29-11-2011, 13:16
[ATTACHMENT NOT FOUND]
Kardamon w innych językach:
francuski: Cardamome
niemiecki: Kardamom
włoski: Cardamomo, Cardamone
hiszpański : Cardamomo
birmański: phalazee
chiński: Ts’ao-k’ou
hindi i urdu: Chhoti Elachi, Illaichi
indonezyjski: Kapulaga
Kardamon jest jedną z najstarszych przypraw świata, a także trzecią najdroższą obok szafranu i wanilii.
Występuje naturalnie na Wschodzie, a pochodzi z lasów Ghatów Zachodnich w południowych Indiach, gdzie rośnie dziko.
Współcześnie spotykany także na Sri Lance, w Gwatemali, Wietnamie, Chinach, Tanzanii, Salwadorze, Laosie i Kambodży.
Kardamon znano bardzo dobrze już w czasach starożytnych:
Egipcjanie stosowali go w perfumach i dodawali do kadzidła, a także żuli, aby wybielić zęby, podczas gdy Rzymianie wykorzystywali go jako lek na żołądek po zbyt obfitym posiłku.
Wikingowie napotkali kardamon około tysiąca lat temu w Konstantynopolu i przywieźli go do Skandynawii, gdzie do dziś jest bardzo popularny.
Występują dwa główne rodzaje kardamonu: zielony i czarny, ale mamy do czynienia z kilkoma bliskimi gatunkami, które można spotkać na obszarze od Afryki po Australię.
Zarówno mały kardamon zielony (Elettaria cadamomum) jak i duży kardamon czarny (Amomum subulatum lub Amomum tsao-ko) należą do rodziny roślin imbirowatych Zingiberaceae.
Najbardziej rozpowszechnionym jest kardamon zielony, wywodzący się z Azji Południowo-Wschodniej: od Indii, poprzez południe Sri Lanki oraz wschodnie obszary Malezji, a także zachodnią część Indonezji, gdzie rośnie w tropikalnych lasach deszczowych.
Kardamon czarny porasta głównie Azję i Australię – Amomum subulatum (znany także jako kardamon nepalski) ma mniejsze strąki i zwykle używa się go w kuchni indyjskiej, natomiast Amomum tsao-ko, o większych strąkach, stosowany jest w kuchni chińskiej prowincji Syczuan.
Kardamon charakteryzuje się wyjątkowym, wyrazistym smakiem oraz intensywnie aromatycznym, żywicznym zapachem.
W moim odczuciu, kardamon zielony jest miętowy, aromatyczny i po prostu wspaniale smakuje kiedy się go żuje, zwłaszcza, że w naturalny i bezpieczny sposób usuwa nieprzyjemny zapach niektórych potraw, na przykład zawierających czosnek lub cebulę.
Czarny kardamon z kolei, jest dymny i ziemisty w smaku, i właśnie z powodu owego silnego smaku i aromatu nie nadaje się do żucia.
Kardamon najlepiej przechowywać w strąkach, ponieważ kiedy nasiona wydostaną się z nich lub zostaną zmielone, bardzo szybko tracą swój zapach i smak.
Jak wspomina encyklopedyczna księga Manasollasa, w XII wieku w Indiach kardamon włączono na listę składników "panchasugandha-thambula", czyli pieprzu żuwnego betel o pięciu aromatach.
Uwzględniano go także w pochodzących z XVI wieku przepisach dworu Sułtana Mandu, które przewidywały dodatek kardamonu do dań z ryżu i szerbetów.
Kardamon zielony, zwany kardamonem prawdziwym, już tysiąc lat temu stał się towarem handlowym w Południowej Azji, skąd sprowadzili go Arabowie, przyczyniając się do jego powszechnego zastosowania.
Eksport z Wybrzeża Malabarskiego, blisko którego kardamon rośnie w stanie dzikim, został opisany przez portugalskiego podróżnika Barbosę w pierwszej połowie XVI wieku, a w 1563 roku, w czasach Garcii da Orta, międzynarodowy handel kardamonem był już mocno rozwinięty.
Z kolei w XIX wieku w koloniach brytyjskich na pozostałym obszarze Indii, kardamon wybrano jako następującą po kawie roślinę uprawną na plantacjach.
Pod względem wagowym, kardamon zielony jest jedną z najdroższych przypraw – wystarczy bardzo niewielka jego ilość, aby nadać odpowiedni smak potrawom lub napojom.
Na Bliskim Wschodzie zmielony kardamon stosowany jest jako przyprawa do dań słodkich, a także jako tradycyjny dodatek aromatyczny do kawy i herbaty.
W krajach skandynawskich dodaje się go do ciasta Julekake lub fińskiego słodkiego chleba pulla.
W Azji Południowej natomiast, szczyptę kardamonu zielonego dodaje się do tradycyjnych indyjskich słodyczy oraz do korzennej herbaty Masala chai.
Z mojego doświadczenia wynika, że filiżanka herbaty z kardamonem pobudza zmysły i ożywia, kiedy jesteśmy zmęczeni albo smutni.
Czarny kardamon czasem dodawany jest do mieszanki garam masala nieodzownej do potraw curry.
Bywa, że używa się go również jako dekorację do ryżu basmati i innych dań, a z powodu swojej wielkości nazywa grubym kardamonem.
Metoda otrzymywania olejku:
Kardamonowy olejek eteryczny pozyskiwany jest z Elettaria cadomomum za pomocą destylacji parowej z nasion owoców zbieranych tuż przed ich dojrzeniem.
Pierwszym, który dokonał destylacji olejku kardamonu w 1544 roku był Valerius Cordus, po tym jak Portugalczycy odkryli drogę na Wschód.
Olejek kardamonowy jest słodki, korzenny i prawie balsamiczny w zapachu; przezroczysty do jasnożółtego w kolorze i lekko wodnisty pod względem lepkości.
http://www.punmiris.com/himg/o.9424.jpg
Po niesamowitej jego historii, wszechstronnym zastosowaniu w kuchni i tradycyjnej medycynie, jakże mogłoby zapomnieć o nim perfumiarstwo?
Kardamon dodaje świeżości i jasnego kolorytu perfumom męskim oraz charakteru i elegancji damskim kompozycjom zapachowym.
źródło
Kardamon w innych językach:
francuski: Cardamome
niemiecki: Kardamom
włoski: Cardamomo, Cardamone
hiszpański : Cardamomo
birmański: phalazee
chiński: Ts’ao-k’ou
hindi i urdu: Chhoti Elachi, Illaichi
indonezyjski: Kapulaga
Kardamon jest jedną z najstarszych przypraw świata, a także trzecią najdroższą obok szafranu i wanilii.
Występuje naturalnie na Wschodzie, a pochodzi z lasów Ghatów Zachodnich w południowych Indiach, gdzie rośnie dziko.
Współcześnie spotykany także na Sri Lance, w Gwatemali, Wietnamie, Chinach, Tanzanii, Salwadorze, Laosie i Kambodży.
Kardamon znano bardzo dobrze już w czasach starożytnych:
Egipcjanie stosowali go w perfumach i dodawali do kadzidła, a także żuli, aby wybielić zęby, podczas gdy Rzymianie wykorzystywali go jako lek na żołądek po zbyt obfitym posiłku.
Wikingowie napotkali kardamon około tysiąca lat temu w Konstantynopolu i przywieźli go do Skandynawii, gdzie do dziś jest bardzo popularny.
Występują dwa główne rodzaje kardamonu: zielony i czarny, ale mamy do czynienia z kilkoma bliskimi gatunkami, które można spotkać na obszarze od Afryki po Australię.
Zarówno mały kardamon zielony (Elettaria cadamomum) jak i duży kardamon czarny (Amomum subulatum lub Amomum tsao-ko) należą do rodziny roślin imbirowatych Zingiberaceae.
Najbardziej rozpowszechnionym jest kardamon zielony, wywodzący się z Azji Południowo-Wschodniej: od Indii, poprzez południe Sri Lanki oraz wschodnie obszary Malezji, a także zachodnią część Indonezji, gdzie rośnie w tropikalnych lasach deszczowych.
Kardamon czarny porasta głównie Azję i Australię – Amomum subulatum (znany także jako kardamon nepalski) ma mniejsze strąki i zwykle używa się go w kuchni indyjskiej, natomiast Amomum tsao-ko, o większych strąkach, stosowany jest w kuchni chińskiej prowincji Syczuan.
Kardamon charakteryzuje się wyjątkowym, wyrazistym smakiem oraz intensywnie aromatycznym, żywicznym zapachem.
W moim odczuciu, kardamon zielony jest miętowy, aromatyczny i po prostu wspaniale smakuje kiedy się go żuje, zwłaszcza, że w naturalny i bezpieczny sposób usuwa nieprzyjemny zapach niektórych potraw, na przykład zawierających czosnek lub cebulę.
Czarny kardamon z kolei, jest dymny i ziemisty w smaku, i właśnie z powodu owego silnego smaku i aromatu nie nadaje się do żucia.
Kardamon najlepiej przechowywać w strąkach, ponieważ kiedy nasiona wydostaną się z nich lub zostaną zmielone, bardzo szybko tracą swój zapach i smak.
Jak wspomina encyklopedyczna księga Manasollasa, w XII wieku w Indiach kardamon włączono na listę składników "panchasugandha-thambula", czyli pieprzu żuwnego betel o pięciu aromatach.
Uwzględniano go także w pochodzących z XVI wieku przepisach dworu Sułtana Mandu, które przewidywały dodatek kardamonu do dań z ryżu i szerbetów.
Kardamon zielony, zwany kardamonem prawdziwym, już tysiąc lat temu stał się towarem handlowym w Południowej Azji, skąd sprowadzili go Arabowie, przyczyniając się do jego powszechnego zastosowania.
Eksport z Wybrzeża Malabarskiego, blisko którego kardamon rośnie w stanie dzikim, został opisany przez portugalskiego podróżnika Barbosę w pierwszej połowie XVI wieku, a w 1563 roku, w czasach Garcii da Orta, międzynarodowy handel kardamonem był już mocno rozwinięty.
Z kolei w XIX wieku w koloniach brytyjskich na pozostałym obszarze Indii, kardamon wybrano jako następującą po kawie roślinę uprawną na plantacjach.
Pod względem wagowym, kardamon zielony jest jedną z najdroższych przypraw – wystarczy bardzo niewielka jego ilość, aby nadać odpowiedni smak potrawom lub napojom.
Na Bliskim Wschodzie zmielony kardamon stosowany jest jako przyprawa do dań słodkich, a także jako tradycyjny dodatek aromatyczny do kawy i herbaty.
W krajach skandynawskich dodaje się go do ciasta Julekake lub fińskiego słodkiego chleba pulla.
W Azji Południowej natomiast, szczyptę kardamonu zielonego dodaje się do tradycyjnych indyjskich słodyczy oraz do korzennej herbaty Masala chai.
Z mojego doświadczenia wynika, że filiżanka herbaty z kardamonem pobudza zmysły i ożywia, kiedy jesteśmy zmęczeni albo smutni.
Czarny kardamon czasem dodawany jest do mieszanki garam masala nieodzownej do potraw curry.
Bywa, że używa się go również jako dekorację do ryżu basmati i innych dań, a z powodu swojej wielkości nazywa grubym kardamonem.
Metoda otrzymywania olejku:
Kardamonowy olejek eteryczny pozyskiwany jest z Elettaria cadomomum za pomocą destylacji parowej z nasion owoców zbieranych tuż przed ich dojrzeniem.
Pierwszym, który dokonał destylacji olejku kardamonu w 1544 roku był Valerius Cordus, po tym jak Portugalczycy odkryli drogę na Wschód.
Olejek kardamonowy jest słodki, korzenny i prawie balsamiczny w zapachu; przezroczysty do jasnożółtego w kolorze i lekko wodnisty pod względem lepkości.
http://www.punmiris.com/himg/o.9424.jpg
Po niesamowitej jego historii, wszechstronnym zastosowaniu w kuchni i tradycyjnej medycynie, jakże mogłoby zapomnieć o nim perfumiarstwo?
Kardamon dodaje świeżości i jasnego kolorytu perfumom męskim oraz charakteru i elegancji damskim kompozycjom zapachowym.
źródło