[Krystyna]

 
Tabliczka tkacka z Lund (DR 311)
Podczas badań archeologicznych przeprowadzanych w Lund w roku 1906 w jednym z kobiecych grobów znaleziono niepozorną kościaną tabliczkę o niemal idealnie kwadratowych wymiarach – każdy z boków liczy nieco ponad 4,5 cm. 
Niestety, jeden z rogów jest nieco odłamany, w pozostałych trzech znajdziemy wywiercone otwory o średnicy 3 mm. 
Jest to typowa tabliczka tkacka: płytka w kształcie wielokąta – najczęściej kwadratowa – wykonana z twardego materiału, jakim mogło być przykładowo drewno, róg czy utwardzona skóra. 
Przez umieszczone w każdym z rogów otwory przewleka się, zależnie od wzoru w różnej kolejności i ustawieniu, nitki osnowy, przez które przeciąga się wątek, następnie obraca tabliczki i znów prowadzi wątek. Nie będę szczegółowo opisywać techniki tkania za pomocą tabliczek, zainteresowani znajdą w internecie niemal wszystko na ten temat, dodam tylko, że przy użyciu takich tabliczek można utkać różnego rodzaju krajki czy ozdobne paski, „rysując” w razie potrzeby niemal dowolny wzór, uzależniony tylko od fantazji, umiejętności i, oczywiście, od ilości użytych tabliczek. 
Żeby nie czerpać tylko z internetu pozwolę sobie jako przykład pokazać własne, chociaż wykonane dawno temu krajki:
https://blogvigdis.files.wordpress.com/2...rajka1.jpg
o tym przydługim opisie czas wrócić do naszego, datowanego na XI wiek, znaleziska. 
Najciekawsze są tu niewątpliwie znaki runiczne wyryte na tabliczce przy pomocy igły, albo innego ostrego przedmiotu, przez co są nadal wyraźne. 
Tabliczka jest dodatkowo przecięta dwiema, lekko falującymi liniami. 

Emil Olson, z którego artykułu pochodzą pzdjęcia [patrz źródła] za początek inskrypcji przyjmuje runy widoczne na boku, które na zdjęciach widzicie na górze; później kolejność zweryfikowano: część I powędrowała na koniec inskrypcji, która zaczyna się od fragmentu II. 
Znaki czytamy od lewej do prawej:
https://blogvigdis.files.wordpress.com/2...wanie1.jpg
źródło: Olson, Emil, “Benplatta med runinskrift” w Fornvännen, 3 (1908); str. 16

Skuarar: ikimar: afa: (m)an; mn. krat. Allatti:
Sigvora Ingemara dostanie mój płacz [albo: moje nieszczęścia] – aalatti.

Przyjmuje się, że inskrypcja jest przekleństwem skierowanym do mężczyzny imieniem Ingemar, który zranił uczucia właścicielki tabliczki. 
Niewykluczone, że kochanek opuścił ją dla wymienionej w inskrypcji Sigvory, a zrozpaczona autorka tekstu chciała w ten sposób rzucić czar na rywalkę. Tajemnicze słowo aallatti na końcu ma być czarodziejskim słowem użytym w celu „aktywowania” przekleństwa. 
Chociaż mogło być też tak, że Sigvor była małżonką Ingemara, w którym po prostu zakochała się inna kobieta. 
Może tabliczka należała właśnie do Sigvory, a jej przeciwniczka, ryjąc inskrypcję na przedmiocie należącym to znienawidzonej osoby chciała w ten sposób zwiększyć działanie czaru? 
Widziałam też interpretację Sigvor, Ingemar dostanie mój płacz – a więc cierpieć ma nie Sigvor, przynajmniej nie bezpośrednio, ale „jej” Ingemar – mąż, kochanek, a może i syn. 
Możliwości jej dużo, ale trzeba przyznać, że tabliczka jest intrygująca. 
I dowodzi, że ewidentnie lepiej było nie mieć na pieńku z kobietami w średniowiecznej Skandynawii, bo w razie potrzeby potrafiły przekląć kogoś nawet przy pomocy niepozornych, codziennych przedmiotów gospodarstwa domowego
źródło
źródło