04-05-2018, 15:41
[ATTACHMENT NOT FOUND]
Ostrożeń warzywny (Cirsium oleraceum )
Ciekawostki
W Japonii i Indiach ostrożeń uprawia się jako warzywo.
Nazwa rodzajowa Cirsium pochodzi od Kirsion, antycznej nazwy jakiegoś gatunku ostu o działaniu leczniczym (z gr. Kirsos – żylaki).
Nazwa gatunkowa oleraceus znaczy warzywny (z łac. Olus – jarzyna, zielenina).
Roślina ta ma kwiaty przedprątne i jest miododajna, odwiedzana i zapylana jest przez błonkówki i motyle. Służy też za schronienie dla wielu owadów.
Gąsienice często ukrywają się między liśćmi osłaniającymi.
Nasiona tej rośliny rozsiewane są przez wiatr.
W okresach głodu ziele ostrożenia było traktowane jako warzywo.
Młode pędy i liście używane były do gotowania barszczu.
W czasie zsyłek na Syberii ratowało niejedno życie.
Młode liście mają smak do złudzenia przypominający sałatę, później robią się gorzkie.
Dzięki łatwemu rozmnażaniu wegetatywnemu i generatywnemu może opanowywać znaczne przestrzenie łąk.
Dawniej uważany był za chwast, ponieważ bujnie rosnąc „zagłuszał” sąsiednie rośliny.
Obecnie podkreśla się raczej jego wartość ze względu na wzbogacenie paszy w składniki pokarmowe.
Jest chętnie zjadany przez bydło. Na paszę nadają się tylko młode rośliny, wzmacniają one system trawienny zwierząt.
Konie żywione sieczką z ostrożenia nabierają gładkiej i lśniącej sierści.
Już w średniowieczu znano właściwości ostrożenia warzywnego czyli czarciego żebra.
Od setek lat stosowany jako naturalny antybiotyk przy zapaleniach i chorobach skóry.
Podobno prababcie zwalczały nim trądzik i łuszczycę. Odwar z czarciego żebra stosowany wewnętrznie uspokaja nerwy, wzmacnia siły człowieka cierpiącego na ogólne osłabienie, odtruwa i oczyszcza organizm.
Przekazy ludowe mówią, że Pan Bóg stworzył tę roślinę na pożytek ludziom, ale na złość Panu Bogu, diabeł chciał roślinę tę zniszczyć.
Chciał więc zgryźć korzeń rośliny, ale w pośpiechu zapomniał, że korzeń jest twardy i drzewiasty.
Wyłamał sobie przez to przedni ząb i na wieki został już szczerbatym. Ludzie przez to ten korzeń czartowym żebrem nazwali, bo po wykopaniu wygląda jakby był nadgryziony.
Czarcie żebro od dawna znane było i stosowane w magii.
Wierzono, że ma moc ochronną oraz odczynia uroki i klątwy.
Dawniej czarownice stosowały tą roślinę do rzucania czarów na kogoś. Roślina usuwała też uroki rzucane przez złych ludzi.
Kąpiel z wywaru działa orzeźwiająco, „wyciąga” chorobę i złe moce z organizmu.
Odwar czarciego żebra w czasie kąpieli gęstnieje lub galaretowieje.
Na powierzchni wody z wywarem pojawiają się tak jakby tłuste plamy.
Po kąpieli zdrowego człowieka „bez klątw” woda jest przejrzysta i nie zmienia swojego wyglądu.
Kąpiele w zielu mają wypędzić, jak nazwa potoczna wskazuje, czarta.
Wodę z kąpieli wylewano na rozstaje drogi lub odludne miejsca aby „uroki nie przeszły na innych”.
źródlo
Ostrożeń warzywny (Cirsium oleraceum )
Ciekawostki
W Japonii i Indiach ostrożeń uprawia się jako warzywo.
Nazwa rodzajowa Cirsium pochodzi od Kirsion, antycznej nazwy jakiegoś gatunku ostu o działaniu leczniczym (z gr. Kirsos – żylaki).
Nazwa gatunkowa oleraceus znaczy warzywny (z łac. Olus – jarzyna, zielenina).
Roślina ta ma kwiaty przedprątne i jest miododajna, odwiedzana i zapylana jest przez błonkówki i motyle. Służy też za schronienie dla wielu owadów.
Gąsienice często ukrywają się między liśćmi osłaniającymi.
Nasiona tej rośliny rozsiewane są przez wiatr.
W okresach głodu ziele ostrożenia było traktowane jako warzywo.
Młode pędy i liście używane były do gotowania barszczu.
W czasie zsyłek na Syberii ratowało niejedno życie.
Młode liście mają smak do złudzenia przypominający sałatę, później robią się gorzkie.
Dzięki łatwemu rozmnażaniu wegetatywnemu i generatywnemu może opanowywać znaczne przestrzenie łąk.
Dawniej uważany był za chwast, ponieważ bujnie rosnąc „zagłuszał” sąsiednie rośliny.
Obecnie podkreśla się raczej jego wartość ze względu na wzbogacenie paszy w składniki pokarmowe.
Jest chętnie zjadany przez bydło. Na paszę nadają się tylko młode rośliny, wzmacniają one system trawienny zwierząt.
Konie żywione sieczką z ostrożenia nabierają gładkiej i lśniącej sierści.
Już w średniowieczu znano właściwości ostrożenia warzywnego czyli czarciego żebra.
Od setek lat stosowany jako naturalny antybiotyk przy zapaleniach i chorobach skóry.
Podobno prababcie zwalczały nim trądzik i łuszczycę. Odwar z czarciego żebra stosowany wewnętrznie uspokaja nerwy, wzmacnia siły człowieka cierpiącego na ogólne osłabienie, odtruwa i oczyszcza organizm.
Przekazy ludowe mówią, że Pan Bóg stworzył tę roślinę na pożytek ludziom, ale na złość Panu Bogu, diabeł chciał roślinę tę zniszczyć.
Chciał więc zgryźć korzeń rośliny, ale w pośpiechu zapomniał, że korzeń jest twardy i drzewiasty.
Wyłamał sobie przez to przedni ząb i na wieki został już szczerbatym. Ludzie przez to ten korzeń czartowym żebrem nazwali, bo po wykopaniu wygląda jakby był nadgryziony.
Czarcie żebro od dawna znane było i stosowane w magii.
Wierzono, że ma moc ochronną oraz odczynia uroki i klątwy.
Dawniej czarownice stosowały tą roślinę do rzucania czarów na kogoś. Roślina usuwała też uroki rzucane przez złych ludzi.
Kąpiel z wywaru działa orzeźwiająco, „wyciąga” chorobę i złe moce z organizmu.
Odwar czarciego żebra w czasie kąpieli gęstnieje lub galaretowieje.
Na powierzchni wody z wywarem pojawiają się tak jakby tłuste plamy.
Po kąpieli zdrowego człowieka „bez klątw” woda jest przejrzysta i nie zmienia swojego wyglądu.
Kąpiele w zielu mają wypędzić, jak nazwa potoczna wskazuje, czarta.
Wodę z kąpieli wylewano na rozstaje drogi lub odludne miejsca aby „uroki nie przeszły na innych”.
źródlo