29-02-2012, 23:06
Magnetyt
Minerał z gromady tlenków, zaliczany do grupy spineli (żelazowych).
Należy do minerałów bardzo pospolitych i wyjątkowo szeroko rozpowszechnionych.
Kamień magnetis był już znany starożytnym Grekom.
Nazwa pochodzi od dawnego greckiego miasta Magnesia (obecnie Manisa) – dziś na terenie Turcji.
Termin magnes wprowadzono w 1845 r. (W. Haidinger).
Zazwyczaj tworzy kryształy o pokroju izometrycznym, najczęściej przyjmujące postać ośmiościanu.
Występuje w skupieniach ziarnistych, zbitych; występuje też w formie wypryśnięć.
Jest kruchy i nieprzezroczysty.
Często zawiera domieszki tytanu, wanadu, manganu, magnezu, chromu.
Wykazuje silne właściwości magnetyczne, kryształy magnetytu są przyciągane przez magnes, zbite masy same działają jak magnes; jednak własności magnetyczne znikają w temperaturze około 580 °C, ale po ochłodzeniu pojawiają się ponownie.
Obok pirotynu jedyna z naturalnie występujących substancji magnetycznych.
Charakteryzuje się wysoką zawartością żelaza (72,4%)
Występowanie
Występuje w skałach magmowych (gabro, bazalt).
Obecny jest również w skałach metamorficznych i osadowych.
Miejsca występowania:
Bogate złoża magnetytu znajdują się w Szwecji (Kiruna, Luossawara), Rosji (Ural), na Ukrainie i w USA.
W Polsce minerał ten występuje w Kowarach na Dolnym Śląsku, w Kletnie, okolicach Szklarskiej Poręby, spotykany jest w bazaltach okolic Złotoryi i na Suwalszczyźnie.
Zastosowanie
Jest najbogatszą i najlepszą dla przemysłu rudą żelaza.
Odłamki odmiany stalowoszarej po bębnowaniu i oprawieniu bywają używane jako kamień ozdobny.
Ciekawostki
W Japonii wierzono, że magnetyt łagodzi ból, leczy schorzenia szyi, ramion oraz bezsenność.
Litoterapia wykorzystuje magnetyt przy złamaniach, stłuczeniach itp. wierząc, że minerał ten zwiększa zdolność regeneracji tkanki mięśniowej i kostnej
żródło
źródło