07-12-2022, 19:42
Atremisia Dracunulus-Bylica Estragon pochodzi z południa Europy, rośnie natomiast w rejonach Ameryki Południowej, południowej Azji oraz Syberii co tłumaczy jej odporność na mrozy.
Dracunulus oznacza dosłownie „mały smok”.
Być może nazwa ta (zgodnie z średniowieczną doktryną sygnatur)pochodzi od kształtu korzeni, rośliny a może od jego ostrego smaku.
Bez względu na pochodzenie nazwy, wierzono, że to środek leczniczy, który należy stosować przy ukąszeniach węży, żmij i innych jadowitych stworzeń.
W polskich herbarzach i w literaturze kulinarnej z XV i XVI wieku pojawiają się również inne synonimy, wywodzące się z łaciny i z języka arabskiego, takie jak bertram, biertram, tarhun oraz torhun a nawet toruń ziele.
W czasach starożytnych zmieszany sok Estragonu i Fenkułu był ulubionym napojem władców indyjskich.
W XI wieku wspomina o niej Avicenna, jeden z najwybitniejszych lekarzy świata arabskiego, w dziele Kanon medycyny praktycznej.
W XIII wieku stosowano roślinę w kuchni arabskiej.
W XVI wieku Olivier de Serres zalecał francuskim kucharzom stosowanie liści Estragonu jako przyprawy.
Za rządów Henryka VIII Estragon zadomowił się w angielskich ogródkach, a popularne w tych czasach porzekadło: „niektórzy ludzie i niektóre zioła psuja żołądek” mogło wiązać się właśnie z Estragonem.
Ciekawa jest historia według której Henryk VIII rozwiódł się z Katarzyną Argońską ponieważ nadużywała eEstragon (M. Biggs i in.)
Estragon jest świetnym zamiennikiem soli.
W czasach średniowiecznych, pielgrzymi przemierzający odległe szlaki wypychali swoje buty świeżymi gałązkami Estragonu, wierząc, że zioło doda im energii na czas długiej wędrówki.
Dracunulus oznacza dosłownie „mały smok”.
Być może nazwa ta (zgodnie z średniowieczną doktryną sygnatur)pochodzi od kształtu korzeni, rośliny a może od jego ostrego smaku.
Bez względu na pochodzenie nazwy, wierzono, że to środek leczniczy, który należy stosować przy ukąszeniach węży, żmij i innych jadowitych stworzeń.
W polskich herbarzach i w literaturze kulinarnej z XV i XVI wieku pojawiają się również inne synonimy, wywodzące się z łaciny i z języka arabskiego, takie jak bertram, biertram, tarhun oraz torhun a nawet toruń ziele.
W czasach starożytnych zmieszany sok Estragonu i Fenkułu był ulubionym napojem władców indyjskich.
W XI wieku wspomina o niej Avicenna, jeden z najwybitniejszych lekarzy świata arabskiego, w dziele Kanon medycyny praktycznej.
W XIII wieku stosowano roślinę w kuchni arabskiej.
W XVI wieku Olivier de Serres zalecał francuskim kucharzom stosowanie liści Estragonu jako przyprawy.
Za rządów Henryka VIII Estragon zadomowił się w angielskich ogródkach, a popularne w tych czasach porzekadło: „niektórzy ludzie i niektóre zioła psuja żołądek” mogło wiązać się właśnie z Estragonem.
Ciekawa jest historia według której Henryk VIII rozwiódł się z Katarzyną Argońską ponieważ nadużywała eEstragon (M. Biggs i in.)
Estragon jest świetnym zamiennikiem soli.
W czasach średniowiecznych, pielgrzymi przemierzający odległe szlaki wypychali swoje buty świeżymi gałązkami Estragonu, wierząc, że zioło doda im energii na czas długiej wędrówki.