[Krystyna]

   
Biotyt (Biotite)
Minerał z gromady krzemianów, należący do grupy mik (łyszczyków).
Nazwa pochodzi od nazwiska francuskiego fizyka Jeana Baptiste’a Biota.
Barwa – brązowa, czarna; wietrzejąc uzyskuje barwę złocistą (kocie złoto)
Połysk – szklisty, perłowy
Tworzy kryształy tabliczkowe i krótkosłupowe (heksagonalne).
Występuje w skupieniach zbitych, ziarnistych, blaszkowych i łuskowych.
Jest minerałem giętkim, łamliwym, sprężystym.
Zawiera domieszki: tytanu, sodu, litu, baru, strontu, cezu, manganu (manganofyllit).

Występowanie
Biotyt jest najbardziej pospolitym minerałem wśród łyszczyków, posiadającym duże znaczenie skałotwórcze.                
Podobnie jak muskowit występuje głównie w granitach i granodiorytach, ale również tonalitach; znany jest również z ciemnych skał żyłowych i wulkanicznych.
Biotyt powszechnie występuje w niektórych skałach metamorficznych, takich jak łupki łyszczykowe (mikowe) czy gnejsy.
W budowie skał osadowych odgrywa znacznie mniejszą rolę niż muskowit, ponieważ charakteryzuje się mniejszą odpornością na wietrzenie chemiczne.
Obecność biotytu w glebach zaznacza się jedynie tam, gdzie procesy wietrzenia zachodzą bardzo powoli.
Przyjmuje tam postać wydłużonych, blaszkowatych ziarn.

Miejsca występowania:
Kanada – Ontario, USA – Kalifornia, Kolorado,; Brazylia , Rosja – Góry Ilmeńskie; Indie, Norwegia, Szwecja.
W Polsce – na Dolnym Śląsku, w Tatrach, na Suwalszczyźnie.

Zastosowanie
Bywa stosowany jako materiał izolacyjny (przy produkcji kondensatorów),
po zmieleniu jako posypka papowa.
Ma znaczenie naukowe (jako wskaźnik tworzenia się skał).
Jest minerałem interesującym kolekcjonerów.
Bardzo duże kryształy znaleziono w Indiach – do 64 ton, Rosji – około 70 m² oraz Norwegii. 
Gigantyczne okazy spotykano w Kanadzie, Brazylii i na Grenlandii.
źródło
źródło