31-03-2012, 21:38
Garnet/Granaty
Historia Granatu
Noe, jak głosi jedna z legend biblijnych, użył latarni wykonanej z granatów, aby bezpiecznie pokierować swoją Arką w ciemności nocy.
Granaty cięte o szlifie kaboszonowym były bardzo ważne w chrześcijaństwie, często używane do reprezentowania męki i męczeństwa Chrystusa.
Od czasów starożytnych oczy przyciągały piękne przezroczyste kamienie o nasyconej czerwieni.
Historia ich stosowania sięga kilku tysiącleci.
Nawet starożytni Rzymianie, Scytowie, Persowie i Grecy stworzyli piękną biżuterię z tego kamienia.
Granaty znajdowano w naszyjnikach i koralikach noszonych przez ludzi w czasach starożytnych i datowanych na 3000 pne, co wskazuje na twardość i trwałość kamienia.
Pierwsi Grecy, Rzymianie i Persowie zaczęli z niego tworzyć biżuterię.
W północnym regionie Morza Czarnego kryształy gGranatu były bardzo popularne wśród Scytów.
Ludność starożytnej Hellady nadała błyszczącemu klejnotowi nazwę „Anthrax”, co oznacza „węgiel”.
Dla Rzymian ten klejnot nazywano karbunkułem, a dla Wenecjan becket and a mealybug.
Nazwę „Granat” nadał kamieniowi w drugiej połowie XIII wieku (1270) niemiecki alchemik Albert Magnus.
Jednak w Rosji przez długi czas minerał nosił nazwę „lal”, łącząc w sobie wszystkie jaskrawoczerwone klejnoty (Granat, Spinel, Turmalin i Rubin).
W Europie piękno kamienia od dawna pozostaje niezauważone.
Dopiero w XVII wieku rzemieślnicy zaczęli używać go jako biżuterii i materiału ozdobnego.
Od 1803 roku Granaty zaczęły oznaczać nie pojedyncze minerały, ale całą grupę kamieni szlachetnych i półszlachetnych o podobnych właściwościach.
W średniowieczu uważano, że Granaty leczą depresję, chronią przed złymi snami i łagodzą choroby wątroby, a także krwotoki.
Pisarze hebrajscy umieszczają Granat jako jeden z dwunastu klejnotów w napierśniku Aarona.
Tradycja chrześcijańska uważała krwistoczerwony Granat za symbol ofiary Chrystusa.
Koran głosi, że Granat oświetla czwarte niebo muzułmanów.
Grecy powiedzieli, że Granat chroni dzieci przed utonięciem.
Uważano również, że ma silne działanie przeciw truciznom.
Granaty znaleziono jako koraliki w naszyjniku noszonym przez młodego mężczyznę w grobie z 3000 pne
Jest to dowód na twardość i trwałość kamienia.
Platon miał swój portret wyryty na granacie przez rzymskiego rytownika
Mówi się, że król Saksonii miał Granaty o masie ponad 465 karatów.
Platon miał portret wyryty z Granatu przez rzymskiego rytownika.
Czechy, dawna Czechosłowacja, były niegdyś ogromnym źródłem tego kamienia, a niegdyś wydobycie, obróbka i produkcja biżuterii uczyniło je bardzo bogatymi w tej części Europy.
Wiele czeskich zamków i kościołów miało wspaniałe wnętrza ozdobione Granatem.
Dziś znane są Czeskie Granaty.
Biżuteria z granatów jest produkowana w Czechach już teraz, nawiązując do tradycji z przeszłości.
Kochali go również Anglosasi, którzy używali kamienia nie tylko w biżuterii, ale także do ozdabiania swoich zamków i pałaców.
Granaty były bardzo popularne w Europie w XVIII i XIX wieku.
Były często używane do biżuterii w czasach wiktoriańskich.
W dawnej Hiszpanii Granat był ulubionym kamieniem i był taki czas, kiedy uosabiał słońce.
Granat to kamień narodzin w styczniu i klejnot upamiętniający 2. rocznicę.
źrodło
Historia Granatu
Noe, jak głosi jedna z legend biblijnych, użył latarni wykonanej z granatów, aby bezpiecznie pokierować swoją Arką w ciemności nocy.
Granaty cięte o szlifie kaboszonowym były bardzo ważne w chrześcijaństwie, często używane do reprezentowania męki i męczeństwa Chrystusa.
Od czasów starożytnych oczy przyciągały piękne przezroczyste kamienie o nasyconej czerwieni.
Historia ich stosowania sięga kilku tysiącleci.
Nawet starożytni Rzymianie, Scytowie, Persowie i Grecy stworzyli piękną biżuterię z tego kamienia.
Granaty znajdowano w naszyjnikach i koralikach noszonych przez ludzi w czasach starożytnych i datowanych na 3000 pne, co wskazuje na twardość i trwałość kamienia.
Pierwsi Grecy, Rzymianie i Persowie zaczęli z niego tworzyć biżuterię.
W północnym regionie Morza Czarnego kryształy gGranatu były bardzo popularne wśród Scytów.
Ludność starożytnej Hellady nadała błyszczącemu klejnotowi nazwę „Anthrax”, co oznacza „węgiel”.
Dla Rzymian ten klejnot nazywano karbunkułem, a dla Wenecjan becket and a mealybug.
Nazwę „Granat” nadał kamieniowi w drugiej połowie XIII wieku (1270) niemiecki alchemik Albert Magnus.
Jednak w Rosji przez długi czas minerał nosił nazwę „lal”, łącząc w sobie wszystkie jaskrawoczerwone klejnoty (Granat, Spinel, Turmalin i Rubin).
W Europie piękno kamienia od dawna pozostaje niezauważone.
Dopiero w XVII wieku rzemieślnicy zaczęli używać go jako biżuterii i materiału ozdobnego.
Od 1803 roku Granaty zaczęły oznaczać nie pojedyncze minerały, ale całą grupę kamieni szlachetnych i półszlachetnych o podobnych właściwościach.
W średniowieczu uważano, że Granaty leczą depresję, chronią przed złymi snami i łagodzą choroby wątroby, a także krwotoki.
Pisarze hebrajscy umieszczają Granat jako jeden z dwunastu klejnotów w napierśniku Aarona.
Tradycja chrześcijańska uważała krwistoczerwony Granat za symbol ofiary Chrystusa.
Koran głosi, że Granat oświetla czwarte niebo muzułmanów.
Grecy powiedzieli, że Granat chroni dzieci przed utonięciem.
Uważano również, że ma silne działanie przeciw truciznom.
Granaty znaleziono jako koraliki w naszyjniku noszonym przez młodego mężczyznę w grobie z 3000 pne
Jest to dowód na twardość i trwałość kamienia.
Platon miał swój portret wyryty na granacie przez rzymskiego rytownika
Mówi się, że król Saksonii miał Granaty o masie ponad 465 karatów.
Platon miał portret wyryty z Granatu przez rzymskiego rytownika.
Czechy, dawna Czechosłowacja, były niegdyś ogromnym źródłem tego kamienia, a niegdyś wydobycie, obróbka i produkcja biżuterii uczyniło je bardzo bogatymi w tej części Europy.
Wiele czeskich zamków i kościołów miało wspaniałe wnętrza ozdobione Granatem.
Dziś znane są Czeskie Granaty.
Biżuteria z granatów jest produkowana w Czechach już teraz, nawiązując do tradycji z przeszłości.
Kochali go również Anglosasi, którzy używali kamienia nie tylko w biżuterii, ale także do ozdabiania swoich zamków i pałaców.
Granaty były bardzo popularne w Europie w XVIII i XIX wieku.
Były często używane do biżuterii w czasach wiktoriańskich.
W dawnej Hiszpanii Granat był ulubionym kamieniem i był taki czas, kiedy uosabiał słońce.
Granat to kamień narodzin w styczniu i klejnot upamiętniający 2. rocznicę.
źrodło