[Krystyna]

[ATTACHMENT NOT FOUND]
Kmin rzymski (kmin, kumin) Cuminum cyminum L.
Gatunek rośliny jednorocznej, należący do rodziny selerowatych.
Prawdopodobnie pochodzi ze wschodnich rejonów nad Morzem Śródziemnym.
Nie występuje już w stanie dzikim, można go spotkać wyłącznie w uprawach[2].

Przyprawę stanowią owoce podobne do owoców kminku zwyczajnego, lecz większe, szaro –zielono- brunatne.
Jest to roślina ciepłolubna.
Dutch – Komijn, Djinten
English – Green Cumin
Indonesian – Jinten
Kmin rzymski pochodzi z Azji Zachodniej i ma bardzo długą historię.
Egipcjanie znali go już przed 5000 lat: znajdował się w piramidach.
W kuchni greckiej i rzymskiej był bardzo ważną przyprawą, popularny również w Średniowieczu.
Z tego okresu pochodzi określenie „kmin rzymski”.
W czasach Karola Wielkiego był traktowany jako włoska odmiana kminku i uprawiany we wszystkich przyklasztornych ogrodach.
Jednak próby te nie powiodły się, ponieważ kmin rzymski wymaga gorącego klimatu.
Dzisiaj uprawiany jest głównie w Indiach, Iranie, Indonezji, Chinach i krajach południowych basenu Morza Śródziemnego.

W wielu językach nazwa tej przyprawy odnosi się (mylnie!!!) do kminku.
Kmin rzymski (zwany kuminem) nadaje potrawom mocny, korzenny zapach.
W smaku jest jednocześnie lekko gorzki i słodkawy.
Kmin rzymski jest nieodzowny w kuchni indyjskiej.
Egzotyczny smak kminu rzymskiego przypadnie do gustu wszystkim miłośnikom orientalnych dań.
Pochodzi z Azji Zachodniej, gdzie uprawiano go od czasów biblijnych.
Kmin rzymski jest znacznie bardziej popularny w Ameryce Łacińskiej, północnej Afryce i Azji.
Jeśli chodzi o Europę to jest on używany przede wszystkim jako dodatek do serów holenderskich i francuskich.
W większości krajów Europy północnej i wschodniej kmin rzymski nie ma dużego znaczenia  i często jest postrzegany jako ‘zagraniczny/orientalny/egzotyczny kminek’.
Jeszcze częściej istnieje mała rozbieżność między nazwami obu przypraw w danym języku,  co prowadzi do wielu pomyłek w gotowaniu.
W Indonezji jest druga najważniejszą przyprawa po koriandrze.
Jego lekko gorzkawy smak jest wykorzystywany do zbalansowania słodyczy curries na bazie mleka kokosowego.
Kmin rzymski jest jedną z najbardziej podstawowych przypraw indyjskich.
Wchodzi między innymi w skład mieszanki przypraw zwanej garam masala (co znaczy ‘gorąca mieszanka’).
Oprócz kminu składają się nań koriander, czarny pieprz, indyjskie liście laurowe; do tego dodaje się małe ilości słodkich przypraw jak cynamon, goździki, kardamon, gałka muszkatołowa.
źródło
źródło

[Krystyna]

[ATTACHMENT NOT FOUND]
Kmin rzymski ( Cuminum cyminum L.)
Owoce kminu rzymskiego
Zastosowanie
Owoce kminu używane są jako przyprawa ze względu na swój charakterystyczny gorzkawy smak, a także silny, pikantny aromat wynikający z obecności olejków eterycznych.
Kmin jest składnikiem proszku curry, a także istotnym składnikiem przyprawy chili i występuje w mieszankach przyprawowych achiote, adobos, garam masala czy baharat.

Ponadto kmin był znany i stosowany ze względu na swoje właściwości wspomagające trawienie w czasie uroczystych biesiad.
W starożytnych Indiach był opisywany jako sugandhan - „ładnie pachnący”.
Kmin to przyprawa szczególnie popularna w Zachodniej oraz Centralnej Azji (Bliski i Środkowy Wschód), Birmie, Indiach, Indonezji, jak również w Środkowej i Południowej Ameryce.

Indyjski kmin ma szerokie zastosowanie w żywności, napojach, wyrobach alkoholowych,  lekach, perfumach i preparatach toaletowych.
Rośnie obficie w łagodnym, równikowym klimacie Gujaratu, Rajasthanu i Uttaru Pradesh w Indiach.
Podstawowymi wymaganiami dla wydajnego wzrostu rośliny są żyzna, dobrze wysuszona, piaskowa i piaskowo-gliniasta gleba oraz dobre nasłonecznienie.
Indyjski kmin jest eksportowany w postaci naturalnej lub sproszkowanej.
Olejek eteryczny jest eksportowany do USA, Singapuru, Japonii, UK i Północnej Afryki.

W Indiach owoce lub sproszkowany kmin dodaje się do potraw wegetariańskich i niewegetariańskich.
Smak kminu odgrywa główna rolę w meksykańskiej potrawie „comino”, a także w kuchni wietnamskiej, tajskiej i malezyjskiej.

Najlepsze właściwości ma po lekkim uprażeniu i rozdrobnieniu w moździerzu.
Lekkie, suche prażenie owoców wzmacnia ich wyjątkowy smak i aromat.
Rośliny strączkowe, zwłaszcza soczewica, są zwykle przyprawiane kminem smażonym na maśle.
Kmin jest także istotną częścią bengalskiej mieszanki przyprawowej panch phoro, ponadto używany jest do przyprawiania północno indyjskich potraw tandoori.

W królewskiej północno-indyjskiej kuchni (Mughal lub Mughlai) mieszanka z kminem dodawana jest w celu uzyskania przyjemnego, słodkiego i aromatycznego zapachu.
Ta mieszanka przypraw jest czasami dodawana do gotujących się potraw, ale częściej do posypywania potraw przed podaniem.
Jest stosowana w połączeniu z nasionami kolendry.

Kmin jest stosowany do przyprawiania wielu potraw, ponieważ wydobywa ich naturalna słodkość.
Tradycyjnie dodawany jest do potrawy falafel (Bliski Wschód), gado gado ( (Indonezja), chili con came (Teksas i Północny Meksyk), oraz enchiladas, tacos, nachos, kusku s i salsy, dla dodania im wyjątkowego smaku.
Przyprawa ta nadaje każdej potrawie teksańsko-meksykański smak ( tex-mex ).

Może być także używany do przyrządzania naparów (herbaty) w prosty sposób – przez zalanie nasion gorącą wodą i zaparzanie przez 10 minut.
Czasami jest także ekstrahowany winem lub octem.
Stanowi smaczny dodatek do sosów sałatkowych, a nawet smażonych potraw w połączeniu z cytryną.

Owoce kminu można znaleźć także w niektórych serach holenderskich i tradycyjnych chlebach z Francji.
W ziołolecznictwie kmin jest uważany za środek pobudzający, wiatropędny i przeciwbakteryjny. 
źródło

[Krystyna]

[ATTACHMENT NOT FOUND]
Nie pomyl kminu z kminkiem
Popularny w Polsce kminek zwyczajny bywa mylony z nieco mniej znanym kminem rzymskim (kuminem), choć to całkiem inne rośliny.
Obie znalazły szerokie zastosowanie w kuchni, mają również lecznicze właściwości.
Aby w pełni je wykorzystać, musimy umieć odróżnić kminek od kminu.
I wiedzieć, do czego je wykorzystywać.

Polakom bliższy jest kminek zwyczajny.
To roślina dwuletnia z rodziny selerowatych; w naszym kraju występuje pospolicie.
Rośnie głównie na suchych łąkach, polanach czy przy drogach.
Za ojczyznę kminku uznaje się tereny Azji Mniejszej. Znany był już w starożytnym Egipcie, Grecji i Rzymie – służył głównie jako środek ułatwiający trawienie potraw z fasoli i grochu. Chętnie stosowano go również w średniowiecznej Europie.

Kminek – podstawowa przyprawa
]Nasiona kminku zwyczajnego w 4-8 proc. zawierają olejki eteryczne, a także flawonoidy (przeciwutleniacze), kwasy organiczne oraz m.in. cukry proste, skrobię, żywicę czy garbniki.
Właśnie ze względu na skład kminek jest uznawany za roślinę leczniczą.
Likwiduje wzdęcia, działa wiatropędnie, pobudzająco na serce i nerwy, moczopędnie i przeciwskurczowo w obrębie przewodu pokarmowego.
Kminek zmielony z majerankiem w równych ilościach to znakomity środek przeciw wzdęciom, zgadze i innym sensacjom żołądkowym.

Kminek w polskiej kuchni jest przyprawą obowiązkową.
Pasuje do świeżej i kiszonej kapusty, w tym również do surówek na bazie kapusty oraz bigosu, żytniego i pszennego pieczywa, słonych ciast i ciasteczek, ziemniaków, buraków (również do ćwikły), cebuli, marchewki, zup (takich jak grzybowa, kapuśniak, kminkowa), tłustych pieczeni, sosów, mięs (zwłaszcza do baraniny), serów, wódek i likierów.
Wskazówka: przed użyciem kminek warto namoczyć, wymieszać z solą, zemleć albo utrzeć w moździerzu.

Kmin rzymski równie cenny
W cieniu kminku znajduje się kmin rzymski, zwany kuminem.
Jest to roślina jednoroczna, również należąca do rodziny selerowatych.
Najprawdopodobniej pochodzi ze wschodnich terenów nad Morzem Śródziemnym – szacuje się, że towarzyszy człowiekowi od ponad 5000 lat.
Co ciekawe, nie występuje już w stanie dzikim; obecnie można go spotkać wyłącznie w uprawach.
W Polsce jednak kmin uprawiany jest rzadko – głównie dlatego, że to roślina nieodporna na mróz.

Kminek zwyczajny i kumin łączą właściwości lecznicze.
Także kmin rzymski zawiera olejek eteryczny (w ok. 4 proc.) i flawonoidy.
Ma dużo żelaza, mangan, magnez oraz wapń. Roślina ta działa przeciwzapalnie, pobudza serce i ośrodek oddechowy, korzystnie działa na układ krwionośny, wpływa na wydzielanie soków trawiennych.
Ma działanie napotne oraz moczopędne.

Smak kminku zwyczajnego jest nam dobrze znany.
Kmin rzymski natomiast jest w smaku bardzo intensywny, z delikatną nutą cytrusową.
Używany jest jako przyprawa aromatyczna przede wszystkim w Afryce Północnej, a także w Indiach, zachodnich Chinach, na Bliskim Wschodzie, w Meksyku i Chile.
Bardzo często jest składnikiem wielu mieszanek przypraw, np. curry albo garam masala.
Świetnie pasuje m.in. do potraw z drobiu, fasoli, grochu, ryb, ziemniaków, jaj, wieprzowiny, a także do zup.

Kmin rzymski w kuchni najlepiej stosować tak jak kminek zwyczajny – kupować w postaci ziarenek, a zemleć tuż przed podaniem.
Uwolni więcej aromatów, jeśli wcześniej podprażymy nasionka na patelni.
Uprażony kmin ma lekko orzechowy smak, jest też mniej gorzki.
źródło

[Krystyna]

[ATTACHMENT NOT FOUND]
W starożytności kmin rzymski symbolizował złośliwości i chciwości. 
W średniowieczu opinia o kminie się zmieniła i od tej pory uważany jest za symbol wierności. 
W Niemczech do dziś państwo młodzi idąc do ślubu mają przy sobie odrobinę nasion kminu,  ponieważ symbolizują one wzajemną wierność.

Kmin rzymski pochodzi prawdopodobnie ze wschodniej części Morza Śródziemnego, być możę z Etiopii lub Turkiestanu. 
Jego uprawa wkrótce rozpowrzechniła się w północnej Afryce i Azji Mniejszej, a stamtąd dotarł do Iranu, Indii, Indonezji i Chin. 
Z północnej Afryki kmin trafił do Hiszpanii a następnie do obu Ameryk.

W Indiach owoce kminu zwykle praży się przed użyciem, aby uwydatniać ich aromat. 
Kmin jest podstawowym składnikiem niektórych mieszanek przyprawowych. 
Używany jest także do pikli i sałatek. 
W Afryce aromatyzuje się nim kiełbasę oraz kuskus. 
W kuchni arabskiej, również tureckiej sproszkowany kmin dodaje się do potraw z mięsa mielonego mięsa i warzyw. 
Na Półwyspie Iberyjskim jest często mieszany z cynamonem oraz szafranem i dodawany do gulaszy.
W Indiach kmin stosuje się dla łagodzenia niestrawności, wzdęć. 
żródło