[Krystyna]

   
Wiązówka Błotna (Filipendula ulmaria)
gatunek byliny należący do rodziny różowatych (Rosaceae). 
Jest gatunkiem eurosyberyjskim, występuje w Azji od Syberii przez Mongolię po Chiny i w północnej i środkowej Europie. W Polsce jest rośliną pospolitą, miejscami występuje bardzo licznie. 
Status gatunku we florze Polski: gatunek rodzimy

Rośnie na brzegach wód, na mokrych łąkach, w świetlistych zaroślach nadrzecznych, nad rowami.
Jest lubiącym półcień hygrofitem.
Bardzo często występuje w zaroślach Wierzby Szarej.
W górach rośnie aż po piętro kosówki.
Hemikryptofit.
W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla zespołu związków (All.) Filipendulion.
Kwiaty wydzielają lekki zapach, przywabiając nim owady, które je zapylają, mimo że roślina nie wytwarza nektaru. Owady zbierają za to obficie wytwarzany pyłek.
Kwitnie od czerwca do sierpnia.

Zastosowanie
Roślina ozdobna
Nadająca się do uprawy szczególnie nad sztucznymi zbiornikami wodnymi (oczkami wodnymi). 
Stosowane są zwłaszcza dwie odmiany ozdobne – 'Aurea' (liście żółte) i 'Variegata' (liścia z białymi plamami)

Roślina lecznicza
Historia
Własności lecznicze wiązówki błotnej poznano już w średniowieczu. 
Dawniej w medycynie ludowej była ważną rośliną zielarską – używano jej do zwalczania pasożytów przewodu pokarmowego, jako ziele przeciwkrwotoczne i przeciwbiegunkowe
Surowiec zielarski
Ziele Wiązówki (Filipendulae ulmariae herba) – całe lub rozdrobnione, wysuszone kwitnące szczyty pędów o zawartości olejku eterycznego nie mniejszej niż 1 ml/kg.
Kwiaty zawierają olejki eteryczne, flawonoidy, garbniki, kwasy organiczne, sole mineralne i glikozydy fenolowe (spireina, salicyna)
Działanie
Ma właściwości przeciwgorączkowe (dzięki zawartości salicyny), napotne, moczopędne i przeciwreumatyczne. 
Napar używany jest do leczenia przeziębień, chorób górnych dróg oddechowych, pomocniczo przy grypie i chorobach reumatycznych, zwykle w mieszance z innymi ziołami; czarnym bzem, korą wierzby, liśćmi brzozy
Zbiór i suszenie
Zbiera się całe kwiatostany i suszy w cieniu, w temperaturze nieprzekraczającej 30 stopni Celsjusza.

Inne zastosowania
Z liści otrzymywano dawniej żółtozielony barwnik do tkanin.
Używana jest do aromatyzowania niektórych gatunków piwa i wódki.
Zastosowanie Roślina ozdobna Nadająca się do uprawy szczególnie nad sztucznymi zbiornikami wodnymi (oczkami wodnymi). Stosowane są zwłaszcza dwie odmiany ozdobne – 'Aurea' (liście żółte) i 'Variegata' (liścia z białymi plamami)[8].  Roślina lecznicza Historia Własności lecznicze wiązówki błotnej poznano już w średniowieczu. Dawniej w medycynie ludowej była ważną rośliną zielarską – używano jej do zwalczania pasożytów przewodu pokarmowego, jako ziele przeciwkrwotoczne i przeciwbiegunkowe[9]. Surowiec zielarski Ziele wiązówki (Filipendulae ulmariae herba) – całe lub rozdrobnione, wysuszone kwitnące szczyty pędów o zawartości olejku eterycznego nie mniejszej niż 1 ml/kg.[5] Kwiaty zawierają olejki eteryczne, flawonoidy, garbniki, kwasy organiczne, sole mineralne i glikozydy fenolowe (spireina, salicyna)[10]. Działanie Ma właściwości przeciwgorączkowe (dzięki zawartości salicyny), napotne, moczopędne i przeciwreumatyczne. Napar używany jest do leczenia przeziębień, chorób górnych dróg oddechowych, pomocniczo przy grypie i chorobach reumatycznych, zwykle w mieszance z innymi ziołami; czarnym bzem, korą wierzby, liśćmi brzozy[10][9]. Zbiór i suszenie Zbiera się całe kwiatostany i suszy w cieniu, w temperaturze nieprzekraczającej 30 stopni Celsjusza. Inne zastosowania Z liści otrzymywano dawniej żółtozielony barwnik do tkanin. Używana jest do aromatyzowania niektórych gatunków piwa i wódki.

Kultura
Słodka Wiązówka o białych kwiatach została znaleziona wraz ze skremowanymi szczątkami trzech osób i co najmniej jednego zwierzęcia w kopcu z epoki brązu w Fan Foel w Carmarthenshire .
Podobne znaleziska znaleziono również w zlewce z Ashgrove , Fife , oraz naczyniu z North Mains , Strathallan .
Mogą one wskazywać na miód pitny na bazie miodu lub piwo smakowe, lub mogą sugerować roślinę umieszczoną na grobie jako pachnący kwiat.
W mitologii walijskiej Gwydion i Math stworzyli kobietę z kwiatu dębu , miotły i wiązówki i nazwali ją Blodeuwedd ("kwiatowa twarz").
W XVI wieku, kiedy zwyczajowo posypywano podłogi sitowiem i ziołami (zarówno w celu rozgrzania pod stopami, jak i zwalczania zapachów i infekcji), był ulubieńcem Elżbiety I z Anglii .
Pragnęła tego ponad wszystkie inne zioła w swoich komnatach.
źródło
źródło