12-01-2023, 00:11
Pieprz, owoc tropikalnej rośliny pnącej Pipernigrum, pochodzącej z Indii, jest nadal najpopularniejszą przyprawą.
Teraz ten produkt jest produkowany głównie w równikowych regionach Indii, Brazylii, Indonezji i Malezji.
Ta silna roślina z pniem drzewa może osiągnąć wysokość sześciu metrów.
W wieku od dwóch do pięciu lat roślina zaczyna wydawać okrągłe czerwone owoce i w optymalnych warunkach żyje do czterdziestu lat.
Każda winorośl rocznie może przynieść do dziesięciu kilogramów Pieprzu.
Około trzech czwartych zbiorów przetwarza się na Czarny Pieprz, który otrzymuje się z niedojrzałych owoców w drodze fermentacji pod wpływem mikroskopijnych grzybów.
Z pozostałych 25% większość to Biały pieprz, który otrzymuje się poprzez usunięcie łuski z dojrzałych i suszonych owoców.
Bardzo niewielka ilość trafia do sprzedaży w postaci Zielonego Pieprzu: zielone owoce, które dopiero zaczynają dojrzewać, są zbierane i umieszczane w solance.
Ziarna o innym kolorze, które czasami można znaleźć w wyspecjalizowanych sklepach, uzyskuje się w wyniku sztucznego barwienia lub są to na ogół owoce innej rośliny.
Uważa się, że arabscy kupcy przywieźli Pieprz do Europy, dostarczając go starożytnym szlakiem handlowym, który przebiegał przez Damaszek i Morze Czerwone.
W Grecji Pieprz był znany już w V wieku pne. mi.
W tamtych czasach częściej stosowano go w celach leczniczych niż kulinarnych (służył np. jako antidotum na zatrucia). W starożytnym Rzymie zaczęto aktywnie spożywać Pieprz i inne przyprawy.
W I wieku przyprawy, wśród których ważne miejsce zajmował Pieprz indyjski, stanowiły około połowy wartości wszystkich towarów, które docierały do Morza Śródziemnego z Azji i ze wschodniego wybrzeża Afryki.
Przyprawy stosowano w kuchni z dwóch powodów: po pierwsze, aby zapobiec psuciu się żywności, a po drugie, aby urozmaicić gotowe potrawy.
Rzym był ogromnym miastem.
Transport towarów był powolny, zamrażanie żywności nie było jeszcze praktykowane, więc problem ich dostawy i przechowywania był bardzo dotkliwy.
Przy określaniu jakości produktów konsumenci mogli polegać wyłącznie na własnym zapachu (etykiety z napisem „najlepiej spożyć przed taką a taką datą” pojawiły się znacznie później).
Przyprawy tłumiły zapach zjełczałych towarów i mogły pomóc spowolnić dalszy rozkład.
W średniowieczu znaczna część transakcji handlowych między Europą a krajami Wschodu odbywała się w Bagdadzie (Irak) i Konstantynopolu (obecnie Stambuł), do którego droga wiodła wzdłuż południowego wybrzeża Morza Czarnego. Z Konstantynopola przyprawy transportowano drogą morską do Wenecji, która prawie całkowicie opanowała ten rynek w ciągu ostatnich czterech wieków średniowiecza.
Okres rozkwitu Wenecji datuje się na około VI wiek, kiedy to zaczęto handlować solą wydobywaną w pobliskich lagunach.
Miasto-państwo prosperowało przez wiele stuleci, prowadząc rozważną politykę zagraniczną, dzięki której zachowało niezależność i handlowało z wieloma ludami.
Podczas krucjat, które rozpoczęły się w XI wieku, weneccy kupcy umocnili swoją pozycję królów przypraw.
Kupcy weneccy zaopatrywali krzyżowców w środki transportu, okręty wojenne, broń i pieniądze, co przynosiło Wenecji ogromne zyski.
Wracając do domu z Bliskiego Wschodu, krzyżowcy chcieli zabrać ze sobą egzotyczne przyprawy, od których uzależnili się podczas kampanii.
Początkowo Pieprz wydawał się niezwykłym luksusem, ale jego zdolność do tłumienia smaku zepsutego mięsa lub ryby, doprawiania niesmacznych suszonych potraw i zmniejszania słoności solonych potraw, przyczyniły się do szybkiego wzrostu jego popularności.
Kupcy weneccy podbili nowy rynek, a kupcy z całej Europy przybywali do Wenecji po przyprawy, zwłaszcza Pieprz.
Do XV wieku wenecki monopol na rynku przypraw był tak silny, a zyski tak znaczące, że inne kraje zaczęły poważnie myśleć o znalezieniu innej drogi do Indii, na przykład drogą morską wokół Afryki.
Pod kierunkiem Henryka (Enrique) Nawigatora, syna króla Portugalii João I, zbudowano potężną flotyllę handlową, zdolną wytrzymać przeprawę przez ocean.
Tak rozpoczęła się epoka odkryć, napędzana w dużej mierze popytem na Czarny pieprz.
W połowie XV wieku portugalscy żeglarze zdołali dotrzeć do Wysp Zielonego Przylądka u północno-zachodnich wybrzeży Afryki.
W 1483 roku Portugalczyk Diego Kahn dotarł do ujścia rzeki Kongo.
Cztery lata później inny Portugalczyk, Bartolomeo Dias, okrążył Przylądek Dobrej Nadziei, co umożliwiło jego rodakowi Vasco da Gamie dotarcie do Indii w 1498 roku.
Władca Calicut, miasta na południowo-zachodnim wybrzeżu Indii, zgodził się na wymianę Pieprzu na złoto, ale to nie odpowiadało Portugalczykom, którzy zamierzali zmonopolizować światowy rynek Pieprzu.
Dlatego po pięciu latach da Gama wrócił do Indii z armatami i żołnierzami i zniszczył Calicut.
W rezultacie handel Pieprzem znalazł się pod kontrolą Portugalii.
To zapoczątkowało portugalskie imperium kolonialne, które w najlepszym wydaniu rozciągało się od Afryki po Indonezję na wschodzie i Brazylię na zachodzie.
Hiszpania była również zainteresowana handlem przyprawami, zwłaszcza Pieprzem.
Pochodzący z Genui Krzysztof Kolumb, który wierzył, że krótszą drogę do wschodnich wybrzeży Indii można znaleźć kierując się na zachód, w 1492 roku przekonał króla Hiszpanii Ferdynanda i królową Izabelę do sfinansowania jego kampanii.
Kolumb miał rację tylko częściowo.
Do Indii można dotrzeć przemieszczając się z Europy na zachód, ale nie jest to najkrótsza droga.
Na tej ścieżce leżą takie przeszkody jak nieznana wówczas Europejczykom Ameryka Północna i Południowa, a także rozległy Ocean Spokojny.
Co jest takiego w Pieprzu, że uczynił Wenecję jednym z najbogatszych miast na świecie, zapoczątkował Wielkie Odkrycia Geograficzne i zmusił Kolumba do wyprawy na poszukiwanie Nowego Świata?
Aktywnym składnikiem czarnej i białej papryki jest piperyna (C 17 H 19 O 3 N):
Pieczenie w jamie ustnej nie jest spowodowane smakiem tej substancji, ale raczej reakcją zakończeń nerwowych języka na bodziec chemiczny.
Nadal nie jest do końca jasne, jak to się dzieje, ale uważa się, że całość tkwi w strukturze cząsteczki piperyny, która wiąże się z białkiem na zakończeniach nerwów czuciowych w naszej jamie ustnej i innych częściach ciała.
W rezultacie białko to zmienia swój kształt i wysyła sygnał przez nerwy do mózgu, mówiąc coś w stylu: „Och, pali”.
Historia łącząca płonącą cząsteczkę piperyny z Krzysztofem Kolumbem nie kończy się na tym, że Kolumb nie znalazł zachodniej drogi do Indii.
Kolumb, który dotarł do lądu w październiku 1492 roku, wierzył (przynajmniej miał taką nadzieję), że znajduje się w jakiejś części Indii.
Nie znalazł ani dużych miast, ani dobrze prosperujących królestw, a mimo to odkrytą ziemię nazwał Indiami Zachodnimi, a jej mieszkańców Indianami.
Podczas swojej drugiej podróży do Indii Zachodnich Kolumb znalazł na Haiti kolejną ostrą przyprawę.
Wcale nie przypominała papryki znanej Kolumbowi, ale mimo to zabrał ten nowy owoc, czerwoną paprykę (Chili), ze sobą do Hiszpanii.
Następnie nowa przyprawa podróżowała z Portugalczykami dookoła Afryki i docierała do Indii i innych odległych krajów. W ciągu zaledwie pięćdziesięciu lat Chili rozpowszechniło się na całym świecie i trafiło na dwór wielu ludów, zwłaszcza w Afryce i Azji Południowo-Wschodniej.
Dla wielu milionów ludzi, którzy kochają płonący płomień czerwonej papryki, jest to bez wątpienia jedno z najważniejszych odkryć Kolumba.
https://history.wikireading.ru/46439
Teraz ten produkt jest produkowany głównie w równikowych regionach Indii, Brazylii, Indonezji i Malezji.
Ta silna roślina z pniem drzewa może osiągnąć wysokość sześciu metrów.
W wieku od dwóch do pięciu lat roślina zaczyna wydawać okrągłe czerwone owoce i w optymalnych warunkach żyje do czterdziestu lat.
Każda winorośl rocznie może przynieść do dziesięciu kilogramów Pieprzu.
Około trzech czwartych zbiorów przetwarza się na Czarny Pieprz, który otrzymuje się z niedojrzałych owoców w drodze fermentacji pod wpływem mikroskopijnych grzybów.
Z pozostałych 25% większość to Biały pieprz, który otrzymuje się poprzez usunięcie łuski z dojrzałych i suszonych owoców.
Bardzo niewielka ilość trafia do sprzedaży w postaci Zielonego Pieprzu: zielone owoce, które dopiero zaczynają dojrzewać, są zbierane i umieszczane w solance.
Ziarna o innym kolorze, które czasami można znaleźć w wyspecjalizowanych sklepach, uzyskuje się w wyniku sztucznego barwienia lub są to na ogół owoce innej rośliny.
Uważa się, że arabscy kupcy przywieźli Pieprz do Europy, dostarczając go starożytnym szlakiem handlowym, który przebiegał przez Damaszek i Morze Czerwone.
W Grecji Pieprz był znany już w V wieku pne. mi.
W tamtych czasach częściej stosowano go w celach leczniczych niż kulinarnych (służył np. jako antidotum na zatrucia). W starożytnym Rzymie zaczęto aktywnie spożywać Pieprz i inne przyprawy.
W I wieku przyprawy, wśród których ważne miejsce zajmował Pieprz indyjski, stanowiły około połowy wartości wszystkich towarów, które docierały do Morza Śródziemnego z Azji i ze wschodniego wybrzeża Afryki.
Przyprawy stosowano w kuchni z dwóch powodów: po pierwsze, aby zapobiec psuciu się żywności, a po drugie, aby urozmaicić gotowe potrawy.
Rzym był ogromnym miastem.
Transport towarów był powolny, zamrażanie żywności nie było jeszcze praktykowane, więc problem ich dostawy i przechowywania był bardzo dotkliwy.
Przy określaniu jakości produktów konsumenci mogli polegać wyłącznie na własnym zapachu (etykiety z napisem „najlepiej spożyć przed taką a taką datą” pojawiły się znacznie później).
Przyprawy tłumiły zapach zjełczałych towarów i mogły pomóc spowolnić dalszy rozkład.
W średniowieczu znaczna część transakcji handlowych między Europą a krajami Wschodu odbywała się w Bagdadzie (Irak) i Konstantynopolu (obecnie Stambuł), do którego droga wiodła wzdłuż południowego wybrzeża Morza Czarnego. Z Konstantynopola przyprawy transportowano drogą morską do Wenecji, która prawie całkowicie opanowała ten rynek w ciągu ostatnich czterech wieków średniowiecza.
Okres rozkwitu Wenecji datuje się na około VI wiek, kiedy to zaczęto handlować solą wydobywaną w pobliskich lagunach.
Miasto-państwo prosperowało przez wiele stuleci, prowadząc rozważną politykę zagraniczną, dzięki której zachowało niezależność i handlowało z wieloma ludami.
Podczas krucjat, które rozpoczęły się w XI wieku, weneccy kupcy umocnili swoją pozycję królów przypraw.
Kupcy weneccy zaopatrywali krzyżowców w środki transportu, okręty wojenne, broń i pieniądze, co przynosiło Wenecji ogromne zyski.
Wracając do domu z Bliskiego Wschodu, krzyżowcy chcieli zabrać ze sobą egzotyczne przyprawy, od których uzależnili się podczas kampanii.
Początkowo Pieprz wydawał się niezwykłym luksusem, ale jego zdolność do tłumienia smaku zepsutego mięsa lub ryby, doprawiania niesmacznych suszonych potraw i zmniejszania słoności solonych potraw, przyczyniły się do szybkiego wzrostu jego popularności.
Kupcy weneccy podbili nowy rynek, a kupcy z całej Europy przybywali do Wenecji po przyprawy, zwłaszcza Pieprz.
Do XV wieku wenecki monopol na rynku przypraw był tak silny, a zyski tak znaczące, że inne kraje zaczęły poważnie myśleć o znalezieniu innej drogi do Indii, na przykład drogą morską wokół Afryki.
Pod kierunkiem Henryka (Enrique) Nawigatora, syna króla Portugalii João I, zbudowano potężną flotyllę handlową, zdolną wytrzymać przeprawę przez ocean.
Tak rozpoczęła się epoka odkryć, napędzana w dużej mierze popytem na Czarny pieprz.
W połowie XV wieku portugalscy żeglarze zdołali dotrzeć do Wysp Zielonego Przylądka u północno-zachodnich wybrzeży Afryki.
W 1483 roku Portugalczyk Diego Kahn dotarł do ujścia rzeki Kongo.
Cztery lata później inny Portugalczyk, Bartolomeo Dias, okrążył Przylądek Dobrej Nadziei, co umożliwiło jego rodakowi Vasco da Gamie dotarcie do Indii w 1498 roku.
Władca Calicut, miasta na południowo-zachodnim wybrzeżu Indii, zgodził się na wymianę Pieprzu na złoto, ale to nie odpowiadało Portugalczykom, którzy zamierzali zmonopolizować światowy rynek Pieprzu.
Dlatego po pięciu latach da Gama wrócił do Indii z armatami i żołnierzami i zniszczył Calicut.
W rezultacie handel Pieprzem znalazł się pod kontrolą Portugalii.
To zapoczątkowało portugalskie imperium kolonialne, które w najlepszym wydaniu rozciągało się od Afryki po Indonezję na wschodzie i Brazylię na zachodzie.
Hiszpania była również zainteresowana handlem przyprawami, zwłaszcza Pieprzem.
Pochodzący z Genui Krzysztof Kolumb, który wierzył, że krótszą drogę do wschodnich wybrzeży Indii można znaleźć kierując się na zachód, w 1492 roku przekonał króla Hiszpanii Ferdynanda i królową Izabelę do sfinansowania jego kampanii.
Kolumb miał rację tylko częściowo.
Do Indii można dotrzeć przemieszczając się z Europy na zachód, ale nie jest to najkrótsza droga.
Na tej ścieżce leżą takie przeszkody jak nieznana wówczas Europejczykom Ameryka Północna i Południowa, a także rozległy Ocean Spokojny.
Co jest takiego w Pieprzu, że uczynił Wenecję jednym z najbogatszych miast na świecie, zapoczątkował Wielkie Odkrycia Geograficzne i zmusił Kolumba do wyprawy na poszukiwanie Nowego Świata?
Aktywnym składnikiem czarnej i białej papryki jest piperyna (C 17 H 19 O 3 N):
Pieczenie w jamie ustnej nie jest spowodowane smakiem tej substancji, ale raczej reakcją zakończeń nerwowych języka na bodziec chemiczny.
Nadal nie jest do końca jasne, jak to się dzieje, ale uważa się, że całość tkwi w strukturze cząsteczki piperyny, która wiąże się z białkiem na zakończeniach nerwów czuciowych w naszej jamie ustnej i innych częściach ciała.
W rezultacie białko to zmienia swój kształt i wysyła sygnał przez nerwy do mózgu, mówiąc coś w stylu: „Och, pali”.
Historia łącząca płonącą cząsteczkę piperyny z Krzysztofem Kolumbem nie kończy się na tym, że Kolumb nie znalazł zachodniej drogi do Indii.
Kolumb, który dotarł do lądu w październiku 1492 roku, wierzył (przynajmniej miał taką nadzieję), że znajduje się w jakiejś części Indii.
Nie znalazł ani dużych miast, ani dobrze prosperujących królestw, a mimo to odkrytą ziemię nazwał Indiami Zachodnimi, a jej mieszkańców Indianami.
Podczas swojej drugiej podróży do Indii Zachodnich Kolumb znalazł na Haiti kolejną ostrą przyprawę.
Wcale nie przypominała papryki znanej Kolumbowi, ale mimo to zabrał ten nowy owoc, czerwoną paprykę (Chili), ze sobą do Hiszpanii.
Następnie nowa przyprawa podróżowała z Portugalczykami dookoła Afryki i docierała do Indii i innych odległych krajów. W ciągu zaledwie pięćdziesięciu lat Chili rozpowszechniło się na całym świecie i trafiło na dwór wielu ludów, zwłaszcza w Afryce i Azji Południowo-Wschodniej.
Dla wielu milionów ludzi, którzy kochają płonący płomień czerwonej papryki, jest to bez wątpienia jedno z najważniejszych odkryć Kolumba.
https://history.wikireading.ru/46439