28-03-2021, 23:54
https://avatars.dzeninfra.ru/get-zen_doc...scale_2400
Olivine, znany również jako Peridot, to kamień wyrzucony z wulkanu, który może również latać ze sfer niebieskich.
Jak to jest możliwe? Rozwiążmy to teraz!
Skład chemiczny
Peridot to szlachetny Olivine, minerał krzemianowy, którego skład chemiczny obejmuje Magnez i Żelazo.
Ten ostatni element odpowiada za jasnożółto-zielony kolor kamienia, który starożytny grecki autor Alexander Polyhistor porównał do „koloru świeżej oliwy z oliwek”.
Im więcej Żelaza zawiera minerał, tym bogatszy jest zielony kolor.
Chociaż Olivine powszechnie występuje w skałach wulkanicznych, takich jak Bazalt, Peridot o jakości klejnotów jest znacznie mniej powszechny. Najczęściej występuje w postaci guzków o nieregularnym kształcie – okrągłych skał z kryształami Peridot w środku – rzadziej w postaci dużych formacji krystalicznych, przez co duże okazy są bardzo rzadkie.
Perydot to „Kamień Nieziemski”, ponieważ kryształy odkryto także w meteorytach, a w 2005 r. w pyle komety zwróconym przez automatyczną sondę kosmiczną Stardust.
https://avatars.dzeninfra.ru/get-zen_doc...scale_1200
Olivine w pallasytach reprezentowany jest głównie przez kamienie szlachetne, przezroczysty Peridot.
Niektórzy śmiałkowie wydobywali nawet duże ziarna Peridot z opadłego pallasytu i kroili go na maleńkie kamienie szlachetne Peridot.
https://avatars.dzeninfra.ru/get-zen_doc...scale_1200
Wyspa Świętego Jana (Zeberged)
Pochodzenie geograficzne
Peridot wydobywano już w starożytności, prawdopodobnie już w 1500 roku p.n.e. na wyspie Topazos, dziś znanej jako Zabargad lub Wyspa Św. Jana, na Morzu Czerwonym.
Według gemologa Edwarda Gübelina „pojawienie się Peridot w Zabargadzie jest ściśle związane z regionalną geologią i procesami tektonicznymi, które na większą skalę były odpowiedzialne za powstanie samego Morza Czerwonego”.
Te starożytne złoża zostały wyczerpane.
Dziś największe i najlepsze Peridot pochodzą z Pakistanu i Birmy.
Peridot występują także w Wietnamie, Tanzanii i Chinach.
Fabuła
Peridot ma długą i dumną historię.
Jedna z najwcześniejszych zachowanych wzmianek o tym klejnocie znajduje się w Historii naturalnej Pliniusza Starszego z 70 r. n.e. słowo to odnosiło się do zupełnie innego złotego minerału, który dziś nazywamy Topazem.
Zabargad jest źródłem najsłynniejszych dużych Peridot, z których część stanowi cenne części zbiorów rządowych.
Smithsonian Institution w Waszyngtonie może poszczycić się największym w historii fasetowanym perydotem, ważącym 310 karatów.
Niektórzy bibliści sugerują, że był to jeden z kamieni z napierśnika Aarona, brata Mojżesza, a niektórzy historycy uważają, że słynne „szmaragdy” Kleopatry to w rzeczywistości Chrysolite.
Imponujące 200-karatowe klejnoty zdobiące Grób Trzech Mędrców w niemieckiej katedrze w Kolonii, przez wieki uważane za Szmaragdy, w rzeczywistości są Peridot
Od połowy XIX wieku Peridot był ulubionym kamieniem w biżuterii, osiągając szczyt swojej popularności w okresie estetycznym epoki wiktoriańskiej i za panowania Anglii Edwarda VII, który nazwał go swoim ulubionym kamieniem szlachetnym.
Niemal każda ówczesna szkoła – prerafaelitów, secesyjna i tworząca w stylu edwardiańskim – włączała ten kamień do swoich projektów.
https://dzen.ru/a/Y1kurWiBf04mxqiz
Olivine, znany również jako Peridot, to kamień wyrzucony z wulkanu, który może również latać ze sfer niebieskich.
Jak to jest możliwe? Rozwiążmy to teraz!
Skład chemiczny
Peridot to szlachetny Olivine, minerał krzemianowy, którego skład chemiczny obejmuje Magnez i Żelazo.
Ten ostatni element odpowiada za jasnożółto-zielony kolor kamienia, który starożytny grecki autor Alexander Polyhistor porównał do „koloru świeżej oliwy z oliwek”.
Im więcej Żelaza zawiera minerał, tym bogatszy jest zielony kolor.
Chociaż Olivine powszechnie występuje w skałach wulkanicznych, takich jak Bazalt, Peridot o jakości klejnotów jest znacznie mniej powszechny. Najczęściej występuje w postaci guzków o nieregularnym kształcie – okrągłych skał z kryształami Peridot w środku – rzadziej w postaci dużych formacji krystalicznych, przez co duże okazy są bardzo rzadkie.
Perydot to „Kamień Nieziemski”, ponieważ kryształy odkryto także w meteorytach, a w 2005 r. w pyle komety zwróconym przez automatyczną sondę kosmiczną Stardust.
https://avatars.dzeninfra.ru/get-zen_doc...scale_1200
Olivine w pallasytach reprezentowany jest głównie przez kamienie szlachetne, przezroczysty Peridot.
Niektórzy śmiałkowie wydobywali nawet duże ziarna Peridot z opadłego pallasytu i kroili go na maleńkie kamienie szlachetne Peridot.
https://avatars.dzeninfra.ru/get-zen_doc...scale_1200
Wyspa Świętego Jana (Zeberged)
Pochodzenie geograficzne
Peridot wydobywano już w starożytności, prawdopodobnie już w 1500 roku p.n.e. na wyspie Topazos, dziś znanej jako Zabargad lub Wyspa Św. Jana, na Morzu Czerwonym.
Według gemologa Edwarda Gübelina „pojawienie się Peridot w Zabargadzie jest ściśle związane z regionalną geologią i procesami tektonicznymi, które na większą skalę były odpowiedzialne za powstanie samego Morza Czerwonego”.
Te starożytne złoża zostały wyczerpane.
Dziś największe i najlepsze Peridot pochodzą z Pakistanu i Birmy.
Peridot występują także w Wietnamie, Tanzanii i Chinach.
Fabuła
Peridot ma długą i dumną historię.
Jedna z najwcześniejszych zachowanych wzmianek o tym klejnocie znajduje się w Historii naturalnej Pliniusza Starszego z 70 r. n.e. słowo to odnosiło się do zupełnie innego złotego minerału, który dziś nazywamy Topazem.
Zabargad jest źródłem najsłynniejszych dużych Peridot, z których część stanowi cenne części zbiorów rządowych.
Smithsonian Institution w Waszyngtonie może poszczycić się największym w historii fasetowanym perydotem, ważącym 310 karatów.
Niektórzy bibliści sugerują, że był to jeden z kamieni z napierśnika Aarona, brata Mojżesza, a niektórzy historycy uważają, że słynne „szmaragdy” Kleopatry to w rzeczywistości Chrysolite.
Imponujące 200-karatowe klejnoty zdobiące Grób Trzech Mędrców w niemieckiej katedrze w Kolonii, przez wieki uważane za Szmaragdy, w rzeczywistości są Peridot
Od połowy XIX wieku Peridot był ulubionym kamieniem w biżuterii, osiągając szczyt swojej popularności w okresie estetycznym epoki wiktoriańskiej i za panowania Anglii Edwarda VII, który nazwał go swoim ulubionym kamieniem szlachetnym.
Niemal każda ówczesna szkoła – prerafaelitów, secesyjna i tworząca w stylu edwardiańskim – włączała ten kamień do swoich projektów.
https://dzen.ru/a/Y1kurWiBf04mxqiz