[Krystyna]

   
Schinus Molle
Schinus Peruwiański
Pieprz Peruwiański 
Rodzina:  Nanerczowate (Anacardiaceae)  
Inne nazwy: , Peruwiańskie Drzewo Pieprzowe  
Występowanie:  Pochodzi z północy Ameryki Południowej, Meksyku i Peru
Obecnie drzewo to występuje właściwie we wszystkich krajach tropikalnych i subtropikalnych Ameryki, Azji i Afryki.
Ta wiecznie zielona roślina uprawiana jest w wielu krajach jako krzew ozdobny.
Wiecznie zielone drzewo 10-12 m wysokości  
Gałęzie tej wiecznie zielonej rośliny zwisają podobnie jak u wierzby płaczącej.
W Afryce, Australii czy na Florydzie jest gatunkiem inwazyjnym, który rozmnaża się tak intensywnie,
że wypiera rodzime rośliny.

Poza czysto estetycznymi atrybutami należy zaznaczyć, iż pieprz peruwiański jest rośliną o jadalnych owocach, które od wieków wykorzystywane są jako przyprawa.
W odróżnieniu od tradycyjnych odmian pieprzu charakteryzują się słodkawym i łagodnym, odrobinę pikantnym smakiem.

Nazwa tej niezwykłej przyprawy wywodzi się od uderzającego podobieństwa w wyglądzie owoców między Pieprzem Peruwiańskim, a zwykłym Pieprzem (rodzaj Piper), jednakże ten nie jest w żaden sposób spokrewniony z pozostałymi gatunkami.

Należy dodać, że oprócz wyżej wymienionych atrybutów Pieprz Peruwiański posiada jeszcze szereg właściwości leczniczych: działa przeciwreumatycznie, goi rany, przeczyszcza, hamuje krwawienia, stosuje się ją także w schorzeniach układu oddechowego oraz przy żółtaczce

Wyraz Molle, w łacińskiej nazwie Schinus Molle, pochodzi od wyrazu „molli”, który w języku keczua oznacza drzewo.
Był to język urzędowy imperium inkaskiego, a obecnie posługuje się nim ponad 10 milionów ludzi w Ameryce Południowej.
Inkowie przygotowywali napój ze słodkiej, zewnętrznej części owocu.
Z wykopalisk archeologicznych wiadomo, że ponad tysiąc lat temu, w Andach Środkowych, owoce Pieprzu Peruwiańskiego były powszechnie wykorzystywane również do produkcji alkoholowego napoju „chicha”.
Dziś można skosztować napoju „chicha de molle” w peruwiańskim mieście Huanta

Religia: 
W Meksyku, podczas obrzędów uzdrawiających, chorą osobę dotykano gałązkami Pieprzu Peruwiańskiego.
Miały one pochłonąć chorobę, którą następnie niszczono, paląc gałązki.
W pewnych obrzędach religijnych wkładano do czapek uczestników ceremonii małe gałązki Pieprzu Peruwiańskiego, aby pomóc nawiązać rytualną więź z przodkami i duszami zmarłych.

Medycyna tradycyjna:
Praktycznie wszystkie części Pieprzu Peruwiańskiego były wykorzystywane w medycynie ludowej, podobnie jak Pieprzu Brazylijskiego czy Schinus Aroeira.
W Ameryce Centralnej i Południowej rośliny te używano między innymi jako środek przeciwbakteryjny, moczopędny, pobudzający trawienie.
Również dziś w wielu krajach stosowane są na rozmaite choroby jak zapalenie oskrzeli
, zapalenie dziąseł, choroby weneryczne, infekcje oczu, dolegliwości miesiączkowe czy gruźlice.
Właściwości przeciwbakteryjne, przeciwgrzybicze, przeciwzapalne, przeciwwirusowe i przeciwnowotworowe zostały potwierdzone w trakcie wielu współczesnych testów laboratoryjnych.

Pieprz Peruwiański w kuchni....
Owoce mają podobną wielkość do owoców Pieprzu Czarnego (Piper Nigrum).
Są jednak bardziej aromatyczne i mniej ostre.
Od lat stosowano je do przyprawiania potraw, czasem jako substytut Pieprzu Czarnego.
Niekiedy tez fałszowano Pieprz Czarny owocami Pieprzu Peruwiańskiego.
W naszych sklepach można spotkać Pieprz Peruwiański w mieszankach Pieprzu kolorowego lub sprzedawany samodzielnie, jako Pieprz Różowy lub Pieprz Czerwony.
Warto zaznaczyć, że Pieprz Peruwiański nie jest spokrewniony z Pieprzem Czarnym.

Inne zastosowania:
Twarde, ciężkie drewno jest używane do wyrobu mebli rustykalnych, na podłogi czy do budowy domów.
źródło
źródło
https://en.wikipedia.org/wiki/Schinus_molle