04-05-2018, 15:40
[ATTACHMENT NOT FOUND]
Ostrożeń warzywny (Cirsium oleraceum )
Gatunek rośliny należący do rodziny astrowatych.
Polskie nazwy ludowe ostrożenia to: chrabust, chrobust, czarcie żebro, czarownik, czartopołoch, drapach, drapacz łąkowy, jachłopak, oset warzywny, ostrożeń żółtawy, popłoch, sierpik, żebro diable, pietra ziele, carskie ziele, strachopłoch.
Występuje w Azji i w Europie (z wyjątkiem rejonu Morza Śródziemnego).
W Polsce jest pospolity na całym niżu i w niższych położeniach górskich (do regla dolnego).
Status gatunku we florze Polski: gatunek rodzimy.
Bylina, hemikryptofit.
Kwiaty przedprątne, roślina miododajna, zapylana przez motyle lub błonkówki.
Kwitnie od lipca do września (rzadziej do października). Nasiona rozsiewane przez wiatr. Kiełkują słabo.
Siedlisko: wilgotne łąki i zarośla, aluwia, brzegi rowów.
Odpowiadają mu gleby żyzne i wilgotne.
Wymaga zasilania w wodę ruchliwą, z zastoisk ustępuje.
Dobrze znosi duże zmiany wilgotności gleby. Unika gleb kwaśnych, ubogich w węglan wapnia.
Na łąkach wapiennych może pojawić się masowo.
Wrażliwy na udeptywanie i spasanie
Zastosowanie
Roślina lecznicza
Surowiec zielarski: ziele ostrożenia warzywnego – Herba Cirsii oleracei.
Skład chemiczny: flawonoidy, inulina, garbniki
Działanie lecznicze: W lecznictwie ludowym stosowany jako środek przeciwgośćcowy, moczopędny, przeciwzapalny, także do kąpieli i pielęgnacji włosów.
Sztuka kulinarna:
kłącza i młode rośliny są jadalne (stąd nazwa rośliny).
Wartość pokarmowa: duża zawartość w suchej masie białka, wapnia, potasu, magnezu.
Roślina uprawiana jako warzywna w Japonii i Indiach.
Spożywana była także na Syberii.
Łąkarstwo:
według dawniejszych źródeł uważany za chwast, ponieważ bujnie rosnąc zagłusza sąsiednie rośliny, a paszę dawać miał małej wartości (wodnistą, grubą, słabo kolczastą). Poza tym dzięki łatwemu rozmnażaniu wegetatywnemu i generatywnemu może opanowywać znaczne przestrzenie łąk.
Obecnie podkreśla się raczej jego wartość ze względu na wzbogacanie paszy w składniki pokarmowe.
Jest też chętnie zjadany przez bydło.
Na intensywnie użytkowanych łąkach, a zwłaszcza pastwiskach – zanika.
Na paszę nadają się tylko rośliny młode, później grube łodygi twardnieją.
Młode rośliny wzmacniają system trawienny zwierząt. Konie żywione sieczką z ostrożenia nabierają gładkiej i lśniącej sierści
źródło
Zioło używane jest przez firmy farmaceutyczne i kosmetyczne do produkcji różnych preparatów ujędrniających skórę.
źródło
źródło
Ostrożeń warzywny (Cirsium oleraceum )
Gatunek rośliny należący do rodziny astrowatych.
Polskie nazwy ludowe ostrożenia to: chrabust, chrobust, czarcie żebro, czarownik, czartopołoch, drapach, drapacz łąkowy, jachłopak, oset warzywny, ostrożeń żółtawy, popłoch, sierpik, żebro diable, pietra ziele, carskie ziele, strachopłoch.
Występuje w Azji i w Europie (z wyjątkiem rejonu Morza Śródziemnego).
W Polsce jest pospolity na całym niżu i w niższych położeniach górskich (do regla dolnego).
Status gatunku we florze Polski: gatunek rodzimy.
Bylina, hemikryptofit.
Kwiaty przedprątne, roślina miododajna, zapylana przez motyle lub błonkówki.
Kwitnie od lipca do września (rzadziej do października). Nasiona rozsiewane przez wiatr. Kiełkują słabo.
Siedlisko: wilgotne łąki i zarośla, aluwia, brzegi rowów.
Odpowiadają mu gleby żyzne i wilgotne.
Wymaga zasilania w wodę ruchliwą, z zastoisk ustępuje.
Dobrze znosi duże zmiany wilgotności gleby. Unika gleb kwaśnych, ubogich w węglan wapnia.
Na łąkach wapiennych może pojawić się masowo.
Wrażliwy na udeptywanie i spasanie
Zastosowanie
Roślina lecznicza
Surowiec zielarski: ziele ostrożenia warzywnego – Herba Cirsii oleracei.
Skład chemiczny: flawonoidy, inulina, garbniki
Działanie lecznicze: W lecznictwie ludowym stosowany jako środek przeciwgośćcowy, moczopędny, przeciwzapalny, także do kąpieli i pielęgnacji włosów.
Sztuka kulinarna:
kłącza i młode rośliny są jadalne (stąd nazwa rośliny).
Wartość pokarmowa: duża zawartość w suchej masie białka, wapnia, potasu, magnezu.
Roślina uprawiana jako warzywna w Japonii i Indiach.
Spożywana była także na Syberii.
Łąkarstwo:
według dawniejszych źródeł uważany za chwast, ponieważ bujnie rosnąc zagłusza sąsiednie rośliny, a paszę dawać miał małej wartości (wodnistą, grubą, słabo kolczastą). Poza tym dzięki łatwemu rozmnażaniu wegetatywnemu i generatywnemu może opanowywać znaczne przestrzenie łąk.
Obecnie podkreśla się raczej jego wartość ze względu na wzbogacanie paszy w składniki pokarmowe.
Jest też chętnie zjadany przez bydło.
Na intensywnie użytkowanych łąkach, a zwłaszcza pastwiskach – zanika.
Na paszę nadają się tylko rośliny młode, później grube łodygi twardnieją.
Młode rośliny wzmacniają system trawienny zwierząt. Konie żywione sieczką z ostrożenia nabierają gładkiej i lśniącej sierści
źródło
Zioło używane jest przez firmy farmaceutyczne i kosmetyczne do produkcji różnych preparatów ujędrniających skórę.
źródło
źródło