29-11-2012, 21:53
Jeśli mowa o poezji japońskiej, to coś dopiszę 
.
Ustne formy liryczne zwane pieśniami (uta, waka, kayō) powstały w epoce przedpiśmiennej. Po opanowaniu przez Japończyków pisma chińskiego i zastosowaniu go do zapisu języka japońskiego (ok. VI w.) literatura w Japonii rozwijała się w językach: japońskim (zapisanym fonetycznie lub znaczeniowo ideogramami chińskimi) i chińskim, z przewagą tego pierwszego, ponieważ wykorzystanie j. chińskiego ograniczało się do sfery urzędników i mnichów. Poeci dworscy nie mogli precyzyjnie wyrazić w tym języku własnych uczuć, próby poetyckie polegały więc na odtwarzaniu stereotypów i powielaniu chińskich cytatów (można to zauważyć w najstarszym zachowanym zbiorze- Kaifūsō).
Główną reprezentantką pieśni japońskich (waka) jest tanka ("krótka pieśń") - liczba sylab 31, rozczłonkowanie na 5 fraz 5- i 7- sylabowych , cezura najczęściej po trzeciej frazie (5+7+5+7+7).
Najstarsze zapisy waka (w języku japońskim zapisanym znakami chińskimi
): w kronice Kojiki (712 r.) - 111 pieśni, następnie w drugiej połowie VIII wieku w antologii poezji Man'yōshū - 4516 wierszy (głównie tanka). Od X w. powstało 21 antologii opracowywanych pod patronatem cesarzy, z których najbardziej ceniona jest pierwsza - Kokinshū (do której to właśnie wstęp napisał Ki no Tsurayuki).
Tsurayuki uważał, że przyczyną niedoskonałości wiersza nie są braki warsztatowe, tylko niedoskonałość przeżycia. Poezję postrzegał, jako środek wyrażania uczuć i myśli, a także sposób na ułatwienie porozumienia między ludźmi. Pisał: " Poezja może bez użycia siły poruszyć niebo i ziemię, obcować z niewidzialnymi duchami i bogami, łagodzić napięcia pomiędzy kobietą a mężczyzną, zmiękczać serca najbardziej nieustępliwych wojowników."
Zainteresowanym polecam trzy tomy "Literatury japońskiej" Mikołaja Melanowicza lub skróconą wersję - "Historię literatury japońskiej" tego samego autora i oczywiście "Dziesięć tysięcy liści" Wiesława Kotańskiego. W tej ostatniej można znaleźć poezję z epok Nara i Heian oraz tysiącletnią opowieść o Księciu Promienistym (Genji monogatari).
.Ustne formy liryczne zwane pieśniami (uta, waka, kayō) powstały w epoce przedpiśmiennej. Po opanowaniu przez Japończyków pisma chińskiego i zastosowaniu go do zapisu języka japońskiego (ok. VI w.) literatura w Japonii rozwijała się w językach: japońskim (zapisanym fonetycznie lub znaczeniowo ideogramami chińskimi) i chińskim, z przewagą tego pierwszego, ponieważ wykorzystanie j. chińskiego ograniczało się do sfery urzędników i mnichów. Poeci dworscy nie mogli precyzyjnie wyrazić w tym języku własnych uczuć, próby poetyckie polegały więc na odtwarzaniu stereotypów i powielaniu chińskich cytatów (można to zauważyć w najstarszym zachowanym zbiorze- Kaifūsō).
Główną reprezentantką pieśni japońskich (waka) jest tanka ("krótka pieśń") - liczba sylab 31, rozczłonkowanie na 5 fraz 5- i 7- sylabowych , cezura najczęściej po trzeciej frazie (5+7+5+7+7).
Najstarsze zapisy waka (w języku japońskim zapisanym znakami chińskimi
): w kronice Kojiki (712 r.) - 111 pieśni, następnie w drugiej połowie VIII wieku w antologii poezji Man'yōshū - 4516 wierszy (głównie tanka). Od X w. powstało 21 antologii opracowywanych pod patronatem cesarzy, z których najbardziej ceniona jest pierwsza - Kokinshū (do której to właśnie wstęp napisał Ki no Tsurayuki). Tsurayuki uważał, że przyczyną niedoskonałości wiersza nie są braki warsztatowe, tylko niedoskonałość przeżycia. Poezję postrzegał, jako środek wyrażania uczuć i myśli, a także sposób na ułatwienie porozumienia między ludźmi. Pisał: " Poezja może bez użycia siły poruszyć niebo i ziemię, obcować z niewidzialnymi duchami i bogami, łagodzić napięcia pomiędzy kobietą a mężczyzną, zmiękczać serca najbardziej nieustępliwych wojowników."
Zainteresowanym polecam trzy tomy "Literatury japońskiej" Mikołaja Melanowicza lub skróconą wersję - "Historię literatury japońskiej" tego samego autora i oczywiście "Dziesięć tysięcy liści" Wiesława Kotańskiego. W tej ostatniej można znaleźć poezję z epok Nara i Heian oraz tysiącletnią opowieść o Księciu Promienistym (Genji monogatari).