[Krystyna]

   
pigwa

   
pigwowiec japoński

Pigwa i pigwowiec mają podobne nazwy, ale to nie jest ta sama roślina.
Pigwa to biało kwitnące nieduże drzewo, pigwowiec zaś to krzew obsypany najczęściej czerwonymi kwiatami.

Pigwa i pigwowiec są mylone, bo mają podobne nazwy.
Różnią się pokrojem, wielkością, barwą kwiatów. Które z nich posadzić w ogrodzie?

Pigwa pospolita (Cydonia oblonga).
Według niektórych legend to owoc pigwy skusił Ewę.
Starożytni Grecy i Rzymianie poświęcili go Afrodycie i Wenus.
Pochodzi z Azji, ale dobrze rośnie też w Europie. Ma pokrój krzewu lub drzewa i wysokość nawet 8 m (u nas osiąga zwykle 2-3 m).
Jej szerokoeliptyczne liście na wierzchu są ciemnozielone, od spodu szaro omszone.
Kwitnie późną wiosną, w końcu maja lub na początku czerwca.
Kwiaty mają średnicę około 5 cm, są jasnoróżowe lub białe. Większość jej odmian nie zapyla się własnym pyłkiem, trzeba więc sadzić dwie odmiany kwitnące jednocześnie.
Owoce o kształcie jabłka lub gruszki początkowo są omszone, później pokryte woskowym nalotem.
Dojrzewają w październiku.
U niektórych odmian mają masę nawet 1 kg.
Po zerwaniu powinny kilka dni, a nawet tygodni poleżeć w domu.
Zmieniają wówczas barwę z zielonej na żółtą i wydzielają przyjemny aromat.
W naszym klimacie pigwa może przemarzać, nie nadaje się więc do uprawy w sadach, ale dobrze rośnie w przydomowym ogrodzie, w ciepłym osłoniętym miejscu. Potrzebuje gleby żyznej i próchnicznej, o lekko kwaśnym odczynie, zasobnej w wodę (ma płytki system korzeniowy).

Pigwowiec (Chaenomeles).
Uprawiane są trzy jego gatunki: japoński (Chaenomeles japonica), okazały (Chaenomeles speciosa) i pośredni (Chaenomeles x superba).
Są to krzewy ozdobne i użytkowe, wysokości od 1 do 2 m.
Ozdobne są jego różnokolorowe kwiaty – czerwone, różowe lub pomarańczowe, pojawiające się w kwietniu-maju.
Owoce o średnicy 2-5 cm są, podobnie jak u pigwy, aromatyczne, bogate w witaminę C i pektyny, niezdatne do spożywania na surowo, nadają się do przetworów.
Pigwowce mają małe wymagania – dobrze rosną w przeciętnej glebie, w miejscach słonecznych lub półcienistych.
Są odporne na suszę i mróz (w duże mrozy część pędów może przemarzać, ale po przycięciu krzew wypuszcza nowe).
Jedynym koniecznym zabiegiem pielęgnacyjnym jest przycinanie.
Pigwowce należy formować po kwitnieniu – usuwać pędy z miejsc zagęszczonych a także najstarsze, rozrośnięte gałęzie.
Można rozmnażać je z nasion lub przez odkłady.

Owoce pigwy i pigwowca różnią się wyglądem, ale mają podobne właściwości.
Oba nie nadają się do jedzenia tuż po zerwaniu, są bardzo twarde i wymagają przetworzenia.
W przepisach zazwyczaj brak rozróżnienia między tymi gatunkami owoców, choć wiadomo, że te z pigwowca są mniejsze, ale bardziej aromatyczne.
Jednych i drugich używa się do przygotowywania konfitur, nalewek, kompotów, dżemów, galaretek, ze względu na oryginalny smak i aromat oraz bogactwo witamin (mają wielokrotnie więcej witaminy C niż cytryna).
Można je dodać do mięsa, kiszonej kapusty, ciasta.
Mają też zastosowanie w lecznictwie – działają ochładzająco, kojąco, powlekająco i rozmiękczająco.
Pomagają w stanach zapalnych jamy ustnej, gardła i żołądka, a zewnętrznie w gojeniu stanów zapalnych spojówek, odmrożeń, zajadów, hemoroidów.
Surowcem leczniczym są także nasiona pigwy łagodzące dolegliwości żołądkowe.
źródło
źródło