05-07-2024, 22:25
Historia Kamienia Porphyry
Porphyry jest dostępny w różnych kolorach.
Niemniej jednak fioletowy jest najbardziej znany i historycznie podniósł go do jego rzeczywistego prestiżu.
W czasach faraońskiego Egiptu, wydaje się, że był nieużywany i nieznany.
To powiedziawszy, inne podobne kamienie były używane w Egipcie Predynastycznym do wyrobu waz, ale wydaje się, że później zaprzestano tego. Jednak został odkryty za Ptolemeuszów.
W tym czasie Egipt miał jedyne znane złoże starożytności, położone w pobliżu Jebel Dokhan na środku pustyni.
Kamień ten był w znacznym stopniu używany i eksploatowany w starożytnym Rzymie, znając wygórowaną cenę pracy wymaganej do jego wydobycia i transportu do miast.
Jasnoczerwony Porphyry był bardzo popularny, ponieważ odnosił się do koloru mocy.
Znany jest ze swojej wyjątkowej twardości, która zdetronizowała nawet wapienny Marmur, a w konsekwencji wymagał lat pracy i rzeźbienia, biorąc pod uwagę narzędzia używane w tamtym czasie.
Dlatego też był uważany za najbardziej prestiżowy kamień ery starożytnego Rzymu, niezaprzeczalny symbol władzy cesarskiej, ściśle zarezerwowany do zdobienia pomników.
Od średniowiecza jego eksploatacja została zawieszona, a kunszt, który wkładano w jego produkcję, zaginął.
W rezultacie wiadomo, że XVIII wiek ponownie wykorzystywał Porphyry kamień ze starożytnych rzymskich pomników do swojej architektury. Niedługo potem pojawiły się nowe stanowiska w Rosji i Szwecji.
Bez wątpienia symboliczna i cesarska część tego kamienia nigdy nie przestała pobudzać wyobraźni, ponieważ złoża, z których pochodził, zniknęły, a nawet wymyślono uparte uprzedzenia, takie jak to, które sprawia, że wierzymy, że grób Napoleona I jest wykonany z tego materiału, podczas gdy jest to Kwarcyt.
Wszystko dlatego, że kamień ten był bardzo trudny w obróbce, a jego fioletowy odcień często kojarzono z krwią Chrystusa, co dodatkowo wzmacniało jego mityczny i legendarny aspekt.
Ozdoby rzeźbione z tego magmowego minerału znajdowano w średniowieczu, a Vasari zapoczątkował legendę, że sekret rzeźbienia odkryto we Florencji w XVI wieku.
W rzeczywistości te znalezione do końca XVIII wieku były przerobionymi starożytnymi elementami.
Albo Porphyry mieszano z Marmurem i Bronze, aby odtworzyć nowe przedmioty, albo po prostu przekształcano je, aby stworzyć nowe elementy. To bardzo utrudnia dokładne datowanie odkrytych obiektów.
Pewne pozostaje, że w Seicento w Rzymie wiele elementów, w tym wazonów, eksportowano do całej Europy aż do całkowitego upadku tej branży pod koniec XVIII wieku. P
onadto odkrycie stanowisk w Szwecji i Europie doprowadziło do jego stopniowej banalizacji, ograniczając jego zastosowanie wyłącznie do rzeźbienia cennych przedmiotów znanych jako „wieczne”.
Do tej pory główne kamieniołomy znajdują się w Trentino, we Włoszech (1,5 miliona ton rocznie), w Australii, Meksyku i Argentynie, ale także w Belgii, gdzie produkcja wynosi 1,8 miliona ton rocznie w kamieniołomie Ouenast.
Ponadto bardzo popularny jest Pink Porphyry z Korsyki, pochodzący z Algajoli.
Ten wysoce odporny minerał został wykorzystany przy budowie kilku znanych budowli, takich jak Delta Plan w Holandii lub tunel pod kanałem La Manche.
Jest również stosowany w liniach kolejowych TGV oraz na drogach asfaltowych lub do kostki brukowej.
Pochodzenie i skład kamienia Porphyry
Porphyry pochodzi od starogreckiego słowa πορφύρα, porphýra oznaczającego purpurę.
Była to najbardziej znana odmiana tego okresu.
W petrografii odnosi się do każdej Skały Magmowej charakteryzującej się dużymi kryształami skalenia zatopionymi w afanicznej paście, co sprawia, że należy ona do grupy Andezytów. \Tekstura znana jako Porphyry wskazuje na obecność fenokryształów skalenia większych niż otaczające je kryształy.
Od czasów starożytnych pewne odmiany były używane do ozdabiania i rzeźbienia kolumn, płyt ściennych i basenów.
Jednak dwie odmiany wyróżniają się spośród innych, ponieważ były szeroko stosowane w starożytnym Rzymie i są klasyfikowane jako starożytne marmury:
1.Red Porphyry lub Lapis Porphyry to Andesite z facjami paleowulkanicznymi zabarwiony różowym Epidote zwanym Piemontyite, minerałem należącym do grupy Krzemianów.
Kamieniołomy, z których jest wydobywany, znajdują się w paśmie górskim wschodniej pustyni Egiptu, na zachód od Hurghady na Dżabal Doukhan.
Ten ostatni był wcześniej znany jako Mons Porphyrites lub Mons Igneus.
Ta odmiana była eksploatowana głównie w epoce rzymskiej, co uczyniło ją szlachetnym i cesarskim materiałem, używanym głównie do budowy imponujących budowli, majestatycznych sarkofagów i innych monumentalnych dekoracji.
2.Green Porphyry lub Lapis Lacedaemonius znaleziony w Lacedemonie, starożytnej Sparcie, to Andesite z pastą aphanitową i facjami paleowulkanicznymi, wykonany z dużych kryształów Labradorite przekształconych przez Epidote pistacjowy.
Zawiera również rzadkie czarne Pirokseny.
Wydobywa się go głównie na greckim Peloponezie.
Był już używany w okresie minojskim i mykeńskim i był szeroko rozpowszechniony w Rzymie za panowania Flawiuszów.
Był również bardzo poszukiwany w średniowieczu i renesansie.
Jeśli chodzi o jego zastosowanie, był przeznaczony do rzeźbienia, ponieważ był dostępny tylko w małych blokach.
Kamień Porphyry stracił szlachetność, która kiedyś czyniła z niego cenny materiał.
Obecnie jest używany głównie do produkcji kostki brukowej, ponieważ jest bardzo solidny, lub do dekoracji, jeśli jest umiejętnie wypolerowany.
https://www.minerals-kingdom.com/stones-...yry-stone/
Porphyry jest dostępny w różnych kolorach.
Niemniej jednak fioletowy jest najbardziej znany i historycznie podniósł go do jego rzeczywistego prestiżu.
W czasach faraońskiego Egiptu, wydaje się, że był nieużywany i nieznany.
To powiedziawszy, inne podobne kamienie były używane w Egipcie Predynastycznym do wyrobu waz, ale wydaje się, że później zaprzestano tego. Jednak został odkryty za Ptolemeuszów.
W tym czasie Egipt miał jedyne znane złoże starożytności, położone w pobliżu Jebel Dokhan na środku pustyni.
Kamień ten był w znacznym stopniu używany i eksploatowany w starożytnym Rzymie, znając wygórowaną cenę pracy wymaganej do jego wydobycia i transportu do miast.
Jasnoczerwony Porphyry był bardzo popularny, ponieważ odnosił się do koloru mocy.
Znany jest ze swojej wyjątkowej twardości, która zdetronizowała nawet wapienny Marmur, a w konsekwencji wymagał lat pracy i rzeźbienia, biorąc pod uwagę narzędzia używane w tamtym czasie.
Dlatego też był uważany za najbardziej prestiżowy kamień ery starożytnego Rzymu, niezaprzeczalny symbol władzy cesarskiej, ściśle zarezerwowany do zdobienia pomników.
Od średniowiecza jego eksploatacja została zawieszona, a kunszt, który wkładano w jego produkcję, zaginął.
W rezultacie wiadomo, że XVIII wiek ponownie wykorzystywał Porphyry kamień ze starożytnych rzymskich pomników do swojej architektury. Niedługo potem pojawiły się nowe stanowiska w Rosji i Szwecji.
Bez wątpienia symboliczna i cesarska część tego kamienia nigdy nie przestała pobudzać wyobraźni, ponieważ złoża, z których pochodził, zniknęły, a nawet wymyślono uparte uprzedzenia, takie jak to, które sprawia, że wierzymy, że grób Napoleona I jest wykonany z tego materiału, podczas gdy jest to Kwarcyt.
Wszystko dlatego, że kamień ten był bardzo trudny w obróbce, a jego fioletowy odcień często kojarzono z krwią Chrystusa, co dodatkowo wzmacniało jego mityczny i legendarny aspekt.
Ozdoby rzeźbione z tego magmowego minerału znajdowano w średniowieczu, a Vasari zapoczątkował legendę, że sekret rzeźbienia odkryto we Florencji w XVI wieku.
W rzeczywistości te znalezione do końca XVIII wieku były przerobionymi starożytnymi elementami.
Albo Porphyry mieszano z Marmurem i Bronze, aby odtworzyć nowe przedmioty, albo po prostu przekształcano je, aby stworzyć nowe elementy. To bardzo utrudnia dokładne datowanie odkrytych obiektów.
Pewne pozostaje, że w Seicento w Rzymie wiele elementów, w tym wazonów, eksportowano do całej Europy aż do całkowitego upadku tej branży pod koniec XVIII wieku. P
onadto odkrycie stanowisk w Szwecji i Europie doprowadziło do jego stopniowej banalizacji, ograniczając jego zastosowanie wyłącznie do rzeźbienia cennych przedmiotów znanych jako „wieczne”.
Do tej pory główne kamieniołomy znajdują się w Trentino, we Włoszech (1,5 miliona ton rocznie), w Australii, Meksyku i Argentynie, ale także w Belgii, gdzie produkcja wynosi 1,8 miliona ton rocznie w kamieniołomie Ouenast.
Ponadto bardzo popularny jest Pink Porphyry z Korsyki, pochodzący z Algajoli.
Ten wysoce odporny minerał został wykorzystany przy budowie kilku znanych budowli, takich jak Delta Plan w Holandii lub tunel pod kanałem La Manche.
Jest również stosowany w liniach kolejowych TGV oraz na drogach asfaltowych lub do kostki brukowej.
Pochodzenie i skład kamienia Porphyry
Porphyry pochodzi od starogreckiego słowa πορφύρα, porphýra oznaczającego purpurę.
Była to najbardziej znana odmiana tego okresu.
W petrografii odnosi się do każdej Skały Magmowej charakteryzującej się dużymi kryształami skalenia zatopionymi w afanicznej paście, co sprawia, że należy ona do grupy Andezytów. \Tekstura znana jako Porphyry wskazuje na obecność fenokryształów skalenia większych niż otaczające je kryształy.
Od czasów starożytnych pewne odmiany były używane do ozdabiania i rzeźbienia kolumn, płyt ściennych i basenów.
Jednak dwie odmiany wyróżniają się spośród innych, ponieważ były szeroko stosowane w starożytnym Rzymie i są klasyfikowane jako starożytne marmury:
1.Red Porphyry lub Lapis Porphyry to Andesite z facjami paleowulkanicznymi zabarwiony różowym Epidote zwanym Piemontyite, minerałem należącym do grupy Krzemianów.
Kamieniołomy, z których jest wydobywany, znajdują się w paśmie górskim wschodniej pustyni Egiptu, na zachód od Hurghady na Dżabal Doukhan.
Ten ostatni był wcześniej znany jako Mons Porphyrites lub Mons Igneus.
Ta odmiana była eksploatowana głównie w epoce rzymskiej, co uczyniło ją szlachetnym i cesarskim materiałem, używanym głównie do budowy imponujących budowli, majestatycznych sarkofagów i innych monumentalnych dekoracji.
2.Green Porphyry lub Lapis Lacedaemonius znaleziony w Lacedemonie, starożytnej Sparcie, to Andesite z pastą aphanitową i facjami paleowulkanicznymi, wykonany z dużych kryształów Labradorite przekształconych przez Epidote pistacjowy.
Zawiera również rzadkie czarne Pirokseny.
Wydobywa się go głównie na greckim Peloponezie.
Był już używany w okresie minojskim i mykeńskim i był szeroko rozpowszechniony w Rzymie za panowania Flawiuszów.
Był również bardzo poszukiwany w średniowieczu i renesansie.
Jeśli chodzi o jego zastosowanie, był przeznaczony do rzeźbienia, ponieważ był dostępny tylko w małych blokach.
Kamień Porphyry stracił szlachetność, która kiedyś czyniła z niego cenny materiał.
Obecnie jest używany głównie do produkcji kostki brukowej, ponieważ jest bardzo solidny, lub do dekoracji, jeśli jest umiejętnie wypolerowany.
https://www.minerals-kingdom.com/stones-...yry-stone/