[Krystyna]

   
   
Lnica (Linaria L.)
Rodzaj roślin należący do rodziny babkowatych, dawniej umieszczany zwykle w trędownikowatych (Scrophulariaceae).
W Polsce dziko rośnie 12 gatunków (łącznie z efemerofitami).
Gatunkiem typowym jest Linaria vulgaris Mill.
Są to rośliny zielne, nagie (co najwyżej w części kwiatostanowej pokryte gruczołkowatymi włoskami).
Liście bezogonkowe z pierzastą nerwacją.
Kwiaty zebrane w szczytowe grona.
Wyrastają z kątów znacznie od liści mniejszych przysadek.
Korona kwiatu dwuwargowa z ostrogą, jej gardziel jest całkowicie, lub prawie całkowicie zamknięta
wybrzuszeniem dolnej wargi.
W kwiatach 2-3 prątniczki.
Owocem jest torebka, otwierająca się 4-10 klapami na szczycie.

Gatunki flory Polski
• lnica aleppska, lnica chalepska[6] (Linaria chalepensis) (L.) Mill – efemerofit
• lnica dalmacka (Linaria dalmatica (L.) Mill.) – efemerofit
• lnica dwudzielna (Linaria incarnata) (Vent.) Spreng., syn. L. bipartita (Vent) Wild.) – efemerofit
• lnica polna (Linaria arvensis (L.) Desf.) – antropofit zadomowiony
• lnica janowcowata (Linaria genistifolia (L.) Mill.)
• lnica kreskowana (Linaria repens (L.) Mill., syn. L. striata Lam et DC.) – antropofit zadomowiony
• lnica pospolita (Linaria vulgaris Mill.)
• lnica purpurowa (Linaria purpurea (L.) Mill.) – efemerofit
• lnica skalna (Linaria saxatilis (L.) Chaz.) – efemerofit
• lnica wonna (Linaria odora (M. Bieb) Fisch.)
• lnica pojedyncza (Linaria simplex (L.) DC.) – efemerofit
• lnica sznurowata (Linaria spartea (L.) Willd.) – efemerofit

Pozostałe gatunki uprawiane
• lnica alpejska (Linaria alpina (L.) Mill.)
• lnica czerwona (Linaria incarnata (Vent.) Spreng.)
• lnica marokańska (Linaria maroccana Hook. f.)
• lnica rozesłana (Linaria supina (L.) Chaz.)
żródło

[Krystyna]

   
   
   
   
   
   
   
Lnica alpejska (Linaria alpina (L.) Mill.)
Występuje w wielu pasmach górskich w południowej i środkowej Europie od Sierra de Gredos i Montes de León  w Hiszpanii aż po góry Półwyspu Bałkańskiego, w  tym góry Jura, Alpy , Pireneje i Apeniny
W przeciwieństwie do innych przedstawicieli rodzaju L. alpina ma purpurowe kwiaty, z pomarańczowymi płatkami w środku (w niektórych formach są również fioletowe).
źrodło

[Krystyna]

       
       
   
   
   
   
   
   
Linaria aeruginea
Należy do rodziny Scrophulariaceae-trędownikowate. 
W warunkach naturalnych rośnie w Portugalii i w Hiszpanii.
 Bardzo interesująca niewielka roślinka osiągająca wysokość 20 cm. 
Uwagę przykuwają bardzo kolorowe kwiaty zebrane w kłosy, które pojawiają się od maja do sierpnia. 
Pojedynczy kwiat jest kombinacją barw fioletu z purpurą, żółci z pomarańczem lub bieli z czerwienią. 
Lancetowate liście maja barwę niebiesko-zieloną. 
Roślina wymaga stanowisk słonecznych i umiarkowanie wilgotnych. Nadaje się do wysadzania w ogrodach skalnych, równie atrakcyjnie prezentuje się w niskich pojemnikach.
źrodło
źródło

[Krystyna]

       
       
   
   
   
   
Linaria chalepensis

[Krystyna]

       
       
   
   
   
   
   
   
Lnica polna (Linaria arvensis (L.) 
Występuje w południowej i środkowej Europie oraz północnej Afryce 
Roślina jednoroczna. 
W Polsce kwitnie od lipca do września.
 Rośnie na polach, na glebach piaszczystych.
źródło
źródło

[Krystyna]

       
       
   
   
   
   
Linaria angustissima
źródło

[Krystyna]

   
   
   
   
   
Linaria amethystea
Mała roślina z wyprostowanymi Lodygami niebiesko-zielonymi, 10-15 cm, liście tego samego koloru, lancetowate; 
Wiosenne kwiaty , pojedynczo lub w małych grupach na końcu łodygi; 
Kwiaty tworzą razem prawie jedną czwartą wzrostu rośliny.

Rośnie na piaszczystych pastwiskach w Hiszpanii, Portugalii
W Portugalii istnieją dwa podgatunki:

• Linaria amethystea subsp. multipunctata
  
• Linaria amethyste a subsp. amethystea
  

Pierwszy występuje na łąkach, polach uprawnych i w górach. 
Drugi, w tych samych siedliskach, co pierwszy, obejmujący również pobocza, polany i piaszczyste obszary w pobliżu wybrzeża. 
źródło

[Krystyna]

       
       
       
       
Linaria arenaria
Można spotkać w Szwecji, a takze na morskich  piaskach wybrzeża Oceanu i kanału, od Gironde do Dunkierki. 
Gatunki specjalne w zachodniej Francji. 
Kwitnie od maja do września.
Roślina jednoroczna, której pędy, od wzniesienia do wzniesienia i rozgałęzienia od podstawy, osiągają od 5 do 15 cm i są gęsto owłosione - gruczołowe. 
źródło
źródło

[Krystyna]

       
       
       
   
   
   
Linaria algarviana 
Gatunek ten jest endemiczny dla Algarve w Portugalii 
Roślina jednoroczna kwitnie od marca do kwietnia i znajduje się na polach porośniętych krzewami, winnicami i lasami sosnowymi, na piaszczystych glebach
źródło

[Krystyna]

       
   
   
Linaria becerrae 
Wielkość rośliny 5-15 cm
Typ wegetatywny: rocznna
Kwitnienie: od marca do kwietnia
Dystrybucja: Południowa Iberia.
źrodło

[Krystyna]

       
       
Linaria bipunctata
Występuje na Półwyspie Iberyjskim, głownie w jego centralnej części
kwitnie od kwietnia do lipca
źródło
źródło

[Krystyna]

       
       
   
   
Linaria clementei
źródło

[Krystyna]

       
Linaria concolor

[Krystyna]

       
   
   
Linaria corifolia
Roślina wieloletnia z Turcji
źródło
źródło

[Krystyna]

[ATTACHMENT NOT FOUND]
Lnica marokańska (Linaria maroccana) 
Jednoroczna roślina przypominająca lwie paszcze o wielobarwnych kwiatach w pastelowych kolorach. 
Podobnie jak krajowa Lica pospolita należy do rodziny Przetacznikowatych (Veronicaceae Durande). 
Uprawiana z nasion wysiewanych w drugiej połowie kwietnia wprost do gruntu. 
Siewki należy przerwać w rozstawie 10 cm. 
Roślinka to nieduża i delikatna. 
Pęknie zdobi obrzeża rabatek lub ogródki skalne pełną paletą barw, a kwitnie długo; od lipca do września.źródło

[Krystyna]

[ATTACHMENT NOT FOUND]
http://i256.photobucket.com/albums/hh170...Ta0064.jpg
Lnica wonna (Linaria odora (M. Bieb) Fisch.)
Gatunek roślin należący do rodziny babkowatych (Plantaginaceae).
Roślina żyjąca na piaszczystym podłożu.
Lnica wonna rośnie na szarych i białych wydmach, m.in. w Słowińskim Parku Narodowym.    
Jest pokryta woskiem, kwitnie w lipcu i sierpniu

Roślina niezbyt pospolita, występuje na piaszczystych brzegach morza. 
Spotkać ją można na wydmach Morza Bałtyckiego, na Pomorzu, począwszy od Jarosławca przy Darłowie, idąc na wschód do Gdańska i dalej do ujścia Wisły i Mierzei Wiślanej. Występuje również na Półwyspie Helskim. 
Zaobserwować ją można na stromym zboczu nie ustalonej jeszcze wydmy białej, na wydmie szarej lub na wędrującej wydmie ruchomej.

Lnica jest rośliną nagą, silnie pokrytą woskiem.
Jest to roślina jednoroczna posiadająca cienki, wrzecionowaty korzeń.
Łodyga jest wzniesiona lub podnosząca się, pojedyncza, ale częściej rozgałęziona, zazwyczaj o długości od 15 do 45 cm.
Liście lnicy są niezbyt długie - do 55 mm i szerokie maksymalnie do 15 mm.
Kształt jest zazwyczaj linearny, rzadziej lancetowaty, spiczasty. 
Są pokryte włoskami.
Kwiaty niezbyt duże skupione są w luźnych gronach i bardzo ładne.
Na uwagę zasługuje nie tylko ich uroda, ale również subtelny zapach.
Ponieważ mają jasnożółte zabarwienie, brakuje im kontrastu w stosunku do zwykle żółtego odcienia piasku.
Dlatego nie mogąc zwabić owadów kolorem, oddziałują na ich zmysł węchu.
Nasiona są płaskie, otoczone skrzydełkami w kształcie nerki z drobnosiateczkowaną błoną.

  Lnica potrzebuje bardzo dużo światła i nie znosi konkurencji innych roślin.
Preferuje gleby suche, ubogie, o odczynie zasadowym.

  Lnica znajduje się na liście roślin dziko żyjących objętych ścisłą ochroną gatunkową na podstawie Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 9 lipca 2004 r. w sprawie gatunków dziko występujących roślin objętych ochroną ( Dz.U. nr 168 poz. 1764).
Jest gatunkiem zaliczonym w "Polskiej czerwonej księdze roślin" do grupy roślin narażonych na wyginięcie.

[Krystyna]

[ATTACHMENT NOT FOUND]
Lnica pospolita (Linaria vulgaris Mill.)
Inaczej dzika lwia paszcza co z Maryjki pantofelkami w konkury szła.
Gatunek byliny należący do rodziny babkowatych (Plantaginaceae)
Występuje na półkuli północnej – w Europie, Azji i Ameryce Północnej (tam jest gatunkiem zawleczonym)
Roślina pospolita na całym obszarze Polski.
Bylina, geofit. 
Rośnie na przydrożach, murawach, na kamienistych zboczach, pastwiskach, łąkach, na polach uprawnych jako chwast. 
Preferuje miejsca słoneczne.
Rośnie zarówno w miejscach suchych, jak i wilgotnych. 
W górach występuje do regla dolnego. 
Kwiaty bez zapachu, samopylne, kwitną od czerwca do września. 
Nasiona rozsiewane są przez wiatr. 
Roślina ruderalna. 
Roślina trująca: całe ziele jest trujące, zwłaszcza dla koni. 
Szczególnie trującym jego składnikiem jest alkaloid peganina.

Zastosowanie  
Bywa czasami uprawiana jako roślina ozdobna. 
Roślina lecznicza: 
Surowiec zielarski: ziele (Herba Linariae). 
Zawiera alkaloid peganinę, fitosterole, kwasy organiczne, flawonoidy i inne. 
Działanie: łagodnie przeczyszczające, moczopędne, przeciwzapalne. 
Pobudza perystaltykę jelit, rozluźnia mięśnie gładkie dróg żółciowych. 
Napary używane były do łagodzenia dolegliwości hemoroidów. 
W tym celu wykonywano też maści z ziela lnicy zmieszanego ze smalcem.
Ponieważ jej działanie przeczyszczające jest trzykrotnie słabsze od kruszyny, była używana w przewlekłych zaparciach u dzieci, osób starszych. 
Używano ją także przy zaburzeniach trawienia, wzdęciach i atonii jelit. 
Zbiór i suszenie: 
ziele zbiera się podczas kwitnienia rośliny, suszy w przewiewnym i zacienionym miejscu. 

Ciekawostki  
Dawniej była dość uciążliwym chwastem lnu i stąd pochodzi jej nazwa rodzajowa.                
Z powodu kształtu kwiatów, przypominającego buty, nazywana była dawniej przez lud pantofelkami Matki Boskiej. 
W lecznictwie ludowym była używana do leczenia trudno gojących się ran, zapalenia dróg rodnych i spojówek oczu, świądu skóry i żylaków nóg. 
Ma własności wybielające – rozjaśnia lub całkiem wybiela piegi na skórze. 
Odwaru z ziela używano dawniej do odstraszania much z domu. 
Jest rośliną bardzo popularną w Anglii (nadano jej tam aż 25 różnych nazw).
żródło

Kierowcy nie powinni pić naparu z lnicy, gdyż substancje w niej zawarte mogą działać oszałamiająco!

kilka ciekawostek. 
W tradycji germańskiej lnica używana była do ochrony przed zaklęciami i czarami rzucanymi na dzieci. 
Ciekawe jest też to, w jaki sposób Linaria vulgaris znalazła się w Ameryce Północnej. 
Otóż przeszło trzy wieki temu została tam wsiedlona jako kwiat ozdobny lub po prostu przypadkowo zawleczona wraz z ziarnem. 
Znalazła tam na tyle dobre warunki do rozwoju, że już w 1758 roku była uznawana za uciążliwy chwast. 
Reasumując – Amerykanie dostali od nas lnicę, a w podzięce otrzymaliśmy kolczurkę.