[Krystyna]

   
Nawłoć (Solidago L.)
Rodzaj roślin z rodziny astrowatych, do którego należy około 100 gatunków
Większość z nich występuje w Ameryce Północnej, kilka tylko gatunków pochodzi z Europy, Azji i Ameryki Południowej
Niektóre gatunki (m.in. nawłoć kanadyjska) przywiezione z Ameryki do Europy zadomawiają się i zagrażają rodzimej roślinności.
Gatunkiem typowym jest Solidago virgaurea L..

Gatunki flory Polski
nawłoć alpejska (Solidago alpestris Waldst. & Kit.)
nawłoć kanadyjska (Solidago canadensis L.) – antropofit zadomowiony
nawłoć pospolita (Solidago virgaurea L.)
nawłoć późna (n. olbrzymia) (Solidago gigantea Aiton) – antropofit zadomowiony
nawłoć wąskolistna (Solidago graminifolia (L.) Elliott) – antropofit zadomowiony

Zastosowanie
Nawłocie są cennym źródłem nektaru i pyłku dla pszczół.
Podczas pełni kwitnienia można zauważyć jak silnie wabią do siebie owady.
Właściwości te zauważyli pszczelarze, którzy postanowili wykorzystać te rośliny jako pożytek dla pszczół, a zarazem przyczynili się do rozpropagowania tych roślin, wprowadzając je na tereny własnych pasiek.
Badania wskazują że największą wydajność cukrową z 1ha uprawy wykazały Solidago hybrida (370kg) i Solidago canadensis(380kg), natomiast najbardziej pyłkodajnym taksonem jest Solidago hybryda która może dostarczyć 150 kg pyłku z ha.

Nawłoć jest stosowana w medycynie od XVI w.
Znano już jej moczopędne właściwości, zapobiegające powstawaniu kamieni nerkowych.
W Stanach Zjednoczonych używana jest w leczeniu ostrego lub chronicznego zapalenia górnych dróg oddechowych, nawracających przeziębień.
Działanie nawłoci jest również moczopędne, przeciw zapalne, rozkurczowe i antyseptyczne, stosowane pomocniczo w leczeniu artretyzmu i choroby gośćcowej.
Zauważono że posiada działanie wiatropędne, oraz pozytywne efekty w innych drobnych schorzeniach  i chorobach układu pokarmowego.
Główne znaczenie w medycynie mają gatunki: S. virgaurea, S. canadensis, S. gigantea, S.graminifolia.
Znanym i cenionym gatunkiem w medycynie ludowej jest Solidago virgaurea, choć ma znaczenie główne w ziołolecznictwie europejskim.
S.canadesis i S.gigantea wykazują również efekt obniżenia obwodowego ciśnienia krwi.
Substancjami czynnymi zawartymi w tych gatunkach są: flawonoidy (kwercentyna, rutyna, astragalina), garbniki pirokatechinowe, pseudogarbniki (kwas kawowy i chlorogenowy), olejek eteryczny, saponina obojętna, żywice i śluzy.
W homeopatii stosowana jest także S.compositum jako roztwór do iniekcji w chorobach nerek i dróg moczowych.

Badaniami nad przemysłowym zastosowaniem rodzaju Solidago, w produkcji gumy zajmował się Tomasz Edison.
Badacz odkrył metodę nawożenia i uprawy, uzyskując wysoką zawartość gumy pozyskiwanej z tej rośliny.
Rośliny uprawiane według jego metody osiągały „12 stóp wysokości i zawierały ok. 12 procent surowca”.
Guma wyprodukowana przez Edisona z nawłoci charakteryzowała się wysoką sprężystością, odpornością i zachowywała swe właściwości w procesie produkcji.
Odkrycie nigdy nie doczekało się realizacji w przemysłowym wymiarze produkcji.

Uprawiana jako roślina ozdobna.
źródło

[Krystyna]

   
Mimozami jesień się zaczyna – pisał Tuwim, a śpiewał Niemen
Czym właściwie są te polskie mimozy?
Zobaczycie je w wiejskich ogródkach, ale też na dzikich polach, w rowach wzdłuż dróg.
Rosną wszędzie i rozmnażają się rozłogami tak mocno, że trudno je wyplenić.
To nawłoć, daleka krewna astra, zwana też mimozą kanadyjską.
Przywędrowała do nas z Ameryki Północnej.
Uwielbiają ją pszczoły, bo jest bardzo miododajna, ale dla zwierząt szkodliwa.
Człowiek ma z niej wiele pożytku – i to nie tylko z powodu malowniczych bukietów.
Z naparu jej korzenia Indianie kanadyjscy robili lewatywy, herbatki na przeziębienia i dla pobudzenia pragnień męskich.

Napar z nawłoci pomaga przy zapaleniach pęcherza moczowego, zakażeniach dróg moczowych bakteriami odpornymi na antybiotyki, w niektórych schorzeniach nerek, kamicy nerkowej i pęcherzowej, skazie moczanowej oraz pomocniczo w artretyzmie i gośćcu.
Używa się go też przy nieżytach przewodu pokarmowego, nadmiernej fermentacji jelitowej, drobnych krwawieniach w przewodzie i biegunkach, zwłaszcza u dzieci.

Zewnętrznie stosuje się nawłoć do okładów na trudno gojące się rany, wykwity skórne, owrzodzenia, a także do płukania w zapaleniach i zakażeniach jamy ustnej oraz gardła.
Ziele stanowiące górne części ukwieconych pędów wraz z liśćmi i kwiatami należy suszyć szybko w temperaturze nie wyższej niż 40°C.
źródło
https://www.youtube.com/watch?v=4P8bwoCyRzc

[Krystyna]

       
   
   
   
   
   
   
Nawłoć alpejska (Solidago alpestris Waldst. & Kit.)
Gatunek rośliny należący do rodziny astrowatych.
Przez niektórych botaników uważana jest za podgatunek nawłoci pospolitej.
Występuje w górach środkowej Europy, w Polsce wyłącznie w wyższych partiach Sudetów i Karpat.
Jest tam dość pospolita

Bylina, hemikryptofit.
Kwitnie od lipca do września.
Siedlisko: ziołorośla, hale górskie, wolne miejsca w kosodrzewinie, przydroża, wilgotne miejsca wśród skał, murawy i borówczyska.
Rośnie głównie w piętrze kosówki i piętrze halnym.

Roślina lecznicza.
Ma podobne własności lecznicze, jak nawłoć pospolita.
Roślina trująca:
Roślina szkodliwa dla bydła domowego – może powodować zatrucia, objawiające się gorączką, obrzękami i nadmiernym wydalaniem moczu.
źródło
źrodło

[Krystyna]

       
       
       
   
   
   
   
Nawłoć kanadyjska (Solidago canadensis L.)
Nazwa ludowa: "Drzewko Matki Boskiej".
Pochodzi z wschodniej części Ameryki Północnej.
Jako uciekinier z upraw rozprzestrzenił się w Europie.
W Polsce rośnie na większości terytorium na siedliskach naturalnych i synantropijnych.        
Prawdopodobnie rozprzestrzeniła się z uprawy roślin ozdobnych, doskonale aklimatyzuje się i zaczyna nawet wypierać gatunki rodzime.
Specjaliści uważają, że z tego powodu powinna być zwalczana.

Ciekawostki  
Indianie Odżibwejowie robili lewatywy z korzeni nawłoci.
Z ziela i korzeni sporządzali wyciągi, które używali wewnętrznie jako środki pobudzające i wzmacniające.
Indianie Alabama używali herbatki z nawłoci do leczenia przeziębień, zaś zewnętrznie do leczenia obolałych miejsc.
źródło
źródło
źródło
źródło

[Krystyna]

       
   
   
   
   
Nawłoć późna, nawłoć olbrzymia (Solidago gigantea Aiton)
Gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny astrowatych.
Sprowadzony z Ameryki Północnej do Europy.
Pospolity na obszarze całej w Polski.
Jest gatunkiem inwazyjnym, doskonale aklimatyzuje się i wypiera gatunki rodzime.

Nawłoć późna pochodzi z wschodniej części Ameryki Północnej.
Została introdukowana do Europy w XVIII wieku jako roślina ozdobna.
Pierwsza dane o tym gatunku pochodzą z roku 1758, kiedy to roślina została sprowadzona do ogrodu botanicznego w Londynie, prawdopodobnie przez szkockiego botanika Williama Aitona.
W pierwszej połowie XIX w. została odnotowana we Francji, a 50 lat później w Szwajcarii i Niemczech.
Pierwsze wzmianka o występowaniu S. gigantea w Niemczech datuje się na rok 1832, a w Austrii na rok 1857.
W latach 1850-1880 odnotowano wielokrotnie pojawianie się gatunku w środkowej Europie.
Według analizy notowań botanicznych, szacunkowa ekspansywność wynosiła blisko 910 km²/rok.
W roku 1950 zasięg występowania nawłoci był zbliżony do obecnego tj. obejmował obszar od północnych Włoch do południowej Skandynawii, oraz od zachodniego wybrzeża Francji do zachodniej Rosji.
Nawłoć późna występuje do wysokości 1200 m n.p.m., zdarza się czasem że zajmuje stanowiska powyżej tej wysokości.

W Polsce nawłoć późna występuje prawie na terytorium całego kraju.
Najbardziej rozpowszechniona jest w Polsce południowo-wschodniej oraz w dorzeczu Wisły.
Na Warmii i Mazurach spotykana jest rzadko.
Najczęściej spotykana jest wzdłuż szlaków komunikacyjnych i w dolinach rzek
źródło
źródło

[Krystyna]

   
   
   
Nawłoć wąskolistna (Solidago graminifolia (L.) Elliott)
Gatunek ten nie jest prawdziwą  nawłoci i dlatego został sklasyfikowany w innym rodzaju jako Euthamia graminifolia .
Pochodzi z dużej części Kanady (od Nowej Funlandii po Kolimbię Brytyjską ) oraz północnych i wschodnich Stanów Zjednoczonych (głównie pólnocno wschodniej , regionu Wielkich Jezior i doliny Ohioi, z dodatuowymi populacjami na południowym wschodzie , Great Plains i kilka rozproszonych miejsc na północno zachodnim Pacyfiku) 
Wprowadzono również populacje w Europie i Azji.
źródło
źródło

[Krystyna]

   
   
   
   
Solidago missouriensis
źródło

[Krystyna]

       
       
       
   
Solidago multiradiata
źródło
źródło
źródło

[Krystyna]

       
       
   
   
   
   
   
Solidago simplex var. nana
źródło
źródło
źródło
źródło

[Krystyna]

   
   
   
   
   
   
Solidago velutina
Zwana aksamitną
Jest gatunkiem rosliny rodzimej dla Meksyku i dla zachodniej części Stanów zjednoczonych
Linnaeus nazwał ten gatunek z kanadyjskiego okazu w 1753 roku. "Velutina" po łacinie oznaczająca "aksamitny".
 Roślina przetrwała liczne zmiany nazwy, a dokładna nazwa nie została jeszcze zaakceptowana przez autorów różnych flor.
 W swojej trzeciej edycji Colorado Flora z 2001 roku William Weber wskazuje, że S. velutina jest dość podobny do S. canadensis i oba występują w Kolorado.
źródło
źródło
źródlo
https://www.youtube.com/watch?v=PxfK5vTnlpc

[Krystyna]

[ATTACHMENT NOT FOUND]
Nawłoć pospolita  (Solidago virgaurea L. -)
Compositae (Asteraceae) - Złożone
Nazwy ludowe: prosianowłoć (Mazowsze), głowienka czerwona (Podlasie), włoć, złota dziewica, złota rózga (Krakowskie), złotnik, urasz (Śląsk).
Nawłoć jest byliną o pojedynczej, wzniesionej, w całości ulistnionej łodydze. 
Osiąga wysokość 30-100 cm. 
Jej dolne liście są eliptyczne, tępe, grubo piłkowane, średnie jajowatolancetowate, zwężające się w oskrzydlony ogonek, a górne lancetowate, ostre, siedzące. 
Żółte kwiaty zebrane sa w koszyczki o średnicy 0,7-0,8 cm, zebrane we wzniesione, wszechstronne, wiechowate grona. 
Okrywa koszyczka kwiatowego jest dachówkowata, a kielich rozwinięty w postaci tzw. puchu kielichowego. 
Korzenie nawłoci sa walcowate, a jej owocami są niełupki. 
Kwiaty są zapylane przez pszczoły, trzmiele i motyle, a owoce roznosi wiatr.
Roślina jest pospolita w całym kraju. 
Kwitnie od lipca do października. 
Lubi widne lasy liściaste, mieszane i iglaste, zarośla, zręby, suche łąki i przydroża. 
Dobrze czuje się na pulchnych glebach z duża zawartością wapienia.

Na początku kwitnienia należy odcinać wierzchołki rośliny. 
Ziele jest skłonne do rozpadania się i kruszenia, toteż trzeba je suszyć w wiązkach lub rozłożone cienką warstwą. 
Zawiera olejek eteryczny, flawonoidy (głównie rutynę, astragalinę i kwercetynę), kwasy oleanolowy, chlorogenowy i kawowy, śluz, żywicę, garbniki i saponiny. 
Jest przede wszystkim stosowana jako środek moczopędny, przeciwreumatyczny i obniżający ciśnienie krwi, a także ściągający, napotny i przeciwzapalny. 
Niekiedy stanowi składnik mieszanek rozkurczowych i rozgrzewających.

Nawłoć jest rośliną żeńską, związaną z planetą Wenus, i żywiołem Powietrza. 
Może byc używana we wszystkich zaklęciach i rytuałach przynoszących pieniądze i dywinacyjnych. 
Noszenie jej przy sobie ma wskazać ukryty skarb lub sprawić że pojawi sie wymarzony partner.
Podążenie nawłociową ścieżką może doprowadzić do ukrytego źródła wody. 
Jeśli nawłoć niespodziewanie wyrośnie przy drzwiach domu, można spodziewać się przypływu fortuny dla jego mieszkańców.
Amerykańscy pionierzy pili herbatkę z nawłoci jako remedium na melancholię i wszelkie smutki. 
źródło
źródło
źródło
źródło
źródło
źrodło

[Krystyna]

Nawłoć pospolita – właściwości lecznicze, zastosowanie, sposób użycia
Nawłoć pospolita – Złota rózga, złota dziewica – to bylina o łodydze rozgałęzionej, wniesionych liściach naprzemianległych, eliptycznych. 
Można ją spotkać na pastwiskach, brzegach pól, w lasach i zaroślach, w okolicy zabudowań.

Łodyga dorasta do wysokości od 30 do 100 cm, pokryta jest nielicznymi zaostrzonymi listkami. 
Liście przyziemne mają kształt jajowaty. 
Kwiaty są barwy żółtej i na szczycie tworzą wiechę, zajmującą ok. 1/3 długości pędu.
Gatunek ten występuje w szczególności w Europie, Azji i Ameryce Północnej. 
Co ciekawe już ludy nordyckie wykorzystywały go jako środek wspomagający i leczący układ moczowy.
Surowcem jest ziele nawłoci pospolitej zbierane w okresie kwitnienia od lipca do września, przy czyn ścina się tyko wierzchołki rośliny długości do 30 cm.
Na świecie jest kilkaset odmian nawłoci, jednak nas będą interesować w tym poście trzy: nawłoć właściwa, nawłoć kanadyjska, nawłoć gigant.
Nawłoć właściwa jest taką „podstawową” nawłocią jeśli chodzi o zastosowania lecznicze – prawdopodobnie to właśnie tę nawłoć stosowali Rzymianie.
Nawłoć kanadyjska jest nawłocią bardzo ekspansywną i to właśnie ona zarasta duże tereny Stanów oraz naszego pięknego kraju – stąd też piszę post korzystając właśnie z nawłoci kanadyjskiej jako surowca.
Nawłoć gigantyczna: gigantea również występuje dość często.

Nawłoć pospolita – zastosowanie
W Ameryce Północnej, natywni mieszkańcy stosowali ją nieco podobnie jak bergamotkę – jako środek do dezynfekcji, przeciwzapalny, do opatrywania ran. Wydaje się, że gdzieś pomiędzy Starożytnością i Renesansem w Europie pamięć o nawłoci i jej zastosowaniach się zatarła – w XVI wieku opisano pierwszy raz jej właściwości diuretyczne. 
Królowa Elżbieta sprowadziła również z Ameryki suszoną nawłoć jako środek leczniczy.
Ziele nawłoci pospolitej zawiera flawonoidy (głównie rutynę i kwercetynę), saponiny triterpenowe, olejek eteryczny z seskwiterpenami, substancje śluzowe, garbniki, kwasy organiczne. 
Istnieje szereg zastosowań tego zioła.
Ziele nawłoci pospolitej zbiera się w pełni kwitnienia podczas słonecznej pogody. 
Zaleca się suszenie głównie na siatkach  lub też zawieszone w pęczkach  w bardzo przewiewnym miejscu. 
Dlaczego? Otóż tylko dzięki tej metodzie ziele zachowa  swoją barwę oraz zapach.  
Zaleca się suszenie w temperaturze która nie przekracza 40 C.

Nawłoć pospolita – właściwości lecznicze
Nawłoć pospolita posiada szerokie zastosowanie, miedzy innymi działa:
– ściągająco,
– przeciwzapalnie,
– przeciwgośćcowo
– moczopędnie,
– uszczelnia naczynia krwionośne,
– posiada właściwości przeciwzakrzepowe.

Surowiec nieznacznie uspokaja i wchodzi w skład mieszanek wzmacniających serce. 
Ze względu na gorycze odwar pobudza wydzielanie soków trawiennych oraz żółci i wspomaga leczenie zaburzeń trawienia: gazów, wzdęć, niestrawności, czy nieżytu żołądka i jelit. 
Garbniki hamują drobne krwawienia z przewodu pokarmowego.

Gotowym odwarem można przemywać zmiany skórne, drobne rany i podrażnione miejsca. Odkaża je, ściąga, zmniejsza krwawienia i przyspiesza gojenie. Nadaje się także do płukania jamy ustnej i gardła.
Dzięki obecności flawonoidów i saponiny surowiec nawłoci działa moczopędnie, a ze względu na obecność dużej ilości garbników i częściowo fenolokwasów działa ściągająco na błony śluzowe przewodu pokarmowego, a także przeciwbakteryjnie, przeciwzapalnie, a nawet przeciwkrwotocznie zapobiegając nadmiernej łamliwości naczyń włosowatych. 
Stany zapalne łagodzą również seskwiterpeny, garbniki i substancje śluzowe.
Ponadto surowiec ma zastosowanie w nieżytach przewodu pokarmowego, nadmiernej fermentacji jelitowej, drobnych krwawieniach w przewodzie pokarmowym i biegunkach, zwłaszcza u dzieci.

Napar z nawłoci może posłużyć do przemywania skóry łojotokowej, z trądzikiem młodzieńczym, zapaleniem mieszków włosowych, trądzikiem różowatym i z mokrymi wypryskami. 
Zmniejsza i oczyszcza pory. 
Rozjaśnia cerę. 
Posiada właściwości antyseptyczne, przeciwzapalne, osuszające i ściągające.
W praktyce wykorzystywany jest w postaci naparu przy schorzeniach nerek, dróg moczowych, kolce nerkowej, przy nieżytach przewodu pokarmowego i dolegliwościach stawowych. 
U dzieci przy nieżytach jelitowych i biegunkach 
Zewnętrznie – na rany, wrzody, wykwity skórne, schorzenia jamy ustnej i gardła.
Działa skutecznie w przypadku chronicznego nieżytu oskrzeli, kaszlu i ataków astmy.

Nawłoć pospolita – sposób użycia
Odwar
Przepis; 
należy  1 lub 2 łyżki surowca zalać szklanką wody i gotować przez 15 minut pod przykryciem. 
Następnie odcedzić i pić przy problemach z nerkami takich jak: bakteryjne zakażenia, stany zapalne nerek, piasek nerkowy oraz reumatyzm.

Zastosowanie w kuchni
Najczęściej używaną częścią rośliny są liście. Można zaparzać je pod przykryciem jak herbatę. Istnieją doniesienia o objawach zatrucia zwierząt po spożyciu ziela nawłoci. 
Jednak używanie w dawkach zalecanych poza alergią nie powinno wywołać żadnego poważnego negatywnego skutku.

Sok z nawłoci i maść na świeżym zielu z masłem (ucierać) stosowane były dawniej w leczeniu wyprysków, ran i oparzeń.
Przygotowanie naparu z nawłoci:
Przepis; należy łyżkę ziela nawłoci zalewamy szklanką wrzącej wody i odstawiamy pod przykryciem na 15-20 minut.

Kąpiel z dodatkiem nawłoci działa wzmacniająco , jest polecana na zwiotczałe mięśnie i skórę.
źródło
źródło