29-08-2021, 14:51
LeCaro
Sesja medytacyjna u mnie wygląda tak: mogę leżeć na łóżku lub siedzieć w siądzie skrzyżnym na podłodze (brzuch lekko napięty, siedzę stabilnie na kościach kulszowych, plecy prosto), oczy zamknięte. Do samej postawy nie przykładałabym wagi, ma być wygodnie, bo najważniejszy jest stan umysłu. Rozluźniam się oddychając powoli (wtedy moje ciało ma nagle nieodpartą potrzebę ziewania), mogę kontynuować i skupić się na oddychaniu lub zmienić obiekt uważności np na czakrę. Skupiam się na swoim ciele (wtedy moja głowa oczywiście musi zacząć koniecznie w tym momencie układać listę zakupów lub puścić mi irytującą piosenkę). Na szczęście to tylko chwilowe i tym myślom pozwalam odpłynąć, nie skupiam się na nich. Medytuję czasami z dźwiękiem misy tybetańskiej, ale uważność dalej mam skupioną na swoim ciele. Taka medytacja u mnie trwa z reguły około 30minut. Nie czuję potrzeby utrzymywania tego stanu dłużej.
Medytacje prowadzone nie są dla mnie atrakcyjne, bo zamiast skupiać się na sobie i tym co się we mnie dzieje skupiam się na instrukcjach prowadzącego.
Moje przykre doświadczenia z medytacją są spowodowane tym, że w momencie oczyszczania myśli te głosiki gdzieś w podświadomości dały radę się przebić w tej medytacyjnej ciszy jaką mam w głowie. Wybijało mnie to i po prostu emocje wracały, ból wracał, wspomnienia też (nawet te, o których zapomniałam). Rozsądek mówił jedno, a emocje grały swoje. Nie działo się to bynajmniej, bo chciałam.
Nastku
W zasadzie wpadłam na to rozwiązanie przypadkiem mniej więcej po pół roku odkąd zaczęłam medytować. Kiedy te myśli napływały starałam się konfrontować wszystkie odczucia jakie mi towarzyszyły w momencie konfrontacji ze wspomnieniem. Nawet kiedy zaczynam rozpamiętywać (poza medytacją) to już to tak nie boli.
Sesja medytacyjna u mnie wygląda tak: mogę leżeć na łóżku lub siedzieć w siądzie skrzyżnym na podłodze (brzuch lekko napięty, siedzę stabilnie na kościach kulszowych, plecy prosto), oczy zamknięte. Do samej postawy nie przykładałabym wagi, ma być wygodnie, bo najważniejszy jest stan umysłu. Rozluźniam się oddychając powoli (wtedy moje ciało ma nagle nieodpartą potrzebę ziewania), mogę kontynuować i skupić się na oddychaniu lub zmienić obiekt uważności np na czakrę. Skupiam się na swoim ciele (wtedy moja głowa oczywiście musi zacząć koniecznie w tym momencie układać listę zakupów lub puścić mi irytującą piosenkę). Na szczęście to tylko chwilowe i tym myślom pozwalam odpłynąć, nie skupiam się na nich. Medytuję czasami z dźwiękiem misy tybetańskiej, ale uważność dalej mam skupioną na swoim ciele. Taka medytacja u mnie trwa z reguły około 30minut. Nie czuję potrzeby utrzymywania tego stanu dłużej.
Medytacje prowadzone nie są dla mnie atrakcyjne, bo zamiast skupiać się na sobie i tym co się we mnie dzieje skupiam się na instrukcjach prowadzącego.
Moje przykre doświadczenia z medytacją są spowodowane tym, że w momencie oczyszczania myśli te głosiki gdzieś w podświadomości dały radę się przebić w tej medytacyjnej ciszy jaką mam w głowie. Wybijało mnie to i po prostu emocje wracały, ból wracał, wspomnienia też (nawet te, o których zapomniałam). Rozsądek mówił jedno, a emocje grały swoje. Nie działo się to bynajmniej, bo chciałam.
Nastku
W zasadzie wpadłam na to rozwiązanie przypadkiem mniej więcej po pół roku odkąd zaczęłam medytować. Kiedy te myśli napływały starałam się konfrontować wszystkie odczucia jakie mi towarzyszyły w momencie konfrontacji ze wspomnieniem. Nawet kiedy zaczynam rozpamiętywać (poza medytacją) to już to tak nie boli.