10-11-2011, 22:43
Lubczyk ogrodowy
Nazwa rośliny wywodzi się bądź z łac. levare - łagodzić, ulżyć, bądź też od Ligurii - rejonu Włoch, w którym lubczyk występował dziko względnie był uprawiany, przemawiałby za tym dawny synonim Ligustieum levisticum.
Roślina ta została opisana w Encyklopedii staropolskiej Z. Glogera (1972) pod hasłem "rośliny miłośnicze" następująco: "Rzymianie nazwali pewną roślinę lekarską Levisticum, z tego miana Niemcy zrobili Liebstóckel, a my z Liebstóckel zrobiliśmy lubczyk, o którym już Syreński (XVII w.) pisał, że "w małżeństwie rozterki i niezgodę równa.
Na Rusi lubczyk wielkiego doznał uznania i przeszedł jako roślina miłośnicza do pieśni ludowych".
Ponieważ skład chemiczny rośliny i jej działanie fizjologiczne nie dają żadnych podstaw do tego, żeby ją uznać za "roślinę miłośnicza", mamy tu chyba jeden z przykładów powstawania legendy dookoła samej nazwy, nawet przy rozmijaniu się z jej działaniem, ze względu na wielką powszechną potrzebę na tego rodzaju środek.
Pochodzenie lubczyka nie jest dokładnie określone.
Zdziczały lubczyk występuje w Pirenejach i Alpach (do 2000 m n.p.m.).
Jest to jedna z najstarszych, najbardziej popularnych roślin przyprawowych, zwłaszcza w Europie, gdzie znany już był w starożytności, a uprawiany od X wieku.
Obecnie uprawia się lubczyk w wielu krajach środkowej i południowej Europy, w Chinach, w Stanach Zjednoczonych.
źródło