriga Ruy Díaza de Vivary ) widać mnóstwo pierścieni zdobiących dłonie kastylijskiego herosa.
Za panowania Elżbiety I Anglię ogarnął szał na „piszące pierścienie” - ciężkie, złote obrączki z ośmiościanym Diamentem wprawionym wierzchołkiem do góry. Takim spiczastym Diamentem elżbietańscy modnisie wydrapywali czułe tekściki na szybach i gdzie tylko mógł paść wzrok ich wybranki.
Znana jest anegdota, jak to sir Walter Raleigh wydrapał na oknie Elżbiety: „Pragnął bym się wspiąć, lecz lękam się spaść”.
Królowa zaś odpisała: „Jeśli padasz na duchu, nie waż się Waść!”.
Szlif fasetkowy
W owych czasach wydobywano niewiele diamentów.
Niektóre naturalne kryształy nie wymagały szlifowania, gdyż były tak przezroczyste jak szkło; dzisiejsi handlarze Diamentów nazywają takie kamienie „szkiełkami”.
Około 1500 r. wynaleziono szlif tablicowy, który następnie zastąpiono szlifem rozetowym, doskonale nadającym się do cienkich, płaskich kamieni.
Wiele klejnotów o szlifie rozetowym obkładano od dołu złotą płytką z pasującymi fasetkami.
Zręczni jubilerzy potrafili w ten sposób wykonać wspaniałą biżuterie.
Pawi Tron
Począwszy od 1631 r. francuski badacz i handlarz kamieni J.B. Tavernier odbył sześć wypraw na Daleki Wschód.
Przywiózł z nich olbrzymie bogactwa w postaci Diamentów i innych drogocennych kamieni – były to kamienie z pałaców Wielkich Mongołów i pomniejszych władców.
Wiele niezwykłych klejnotów opisuje w swojej książce Sześć podróży J.B Taverniera z 1676 r.
Tak na przykład opowiada o wspaniałym Pawim Tronie:
„Dolna część baldachimu cała jest wysadzana diamentami i Perłami.
Na szczycie zaś stoi paw z rozpostartym ogonem wysadzanym Szafirami i innymi kamieniami [...]
Kiedy król zasiada na tronie, na wysokości swoich oczu ma przezroczysty klejnot, z dodatkowym, 80- lub 90- karatowym Diamentem otoczonym Rubinami i Szmaragdami...
Po bokach tronu są parasole z rączkami skrzącymi się od Diamentów”.
Diamenty Brazylijskie
Wzrost podaży diamentów nastąpił przede wszystkim dzięki temu, że: Vasco da Gama odkrył nową drogę morską do Indii, odkrycie to przyczyniło się do zwiększenia wydobycia Diamentów w indyjskich kopalniach.
Indie zachowały wiodącą pozycję w wydobyciu Diamentów aż do około 1728 r., kiedy to znaleziono Diamenty w Brazylii.
źródło