[Krystyna]

Nimfa z głębin jeziora -(Bajda)
+++
Księżyc jaworowy omdlewał swym cieniem
gdy w starej koronie z gałęzi szumiących
zrodziło się dziewczę nagie jak marzenie
z głębin jezior wody fal o brzeg bijących
czesała swe włosy długie aż do ziemi
grzebieniem co wiatru był melodią czystą
z harfy wielogłosej dźwiękiem wody ścielił
czarem szemrającym nutą uroczystą
i słuchały trawy i trzciny przy brzegu
księżyc bladł pomału świt przyspieszał biegu

Maj nasycał kwiaty barwy poił rosą
śpiewy ptaków echem słał na krańce świata
uplotła więc wieniec aby stopą bosą
strącać perły nocy ze źródłem się zbratać
z wody bowiem tam była jej dusza
lecz chciała zaśpiewać chociażby raz w roku
temu który dla niej przychodził nad ruczaj
potem skoczył w wody żądny jej uroku
aby oddać wszystko aby wszystko dostać
czystość nieskalaną jej dotyk i postać

Czy to była bajka a któż to odgadnie
strumyk swych tajemnic nie odda nikomu
księżyc na jaworze przysiądzie przybladnie
a potem odejdzie po cichu do domu
obraz nie zna pędzla i farby nie trzeba
tylko wiatr zaszumi kroplą deszczu błotną
najprawdziwszym żalem czarną chmurą z nieba
za nim i miłością kiedy jest ulotną
gdy uśmiech wylicza przygniata zgryzotą
słońca szczęścia skąpi szczodrze darząc słotą
Super-Tango