[Krystyna]

   
https://upload.wikimedia.org/wikipedia/c...chs_03.jpg
The Tetrarchs, a porphyry sculpture sacked from the Byzantine Philadelphion palace in 1204, Treasury of St. Marks, Venice
Zastosowanie w sztuce i architekturze
Starożytność i Bizancjum
Rzymianie znali go jako  Lapis Porphyry
W Historii Naturalnej Pliniusza Starszego stwierdzono, że „cesarski Porphyry odkryto w Egipcie za panowania Tyberiusza; 
niedawno odkryta inskrypcja datowana na rok 18 n.e. wspomina rzymskiego Caius Cominius Leugas jako odkrywcę tego nowego kamieniołomu.
Starożytni Egipcjanie używali innych dekoracyjnych kamieni Porphyry o bardzo zbliżonym składzie i wyglądzie, ale najwyraźniej nie zdawali sobie sprawy z obecności gatunku rzymskiego, chociaż znajdował się on w ich własnym kraju.
Czasami używano go także w sztuce minojskiej, a już w 1850 roku p.n.e. na Krecie w minojskim Knossos istniały duże podstawy kolumn wykonane z porfiru.

Nazywano je Imperial, ponieważ kopalnie, podobnie jak gdzie indziej w imperium, były własnością cesarza.
Cały Red Porphyry pochodził z kamieniołomu Gabal Abu Dukhan (lub Mons Porphyrites) na wschodniej pustyni w Egipcie, z liczącego 600 milionów lat Andesite Tarczy Arabsko-Nubijskiej.
Droga prowadząca z kamieniołomu na zachód do Qeny (rzymskiego Maximianopolis) nad Nilem, którą Ptolemeusz umieścił na swojej mapie z II wieku n.e., została po raz pierwszy opisana przez Strabona i do dziś znana jest jako Via Porphyrites, the Porphyry Road,, a jej przebieg oznaczone hydreumata, czyli studniami wodnymi, które umożliwiły życie w tym całkowicie suchym krajobrazie.
Stosowano go do wszystkich kolumn z Red Porphyry w Rzymie, tog na popiersiach cesarzy, paneli w umocnieniu Panteonu, Kolumny Konstantyna w Stambule, a także ołtarzy, wazonów i mis fontannowych ponownie wykorzystywanych w okresie renesansu i rozproszonych aż do Kijowa.

Rzymianie używali także Green Porphyry (Lapis Lacedaemonius z Grecji, znanego dziś również jako Serpentyn) i Black Porphyry z tego samego Egipskiego Kamieniołomu.

Po V wieku kamieniołom na wiele stuleci zniknął z pola widzenia. 
Uczony bizantyjski Aleksander Wasiliew sugerował, że była to konsekwencja Soboru Chalcedońskiego w 451 r. i późniejszych kłopotów w Egipcie.
Członkowie naukowi francuskiej ekspedycji pod dowództwem Napoleona poszukiwali go na próżno i dopiero gdy Pustynia Wschodnia została ponownie otwarta do badań pod kierunkiem Muhammada Alego, miejsce to zostało ponownie odkryte przez angielskich egiptologów Jamesa Burtona i Johna Gardnera Wilkinsona w 1823 roku.

Porphyry był szeroko stosowany w bizantyjskich pomnikach cesarstwa, na przykład w Hagia Sophia oraz w Porphyra, oficjalnej sali porodowej ciężarnych cesarzowych w Wielkim Pałacu w Konstantynopolu, co dało początek wyrażeniu „urodzony w purpurze” 

Wybór Porphyry jako materiału był odważnym i specyficznym stwierdzeniem dla późnego cesarskiego Rzymu. 
Jakby nie wystarczało, że Porphyry był przeznaczony wyłącznie do użytku cesarskiego, rzadkość występowania kamienia odróżniała cesarzy od poddanych jako ich zwierzchników. 
Porównawcza jaskrawość Porphyry w porównaniu z innymi kamieniami podkreśliła, że postacie te nie były zwykłymi obywatelami, ale wiele poziomów wyżej, nawet bogami i godnymi szacunku, jakiego oczekiwały. 
Porphyry uczynił Cesarzy niedostępnymi pod względem mocy i natury, przynależący do innego świata, świata potężnych Bogów, obecnego przez krótki czas na ziemi.

Porphyry zastępował także fizyczne fioletowe szaty, które Rzymscy Cesarze nosili, aby pokazać swój status, ze względu na fioletową barwę. Podobnie jak Porphyry, fioletowa tkanina była niezwykle trudna do wykonania, ponieważ to, co obecnie nazywamy fioletem tyryjskim, wymagało użycia rzadkich ślimaków morskich do wytworzenia barwnika. 
Sam kolor przypominał społeczeństwu, jak należy zachować się w obecności Cesarzy, z szacunkiem graniczącym z kultem samozwańczych Bogów-Królów.
https://en.wikipedia.org/wiki/Porphyry_(geology)