Rumian rzymski, r, szlachetny (Anthemis nobilis L.)
Gatunek rośliny z rodziny astrowatych.
Nazwę łacińską Anthemis nobilis podaje Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski
Według nowszych ujęć taksonomicznych prawidłowa nazwa tego gatunku to Chamaemelum nobile (L.) All. Fl.
gatunek ten należy więc do innego rodzaju – Chamaemelum i nazwa Anthemis nobile jest obecnie tylko synonimem.
Pochodzi z obszarów:
Azory, Algieria, Maroko,Portugalia, Francja, Hiszpania, Irlandia, Anglia, ale rozprzestrzenił się również na innych terenach poza tymi obszarami swojego rodzimego występowania
Jest zwykle uprawiany, także w Polsce, często dziczejący
Porastajacy italskie pola rumianek zwany był ...nobiles..., czyli szlachetny, niezwykły...I nie bez powodu
Liście, których zapach przypomina świeże jabłka przez wiele stuleci był lekarstwem na wiele chorób.
Rumianek rzymski, zwany dziś także rumiankiem szlachetnym (Chamaemelum nobile), był niegdyś dedykowany przez Egipcjan za swoje wyjątkowe właściwości lecznicze stwórcy świata i panu ładu we wszechświecie, czyli bóstwu solarnemu Re.
Podobnie czyniły ludy nordyckie, które magiczne zioło ofiarowywały bogu słońca Baldurowi.
Starożytny manuskrypt anglosaski Lanunga wymienia rumianek jako jeden z dziewięciu świętych ziół.
A w roku 1638 William Lawson pisze w poradniku ogrodniczym o świętym ziole w ujęciu nieodbiegającym od jego dotychczasowego statusu:
Duże chodniki, szerokie i długie jak aleje świątyni w Tessali, zrobione ze żwiru i piasku, mają siedzenia i brzegi wypełnione rumiankiem, wszystko to cieszy umysł i uzdrawia ciało.
WŁAŚCIWOŚCI LECZNICZE
Rumianek rzymski jest byliną z rodziny złożonych.
Liście ma nieco podobne rumianku pospolitego - dwu- lub trzykrotnie pierzastodzielne.
Koszyczki kwiatowe mają średnicę ok. 2 cm i tworzą się na końcach pędów.
W stanie dzikim rumianek porasta tereny południowo-zachodniej Europy, zwłaszcza Alpy nadmorskie.
W uprawie spotykany jest w całej Europie.
Koszyczki kwiatowe rumianku rzymskiego zawierają olejek eteryczny, glikozydy flawonowe, cukier i sole mineralne.
W przeciwieństwie do rumianku pospolitego zawiera mniejszą ilość azulenu.
Rumianek rzymski charakteryzuje się:
- działaniem wiatropędnym,
- rozkurczowym,
- przeciwzapalnym,
- poprawia pracę jelit,
- znosi wzdęcia brzucha,
- zwiększa wydzielanie kwasy żołądkowego,
- działa przeciwbólowo,
- może być stosowany do okładów przy poparzeniach, swądzie i wypryskach,
- kąpiel z wyciągiem rumianku działa relaksująco i uspokajająco.
JAK STOSOWAĆ
Zastosowanie lecznicze
Wspomagająco podczas kuracji zaburzeń układu pokarmowego i wykwitów skórnych działa napar z kwiatów rumianku.
Zaparzony w nieco większej ilości (8-10 koszyczków kwiatowych na ok. 1 l wrzątku) jest doskonały do parówek twarzy i jako płyn do moczenia rąk (działa wygładzająco).
Gotowany przez 20 minut jest idealny do kąpieli oraz do przemywania osłabionych włosów (zwłaszcza jasnych).
Zastosowanie kulinarne
Pokruszone kwiaty rumianku można stosować jako przyprawa do mięs, zwłaszcza do drobiu i ryb.
Naparem z rumianku można podlewać pieczoną wołowinę lub skrapiać sałatki warzywne.
Świeże, biało-żółte kwiaty efektownie wyglądają jako ozdoba deserów, tortów i bab drożdżowych.
A zatopione w kostkach lodu, podane do drinków lub zimnych napojów z herbaty wyglądają niezwykle efektownie.
Zbiór
Zakwita w czerwcu i kwitnie do późnej jesieni.
Przez cały ten okres można zbierać jego koszyczki kwiatowe (ale tylko, gdy są całkowicie rozwinięte!),
ręcznie urywając szypułkę zaraz pod kwiatostanem.
Ponieważ są bardzo wrażliwe na zagniecenia, trzeba je natychmiast rozłożyć na cienkim papierze i suszyć na słońcu (w temperaturze nieprzekraczającej 40 st. C).
Przechowywanie
Ususzone kwiatostany najlepiej przechowywać w szczelnych słoikach lub metalowych puszkach.
źródło
https://atlas.roslin.pl/plant/6683
