Naszyjnik i pierścionek w stylu secesyjnym z Black Opal i Emalii.
Krótka historia Opalu
Nazwa Opal wyewoluowała od greckiego słowa „ opallios ”, oznaczającego zmianę koloru.
Najstarsze kopalnie Opali na świecie znajdowały się na terenach dzisiejszych Czech.
Udokumentowano, że czeskie kopalnie działały od XIV wieku, ale jest prawdopodobne, że były one źródłem Opalu w starożytnym Rzymie. Czeskie kopalnie Opali działały do 1932 roku.
Mexican Fite Opal znany był Aztekom, a do Europy przywieźli go konkwistadorzy w XVI wieku.
Opale wypadł z łask w XIX w. za sprawą książki napisanej przez Sir Waltera Scotta w 1828 r.
Po odkryciu w 1887 r. w Australii ogromnych złóż opalów, królowa Wiktoria robiła, co mogła, aby rozwiać wszelkie przesądy na ich temat, obdarowując Opalową biżuterią swoim dzieciom, przyjaciołom i rodzinie.
Opal był ulubieńcem René Lalique , najsłynniejszego z projektantów biżuterii w stylu secesyjnym
Opalowe klejnoty Lalique zaprojektowane dla Sarah Bernhardt są legendarne.
Opal jest kamieniem urodzeniowym osób urodzonych w październiku i jest oficjalnym kamieniem Wspólnoty Australijskiej i stanu Nevada w Stanach Zjednoczonych.
Chociaż jest to obecnie powszechnie noszony i popularny klejnot, żaden inny kamień szlachetny nie ma tak samo bogatej historii, legend, tradycji i przesądów jak Opal.
Historia opalu zaczyna się dość niewinnie.
We wczesnej cywilizacji wierzono, że opale posiadają pozytywną moc.
Na przykład wielu wierzyło, że opale mają magiczne właściwości, które zwiększają dalekowzroczność noszącego.
Uważano również, że opale mają moc wzmacniania i wyjaśniania uczuć i emocji, zmniejszania zahamowań i zwiększania spontaniczności.
Grecy nasycali opale właściwościami proroctwa, a Arabowie uważali, że opale spadają na ziemię w błyskach błyskawic.
Rzymianie wierzyli, że opal jest połączeniem piękna wszystkich kamieni szlachetnych w jednym.
Opal, ulubiony prezent Cezarów dla ich żon, był wręczany jako znak nadziei, czystości i powodzenia.
Być może to rzymski senator Noniusz tak naprawdę przypieczętował los Kleopatry pewnym boleniem, gdy ten odmówił sprzedaży swojego pięknego opalu Markowi Antoniemu, który z kolei chciał go podarować egipskiej królowej.
Noniusz tak wierzył w moc swojego opalu, że wolał wygnanie niż ukłonić się żądaniom Marka Antoniego, aby oddzielił się od swojego szczęśliwego kamienia.
W średniowieczu Opale wydobywano na Węgrzech i nadal powszechnie uważano je za pozytywny talizman .
Za panowania królowej Elżbiety I Opal był uważany za kamień mający tyle pozytywnych zalet, ile miał barw i kolorów.
Blondynki nosiły je jako strażniczki pięknego koloru włosów.
Szekspir użył opalu w „Dwunastej nocy”, kiedy klaun mówi do księcia: „Teraz melancholijny Bóg cię chroni, a krawiec uszyje ci szatę ze zmiennej tafty, bo twój umysł jest bardzo opalowy”.
Pierwsza oznaka zmiany nastawienia opinii publicznej do opalu pojawiła się w XVI wieku; początek okresu wielkiej przesądności wśród mas. Jednak ta zmiana w zachowaniu społecznym początkowo niewiele zmieniła w postrzeganiu Opalu, a jego właściciele nadal wierzyli, że – skoro Opale są tak piękne – mogą przynosić jedynie radość i szczęście.
Wszystko zmieniło się w XVII i XVIII wieku.
Czasy były trudne i niepewne, a ludzie szukali kozła ofiarnego zarazy i głodu, w tym odrodzenia się Czarnej Plagi, która nękała ten kraj.
W pewnym momencie do Opali zaczęto podchodzić podejrzliwie i zakorzeniło się przekonanie, że mają złowrogą moc szerzenia nieszczęścia.
Innym możliwym źródłem negatywnej reputacji Opalu mogą być wyzwania, z jakimi musieli się zmierzyć jubilerzy podczas formowania i oprawiania kamieni.
Ze względu na swoją kruchość opale były – i nadal są – trudne do cięcia i oprawiania.
Ludwik XI, król Francji, nakazał kiedyś odciąć ręce oszołomionemu jubilerowi jako karę za przypadkowe zniszczenie królewskiego Opalu.
Nic dziwnego, że jubilerzy uważali, że kamienie przynoszą pecha!
Ignorując ówczesny trend, Napoleon Bonaparte, podczas swojego panowania, umieścił Opale w klejnotach koronnych Francji.
Czy ta decyzja miała cokolwiek wspólnego z jego losem w bitwie pod Waterloo, jest nadal przedmiotem debaty w niektórych kręgach.
Przesądy i pechowe opowieści dotyczące Opali mogą mieć również swoje korzenie w klasyce literatury.
W swojej powieści „Ania z Geierstein” (1829) Sir Walter Scott napisał, że zaczarowana postać baronowej o imieniu Hermiona zawsze nosiła Opal we włosach.
Mówi się, że opal ten odzwierciedlał nastroje noszącej go osoby; błyszczał, gdy była szczęśliwa, robił się czerwony, gdy była zła i był ponury, gdy pokropiono go wodą święconą.
Los baronowej to złamane zaklęcie, koniec jej zaklęcia i sprowadzenie Hermiony do kupy popiołu.
Popularność tej książki obniżyła reputację Opali do nowych minimów na kolejne dekady.
Ironicznie, to cechy samego Opalu pomogły wzmocnić jego negatywną reputację.
Bo jaki inny klejnot mógłby wykazywać wymagane kolory i wrażliwość na wilgoć wymagane w fabule powieści Sir Scotta, jeśli nie Opal? Autorytety w tej kwestii doszły do wniosku, że Sir Walter Scott nie miał złych intencji w stosunku do Opalu i w rzeczywistości uważna lektura historii nie pokazuje żadnego przedstawienia Opalu, per se, jako pechowego.
Opal odzwierciedlał – nie dyktował – nastrój osoby noszącej (Hermiony z Arnheim).
Nie wszyscy podzielali negatywną opinię na temat Opali panującą w XIX wieku.
Królowa Wiktoria , miłośniczka piękna Opali, upewniła się, że wszyscy jej poddani wiedzieli, że nie wierzy w plotki i przesądy dotyczące kamieni. Aby udowodnić swoją rację, nosiła i kolekcjonowała Opale przez całe swoje epickie panowanie.
Dzięki przykładowi królowej Wiktorii Opalowi udało się odzyskać część swojej dawnej popularności wśród opinii publicznej począwszy od 1850 r. (szczególnie po odkryciu kopalni Opalu w Australii w latach czterdziestych XIX wieku).
Kolejny dziwaczny zwrot akcji przyczyniający się do zszargania reputacji Opali nastąpił po odkryciu Black Opal w 1900 roku.
Ktoś – prawdopodobnie osoba posiadająca wiele Black Opali – utrwalił logikę, że podczas gdy White Opal przynoszą pecha, Black Opal przynoszą szczęście.
Wkroczyli handlarze Diamentów, którzy obawiając się popularności Black Opal, uruchomili swoją machinę PR, rozsiewając plotki, że te Black Opal również przynoszą bardzo, bardzo pecha.
W XX wieku Opale odzyskały część swojej popularności jako kamienie akcentujące w biżuterii w stylu Art Deco, jako biżuteria z kamieni urodzeniowych, a od połowy do końca XX wieku w biżuterii artystycznej.
Pewne nawyki jednak zanikają i w niektórych rejonach Europy i Bliskiego Wschodu nadal istnieją jubilerzy, którzy do dziś nie sprzedają Opali – ale są też klienci, którzy ich nie kupują.
https://www.langantiques.com/university/opal-2/
