[Krystyna]

Artemisia Dracunculus-Bylica Estragon 
Bylica Draganek, zwana także Bylicą Estragon, Bylicą Głupich, Dragankiem, Estragonem  
Artemisia glauca Pall. ex Willd.,
Artemisia glauca var. dracunculina Fernald,
Artemisia redowskyi Ledeb.[
Gatunek rośliny należący do rodziny astrowatych.
Dziko występuje w Azji, południowo-wschodniej Europie i Ameryce Północnej.
W wielu krajach jest uprawiana.
Status gatunku we florze Polski: gatunek uprawiany, kenofit i efemerofit.

Kształtem i wysokością zbliżona do Bylicy Piołun, lecz słabiej rozkrzewiona.
Kwiaty to koszyczki osadzone wzdłuż gałązek szczytowych, nieco mniejsze niż u Bylicy Piołun, zebrane w luźne wiechy.
Bylina, hemikryptofit.
Kwitnie od lipca do października.
Siedlisko: spotykana czasem w stanie dzikim przy drogach, budynkach, na rumowiskach.    
Lubi stanowiska nasłonecznione, gleby próchniczne i wilgotne.

Sztuka kulinarna
Estragon używany jest do zaprawiania octów ziołowych i musztardy.
Używa się go do kiszenia ogórków i kapusty.
Świeże ziele można dodawać do sałatek oraz zup.
Poprawia smak niesłonych potraw, z tego względu jest stosowany w diecie bezsolnej.
Doskonały do drobiu, ryb i potraw z jajek.
Estragonu nie należy gotować.

Roślina lecznicza – najczęściej stanowi składnik mieszanek ziołowych.
Surowiec zielarski: ziele Estragonu (Herba Dracunculi), w jego skład wchodzą olejki eteryczne do 0,8% (m.in. estragol), gorycze, garbniki, karoteny i dużo soli mineralnych, w tym jod
Działanie: działa lekko moczopędne, wzmaga wydzielanie soków trawiennych i uzupełnia braki witaminy A.
Stosuje się go przy kuracjach wzmacniających, przy braku apetytu lub też przy zaburzeniach żołądkowych.
Jednak jego działanie jest słabe, stąd też używa się go najczęściej w mieszankach ziołowych
Zbiór i suszenie: ziele zbiera się następnego roku.
Należy ściąć pędy długości 20-30 cm przed kwitnieniem (kolejne zbiory w miarę odrastania pędów) i suszyć związane w niewielkie pęczki.
Roślina uprawna, uprawiana jako roślina przyprawowa.
źródło

[Krystyna]

Artemisia Dracunculus-Bylica Estragon
Jest powszechnie znaną rośliną przyprawową.
Pierwotna nazwa byliny wywodzi się z łacińskiego słowa Draco (wąż), stąd w XIX wiecznych encyklopediach francuskich określano Estragon mianem wężowca lub wężowego ziela.
Łacińska nazwa Bylicy Estragon-Artemisia-Dracunculus pochodzi od imienia jednej z bogiń greckich: Artemidy - strażniczki przyrody i zwierząt.
Za ojczyznę Estragonu uznaje się tereny azjatyckiej części byłego Związku Radzieckiego, przede wszystkim zaś brzegi rzek syberyjskich.
W stanie dzikim występuje on również na znacznych obszarach Ameryki Północnej (między Alaską a Teksasem).

Przyprawowe zalety rośliny doceniono przede wszystkim we Francji, choć jest też popularny w Niemczech i wśród mieszkańców Kaukazu.
Już w średniowieczu Estragon stosowany był w kuchni arabskiej - używano tam zarówno ostrych przypraw (tj. Pieprz, Imbir, Szafran, Gałka Muszkatołowa) sprowadzonych z Indii i Azji Południowo - Wschodniej, jak i łagodnych - głównie ziół (tj. Estragon, Kolendra, Kozieradka Pospolita, Lawenda, Ślaz, Mięta, Ruta, Tymianek i Gorczyca.)
Zainteresowanie Estragonem, zarówno we Francji, jak i na Wschodzie nie zmalało przez wieki, zaś kanony kuchni francuskiej do dziś budzą szacunek wśród mieszkańców środkowej i południowej Europy.

W świecie znane są i opisane dwie formy Bylicy Estragon:
*Forma francuska Artemisia Dracunulus (określana także jako niemiecka, holenderska, prawdziwa).
Forma ta charakteryzuje się ciemnozielonymi, gładkimi, lancetowatymi liśćmi.
Rzadko kwitnie corocznie, przy czym nasiona jej nie dojrzewają.
*Druga z form, forma rosyjska Artemisia. Dracunuloides - charakteryzująca się jaśniejszą barwą liści w górnej części pędu, dojrzewającymi nasionami i słabym zapachem.

Jedna z form Bylicy Estragon uprawiana jest także w Polsce, przy czym wyraźnie różni się od formy rosyjskiej oraz francuskiej zarówno pod względem morfologicznymi, jak i składem chemicznym, czy sposobem rozmnażania.

Kwiaty Estragonu są zwykle zielonkawo - żółte.
Podczas 2 - 3 letniego wzrostu gatunek ten wytwarza liczne kłącza z drobnymi, włóknistymi korzeniami.
Wymaga gleb średniociężkich charakteryzujących się wysoką kulturą i przeciętną wilgotnością.
Interesujące jest, że gatunek uprawiany na stanowiskach północnych o małym nasłonecznieniu w znacznym stopniu bywa pozbawiony przyprawowego smaku.
W naszych warunkach klimatycznych rozmnażanie Estragonu prawdziwego odbywa się wyłącznie z sadzonek powstałych przez podział kłączy (likwidacja plantacji matecznych).
Bylica Estragon jest rośliną bardzo ekspansywną i wymaga rygorystycznego kontrolowania jej rozrostu.
W przeciwnym razie może z czasem stać się dokuczliwym, wszędobylskim chwastem.

Do celów kulinarnych uprawia się u nas głównie Bylicę Estragon (Artemisia Dracunculus L), zwaną też niekiedy Dragankiem lub Głupichem.
Jest to aromatyczne zioło wieloletnie (bylina) o prostych, silnych łodygach, osiągających wysokość 60 - 120 cm.
Interesujące cechy organoleptyczne Estragonu Francuskiego zdecydowały o jego kulinarnym i dietetycznym wykorzystaniu przez niektóre kuchnie europejskiego Południa i Zachodu.
źródło

[Krystyna]

Trzy Estragony: Francuski, Rosyjski i Meksykański
Wszystkie trzy zioła zwykle określane jako „Estragon” pochodzą z rodziny Compositae
Te trzy rośliny mają ten sam bogaty, anyżowo-lukrecjowy smak, który jest niezbędny w wielu francuskich i angielskich przepisach.

Artemisia Dracunculus-Francuski Estragon
Prawdziwym francuskim Estragonem jest Artemisia Dracunculus, rodzimy dla Rosji i zachodniej Azji, ale na stałe zagościł w kuchni zachodniej, a szczególnie popularny jest we Francji, Anglii i Stanach Zjednoczonych.
Wydaje się, że ma „najczystszy” smak i zwykle jest uprawiany z sadzonek, a nie z nasion.
Rośliny dorastają do wysokości około 2 - 1/2 stopy.
Liście „francuskie” są gładsze, bardziej błyszczące, ciemniejsze, bardziej ostre i aromatyczne niż rośliny rosyjskie.

Artemisia Dracunculoides Pursch-Estragon Rosyjski
Angielskie słowo Estragon jest zniekształceniem francuskiego słowa estragon lub „mały smok”, pochodzącego od arabskiego Tarkhun.
Różne wierzenia ludowe głosiły, że Estragon był dobry do leczenia ukąszeń jadowitych węży, podczas gdy inni uważali, że nazwa pochodzi od zwiniętych wężowatych korzeni rośliny.
Uważa się, że rosyjska roślina jest mniej aromatyczna niż prawdziwy Francuski Estragon i jest bardziej wytrzymała, dorastając do wysokości około 5 stóp.

Starożytni Grecy i Rzymianie nie włączali Artemisia do swojego kuchennego repertuaru i rzadko wspominano o niej w średniowieczu.
Arabski botanik i farmaceuta, Ibn-al-Baytar z Hiszpanii, wymienił go jako środek słodzący oddech, środek nasenny i przyprawę do warzyw.
Dopiero w XVI wieku Estragon można było uznać za jedną z przypraw świata zachodniego.

Prawdziwy Estragon nie lubi naszych letnich upałów i nie jest zbyt trwały w ogrodzie.
Często ludzie, którzy kupują sadzonki Estragonu, myślą, że kupują Francuską odmianę, ale zamiast tego kupili Rosyjską. Oba najlepiej radzą sobie na ciepłych, suchych, przepuszczalnych, lekkich glebach w nasłonecznionym miejscu.
Chroń przed silnym mrozem i „mokrymi stopami”czasami mulczowanie pomaga mu przetrwać zimną pogodę.
Te dwie rośliny nie radzą sobie dobrze z nasion, a ich kwiaty są raczej niejasne i białawo-zielone.
Przytnij wierzchołki roślin kilka centymetrów nad ziemią kilka razy w okresie wegetacji, wysusz w cieniu i przechowuj rozebrane w pojemnikach, aby zachować aromatyczny, lukrecjowo-anyżkowy aromat.

Z Estragonu wytwarzany jest olej, który jest używany do produkcji pikli, aromatyzowania likierów i octów.
Smakuje dobrze z daniami z kurczaka i może być mieszany z drobnymi mieszankami ziół, sosami rybnymi i sokiem pomidorowym.
Ze względu na siłę smaku dodawaj oszczędnie i smakuj podczas procesu tworzenia aromatu pod ręką.
Ocet Estragonowy jest szczególnie dobry jako dressing do sałatek lub jako dodatek smakowy do sosów takich jak bärnez, tatarski i holenderski.

Meksykańska Mięta Nagietkowa ( Tagetes Lucida )
Nawet jeśli trudno jest nam uprawiać Estragon w Teksasie, Matka Natura przyszła z pomocą dzięki rodzimej meksykańskiej mięty Marigold Mint pochodzącej z Meksyku/południowo-zachodnich Stanów Zjednoczonych.
Ta energiczna, wieloletnia roślina ma jesienią małe złote kwiaty i z łatwością może zastąpić upragniony Estragon w meksykańskich kuchniach. Ma również wspaniały zapach i smak Anyżu/Lukrecji.
Średnio rośliny rosną około 3 stóp wysokości, ale od czasu do czasu dostępna jest krótsza odmiana.
Rozwijają się również w gorących, suchych miejscach w pełnym słońcu w klombie.
Kopać kępy co 2 lub 3 lata i resetować.
Użyj tych samych zasad do robienia octu i do suszenia liści, chociaż świeże liście wydają mi się najlepsze.

Trochę o tym, co jest w nazwie?
Kiedy czytamy łacińską nazwę Rosyjskiego Estragonu-Artemisia Dracunculoides zwykle widzimy za nim słowo „Pursch”. Dzięki temu czytelnik wie, kto zastosował nową nazwę dla danej rośliny – innymi słowy, kto przedstawił ją reszcie czytelników.
W tym przypadku słowo to odnosi się do niemieckiego plantatora, Fredericka Traugotta Purscha (1774-1820).
Kim on był naprawdę?
Swoją wiedzę o roślinach zebrał w Ogrodzie Botanicznym w Dreźnie i wyemigrował do Stanów Zjednoczonych w 1799 roku, aby osiedlić się w Filadelfii, wówczas głównym ośrodku aktywności roślinnej w Ameryce, i pracował w latach 1802-5 w „The Woodlands”, ogrodzie William Hamilton, który był dobrze znanym ogrodnikiem i kiedyś politykiem w Filadelfii. Pursch wkrótce zaprzyjaźnił się z tak znanymi ogrodnikami jak Bernard McMahon, John Bartram i Benjamin Smith Barton. Jego szczególnym zainteresowaniem było badanie nowej flory Ameryki Północnej. Rośliny zebrane przez Ekspedycję Lewisa i Clarka zostały mu udostępnione, aby mógł je przestudiować i umieścić.
To Pursch nazwał dziki kwiat Clarkia Pulchella dla Williama Clarka.
W 1805 roku wyruszył na wyprawę kolekcjonerską z Maryland do Karoliny iz powrotem, mając tylko broń i psa.
W 1806 roku udał się na północ z gór Pensylwanii do New Hampshire i wrócił, ponownie pokonując prawie całą drogę pieszo.
Ale losy Purscha odmieniły się, gdy wyjechał do Anglii i wywiózł część okazów powierzonych mu przez ekspedycję Lewisa i Clarka.
Ukończył swoją książkę o systematycznym rozmieszczeniu i opisie flory Ameryki Północnej (Flora Americae Septrionalis) w 1813 r. – nigdy nie zwracając okazów Clarkowi – co wywołało dalsze urazy.
Przybył do Kanady w 1816 roku, ale doznał wielkiego niepowodzenia, gdy ostatecznie jego zbiory zostały zniszczone przez pożar, a on popadł w zły stan zdrowia z powodu alkoholizmu.
Kiedy zmarł w Montrealu w 1820 roku, jego przyjaciele musieli pokryć koszty jego pogrzebu.
Jego szczątki zostały przeniesione z cmentarza Popineau Road w 1857 r. na cmentarz Mount Royal, a członkowie Towarzystwa Historii Naturalnej w Montrealu wznieśli pomnik ku jego czci w 1878 r.
Pursch jest pamiętany w nazwie „gorzkiego krzewu” (Purschia) i przez kilka innych określeń, takich jak Rhamnus Purschiana, gatunek kruszyny.
Warto uświadomić sobie, że za nazwami roślin, które mamy w naszych ogrodach, lasach i pastwiskach, kryje się wiele historii.
https://aggie-horticulture.tamu.edu/news...ragon.html

[Krystyna]

   
Tagetes Lucida-Estragon Meksykański
Mexican Mint Marigold, Texas Tarragon, or Winter Tarragon
Mexican Mint Marigold (Sweet Mace, Mexican Tarragon)
Tagetes Lucida to wieloletnia roślina pochodząca z Meksyku i Ameryki Środkowej .
Stosowana jest jako roślina lecznicza i ziołowa w kuchni .
Liście mają zapach podobny do Estragonu z nutą Anyżu i wszedł do handlu szkółkarskiego w Ameryce Północnej jako substytut Estragonu .
Nazwy zwyczajowe to słodko pachnący nagietek,meksykański nagietek , meksykański nagietek miętowy , meksykański Estragon , słodka buława , Estragon z Teksasu , pericón , yerbaniz i hierbanís .

Tradycyjne zastosowanie
Tagetes Lucida była używana przez Azteków w rytualnym kadzidle znanym jako Yauhtli, a także była poświęcona bogu deszczu Tlālocowi
Tagetes Lucida jest nadal używana głównie jako herbata na przeziębienie, gazy jelitowe i biegunkę.
Donoszono, że Huichol z Meksyku używają tej rośliny jako enteogenu , paląc Tagetes lucida z Nicotiana rustica , i że Tagetes Lucida jest czasami palona sama jako halucynogen.
Archeolodzy odkryli, że Majowie używali Tagetes Lucida jako dodatku do mieszanek tytoniowych.

Aksamitka Lucida miała również wiele zastosowań kulinarnych przez Azteków, w tym jako jeden ze składników dodawanych do napoju chocolatl, który nadawał mu pikantny smak.
Świeże lub suszone liście są również używane jako substytut Estragonu do aromatyzowania zup i sosów.
Przyjemna herbata o smaku Anyżu jest parzona z suszonych liści i kwiatostanów.
Jest to stosowane głównie w medycynie w Meksyku i Ameryce Środkowej.

Z kwiatów można również uzyskać żółty barwnik, który po wysuszeniu i spaleniu jest używany jako kadzidło i odstraszający owady.

W jednym badaniu metanolowy ekstrakt z kwiatu hamował wzrost kultur Staphylococcus aureus , E. coli i Candida albicans .
Efekt ten został wzmocniony przez ekspozycję na światło ultrafioletowe.
Korzenie, łodygi i liście miały ten sam efekt po naświetleniu światłem ultrafioletowym
https://en.wikipedia.org/wiki/Tagetes_lucida

[Krystyna]

       
Tagetes Lucida

       
Artemisia Dracunculus

Tagetes, czy Artemisia Dracunculus – Estragon? 
Czy w marketach kupujemy prawdziwy Estragon?
W wielu sklepach można nabyć tzw. świeże zioła, w jednorazowych doniczkach wypełnionych ziemią i odżywkami.
Najczęściej są to: Melisa, Mięta, Bazylia, Koperek, Szczypiorek, Pietruszka, Rukola, Szałwia, Tymianek, Lebiodka (Oregano) i Estragon.
Pomimo, że jeden z producentów podaje na opakowaniu nazwę Estragon, a nawet nazwę łacińską Artemisia Dracunculus, to jednak roślina ta nie jest Estragonem. 
Początkowo pomyślałem, napiszę do producenta, że sprzedawany przez niego Estragon nie jest Estragonem, ale potem sobie pomyślałem, że nie ma to sensu, zresztą dla mnie to okazja do kupienia nowej ciekawej rośliny, a gdy zgłoszę, to zniknie ze sprzedaży.
Dla moich Czytelników podam tę informację, aby wykorzystali tę roślinę, a przynajmniej posadzili ją w ogródku, doprowadzili do zakwitnięcia i wydania nasion, a potem kontynuowali uprawę Tagetes z roku na rok.

Otóż to co kupujemy w Makro, Tesco, Carrefour, Selgrosie i in.pod nazwą Estragon jest Aksamitką Błyszczącą – Tagetes Lucida Cavanilles, z rodziny Asteraceae, czyli Compositae.

Aksamitka błyszcząca pochodzi z Ameryki Środkowej I Południowej.
W Europie uprawiana jako roślina aromatyczna, olejkowa I przyprawowa. 
W Ameryce jest krzewinką, u nas jest zbyt zimno, aby osiągnęła większe rozmiary.
Nie ma szans na przetrwanie zimy.
Jednakże zdąża zakwitnąć zarówno w ogrodzie jak i w mieszkaniu.
Przy roztarciu pachnie anyżowo-estragonowo, z wyraźną nutą kumaryny.
Dobra przyprawa do zup, mięsa, ryb, sałatek, ponadto do przyrządzania herbatek i nalewek poprawionych samopoczucie psychiczne i przeciwdepresyjnych.

Estragon opisałem tutaj
Wygląda inaczej niż aksamitka błyszcząca.
http://rozanski.li/?p=1961

[Krystyna]

   
Artemisia Dracunuloides -Estragon Rosyjski
Odmiany estragonu
Istnieją dwa rodzaje – Estragon Francuski i estragon Rosyjski.
Francuski estragon ma najlepszy, najdoskonalszy smak, podczas gdy Rosyjski Estragon jest twardszy, ale ma gorszy smak i naprawdę warto go uprawiać tylko w klimatach zbyt zimnych, aby francuski estragon mógł się rozwijać.
Ta wieloletnia roślina zielna  może nie być tak wyraźna jak jej francuski odpowiednik, ale jest o wiele bardziej wytrzymałą rośliną, która preferuje słabe gleby i może poradzić sobie z odrobiną zaniedbania.
Wytwarza dużo liści, które można wykorzystać do uzyskania łagodniejszego smaku.
Estragon zadomowi się w najuboższym miejscu Twojego ogrodu.
Preferuje pełne słońce i suchą piaszczystą glebę.
Doskonale nadają się do uprawy w pojemnikach w pobliżu drzwi kuchennych.
 
Region macierzysty : Europa Północna, Ameryka Północna
Rodzime siedlisko:  prerie, równiny i suche zbocza
Produkty
Liść: Młode liście - surowe lub gotowane.
Młode łodygi wczesną wiosną można ugotować jako  zamiennik szparagów  .
Lecznicze: Świeże zioło jest spożywane w celu wzmożenia apetytu
Zarówno rosnąca, jak i wysuszona roślina odstrasza owady.
Funkcje, zachowania
Rośliny żyją dłużej, są bardziej odporne i bardziej aromatyczne, gdy są uprawiane na ubogiej, suchej glebie
Estragon ma  korzenie kłączowe  i łatwo rozmnaża się z kłączy.
Rosyjski Estragon traci swój smak wraz z wiekiem

Lepszym substytutem Estragonu Rosyjskiego jest Estragon Meksykański ( Tagetes lucida ), znany również jako Meksykański Nagietek Miętowy, Estragon Teksański lub Estragon Zimowy. 
Znacznie bardziej przypomina Francuski Estragon z nutą Anyżu.
Chociaż nie należy do tego samego rodzaju co inne Estragony, Estragon Meksykański ma silniejszy smak niż Estragon Rosyjski, który nie zmniejsza się znacząco wraz z wiekiem.

Kosmetyczne zastosowania ziół i nasion Rosyjskiego Estragonu
Ponieważ ta odporna odmiana Estragonu kwitnie, jeśli jest to dozwolone, Rosyjski Estragon wyrasta na jasno kwitnące byliny.
Suszony Estragon do dekoracji jako kompozycja bukietowa.
Rośliny rosyjskiego estragonu to ziołowy składnik często dodawany do mydeł, który nadaje łagodny ziemisty aromat i zapach Pieprzu.
Smukłe, świeże liście Estragonu są również stosowane jako środki lecznicze pomagające leczyć nudności, bóle głowy, stany zapalne i regulować poziom cukru we krwi.

Ogrodnicze korzyści z uprawy rosyjskiego zioła ogrodowego Estragonu
Ta odmiana Estragonu jest jednak przydatna jako zioło kulinarne, nadając potrawom łagodny smak przypraw;
Rosyjski estragon jest najbardziej korzystny jako jasno kwitnąca bylina, ponieważ pomaga odstraszać szkodniki i jest idealnym towarzyszem roślin!
Rosyjski estragon zapewnia ochronę, ponieważ odporne zioło, które zawiera bogate przeciwutleniacze, jest często używane w medycynie do leczenia skurczów mięśni, bólów głowy i bezsenności!
https://www.balkep.org/artemisia-dracunculoides.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Tarragon

[Krystyna]

Artemisia Dracunculus
Estragon, a właściwie Bylica Draganek, to aromatyczna roślina znana przede wszystkim z zastosowania kulinarnego. 
I choć u nas nie należy do najczęściej stosowanych przypraw, jednak można powiedzieć, iż pomału „wraca do łask”. 
Najbardziej docenili Estragon Francuzi, którzy powszechnie używają go w kuchni, a nawet nazywają „królem przypraw”.
 Amerykanie świeże listki dodają do sałatek owocowych, omletów i… krabów.

Bylica Draganek (po łacinie Artemisia Dracunculus lub Artemisia Glauca) należy do rodziny astrowatych (Asteraceae). 
Cały rodzaj Bylica Artemisia liczy około 300 gatunków, a jego nazwa wzięła się od imienia greckiej bogini Artemidy. 
Nazwa gatunkowa Dracunculus pochodzi od łacińskiego słowa draco czyli smok.
Miano Estragon ma prawdopodobnie źródło w języku francuskim, gdzie „es dragon” oznacza dosłownie „małego smoka”. 
Oprócz tej najbardziej znanej nazwy można się również spotkać z określeniami
Bylica Głupich, Bylica Estragon czy też po prostu Draganek. 
W dawnych czasach o roślinie mówiono także „wężowe ziele”, co było związane z pewnymi skojarzeniami
Estragon to ognista przyprawa, paląca w smaku (niczym jad), ponadto korzenie swym kształtem przypominają węże. 
Wierzono także, iż roślina jest skutecznym lekiem w przypadku ukąszenia przez węża.

Występowanie
Bylica Draganek pochodzi najprawdopodobniej z rejonu Morza Kaspijskiego i Syberii. 
Jako dziko rosnąca występuje w Azji, południowo – wschodniej Europie i Ameryce Północnej. 
Jej ulubione siedliska to brzegi rzek, zarośla, różnego rodzaju nieużytki i bezdroża. 
Roślina była znana już starożytnym Grekom, którzy uważali ją za skuteczny lek w przypadku ukąszenia przez węża. 
Potem Estragonem zainteresowano się w średniowiecznych Włoszech, gdzie zaczęto go uprawiać. 
Do innych części Europy (również do Polski) roślina trafiła w późniejszym okresie średniowiecza, rozpowszechniana przez mnichów, którzy stosowali ją w celach leczniczych. 
Obecnie Estragon jest uprawiany w wielu miejscach na świecie np. w Wielkiej Brytanii, Bułgarii, krajach basenu Morza Śródziemnego (we Włoszech, Francji, Hiszpanii), Indiach czy Meksyku, przede wszystkim jako roślina przyprawowa. 
Najlepiej rośnie w miejscach o ciepłym klimacie – preferuje gorące lato i łagodną zimę. 
Można go też uprawiać w doniczce.

Estragon jest byliną i pokrojem przypomina inne gatunki z rodzaju Artemisia. 
Posiada grube, zdrewniałe kłącze i wykształca nagie, wzniesione łodygi, rozgałęzione miotlasto. 
Osiąga wysokość do 120 cm. 
Liście Estragonu są drobne (1-4 cm), kształtu lancetowatego lub równowąskie, całobrzegie, niepodzielone i zaostrzone na końcach. 
Kwiaty są zielonkawożółte, drobne i niepozorne, zebrane w zwisające koszyczki, obupłciowe i zapylane przez wiatr. 
Estragon kwitnie od czerwca do sierpnia – września. 
Owocami są małe, wydłużone niełupki. 
Roślina jest aromatyczna, a liście mają ostro-gorzki smak.

Francuski czy rosyjski ?
Oprócz „klasycznego” estragonu, uważanego przez Francuzów za króla przypraw, istnieje jeszcze druga odmiana tej rośliny, nosząca łacińską nazwę  Artemisia Dracunculoides
Jest ona znana na świecie jako Estragon Rosyjski (podczas gdy Draganek nazywany jest Estragonem Francuskim). 
Rozróżnienie tych odmian jest o tyle istotne, że Estragon Rosyjski ma nieco inne walory smakowe i jest powszechnie uważany za „gorszy”, a przez niektórych znawców kuchni wręcz w ogóle nie zalecany jako przyprawa. 
Wyglądem bardzo przypomina Draganek, osiąga jednak większe rozmiary, a jego pędy i listki są jaśniejsze.
 Ponadto świeże liście Estragonu Francuskiego są wyraźnie gorzkie w smaku, natomiast Liście Estragonu Rosyjskiego mają bardzo słaby smak lub nawet są go zupełnie pozbawione. 

Chcąc wyhodować Estragon z nasion warto się upewnić, z którą odmianą mamy do czynienia, bowiem Artemisia 
Dracunculus bardzo rzadko zawiązuje nasiona i zdecydowana większość nasion dostępnych w sprzedaży pochodzi od Artemisia Dracunculoides. 
Ta druga jest odmianą znacznie bardziej wytrzymałą i odporną na mróz. 
Lepiej też radzi sobie na słabych glebach, a nawet stwierdzono, że na podłożach suchych bujniej rośnie i daje bardziej aromatyczne ziele. 
Nic więc dziwnego, że jest najbardziej popularna na wschodzie Europy, na Syberii i południu Rosji (stąd nazwa)

Zastosowanie
Bylica Draganek to przede wszystkim roślina przyprawowa. 
Świeże albo suszone ziele poprawia smak mięs, drobiu i ryb oraz różnego rodzaju sałatek. 
Jest częstym składnikiem marynat i dodatkiem do kwaszonej kapusty oraz ogórków kiszonych. 
Walory smakowe estragonu wykorzystuje się w produkcji musztardy, ketchupów, majonezów, octów i sosów ziołowych. 
Smak ziela dobrze komponuje się ze śmietaną, serem, warzywami, potrawami z jaj oraz owocami morza. 
Poleca się go osobom będącym na diecie bezsolnej. 
Estragon zawiera olejki eteryczne (spośród których najbardziej charakterystycznym jest estragol) witaminy : A i C oraz liczne składniki mineralne, w tym jod. 
Ostry, wyrazisty smak, z wyczuwalną nutą goryczy może być dominujący w potrawie, dlatego przypraw z Estragonem należy używać z umiarem. 
Oprócz znanego powszechnie użycia w charakterze przyprawy, ziele Bylicy Draganek (Herba Dracunculi) stosuje się leczniczo. 
Podobnie jak surowiec pochodzący od spokrewnionego gatunku-Bylicy Piołun-Draganek pomaga przy braku łaknienia i w dolegliwościach trawiennych.
 Obie rośliny wykazują tzw. działanie „gorzkie” (łac. amarum), co w praktyce oznacza, iż zwiększają wydzielanie soków trawiennych. 
Ziele Estragonu jest pomocne przy wzdęciach, skurczach jelit i innych objawach nieprawidłowego trawienia. 
Jego siła działania znacznie mniejsza niż w przypadku Piołunu, dlatego Draganek spotkać można raczej jako jeden ze składników mieszanek pobudzających trawienie niż pojedyncze zioło. 
Olejek z Estragonu wchodzi w skład rozgrzewających maści przeciwbólowych, polecanych w chorobach reumatycznych i zwyrodnieniu stawów.

Ocet Estragonowy
To jeden z najpopularniejszych produktów na bazie Estragonu i zarazem przydatny składnik dla nieco bardziej ambitnych kucharzy. 
Można go zrobić samodzielnie i następnie wykorzystać do stworzenia domowej musztardy, poprawienia smaku sosu czy zupy.
Poniżej przepis z lat osiemdziesiątych XX w.:
Garść świeżych liści Estragonu zalać 1l  octu winnego, dodać po łyżeczce Kopru, Tymianku i Szczypiorku. 
Doprawić szczyptą Majeranku. 
Opcjonalnie dodać dwie łyżki czerwonych Porzeczek i kilka Wiśni bez pestek. 
Odstawić na dwa miesiące, przecedzić.

Prostszy przepis zakłada zanurzenie kilku świeżych gałązek Estragonu w butelce octu winnego lub jabłkowego i doprawienie sokiem z cytryny. 
Po 10 dniach i po przecedzeniu ocet jest gotowy.

Rozcieńczony ocet Estragonowy można używać do płukania jamy ustnej w stanach zapalnych albo do nacierań w chorobach reumatycznych. 
Wykorzystuje się go także do płukania włosów (łyżka stołowa na 1l wody). 
Taka płukanka poprawia ukrwienie skóry głowy i funkcjonowanie mieszków włosowych i działa łagodząco.

Ciekawostki
Estragon na ogół zaleca się używać (w postaci świeżej lub suszonej) do przyprawiania już gotowych potraw. 
W trakcie długiego gotowania ziele Draganka traci bowiem swój wyjątkowy aromat i nabiera zdecydowanie gorzkiego smaku. 
Zaobserwowano, że Estragon wykazuje łagodne właściwości uspokajające, dlatego były podejmowane próby jego zastosowania w ziołowych lekach nasennych. 
Ziele ma także działanie wywołujące krwawienie miesiączkowe (emmenagogum), dlatego nie powinno być stosowane u kobiet w ciąży. 
Zarówno rosnąca, jak i ususzona Bylica Draganek odstrasza owady, jest natomiast bardzo lubiana przez ślimaki.
źródło

[Krystyna]

Artemisia Dracunculus-Bylica Estragon
Świeżymi, delikatnymi liśćmi przyprawia się wykwintne sosy śmietankowe do białego mięsa, ale także ocet winny, marynaty, masło ziołowe, wszelkie zupy, duszone mięso wołowe i cielęce, drób, farsze, mięso siekane, ryby gotowane, omlety, szparagi i kraby.
Estragon dodawany jest do konserwowanych ogórków i pomidorów oraz twarogów.
W kuchni francuskiej używa się ziela Estragonu przede wszystkim jako dodatek do sałatek.  
Korzystnie jest gałązkę Estragonu dodać do zwykłego octu, co zmienia jego smak  na bardziej aromatyczny.
więcej o ziółku..

W handlu poszukiwany też jest tzw. Estragon Słodki hodowany w Niemczech i we Francji
Bylica Estragon jest rośliną przyprawową, esencjonalną i nie można jej zbyt wiele używać.
Parę świeżych listków Estragonu wystarczy, by potrawie dodać smaku i aromatu.

Znany powszechnie ocet Estragonowy sporządza się łatwo.
Małą gałązkę świeżego Estragonu lub szczyptę jego suszu wrzuca się do butelki z octem winnym lub spirytusowym i już po niedługim czasie ocet nabierze specyficznego zapachu i smaku.

Estragon ma również zastosowanie przy wyrobie musztardy.
Dietetykom bezsolnym, jak również dietetykom umiarkowanym, należy przypomnieć, że właśnie Estragon w pewnej mierze może zastąpić sól, pieprz i ocet, natomiast kobietom ciężarnym nie wolno go przyjmować w żadnej postaci.

Najczęściej Estragon stosowany jest jako przyprawa w postaci sproszkowanego suszu, często wraz z innymi ziołami przyprawowymi np. do ryb, drobiu, baraniny, cielęciny i dziczyzny, a także do zup i pikantnych sosów
źródło

[Krystyna]

Bylica Estragon
Rośnie dziko w środkowej i północnej Azji, nawet  w górach na znacznych wysokościach.
Od średniowiecza zaś w naszych ogrodach.
Do Europy zawędrowała najprawdopodobniej w czasie wojen krzyżowych, a pierwsze wzmianki o tej roślinie pochodzą z zapisków lekarzy arabskich z XII wieku.
Uprawa Estragonu w Europie przyjęła się łatwo, zwłaszcza w zachodniej i południowej części kontynentu.
Początkowo można go było spotkać przede wszystkim w ogrodach przyklasztornych, w miarę jednak jak zyskiwał na popularności, pojawiał się także w ogródkach i ogrodach przydomowych.
Ten gatunek Bylicy szybko stał się jedną z najbardziej ulubionych przypraw, szczególnie w kuchni francuskiej.
Z czasem jej plantacje zaczęto zakładać również w USA oraz w niektórych krajach Ameryki Południowej – między innymi w Argentynie.

Znane są 2 odmiany Estragonu – bardziej aromatyczna i częściej uprawiana Niemiecka (nazywana też niekiedy Francuską)
i Rosyjska – nieco bujniejsza, ale o słabszym, łagodniejszym zapachu.
W Polsce mamy na ogół do czynienia z niemiecką.

Estragon jest byliną o silnych, prostych łodygach osiągających 120 cm wysokości, pokrytych siedzącymi, lancetowatymi listkami. 
Jego niepozorne, zielonkawożółte kwiatki zakwitają w drobnych, kulistych, zwisających koszyczkach kwiatowych, zebranych w dość dużych wiechach.
Owockami są drobne, wydłużone niełupki.
W czasach rzymskich Estragon uchodził za roślinę niezwykle tajemniczą i noszenie przy sobie jego gałązek miało – podobnie jak w przypadku Bylicy Pospolitej – chronić przed urokami, „złym okiem” i chorobami zadawanymi przez czarownice.
W dawnej Polsce należał do roślin nie tylko przyprawowych, ale i leczniczych, działających przeciwmiażdżycowo, moczopędnie i ułatwiających trawienie.

Do celów leczniczych ziele Estragonu (Herba Dracunuli) zbiera się na początku kwitnienia – ścina się je kilka centymetrów nad ziemią, a następnie suszy rozłożone cienką warstwą w przewiewnym miejscu, w temperaturze nieprzekraczającej 35 stopni C.

Zarówno listki, jak i kwitnące ziele Estragonu zawierają olejek eteryczny, a w nim substancję zwaną estragonem, oraz karotenoidy, flawonoidy, garbniki i liczne związki mineralne zasobne w jod.
Do tego dochodzą pochodne kumaryny i inne substancje działające na organizm wzmacniająco, lekko moczopędnie, przeciwzapalnie, żółciopędnie i przeciwrobaczo.

Pobudzając wydzielanie soków trawiennych, korzystnie wpływają na pracę żołądka, wątroby, pęcherzyka żółciowego, nerki i pęcherz moczowy.
Przy dolegliwościach w tych narządach zaleca się picie Herbatki Estragonowej.
Polecana jest także dla osób ze schorzeniami nerek, serca, nadciśnieniem – dla wszystkich tych, którzy powinni unikać soli.

Przede wszystkim jednak estragon jest znaną przyprawą kulinarną, przy czym najwyżej ceni się jego świeże listki.
Dodaje się je do wielu sałatek, omletów i farszów.
Świetnie nadaje się również do dziczyzny, potraw z drobiu, ryb i baraniny, grzybów, a także do różnego rodzaju sosów.
Niezwykle ceniony w kuchni francuskiej, jest niezbędnym składnikiem między innymi słynnego sosu Bearnaise.
Teresa Lawkowicz-Mosiej

Herbatka z Estragonu
Łyżeczkę suszonego ziela zalać szklanką wrzątku, parzyć pod przykryciem 15–20 minut, odcedzić.

Aromatyczny ocet estragonowy 1
Świeże listki Estragonu ułożyć w szerokim naczyniu, rozgnieść drewnianym wałkiem, zalać wrzącym octem winnym, a następnie szczelnie zamknąć naczynie i pozostawić na 10 dni w ciepłym miejscu, co jakiś czas lekko wstrząsając.
Dla uzyskania silniejszego efektu można ocet zlać, dodać nową porcję listków i powtórnie zamknąć na 10 dni.

Ocet estragonowy 2
150–200 g rozdrobnionych listków Estragonu zalać litrem winnego octu i pozostawić do naciągnięcia na 3–4 tygodnie.
Można dorzucić także inne zioła – lubczyk, cząber, goździki, cebulę lub plasterki cytryny.
Octy ziołowe dodaje się do różnego rodzaju marynat i sałatek.

Sos estragonowy 1
2 łyżki oliwy, 2 łyżki octu winnego, 1 surowe żółtko, 1 łyżka drobno posiekanych świeżych liści Estragonu.
Wszystkie składniki dokładnie wymieszać, po czym przyprawić solą i pieprzem.

Sos estragonowy 2
1 szklanka majonezu, kilka łyżek śmietany lub jogurtu, 1 łyżeczka cukru, sok z cytryny, 3 łyżki drobno posiekanych listków Estragonu.
Wszystkie składniki dokładnie wymieszać, dodając do smaku sól i pieprz.
Takim sosem można polać połówki jaj na twardo ułożone z ćwiartkami pomidorów.
źródło

[Krystyna]

Atremisia Dracunulus-Bylica Estragon pochodzi z południa Europy, rośnie natomiast w rejonach Ameryki Południowej, południowej Azji oraz Syberii co tłumaczy jej odporność na mrozy.
Dracunulus oznacza dosłownie „mały smok”.
Być może nazwa ta (zgodnie z średniowieczną doktryną  sygnatur)pochodzi od kształtu korzeni, rośliny a może od jego ostrego smaku.
Bez względu na pochodzenie nazwy, wierzono, że to środek leczniczy, który należy stosować przy ukąszeniach węży, żmij i innych jadowitych stworzeń.
W polskich herbarzach  i w literaturze kulinarnej z XV i XVI wieku pojawiają się również inne synonimy, wywodzące się z łaciny i z języka arabskiego, takie jak bertram, biertram, tarhun oraz torhun a nawet toruń ziele.

W czasach starożytnych zmieszany sok Estragonu i Fenkułu był ulubionym napojem władców indyjskich.
W XI wieku wspomina o niej Avicenna, jeden z najwybitniejszych lekarzy świata arabskiego, w dziele Kanon medycyny praktycznej.
W XIII wieku stosowano roślinę w kuchni arabskiej.
W XVI wieku Olivier de Serres zalecał francuskim kucharzom stosowanie liści Estragonu jako przyprawy.
Za rządów Henryka VIII Estragon zadomowił się w angielskich ogródkach, a popularne w tych czasach porzekadło: „niektórzy ludzie i niektóre zioła psuja żołądek” mogło wiązać się właśnie z Estragonem.
Ciekawa jest historia według której Henryk VIII rozwiódł się z Katarzyną Argońską ponieważ nadużywała eEstragon (M. Biggs i in.)

Estragon jest świetnym zamiennikiem soli.
W czasach średniowiecznych, pielgrzymi przemierzający odległe szlaki wypychali swoje buty świeżymi gałązkami Estragonu, wierząc, że zioło doda im energii na czas długiej wędrówki.