[Krystyna]

Najczystszą krystaliczne formą węgla jest Diament, o wzorze chemicznym C. 
Po oszlifowaniu nazywa się go Brylantem albo Rautem. Nazwa pochodzi od greckiego słowa „adamas”, oznaczającego „niezwyciężony”. 
Wyróżnia się najwyższą twardością w skali Mohsa, wynoszącą 10 oraz bardzo dużym współczynnikiem załamania światła i niezwykle efektowną grą barw. Jego gęstość wynosi od 3,47 do 3,57 g/cm3. 
To czysty węgiel, spalający się w temperaturze białego żaru, nie pozostawiają przy tym popiołu, odkrył to Isaac Newton gdy chciał udowodnić że jest on palny. 
Odznaczają się różnorodną fluorescencją, dla okazów bezbarwnych i żółtych zazwyczaj niebieską, dla brązowych i zielonkawych najczęściej zieloną. 
Mają doskonałą łupliwość, ale są kruche. 
Ich barwa to; bezbarwne lub żółte, brązowe, czasami zielone, niebieskie, czerwone i czarne, bywają także przezroczyste do nieprzezroczystych.

Pod wpływem płomienia gazowego palnika nie ulega praktycznie żadnym zmianom, dopiero długotrwałe ogrzewanie palnikiem powoduje jego lekkie zmatowienie. 
Jest niewrażliwy na działanie kwasów i mieszanin utleniających, poddaje się dopiero działaniu ogrzanych do 1200 oC węglanów alkaicznych, przechodząc wówczas w tlenek węgla. 
Diamenty cechują się dużą przezroczystością i są one przeważnie bezbarwne. 
Zdarzają się też barwy żółte, szare, zielone, czarne oraz niebieskie i czerwone27-1, barwę takich Diamentów określa się wówczas jako fantazyjna.

Najstarsze kopalnie Diamentów obecnie nieeksploatowane położone są w Indiach, duże złoża odkryto w 1727 roku w Brazylii a najbogatsze pokłady znajdują się w południowej Afryce. 
Diamenty wydobywane są także na Uralu, w Kalifornii, Meksyku oraz Australii.

Diamenty nie nadające się do celów zdobniczych oraz te mające wielkość wynoszącą około 1/3 karata nazywane Bort a także Diamenty czarne tzw. Karbonado stanowią około 75 % całego wydobycia i wykorzystuje się je w przemyśle. 
Diamenty przemysłowe używane wyłącznie, jako materiał szlifierski określa się jako Kongo z powodu miejsca ich wydobywania w Zairze (dawne Kongo Belgijskie).

Najwyżej wyceniane są kamienie bezbarwne, potem czerwone, żółte oraz niebieskie a diamenty brunatne, czarne, brudno-niebieskie są wykorzystywane do celów technicznych i zazwyczaj nie przedstawiają wartości zdobniczych. 
Ostatnio jednakże czarne Diamenty ze względu na swoje nieco odmienne właściwości od „typowych”, takie jak; brak połysku, iskrzenia, wręcz absorpcje a nie odbijanie światła oraz silną luminescencje, są coraz śmielej wykorzystywane do sporządzania biżuterii.

Nazwa Brylant stosowana powinna być w stosunku do Diamentów okrągłych o pełnym szlifie Brylantowym.

Diamenty większe spotykane są rzadziej i mają wyższą wartość niż mniejsze kamienie o identycznej masie. 
Jednostki określającej masę Brylantów nie należy mylić z próbą złota, którą również podaje się niekiedy w karatach.

W 1943 roku wprowadzono podział Diamentów pod kątem fizycznym, gdzie za główną podstawę podziału przyjęto transmisyjność krótkofalowego ultrafioletu, na dwie zasadnicze grupy; typ I i typ II. 
Wraz z upływem czasu, klasyfikacja ta została rozszerzono o absorpcję w zakresie średniej podczerwieni, fluorescencji, fosforescencji i elektroprzewodnictwa.

Typ I to Diamenty całkowicie nietransparentne dla krótkofalowego ultrafioletu, charakteryzujące się dużą absorpcją promieniowania podczerwonego w zakresie od 600 do1300 nm oraz ultrafioletowego poniżej 300 nm. 
Zawierają one także dużą ilość azotu i stanowią ponad 98% Diamentów naturalnych, dostępnych na rynku jubilerskim. 
W ramach typu I wydzielono trzy podtypy:
Ia, o budowie krystalicznej zanieczyszczonej azotem w formie różnych ugrupowań.
Ib, zawierający tzw. centra barwne klasy C, czyli bezładnie rozmieszczone jednostkowe atomy azotu.
Ic, mające w swej strukturze plastyczne deformacje zabarwiające je na brunatno. 
Wyróżnikiem tego pod typu, są centra barwne klasy N3 zbudowane z formacji trzech atomów azotu otaczających w jednej płaszczyźnie atom węgla lub wakans (nieobsadzona pozycja węzłowa w sieci przestrzennej kryształu atomowego lub jonowego).

Typ II to Diamenty przepuszczające promieniowanie ultrafioletowe od długości fali do około 225 nm i promieniowanie podczerwone w zakresie od 1000 do1400 cm. 
Są one bezbarwne, bez wtrąceń Azotu, Boru i innych pierwiastków. 
Traktuje się je jako Diamenty idealne, gdyż złożone są jedynie z atomów węgla. W ramach typu II wyodrębnia się podtypy;
IIa, o budowie najbardziej zbliżonej do idealnej, sporadycznie spotykane w naturze. 
Praktycznie pozbawione są pierwiastków śladowych (także Boru), zatem nie przewodzą prądu elektrycznego. 
Gdy nie mają defektów strukturalnych, są przepuszczalne dla promieniowania w widzialnym zakresie widma, wobec czego są bezbarwne, w przeciwnym razie mogą być mocno żółte, brązowe czy też różowe.
IIb, w swej strukturze posiadają domieszkę Boru, są zatem półprzewodnikami. 
Mają barwę niebieską, o różnym stopniu nasycenia. Posiadają również dobrą luminescencją la krótkofalowego promieniowania UV.

Niekonwencjonalne właściwości Diamentów to oczyszczanie otaczającą nas aury, odmładzanie duszy i ciała a także wzmacnianie sił witalnych, wytrwałości, cierpliwości. 
Wzmocnienia pęcherz i nerki, przeciwdziała tworzeniu się kamieni oraz schorzeniom kości, są doskonałe dla osób urodzonych w kwietniu.
źródło