10-02-2012, 20:24
Artemisia Dracunculus-Bylica Estragon
Jest powszechnie znaną rośliną przyprawową.
Pierwotna nazwa byliny wywodzi się z łacińskiego słowa Draco (wąż), stąd w XIX wiecznych encyklopediach francuskich określano Estragon mianem wężowca lub wężowego ziela.
Łacińska nazwa Bylicy Estragon-Artemisia-Dracunculus pochodzi od imienia jednej z bogiń greckich: Artemidy - strażniczki przyrody i zwierząt.
Za ojczyznę Estragonu uznaje się tereny azjatyckiej części byłego Związku Radzieckiego, przede wszystkim zaś brzegi rzek syberyjskich.
W stanie dzikim występuje on również na znacznych obszarach Ameryki Północnej (między Alaską a Teksasem).
Przyprawowe zalety rośliny doceniono przede wszystkim we Francji, choć jest też popularny w Niemczech i wśród mieszkańców Kaukazu.
Już w średniowieczu Estragon stosowany był w kuchni arabskiej - używano tam zarówno ostrych przypraw (tj. Pieprz, Imbir, Szafran, Gałka Muszkatołowa) sprowadzonych z Indii i Azji Południowo - Wschodniej, jak i łagodnych - głównie ziół (tj. Estragon, Kolendra, Kozieradka Pospolita, Lawenda, Ślaz, Mięta, Ruta, Tymianek i Gorczyca.)
Zainteresowanie Estragonem, zarówno we Francji, jak i na Wschodzie nie zmalało przez wieki, zaś kanony kuchni francuskiej do dziś budzą szacunek wśród mieszkańców środkowej i południowej Europy.
W świecie znane są i opisane dwie formy Bylicy Estragon:
*Forma francuska Artemisia Dracunulus (określana także jako niemiecka, holenderska, prawdziwa).
Forma ta charakteryzuje się ciemnozielonymi, gładkimi, lancetowatymi liśćmi.
Rzadko kwitnie corocznie, przy czym nasiona jej nie dojrzewają.
*Druga z form, forma rosyjska Artemisia. Dracunuloides - charakteryzująca się jaśniejszą barwą liści w górnej części pędu, dojrzewającymi nasionami i słabym zapachem.
Jedna z form Bylicy Estragon uprawiana jest także w Polsce, przy czym wyraźnie różni się od formy rosyjskiej oraz francuskiej zarówno pod względem morfologicznymi, jak i składem chemicznym, czy sposobem rozmnażania.
Kwiaty Estragonu są zwykle zielonkawo - żółte.
Podczas 2 - 3 letniego wzrostu gatunek ten wytwarza liczne kłącza z drobnymi, włóknistymi korzeniami.
Wymaga gleb średniociężkich charakteryzujących się wysoką kulturą i przeciętną wilgotnością.
Interesujące jest, że gatunek uprawiany na stanowiskach północnych o małym nasłonecznieniu w znacznym stopniu bywa pozbawiony przyprawowego smaku.
W naszych warunkach klimatycznych rozmnażanie Estragonu prawdziwego odbywa się wyłącznie z sadzonek powstałych przez podział kłączy (likwidacja plantacji matecznych).
Bylica Estragon jest rośliną bardzo ekspansywną i wymaga rygorystycznego kontrolowania jej rozrostu.
W przeciwnym razie może z czasem stać się dokuczliwym, wszędobylskim chwastem.
Do celów kulinarnych uprawia się u nas głównie Bylicę Estragon (Artemisia Dracunculus L), zwaną też niekiedy Dragankiem lub Głupichem.
Jest to aromatyczne zioło wieloletnie (bylina) o prostych, silnych łodygach, osiągających wysokość 60 - 120 cm.
Interesujące cechy organoleptyczne Estragonu Francuskiego zdecydowały o jego kulinarnym i dietetycznym wykorzystaniu przez niektóre kuchnie europejskiego Południa i Zachodu.
źródło
Jest powszechnie znaną rośliną przyprawową.
Pierwotna nazwa byliny wywodzi się z łacińskiego słowa Draco (wąż), stąd w XIX wiecznych encyklopediach francuskich określano Estragon mianem wężowca lub wężowego ziela.
Łacińska nazwa Bylicy Estragon-Artemisia-Dracunculus pochodzi od imienia jednej z bogiń greckich: Artemidy - strażniczki przyrody i zwierząt.
Za ojczyznę Estragonu uznaje się tereny azjatyckiej części byłego Związku Radzieckiego, przede wszystkim zaś brzegi rzek syberyjskich.
W stanie dzikim występuje on również na znacznych obszarach Ameryki Północnej (między Alaską a Teksasem).
Przyprawowe zalety rośliny doceniono przede wszystkim we Francji, choć jest też popularny w Niemczech i wśród mieszkańców Kaukazu.
Już w średniowieczu Estragon stosowany był w kuchni arabskiej - używano tam zarówno ostrych przypraw (tj. Pieprz, Imbir, Szafran, Gałka Muszkatołowa) sprowadzonych z Indii i Azji Południowo - Wschodniej, jak i łagodnych - głównie ziół (tj. Estragon, Kolendra, Kozieradka Pospolita, Lawenda, Ślaz, Mięta, Ruta, Tymianek i Gorczyca.)
Zainteresowanie Estragonem, zarówno we Francji, jak i na Wschodzie nie zmalało przez wieki, zaś kanony kuchni francuskiej do dziś budzą szacunek wśród mieszkańców środkowej i południowej Europy.
W świecie znane są i opisane dwie formy Bylicy Estragon:
*Forma francuska Artemisia Dracunulus (określana także jako niemiecka, holenderska, prawdziwa).
Forma ta charakteryzuje się ciemnozielonymi, gładkimi, lancetowatymi liśćmi.
Rzadko kwitnie corocznie, przy czym nasiona jej nie dojrzewają.
*Druga z form, forma rosyjska Artemisia. Dracunuloides - charakteryzująca się jaśniejszą barwą liści w górnej części pędu, dojrzewającymi nasionami i słabym zapachem.
Jedna z form Bylicy Estragon uprawiana jest także w Polsce, przy czym wyraźnie różni się od formy rosyjskiej oraz francuskiej zarówno pod względem morfologicznymi, jak i składem chemicznym, czy sposobem rozmnażania.
Kwiaty Estragonu są zwykle zielonkawo - żółte.
Podczas 2 - 3 letniego wzrostu gatunek ten wytwarza liczne kłącza z drobnymi, włóknistymi korzeniami.
Wymaga gleb średniociężkich charakteryzujących się wysoką kulturą i przeciętną wilgotnością.
Interesujące jest, że gatunek uprawiany na stanowiskach północnych o małym nasłonecznieniu w znacznym stopniu bywa pozbawiony przyprawowego smaku.
W naszych warunkach klimatycznych rozmnażanie Estragonu prawdziwego odbywa się wyłącznie z sadzonek powstałych przez podział kłączy (likwidacja plantacji matecznych).
Bylica Estragon jest rośliną bardzo ekspansywną i wymaga rygorystycznego kontrolowania jej rozrostu.
W przeciwnym razie może z czasem stać się dokuczliwym, wszędobylskim chwastem.
Do celów kulinarnych uprawia się u nas głównie Bylicę Estragon (Artemisia Dracunculus L), zwaną też niekiedy Dragankiem lub Głupichem.
Jest to aromatyczne zioło wieloletnie (bylina) o prostych, silnych łodygach, osiągających wysokość 60 - 120 cm.
Interesujące cechy organoleptyczne Estragonu Francuskiego zdecydowały o jego kulinarnym i dietetycznym wykorzystaniu przez niektóre kuchnie europejskiego Południa i Zachodu.
źródło