[Krystyna]

Szafir to niebieski kamień, prawdopodobnie z hebrajskiego. (sapir) lub perska nazwa o tym samym znaczeniu) - klejnot o różnych odcieniach, jedna z odmian korundu.
W mineralogii korundy nazywane są wyłącznie niebieskim, w jubilerstwie dowolnym kolorem z wyjątkiem liliowo-czerwonego (takie kamienie nazywane są rubinami).
Niebieski kolor szafiru wynika z obecności domieszek tytanu (Ti) i żelaza (Fe). W dawnych czasach w Rosji szafir, podobnie jak inne cenne niebieskie minerały, nazywano bausem.
W technice zwanej szafirem (leukozafir) często rozumiany jest jako bezbarwne, syntetyczne monokryształy korundu zawierające 0,0001% zanieczyszczeń.
Szafir to tlenek glinu (wzór chemiczny Al2O3).
Sztuczne szafiry po raz pierwszy zsyntetyzował w 1904 roku francuski chemik Auguste Verneuil. (lub Verneuil,

Szafir w kolorze niebieskim, kamień września, królował wśród kamieni szlachetnych przez wiele stuleci. 
Starożytni władcy perscy wierzyli, że błękitny przypływ jest odbiciem błękitu nieba. 
W rzeczywistości jego prawdziwa nazwa pochodzi od łacińskiego „szafiry”, co oznacza niebieski. 
Chociaż pierwotnie uważany za niebieski klejnot, szafir występuje dziś w prawie wszystkich odcieniach z wyjątkiem czerwieni (szafirowy - rubin), w tym bezbarwnej i białej oraz fantazyjnych kolorów, takich jak żółty, brzoskwiniowy, pomarańczowy, koniakowy, różowy, fioletowy, fioletowy i zielony , z różnymi odcieniami. 
Biały szafir zyskał popularność wśród wielu narodów jako alternatywa dla naturalnego diamentu. 
fantazyjne szafirowe zabarwienie jest często alternatywą dla innych, bardziej kruchych kamieni o podobnym kolorze.

Szafir jest często określany jako brat rubinu, ponieważ oba kamienie są odmianami tego samego minerału - korundu. 
Kolor szafiru różni się od różnych odcieni niebieskiego i fioletowego, ale często można znaleźć również kamienie zielonkawe, żółte, pomarańczowe, różowe. Rzadko, ale nadal znajdują czarne szafiry i prawie bezbarwne. 
Jednak historycznie okazało się, że największą wartość mają kamienie chabrowe i granatowe.

Kamień otrzymał swoją nazwę w XII wieku od greckiego słowa "sappheiros" - "niebieski kamień". 
To prawda, niektórzy eksperci twierdzą, że „szafir” pochodzi od hebrajskiego „sappir”, czyli „przyjemnego dla planety Saturn” lub akadyjskiego „sipru” - „drapanie”.

Nawet starożytni Tamilowie, mieszkańcy Azji Południowo-Wschodniej, często znajdowali szare, nieprzezroczyste kamienie, wyróżniające się wyjątkową twardością. 
azywali te kamienie „korundem”.
Stąd wywodzi się brzmienie indyjskich „kauruntaki” i sanskryckiej „kuruvinda”, które później przeszły (po łacinie) do współczesnej mineralogii w znanej postaci „korundu”.

Przezroczyste czerwone kamienie nazywane są „rubinami” (od łacińskiego „rubens” - zaczerwienienie), a przezroczysty niebieski - szafir. 
Jednak starożytni Żydzi i Grecy (a po nich Rzymianie) nie nazywali tak nowoczesnym szafirem (niebieskim korundem), ale lapis lazuli (lapis lazuli)

W starożytnej Grecji i starożytnym Rzymie szafir był niezwykle popularny. 
Uważany był za święty kamień i poświęcony najważniejszemu z panteonu bogów – Zeusowi-Jowiszowi. 
Żaden śmiertelnik nie odważył się nosić kamienia na ciele – ten przywilej obejmował wyłącznie kapłanów.

W VI-IV wieku pne. NS. starożytni Persowie wierzyli, że ziemia spoczywa na szafirze tak wielkim, że jego odbicia malują firmament na niebiesko. 
Perski myśliciel i lekarz Awicenna twierdził, że krwotoki do oczu można leczyć, przykładając do oczu kamień. 
Nawiasem mówiąc, Aleksander Wielki, który podbił Persję w IV wieku p.n.e. Pne był pierścionek z ogromnym klejnotem, który sądząc po opisach bardzo przypomina szafir.

200-karatowy kamień został umieszczony w państwie Imperium Rosyjskiego, podwójny szafir został włożony w broszkę indyjskiego Maharajah, a naszyjnik Harry'ego Winstona zawiera 36 dużych szafirów o łącznej wadze 196 karatów. 
Królowe Holandii mogą zaprezentować całą linię rodzinnej biżuterii szafirowej od tiary, naszyjników, kolczyków, bransoletek, wisiorków, broszek. 
Szafir to prawdziwie królewski kamień. 
Były tradycyjnie zdobione koronami królów. 
Najsłynniejszy szafir „Św. Edward” zdobi czubek brytyjskiej korony w sercu krzyża.

Przez cały czas biżuteria z szafirami miała szczególną wartość. 
Według popularnych wierzeń królewski minerał był uważany za symbol nadziei, lojalności, czystości i czystości.
Przez długi czas szafir był jednym z najdroższych kamieni szlachetnych i ustępował jedynie diamentowi ceną. 
 koloru nieba uważany był za ucieleśnienie spokoju, kontemplacji i pogody ducha.

W starożytnym Rzymie pierścionki z chabrowymi szafirami nosili tylko kapłani Świątyni Jowisza. 
W Indiach i Judei używano ich do ozdabiania szat księży. Niebieskie szafiry błyszczały nawet w koronie samej Kleopatry.

Pierścionek z szafirem był ulubioną ozdobą wielkiego rosyjskiego śpiewaka Chaliapina. 
Uważał ten pierścień za swój talizman. Sam Chaliapin powiedział, że wcześniej pierścionek należał do Piotra I i powiedział, że „ten, który go nosi, ma zawsze głos i nie ma problemów z wiekiem”.

Podczas wykopalisk egipskich piramid archeolodzy niejednokrotnie znajdowali duże, starannie obrobione szafiry między arkuszami mumii. 
Według historyków kamień ten zdobił koronę królowej Kleopatry, a także wiele jej naszyjników i tiar.

Indyjski mineralog Rao Bohadur twierdzi, że „niebieskie kamienie” były znane w Indiach już w 600 rpne. NS. Typową ozdobą starożytnych indyjskich kapłanów i sług boskich kultów był specjalny naszyjnik na piersi zwany „Prawdą”.

Hindusi wierzyli, że gigantyczna góra z czterema zboczami wznosi się na biegunie świata.
 Jedna ze zboczy była wykonana z szafirów i zawsze zwrócona ku naszemu światu - to wyjaśnia niebieski kolor nieba. 
A kryształy szafiru znalezione na ziemi są plamami nieba.

Starożytni Żydzi uważali ten niesamowity kamień za symbol prawdy i sprawiedliwego osądu, dlatego legendy mówią, że to z szafiru wyrzeźbiono pieczęć króla Salomona, a jego tron był bogato zdobiony wieloma małymi „niebieskimi kamieniami”. 
Co ciekawe, wielu uczonych uważa, że słynne kamienne tablice, na których Mojżesz napisał Dziesięcioro Przykazań na górze Synaj, były w rzeczywistości płaskimi kawałkami szafirów.

W średniowieczu w Europie wysoko ceniono szafiry. 
Ze względu na delikatny niebieski kolor kamień szybko zyskał sławę jako symbol boskiej czystości i siły.
Dlatego księża obficie ozdabiali nimi swoje ubrania, krzyże, sprzęty kościelne. 
Później ta tradycja została przyjęta przez naród królewski i bardzo szybko szafir zaczęto nazywać „kamieniem królewskim”.
Władcy Anglii, Imperium Rosyjskiego, Francji i Czech nie ignorowali tego - ich korony zdobiły niegdyś rzadkiej urody szafiry. 
Również ten kamień był ozdobiony pierścieniami wielu koronowanych głów.

W Rosji szafiry od dawna nazywane są „niebieskim Yahont”, czyli „niebieskim Yahont” lub „lazurowym Yahont”. 
Nawet w czasach Iwana Groźnego minerał ten był jednym z najcenniejszych, a sam car uważał go za swój talizman.
Nieco później Borys Godunow zasłynął z pasji do szafirów. To właśnie lazurowym jachtem ozdobiono królewskie korony, berła i moce.

Od czasów Katarzyny Wielkiej szafir stał się nieoficjalnym symbolem cesarzy Rosji – „niebieski jacht” na państwie był znakiem nadanej im przez Boga władzy. Obecnie Rosyjski Fundusz Diamentowy zawiera cesarskie państwo Katarzyny II, ozdobione dużym szafirem cejlońskim oraz berło Anny Ioannovny z okrągłym kamieniem symbolizującym kulę ziemską.

W Europie niebieski korund był uważany za symbol uczciwości, cnoty i skromności. 
W krajach Wschodu szafir nazywano „talizmanem mądrych”. 
Dziś ten cenny minerał uosabia pewność siebie, sukces i zwycięstwo. 
Według astrologów noszenie zestawu słuchawkowego z szafirami ma korzystny wpływ na zdrowie.

Na firmamencie szafirowi patronują Jowisz i Saturn. 
Dla Leo jest to kamień, który pomoże ograniczyć dumę i egoizm oraz skierować energię w kreatywnym kierunku.
Dla Strzelca szafir jest ich portem, pomoże odnaleźć stabilność, odnaleźć harmonię w trudnych sytuacjach. 
Wodnik posiadający biżuterię z szafirem będzie mógł lepiej zrozumieć siebie, wzmocnić swoje decyzje, nabrać siły i odwagi. 
Kamień będzie również dobrym talizmanem dla kapryśnych Ryb i niespokojnej Wagi.
Szafirowe wesele obchodzone jest 45 lat później, celebrując mądrość i cnotę małżonków szafirowymi darami.

Najsłynniejsze złoża szafirowe ograniczają się do pegmatytów lub placerów i znajdują się w USA, Australii, Madagaskarze, Indiach, Sri Lance, Wietnamie, Birma, Tajlandia i Chiny.
W Rosji nie ma dużych złóż, w których można by wydobywać szafir na skalę przemysłową: jego odkrycia ograniczają się do przejawów niebieskiego korundu, w którym znajdują się m.in. przezroczyste, nadające się do cięcia kamienie.
Niebieski szafir występuje na Uralu i na Półwyspie Kolskim (Khibiny). 
Szafiry Ural mają z reguły szarawy odcień, szafiry Kola mają specyficzny zielonkawy odcień o głębokim chabrowym kolorze.

Prawdopodobnie największym niebieskim szafirem znalezionym w przyrodzie był kamień znaleziony przypadkowo przez radiologa Steve'a Mayera w Stanach Zjednoczonych w połowie lat 60. 
Podczas eksploracji z przyjacielem opuszczonego kamieniołomu w pobliżu Canton w Północnej Karolinie odkrył duży fragment niebieskawej góry kryształ.
Mayer przyniósł kamień do pracy, gdzie zaczął używać go jako przycisku do papieru. 
Kilka miesięcy później jeden z pacjentów zwrócił uwagę na kamień i poradził Mayerowi, aby pokazał go gemmologowi lub jubilerowi. 
Ku zaskoczeniu radiologa eksperci ustalili, że prosty „kawałek kryształu” okazał się ogromnym kryształem niebieskiego szafiru o wadze nieco ponad trzech i pół tysiąca karatów.

Natura hojnie obdarowała nas złożami szafiru. 
Złoża niebieskiego korundu znajdują się na pięciu kontynentach Ziemi, z wyjątkiem Antarktydy. 
Obecnie światowymi liderami w produkcji i eksporcie szafiru są Tajlandia, Sri Lanka, Indie, Birma. Szafir jest aktywnie wydobywany na Madagaskarze, Australii, Brazylii, Stanach Zjednoczonych i większości krajów afrykańskich.
Mniejsze złoża kamienia występują w niektórych krajach europejskich (Francja, Szwajcaria, Czechy, Polska). 
W Rosji szafir znaleziono na Półwyspie Kolskim (Khibiny) i na Uralu.

Co ciekawe, szafiry z różnych złóż mają swój niepowtarzalny kolor. Na tej podstawie eksperci mogą gołym okiem określić „ojczyznę” każdego kamienia.
Złoża australijskie słyną z niebiesko-czarnych szafirów, które ciemnieją w sztucznym świetle. 
Szafiry tajskie są wysokiej jakości i różnią się od korundów z innych krajów zielonkawym odcieniem. 
Minerały z Montany (USA) znane są z jasnoniebieskiego lodowego koloru. 
Szafiry uralskie, które pochłonęły kolory rosyjskiej zimy, mają najczęściej szary odcień, a korund Półwyspu Kolskiego jest chabrowy.

Najstarszym depozytem szafiru jest wyspa Cejlon. 
Nic dziwnego, że mieszkańcy wyspy uważają szafir za swój narodowy klejnot. 
Korund w głębokich odcieniach błękitu, od ultramaryny po ciemnoniebieski, stał się znakiem rozpoznawczym Sri Lanki. 
Oprócz tego na wyspie znajdują się żółte i pomarańczowe szafiry (padparadzhi), a nawet szafirowe „kocie oko”. 
To właśnie na Sri Lance znaleziono jeden z największych szafirów na świecie, ważący około 19 kg!

Wiele znanych dziś złóż cennego korundu odkryto w XIX wieku. 
Tak więc w 1880 roku w indyjskiej dolinie Kaszmiru w wyniku zawalenia się gór odkryto najbogatsze złoże unikalnych szafirów. 
Kamienie miały głęboki, chabrowy kolor z lekkim fioletowym odcieniem. 
Do tej pory szafiry kaszmirskie uważane są za wzór jakości unikalnego cennego minerału.
Duże niebieskie korundy są rzadkie. Kiedy tak się dzieje, otrzymują swoje imiona, podobnie jak słynne diamenty.

Szafir to tlenek glinu, który pod względem twardości ustępuje tylko diamentowi. 
Jedną z głównych cech kamienia jest bogata paleta odcieni. 
Odcień szafiru zależy od obecności lub braku w nim zanieczyszczeń tytanu i żelaza. 
Co więcej, wszystkie „kolorowe” szafiry (oprócz niebieskiego) nazywane są „fantazją”. 
Niektóre z tych kamieni szlachetnych, takie jak australijskie i afrykańskie, są dichroiczne i łączą dwa kolory: wzdłuż kryształów są ciemnoniebieskie, a w poprzek zielone.

Ale jeśli jedynym zanieczyszczeniem jest chrom, to kamień ma czerwony odcień, od jasnoróżowego do dość nasyconego koloru wina.
Złote szafiry występują w mieszaninie żelaza i chromu, a także mogą mieć bardzo gęsty odcień.
Zanieczyszczenia żelaza (Fe) i chromu (Cr) razem tworzą barwę szafirów złocistych i pomarańczowych. 
Niebieski korund jest często poddawany obróbce cieplnej w celu zmiany jego koloru. 
Metoda ta pozwala uwydatnić, osłabić lub wyrównać kolor kamienia. 
W rezultacie niebiesko-szary szafir może zmienić kolor na jasnoniebieski. 
Oddziaływanie tlenków żelaza wzmacnia niebieski odcień kamienia, podczas gdy dyfuzja żelaza i niklu nadaje kolor szafirowej czerwieni i pomarańczy.

Inną cechą niebieskiego korundu jest asteryzm. 
Dzięki temu efektowi optycznemu pośrodku szafiru pojawia się zarys gwiazdy. 
Tego rodzaju szafiry nazywane są „gwiazdami”. 
Tak niesamowity kamień wygląda naprawdę tajemniczo, dlatego jest bardzo ceniony. 
Największy kryształ „gwiazdowy” odkryto w 1966 roku w Birmie (Azja Południowo-Wschodnia). 
Masa kamienia osiągnęła 63 tysiące karatów, czyli 12,6 kg!

Nowoczesne technologie umożliwiają hodowlę szafirów w laboratorium. 
Ten szafir nie jest podróbką, jego właściwości są niemal identyczne jak kamień naturalny. 
Istotą technologii jest odtworzenie naturalnego procesu powstawania kamienia, co pozwala na uzyskanie czystego i jednorodnego korundu.

Produkty z cennymi wstawkami z szafiru były przez cały czas wysoko cenione. 
Dziś wiodące domy jubilerskie wykorzystują korund zarówno w pojedynczych egzemplarzach, jak i całych kolekcjach. 
Szczególnie efektownie prezentują się szafiry o szlifie schodkowym lub brylantowym, a także kamienie „gwiazdowe” o szlifie „kaboszonowym”. 
W połączeniu z topazami, ametystami i szmaragdami niebieskie szafiry nabierają nowych kolorów.

Klasyczne połączenie szafirów i diamentów, które stało się symbolem luksusu, jest nadal aktualne. 
Niebieskie szafiry niezmiennie efektownie prezentują się w białym lub żółtym złocie. 
Jednocześnie, uzupełniony ramą łączoną, klasyczny duet kamieni szlachetnych brzmi modnie i nowocześnie.

W trendzie pojawiają się modele z „fantastycznymi” szafirami o delikatnych odcieniach, które nadają przedmiotom szczególnego wyrafinowania. 
Połączenie wielu jasnych kamieni „fantazji” w jednej biżuterii pozwala wcielić w życie najśmielsze pomysły projektowe.
Produkt z szafirami to nie tylko stylowy dodatek do każdej stylizacji, ale także wyznacznik nienagannego smaku. 
Kate Middleton, Penelope Cruz, Carrie Underwood, Heidi Klum, Jessica Simpson, Katie Holmes i inni błyszczą w biżuterii dzięki tym drogocennym kamieniom.
Niebieskie przezroczyste szafiry są używane w biżuterii ciętej. 
Szafiry gwiaździste są zwykle cięte na kaboszony.

Syntetyczne leukozafiry są wykorzystywane jako surowce do produkcji skalpeli okulistycznych i soczewek do oczu; do produkcji elementów optycznie przezroczystych o wysokiej wytrzymałości (okna do stacji kosmicznych, okulary ochronne do środków optycznych rakiet i samolotów, okulary ochronne do ekranów w telefonach komórkowych, zegarki i aparaty fotograficzne z najwyższego segmentu cenowego); jako podłoża w mikroukładach; w stomatologii - do produkcji estetycznych aparatów ortodontycznych, w przemyśle - do produkcji dysz do maszyn waterjet.

W przeciwieństwie do kwarcu, leukozafir nie reaguje z oparami metali alkalicznych aż do najwyższych temperatur, dlatego wysokociśnieniowe palniki do lamp sodowych są masowo produkowane ze sztucznego leukozafiru. 
Leukozafiry są również wykorzystywane w różnych dziedzinach techniki laserowej.
Szafir syntetyczny domieszkowany Ti3+ jest stosowany jako pierwiastki aktywne w laserach tytanowo-szafirowych.
https://ariananadia.livejournal.com/2021/09/02/