[Krystyna]

   
Dziurawiec (Hypericum )
Rodzaj krzewów i bylin z rodziny dziurawcowatych liczący około 370 gatunków                 
Przedstawiciele występują w klimacie subtropikalnym i umiarkowanym, także w górach strefy tropikalnej.
Gatunkiem typowym jest Hypericum perforatum L.

Gatunki flory Polski
dziurawiec czteroboczny (Hypericum punctatum Lam.[6], syn. Hypericum maculatum Crantz)
dziurawiec kosmaty (Hypericum hirsutum L.)
dziurawiec nadobny (Hypericum pulchrum L.)
dziurawiec rozesłany (Hypericum humifusum L.)
dziurawiec skrzydełkowaty (Hypericum tetrapterum Fr.)
dziurawiec skąpolistny (Hypericum montanum L.)
dziurawiec wytworny (Hypericum elegans Stephan ex Willd.)
dziurawiec zwyczajny, dz. pospolity (Hypericum perforatum L.)
Hypericum gymnanthemum Engelm. & A. Gray – efemerofit
Hypericum mutilum L. – efemerofit
Hypericum veronense Schrank – efemerofit

Zastosowanie
Rośliny lecznicze – niektóre gatunki wykorzystywane są w ziołolecznictwie (np. dziurawiec zwyczajny).
Rośliny miododajne
źródło

[Krystyna]

Dziurawiec wytworny (Hypericum elegans Stephan ex Willd.)
Gatunek byliny należący do rodziny dziurawcowatych.
Występuje w Azji (Tyrcja, Kaukaz, Syberia) oraz wschodniej, południowej i środkowej Europie.
W Polsce jest skrajnie rzadki, występuje na jednym tylko stanowisku w Kątach koło Zamościa.
Jest to izolowane stanowisko, oderwane od głównego zasięgu tego gatunku
źródło

[Krystyna]

Dziurawiec rozesłany (Hypericum humifusum)
Gatunek byliny należący do rodziny dziurawcowatych.
Występuje w Europie, w Afryce Północnej (Algeria, Maroko) oraz na Maderze i Azorach.
W Polsce niezbyt częsty.
Bylina, chamefit.
Występuje na polach, łąkach, nieużytkach i rowach oraz w widnych lasach.  
Kwitnie od czerwca do października.
Zastosowanie
Roślina lecznicza.
Własności lecznicze i działanie podobne, jak dziurawca zwyczajnego.

[Krystyna]

Dziurawiec nadobny (Hypericum pulchrum L.)
Gatunek rośliny należący do rodziny dziurawcowatych.
Występuje w Europie, głównie w części zachodniej.
Gatunek w Polsce bardzo rzadki, podawany był tylko z 5 stanowisk na Dolnym Śląsku i jako gatunek synantropijny także koło Gdańska, gdzie został zawleczony
Bylina, hemikryptofit.
Siedlisko: suche lasy liściaste, mieszane i iglaste, w miejscach widnych.
Kwitnie od lipca do września.
Roślina podlega w Polsce od 2004 ścisłej ochronie. Na naturalnych stanowiskach prawdopodobnie juz wyginęła
źródło

[Krystyna]

[ATTACHMENT NOT FOUND]
Dziurawiec kosmaty (Hypericum hirsutum L.)
Gatunek rośliny wieloletniej z rodziny dziurawcowatych. 
Występuje w południowej i środkowej Europie.
W Polsce występuje tylko na południu, także jako gatunek zawleczony
Bylina, hemikryptofit.
Rośnie w widnych, wilgotnych lasach i brzegi lasów, poręby i zarośle, chętnie na glebach gliniastych.
Kwitnie od czerwca do sierpnia.
źródło

[Krystyna]

[ATTACHMENT NOT FOUND]
Dziurawiec barwierski {Hypericum androsaemum}
Należy do rodziny Clusiaceae-dziurawcowate.
Bardzo atrakcyjna, silnie rozkrzewiająca się bylina, tworząca rozrastające się kępy wysokości 90 cm.
Dziurawiec barwierski w ciągu zaledwie kilku lat stał się bukieciarskim hitem.
Żółte kwiaty pojawiają się od czerwca do września.
Po kwitnieniu na szczytach pędów powstają niezwykle ozdobne torebki nasienne (jagody).
Te niejadalne owoce średnicy około 8 mm, najpierw czerwone, póżniej czarne są bardzo dekoracyjne co powoduje, że pędy dziurawca znalazły zastosowanie we florystyce.
Roślina nadaje się do wysadzania na rabatach w grupach lub jako soliter.
Lubi stanowiska suche do umiarkowanie wilgotnych, gleby piszczysto-gliniaste.
Zaleca się okrywanie roślin na okres zimowy poprzez ich kopczykowanie i dodatkowe okrycie stroiszem z gałązek iglastych.
Wczesną wiosną wszystkie pędy należy przyciąć na wysokości 40 cm nad ziemią, podobnie jak u budlei.
źródlo

[Krystyna]

[ATTACHMENT NOT FOUND]
Dziurawiec -Hypericum 'Hidcote'
Niski krzew ozdobny z rodziny Dziurawcowatych (Hypericaceae),pochodzący z Korei.
Rośnie bardzo szybko przybierając formę prawie kulistą.
Liście jajowato-lancetowate, naprzeciwległe, opadające na zimę.
Kwiaty - jak u wszystkich dziurawców - żółte, wyjątkowo duże, o średnicy nawet 5 - 6 cm, z licznymi pręcikami.
Kwitnie praktycznie przez całe lato, od VII do IX.
Roślina ta ładnie prezentuje się w kompozycjach z kwitnącymi bylinami.
Może być sadzona pojedynczo lub grupowo na większej przestrzeni.
Dziurawce wykorzystuje się w ogrodach naturalistycznych, rustykalnych, ziołowo-aromatycznych.
Niezwykle ładnie wyglądają żywopłoty z tejże rośliny prowadzone naturalnie, są przez całe lato obsypane kwiatami.
Jesienią lub wczesną wiosną wykonujemy cieńcie korygujące pokrój i gęstość krzewów.

[Krystyna]

[ATTACHMENT NOT FOUND]
Dziurawiec bezwonny 'Autumn Surprise'- Hypericum inodorum 'Autumn Surprise'
Pochodzenie Holandia, odmiana wyhodowana i opatentowana przez Van Ostaayen, Cornelis Petrus Maria
Kwiaty żółte, pięciopłatkowe *
Kwitnie lipiec - wrzesień

[Krystyna]

[ATTACHMENT NOT FOUND]
Dziurawiec olimpijski- Hypericum olympicum
Występowanie: Europa – Grecja, płd. d. Jugosławia i Bułgaria; Azja Mniejsza

Jest to niski, drewniejący u podstawy półkrzew z wieloma rozpostartymi i wznoszącymi się pędami, dorastającymi do 20–50 cm.
Rozrastając się tworzy duże, luźne kępy.
Szerokoeliptyczne liście z szarym, woskowym nalotem, o długości do 5 cm, osadzone są na łodydze naprzeciwlegle, a na ich brzegu znajdują się czerwone gruczołki.
Kwiaty o średnicy 3–6 cm zebrane są w najwyżej 5-kwiatowe wierzchotki i mają słonecznie żółtą barwę. Pierwsze kwiaty rozwijają się w czerwcu, a ostatnie pod koniec lipca.
W jesieni roślina zakwita ponownie, ale już nie tak obficie.
We wrześniu dojrzewają owoce – torebki wypełnione licznymi nasionami.
Roślina doskonale rozmnaża się przez samosiew, dlatego należy ścinać owoce przed ich dojrzeniem, aby nie dopuścić do zbytniego zachwaszczenia ogrodu skalnego. Dziurawiec olimpijski wymaga stanowisk ciepłych i nasłonecznionych oraz luźnego, kamienistego podłoża.
Dawniej wierzono, że roślina położona w Noc Świętojańską na świętym obrazie odstrasza wszelkie złe moce.

[Krystyna]

Hypericum orientale L.

[Krystyna]

Hypericum tetrapterum

[Krystyna]

Hypericum rumeliacum

[Krystyna]

Hypericum richeri

[Krystyna]

Dziurawiec zwyczajny (Hypericum perforatum L.)
– gatunek rośliny należący do rodziny dziurawcowatych.
Występuje naturalnie w Europie, zachodniej Azji, północnej Afryce.
Zawleczony został do Ameryki Północnej i Południowej, południowej Afryki, Australii i Nowej Zelandii, Japonii.
W Polsce pospolity, typowy elementem muraw piaskowych

Nazywa się go czasem: ziele św. Jana, przestrzelon, świętojańskie ziele, krzyżowe ziele, dzwonki Panny Marii, arlika, obieżyświat, Boże krewki, dzwoneczki, dzwoniec, dzwonek czerwony, wrzosowiec, zwierzbój.
Jest to bylina o czterokanciastej, wzniesionej łodydze, w górze gałęzistej, dorastającej do 60 cm wysokości.
Liście podługowate lub podłużnie jajowate, naprzeciwległe, oglądane pod światło wyglądają jak podziurkowane stąd pochodzi nazwa tej rośliny.
Złocistożółte kwiaty są zebrane w gęste, szczytowe, wielokwiatowe kwiatostany.
Kwitnie od czerwca do sierpnia.
Gatunek ten jest bardzo zmienny pod względem morfologicznym.
Obejmuje 4 odmiany a każda z nich ma jeszcze różne formy.
Główne różnice wyrażają się w kształtach liści, wielkości kwiatów oraz wielkości kwiatostanów.
Pewne różnice można zaobserwować na nasionach.
Jednak wartość lecznicza tych taksonów jest taka sama.

ZASTOSOWANIE:
napar z ziela jest stosowany w schorzeniach wątroby, nieżytach żołądka i jelit, przeciw biegunkom, w zaburzeniach przemiany materii, braku apetytu, przeciw bolesnym menstruacjom, przeciw bólom głowy.
W tym celu można też używać soku wyciśniętego ze świeżego ziela.
Zewnętrznie:
nalewka alkoholowa z ziela służy do wcierania przy bólach stawów i korzonków nerwowych.
Napar z ziela dodany do kąpieli działa uspokajająco i przeciwbólowo.
Wewnętrznie stosuje się też wyciąg olejowy
źródło
foty z tej strony

[Krystyna]

Dziurawiec znany jest ludzkości jako roślina lecznicza od tysięcy lat.
Nazwa angielska St. John's wort, niemiecka Johanniskraut;
inne polskie nazwy dziurawca to: świętojańskie ziele, ziele św. Jana, przestrzelon, krewka Matki Boskiej, arlika, dziurawnik, krzyżowe ziele, michałkowe ziele, zanowyt, żółtokwiatka, dzwonki Panny Marii, dzwoneczki, dzwoniec.
Część nazw nawiązuje do św. Jana Chrzciciela lub Chrystusa.
Dzień św. Jana przypada na 24 czerwca, z kolei ten dzień wiąże się ze staropogańskim świętem 21 czerwca.

W czasach antycznych przypisywano mu znaczenie magiczne, mistyczne – nazywano go korzeniem Chejrona, Hypericum olympicum (w mitologii greckiej Chejron był centaurem, symbolem okiełznanego instynktu).
Już wtedy doceniano korzystny wpływ dziurawca na ośrodkowy układ nerwowy.
Chejron był także w mitologii wielkim uzdrowicielem – posiadał dar leczenia innych, mimo że nie był w stanie uleczyć własnych dolegliwości.
Wtedy też już stosowano dziurawiec w leczeniu ran.
W starożytnym Rzymie jego olejem nacierali się gladiatorzy i zapaśnicy, bo czynił ich, jak wierzono, niewyczerpanymi.
W starożytnym Izraelu dziurawiec dawał siły jego mieszkańcom, aby chronić się przed nienawiścią i gwałtem: „nie pozwalał innym nas zniewalać fizycznie i duchowo''; pozwalał natomiast chronić  tradycje narodowe pod panowaniem wroga.

Nazwa łacińska Hypericum pochodzi od greckiego „ hyper ” – ponad oraz „ icum ” – obraz.  
Wynikało to ze starej tradycji wieszania dziurawca nad obrazami bogów i tym samym oddalania złych mocy.
Dioskurides wymieniał w swoich pracach cztery rodzaje dziurawca i opisał jego lecznicze działanie i wskazania.
A potem było ponad 1000 lat zapomnienia i dopiero w średniowieczu, w XII wieku, o dziurawcu wspomina Hildegarda z Bingen.
Wiele miejsca później poświęcił mu Paracelsus.
W swojej pracy z 1525 roku pisze: „Bóg włożył w to zioło wielkie arkana”.
Stosował go w,,szaleńczych fantazjach”.
Nazywa go „zielem na nerwy”, „jasnością dla duszy”.
Podkreśla jego skuteczność w leczeniu ran.
Potem dziurawcem interesował się znany botanik Hieronim Boch.
W swym „Zielniku” pisze:
„Nacierać zielem z dziurawca członki dwa razy dziennie, a drżenie ustąpi”;
„olej z dziurawca na świeże rany nanieść; rany się zabliźniają”

Na Rusi uważano dziurawiec za ziele leczące 99 schorzeń.
Na rozkaz cara Michała zbierano dziurawiec na Syberii, suszono go, rozcierano na mączkę i wysyłano do Moskwy.
Kazachowie nazywali dziurawiec „dżerabaj'' czyli lekarz ran.
Potem znów dziurawiec popadł w zapomnienie aż do lat 30-tych XX wieku, gdy wyizolowano z niego hiperycynę.
Od lat 90-tych XX wieku dziurawiec przeżywa renesans.
więcej na tej stronie...

[Krystyna]

Dziurawiec był uważany od najdawniejszych czasów za lek uniwersalny - i nie bez powodu, bo spektrum działania ma imponujące.
Znano go w starożytności - pisali o nim: Hipokrates i Dioskurides.
Mitrydates VI Eupator, władca Pontu i wynalazca uniwersalnej odtrutki - theriaku, używał przy jej produkcji obok 88 innych składników także dziurawca.
Theriak był na tyle skuteczny, że gdy Rzymianie zwyciężyli i uwięzili tego zdolnego władcę, jego próba popełnienia honorowego samobójstwa spełzła na niczym.
W średniowieczu Albert Wielki zalecał stosować dla odpędzania duchów nieczystych i ochrony przed czarownicami.
Polecali go także Hildegarda z Bingen i Avicenna.
Chętnie używano go jako odtrutki na przeróżne jady i trucizny.
Podczas krucjat używano go głównie do leczenia ran.

Wedle legendy chrześcijańskiej legendy dziurawiec miał być jednym z ziół, które rosło pod krzyżem
i zostało zbroczone krwią Jezusa.
Jeśli postawić hipotezę, że była to krew, która trysnęła z prawego boku Chrystusa o tym, jak rzymski żołdak przekłuł ją włócznią, to legenda ta spełnia wymogi opowieści archetypowej - nieświadomość zbiorowa wykreowała mit, w którym krew z wątroby zbawiciela leczy ludzkie dolegliwości związane z wątrobą.
Od tego też czasu dziurawiec zaczął mieć "dziurawe" liście i leczyć dziury w skórze, czyli rany, skaleczenia, otarcia etc.
Kazachowie nazywali dziurawiec "dzerabaj", czyli lekarzem ran.
Chińczycy używali go do barwienia jedwabiu.

Także Paracelsus cenił sobie właściwości dziurawca.
W Renesansie dziurawiec był jednym z niezbędnych elementów, obok nagietka, cykorii i dziewanny, w ogrodach słonecznych.
Księżniczka Anna Wazówna, zielarka i fundatorka wydania dzieł Syreniusza uprawiała go w swoim ogródku ziołowym.
Leczono nim też umysłowo chorych, wierząc, że dziurawiec wypędza złe duchy.
Takie leczenie miało realne podstawy, bo i dziś leczy się nim choroby powstałe na tle nerwowym.
W historii medycyny zmieniają się nazwy i wyjaśnienia przyczyn choroby, działanie ziół pozostaje takie samo.

W Polsce i krajach anglosaskich uważano dziurawiec za święte zioło, związane ze św. Janem - nazywano je zielem świętego Jana, świętojańskim zielem, twardym sianem (ze względu na zdrewniałe łodygi).
Angielskie i francuskie nazwy także odwołują się do letniego przesilenia - St. John Wort i Herbe de Saint Jean.
Cześć do dziurawca jako ziela sobótkowego, które ma niezwykłą moc, jeśli zbierze się je właśnie tej nocy, pochodzi z czasów przedchrześcijańskich.
Niektórzy twierdzą, że jest to związane z wydzielanym przez świeże liście dziurawca czerwonym barwnikiem, hiperycyną.
Czerwony kolor od najdawniejszych czasów był barwą magiczną, silnie związaną z życiem, seksem i rozmnażaniem, a letnie przesilenie było przecież między innymi porą kojarzenia się par.

Dziurawiec jest rośliną wieloletnią z rodziny dziurawcowatych.
Jego ulubione siedliska to świetliste lasy, łąki zarośla i ugory.
Preferuje raczej ubogie gleby.
Rośnie w całej Europie, a w Polsce jest rośliną pospolitą.
Jego zasięg w górach wyznacza regiel dolny.
Poza tym rośnie dziko w Azji zachodniej, Chinach, Afryce północnej, Ameryce Północnej i na Wyspach Kanaryjskich.
Ma prosto wzniesione rozgałęzione łodygi i dorasta do 60 centymetrów wysokości.
Łodyga ma rdzeń, a im bliżej szczytu, tym bardziej pokryta gruczołami.
Listki są drobne, liczne, przejrzyście punktowane.
W tych "dziurkach", które doskonale widać, gdy popatrzeć na listek pod słońce, znajdują się zbiorniczki z olejkiem eterycznym.
Kwiatki dziurawca są złocisto-żółte, 2 - 3 centymetrowe.
Kwitnie od czerwca do sierpnia.
Jeśli rozetrzeć kwiaty w palcach, zmieniają barwę na ciemnoczerwoną ze względu na hiperycynę.

Poza dziurawcem zwyczajnym na terenie Polski rośnie jeszcze kilka innych gatunków:          
dziurawiec rozesłany (Hypericum humifusum),
dziurawiec czteroboczny (Hypericum quadrangulum),
dziurawiec skrzydełkowaty (Hypericum acutum Mnch.)
i dziurawiec kosmaty (Hypericum hirsutum).
Wszystkie gatunki z wyjątkiem ostatniego wykazują podobne właściwości lecznicze, jak dziurawiec zwyczajny.
Dziurawiec kosmaty jest wyższy od zwyczajnego, dorasta do 1 metra wysokości i ma owłosione liście i łodygę.
Zbioru dokonuje się od czerwca do września, najlepiej w słoneczne dni, a jeśli rankiem, to po obeschnięciu rośliny z rosy.
więcej na tej stronie

[Krystyna]

   
Herbata Ziołowa-Dziurawiec
Ziele Dziurawca, nawet suszone, zimą przypomni nam piękną zieleń i zapach łąki.
Sam Dziurawiec zawiera dużą ilość garbników i olejków eterycznych, które pomagają zapobiegać chorobom dziąseł, zapaleniu jelita grubego...
Leczy oparzeni, choroby skóry.
Dobry jest na stany nerwowe, depresję...
Bardzo dobry dla uczniów, studentów, ponieważ wzmaga koncentrację....
Jedynym przeciwskazaniem jest to, że ziele Dziurawca zwiększa wrażliwość na działanie ultrafioletowe...
A więc jak najbardziej pić herbatkę Z Dziurawca, gotową, czy też z zielem własnoręcznie ususzonym, właśnie w chłodniejszym sezonie...
Zapraszam na herbatkę, pachnąca Dziurawcem.... 

Napar przygotowujemy parząc mniej więcej łyżeczkę suszu na szklankę wody. 
Woda w temperaturze około 95 stopni w czasie 5-8 minut. 
Napar taki najlepiej pić przed lub po jedzeniu w przypadkach dolegliwości na które Dziurawiec pomaga.
 Poleca się popijanie naparu 2-3 razy dziennie.

Napar ma kolor ciemnożółty, nieco brązowawy. 
W smaku jest gorzki, ziołowy i wyrazisty. 
Jednak nie powinno się go słodzić gdyż ten gorzki smak ma również pozytywny wpływ na nasz organizm.
źródło
źródło
źródło