14-07-2018, 18:54
Alexander Alekseevich Lednev (1954-)
Леднев Александр Алексеевич
Piękne słowa i obrazy
14-07-2018, 18:58
Pozbierać jest się dziesięć razy trudniej, niż rozsypać.
Suzanne Collins(z książki Kosogłos)
Suzanne Collins(z książki Kosogłos)
14-07-2018, 19:32
Co jest najśmieszniejsze w ludziach:
Zawsze myślą na odwrót: spieszy im się do dorosłości, a potem wzdychają za utraconym dzieciństwem.
Tracą zdrowie by zdobyć pieniądze, potem tracą pieniądze by odzyskać zdrowie.
Z troską myślą o przyszłości, zapominając o chwili obecnej i w ten sposób nie przeżywają ani teraźniejszości ani przyszłości.
Żyją jakby nigdy nie mieli umrzeć, a umierają, jakby nigdy nie żyli.
Paulo Coelho (z książki Być jak płonąca rzeka)
Zawsze myślą na odwrót: spieszy im się do dorosłości, a potem wzdychają za utraconym dzieciństwem.
Tracą zdrowie by zdobyć pieniądze, potem tracą pieniądze by odzyskać zdrowie.
Z troską myślą o przyszłości, zapominając o chwili obecnej i w ten sposób nie przeżywają ani teraźniejszości ani przyszłości.
Żyją jakby nigdy nie mieli umrzeć, a umierają, jakby nigdy nie żyli.
Paulo Coelho (z książki Być jak płonąca rzeka)
14-07-2018, 19:57
...życie to taki dziwny prezent.
Na początku się je przecenia: sądzi się, że dostało się życie wieczne.
Potem się go nie docenia, uważa się, że jest do chrzanu, za krótkie, chciałoby się niemal je odrzucić.
W końcu kojarzy się, że to nie był prezent, ale jedynie pożyczka.
I próbuje się na nie zasłużyć.
Éric-Emmanuel Schmitt (z książki Oskar i pani Róża)
Na początku się je przecenia: sądzi się, że dostało się życie wieczne.
Potem się go nie docenia, uważa się, że jest do chrzanu, za krótkie, chciałoby się niemal je odrzucić.
W końcu kojarzy się, że to nie był prezent, ale jedynie pożyczka.
I próbuje się na nie zasłużyć.
Éric-Emmanuel Schmitt (z książki Oskar i pani Róża)
14-07-2018, 20:07
Kiedy życie rzuca Ci kłody pod nogi, zacznij budować z nich schody.
Zajdziesz wysoko.
Remigiusz Mróz(z książki Inwigilacja)
Zajdziesz wysoko.
Remigiusz Mróz(z książki Inwigilacja)
14-07-2018, 20:33
Nic nie mija bez śladu.
Cokolwiek zrobię, będę to miała zapisane w historii życia, podobnie jak do historii choroby wpisuje się każdy drobiazg.
Coś, co się już stało, stało się na zawsze.
Minęło i już nie mogę tego zmienić.
Niby nie ma, a jest.
Ktoś o tym pamięta i ja pamiętam, i nie można zrobić nic, żeby to wymazać.
Małgorzata Musierowicz (z książki Szósta klepka)
Cokolwiek zrobię, będę to miała zapisane w historii życia, podobnie jak do historii choroby wpisuje się każdy drobiazg.
Coś, co się już stało, stało się na zawsze.
Minęło i już nie mogę tego zmienić.
Niby nie ma, a jest.
Ktoś o tym pamięta i ja pamiętam, i nie można zrobić nic, żeby to wymazać.
Małgorzata Musierowicz (z książki Szósta klepka)
14-07-2018, 20:58
Czasami, dokonanie złego wyboru jest lepsze niż nie dokonanie żadnego.
Masz odwagę iść do przodu, a to rzadkość.
Osoba stojąca na rozdrożu dróg, nieumiejąca wybrać, nigdy nie pójdzie do przodu.
Terry Goodkind(z książki Pierwsze prawo magii)
Masz odwagę iść do przodu, a to rzadkość.
Osoba stojąca na rozdrożu dróg, nieumiejąca wybrać, nigdy nie pójdzie do przodu.
Terry Goodkind(z książki Pierwsze prawo magii)
14-07-2018, 21:21
Jak wygląda świat, kiedy życie staje się tęsknotą?
Wygląda papierowo, kruszy się w palcach, rozpada.
Każdy ruch przygląda się sobie, każda myśl przygląda się sobie, każde uczucie zaczyna się i nie kończy, i w końcu sam przedmiot tęsknoty robi się papierowy i nierzeczywisty.
Tylko tęsknienie jest prawdziwe, uzależnia.
Być tam, gdzie się nie jest, mieć to, czego się nie posiada, dotykać kogoś, kto nie istnieje.
Ten stan ma naturę falującą i sprzeczną w sobie.
Jest kwintesencją życia i jest przeciwko życiu.
Przenika przez skórę do mięśni i kości, które zaczynają odtąd istnieć boleśnie.
Nie boleć.
Istnieć boleśnie - to znaczy, że podstawą ich istnienia był ból.
Toteż nie ma od takiej tęsknoty ucieczki.
Trzeba by było uciec poza własne ciało, a nawet poza siebie.
Upijać się?
Spać całe tygodnie?
Zapamiętywać się w aktywności aż do amoku?
Modlić się nieustannie?
Olga Tokarczuk(z książki Dom dzienny, dom nocny)
Wygląda papierowo, kruszy się w palcach, rozpada.
Każdy ruch przygląda się sobie, każda myśl przygląda się sobie, każde uczucie zaczyna się i nie kończy, i w końcu sam przedmiot tęsknoty robi się papierowy i nierzeczywisty.
Tylko tęsknienie jest prawdziwe, uzależnia.
Być tam, gdzie się nie jest, mieć to, czego się nie posiada, dotykać kogoś, kto nie istnieje.
Ten stan ma naturę falującą i sprzeczną w sobie.
Jest kwintesencją życia i jest przeciwko życiu.
Przenika przez skórę do mięśni i kości, które zaczynają odtąd istnieć boleśnie.
Nie boleć.
Istnieć boleśnie - to znaczy, że podstawą ich istnienia był ból.
Toteż nie ma od takiej tęsknoty ucieczki.
Trzeba by było uciec poza własne ciało, a nawet poza siebie.
Upijać się?
Spać całe tygodnie?
Zapamiętywać się w aktywności aż do amoku?
Modlić się nieustannie?
Olga Tokarczuk(z książki Dom dzienny, dom nocny)
« Starszy wątek | Nowszy wątek »
Użytkownicy przeglądający ten wątek: 3 gości