[Krystyna]

   
https://paleonerdish.files.wordpress.com...dtulo2.png
Amonity znalezione w pobliżu Yeovil w Somerset. Z bazy danych Muzeum Historii Naturalnej. © Muzeum Historii Naturalnej w Londynie
Amonity to potoczna nazwa podklasy Ammonoidea, wymarłego rzędu głowonogów. 
Pierwsze pojawienie się AMmonite pochodzi z dewonu około 400 milionów lat temu. 
Ostatnie ocalałe linie rodowe zniknęły wraz z dinozaurami 65 milionów lat temu podczas wymierania kredy i paleogenu.
Od starożytności AMmonite kojarzone są z mitami, legendami, religią, a nawet nekromancją. 
Były znane jako „Cormu Ammonis”, „Corni de Ammone” lub „Cornamone”,  ponieważ ich kształty przypominają ciasno zwinięte rogi baranie używane do przedstawiania egipskiego boga Ammona. 
Pliniusz Starszy (23–25 sierpnia, 79 r.) nawiązał do nich w swoim monumentalnym dziele Naturalis Historia 
Napisał: „Hammonis cornu należy do najświętszych klejnotów Etiopii, ma złoty kolor i kształt baraniego rogu; zapewnia się, że powoduje sny wróżbowe” . 
Można to wytłumaczyć tym, że pirytyzowane AMmonity mają błyszczący, złoty wygląd.

Salagramy to AMmonity czczone jako boskie symbole Wisznu – czterorękiego Boga, Podtrzymującego Wszechświat, który w jednej ręce trzyma dysk lub koło (czakrę). 
W Chinach opisywano je jako kamienie rogowe (jiao-shih) i używano ich jako starożytnego lekarstwa. 
Japończycy nazywali je kamieniami chryzantem (kiku-ishi), a buddyści interpretowali je jako symbol oświecenia.

Interpretowano je jako skamieniałego jadowitego węża („ofity”), często zwanego „kamieniami węża”. 
W średniowiecznej Anglii uważano je za dowód działań takich świętych jak św. Patryk czy św. Hilda z Whitby. 
Według tradycji te skamieniałe Ammonite były wężami, które występowały w regionie Whitby przed przybyciem św. Hildy. 
Jest to cytowane w Sir Walter Scott’s Marmion:
“… Of thousand snakes, each one
Was changed into a coil of stone,
When holy Hilda prayed;
Themselves, within their holy bound,
Their stony folds had often found.”

„… Z tysiąca węży, każdy z osobna
Został zmieniony w zwój kamienia,
Kiedy modliła się święta Hilda;
Sami, w swych świętych granicach,
Często odnajdywano ich kamienne fałdy.”

   
https://paleonerdish.files.wordpress.com...=675&h=419
Ammonite fossil illustrations drawn by Robert Hooke (‘Discourse on Earthquakes’ from 1703).
Georgius Agricola, często nazywany „ojcem mineralogii” i autorem De Re Metallica, dzieła opartego na dziele Pliniusza Historia Naturalis, nazywał ich także Ammonis Cornu. 
Conrad Gessner umieścił ilustrację Ammonite w swoim dziele De rerum Fossilium (1565). 
Jednak nawet pod koniec XVII wieku organiczna natura AMmonite była nadal przedmiotem dyskusji. 
Roberta Hooke'a fascynowała logarytmiczna cewka muszli AMmonite i ich regularnie ułożonych przegród. 
Doszedł do wniosku, że Ammonite są nie tylko pochodzenia organicznego, ale także bardzo przypominają Nautilusa. 
Przełomowym w badaniach Ammonite był schemat klasyfikacji podany przez Johanna Jacoba Scheuchzera w 1716 roku.

Nowoczesna forma słowa Ammonite została ukuta przez francuskiego zoologa Jeana Guillaume Bruguière (ok. 1750-1798) w 1790 r., ale dopiero w 1884 r. podklasa Ammonoidea została sformalizowana w taksonomii zoologicznej.
https://paleonerdish.wordpress.com/2014/...e-studies/