04-10-2015, 19:03
Aloes Drzewiasty (Aloe arborescens Mill)
Jest to zawsze zielona roślina o charakterze drzewiastego sukulenta, należąca do rodziny Liliowatych (Liliaceae), występująca na ubogich w wodę, piaszczystych i kamienistych terenach wschodniej i południowej Afryki oraz na Półwyspie Arabskim. Uprawiana jest w wielu krajach o klimacie gorącym, natomiast w krajach strefy umiarkowanej, m.in. w Polsce, hoduje się ją jako roślinę pokojową i szklarniową.
Aloes drzewiasty osiąga w stanie naturalnym wysokość do 5 m, ale hodowany w Polsce nie przekracza 1m wysokości. Wytwarza silne, rozgałęzione, cylindryczne korzenie, z których wyrasta prosta łodyga rozgałęziająca się w części górnej, a w dolnej pokryta bliznami po zamarłych liściach. U podstawy łodygi wyrasta nieraz po kilka odrostów, służących do negatywnego rozmnażania rośliny. Liście łodygowe, obejmujące pochwiasto łodygę, mają kształt mieczowaty, górną stronę nieznacznie wklęsłą, dolną nieco wypukłą i małe ostre kolce na brzegach. Liście są mięsiste, zielone, pokryte woskowym nalotem. W warunkach uprawy domowej aloes tylko wyjątkowo wykształca pęd kwiatowy zakończony groniastym kwiatostanem z licznymi drobnymi kwiatami na krótkich szypułkach z zielonymi przylistkami i pomarańczowymi płatkami. Nasion w Polsce nie wydaje.
Podstawowe związki czynne. Świeże liście aloesu drzewiastego oraz wyciśnięty z nich płynny sok zawierają wielocukry i połączenia z białkami o konsystencji śluzowej, wśród nich aloektynę, podstawowy związek leczniczy, hydroksyantrazwiązki, kwasy organiczne, witaminy rozpuszczalne w wodzie oraz znaczne ilości soli mineralnych (np. cynk, magnez, miedź).
Zastosowanie. Świeże liście aloesu lub sok służą do sporządzania wielu preparatów w postaci maści, płynu, iniekcji, syropu, wyciągu na winie, mazidła, przysypki i innych.
Stosuje się je: podskórnie, doustnie lub zewnętrznie w licznych schorzeniach, m.in. w nieżycie żołądka i jelit, wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego, wrzodzie żołądka i dwunastnicy, kurczach mięśni, nerwobólach, bólach stawów na tle reumatycznym, dychawicy oskrzelowej;
W postaci iniekcji i przemywań – w chorobach oczu, m.in. zapaleniu rogówki i spojówek, zmętnieniu rogówki, zmianach zwyrodnieniowych;
Zewnętrznie – przeciw oparzeniom, owrzodzeniom, pęknięciom skóry, ukąszeniom przez zwierzęta i owady, wysypkom, odleżynom, świądowi i innym.
Alona stanowi środek przeczyszczający w wielu preparatach.
Działanie niepożądane. Preparaty z aloesem podawane w zalecanych dawkach nie wywołują zazwyczaj objawów szkodliwych. Natomiast, alona, jako środek przeczyszczający, może powodować przekrwienie okrężnicy oraz narządów miednicy małej. Przetwory z alony nie wolno stosować w okresie ciąży i karmienia.
Źródło: „Rośliny lecznicze i ich praktyczne zastosowanie” Aleksander Ożarowski, Wacław Jaroniewski; Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, Warszawa 1989.
http://www.roslinne.pl/www/index.php?opt...Itemid=281
Jest to zawsze zielona roślina o charakterze drzewiastego sukulenta, należąca do rodziny Liliowatych (Liliaceae), występująca na ubogich w wodę, piaszczystych i kamienistych terenach wschodniej i południowej Afryki oraz na Półwyspie Arabskim. Uprawiana jest w wielu krajach o klimacie gorącym, natomiast w krajach strefy umiarkowanej, m.in. w Polsce, hoduje się ją jako roślinę pokojową i szklarniową.
Aloes drzewiasty osiąga w stanie naturalnym wysokość do 5 m, ale hodowany w Polsce nie przekracza 1m wysokości. Wytwarza silne, rozgałęzione, cylindryczne korzenie, z których wyrasta prosta łodyga rozgałęziająca się w części górnej, a w dolnej pokryta bliznami po zamarłych liściach. U podstawy łodygi wyrasta nieraz po kilka odrostów, służących do negatywnego rozmnażania rośliny. Liście łodygowe, obejmujące pochwiasto łodygę, mają kształt mieczowaty, górną stronę nieznacznie wklęsłą, dolną nieco wypukłą i małe ostre kolce na brzegach. Liście są mięsiste, zielone, pokryte woskowym nalotem. W warunkach uprawy domowej aloes tylko wyjątkowo wykształca pęd kwiatowy zakończony groniastym kwiatostanem z licznymi drobnymi kwiatami na krótkich szypułkach z zielonymi przylistkami i pomarańczowymi płatkami. Nasion w Polsce nie wydaje.
Podstawowe związki czynne. Świeże liście aloesu drzewiastego oraz wyciśnięty z nich płynny sok zawierają wielocukry i połączenia z białkami o konsystencji śluzowej, wśród nich aloektynę, podstawowy związek leczniczy, hydroksyantrazwiązki, kwasy organiczne, witaminy rozpuszczalne w wodzie oraz znaczne ilości soli mineralnych (np. cynk, magnez, miedź).
Zastosowanie. Świeże liście aloesu lub sok służą do sporządzania wielu preparatów w postaci maści, płynu, iniekcji, syropu, wyciągu na winie, mazidła, przysypki i innych.
Stosuje się je: podskórnie, doustnie lub zewnętrznie w licznych schorzeniach, m.in. w nieżycie żołądka i jelit, wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego, wrzodzie żołądka i dwunastnicy, kurczach mięśni, nerwobólach, bólach stawów na tle reumatycznym, dychawicy oskrzelowej;
W postaci iniekcji i przemywań – w chorobach oczu, m.in. zapaleniu rogówki i spojówek, zmętnieniu rogówki, zmianach zwyrodnieniowych;
Zewnętrznie – przeciw oparzeniom, owrzodzeniom, pęknięciom skóry, ukąszeniom przez zwierzęta i owady, wysypkom, odleżynom, świądowi i innym.
Alona stanowi środek przeczyszczający w wielu preparatach.
Działanie niepożądane. Preparaty z aloesem podawane w zalecanych dawkach nie wywołują zazwyczaj objawów szkodliwych. Natomiast, alona, jako środek przeczyszczający, może powodować przekrwienie okrężnicy oraz narządów miednicy małej. Przetwory z alony nie wolno stosować w okresie ciąży i karmienia.
Źródło: „Rośliny lecznicze i ich praktyczne zastosowanie” Aleksander Ożarowski, Wacław Jaroniewski; Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, Warszawa 1989.
http://www.roslinne.pl/www/index.php?opt...Itemid=281