[Krystyna]

       
   
   
   
   
Nawłoć późna, nawłoć olbrzymia (Solidago gigantea Aiton)
Gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny astrowatych.
Sprowadzony z Ameryki Północnej do Europy.
Pospolity na obszarze całej w Polski.
Jest gatunkiem inwazyjnym, doskonale aklimatyzuje się i wypiera gatunki rodzime.

Nawłoć późna pochodzi z wschodniej części Ameryki Północnej.
Została introdukowana do Europy w XVIII wieku jako roślina ozdobna.
Pierwsza dane o tym gatunku pochodzą z roku 1758, kiedy to roślina została sprowadzona do ogrodu botanicznego w Londynie, prawdopodobnie przez szkockiego botanika Williama Aitona.
W pierwszej połowie XIX w. została odnotowana we Francji, a 50 lat później w Szwajcarii i Niemczech.
Pierwsze wzmianka o występowaniu S. gigantea w Niemczech datuje się na rok 1832, a w Austrii na rok 1857.
W latach 1850-1880 odnotowano wielokrotnie pojawianie się gatunku w środkowej Europie.
Według analizy notowań botanicznych, szacunkowa ekspansywność wynosiła blisko 910 km²/rok.
W roku 1950 zasięg występowania nawłoci był zbliżony do obecnego tj. obejmował obszar od północnych Włoch do południowej Skandynawii, oraz od zachodniego wybrzeża Francji do zachodniej Rosji.
Nawłoć późna występuje do wysokości 1200 m n.p.m., zdarza się czasem że zajmuje stanowiska powyżej tej wysokości.

W Polsce nawłoć późna występuje prawie na terytorium całego kraju.
Najbardziej rozpowszechniona jest w Polsce południowo-wschodniej oraz w dorzeczu Wisły.
Na Warmii i Mazurach spotykana jest rzadko.
Najczęściej spotykana jest wzdłuż szlaków komunikacyjnych i w dolinach rzek
źródło
źródło