Elżbieta
#1

Każda Elżbieta jest kobietą dystyngowaną i pełną klasy, o dużej kulturze osobistej. Potrafi rozkazywać, w razie potrzeby wykazując dużo sprytu. Jest bardzo opanowana i nie łatwo ulega wpływom. Swoje całe życie postępuje tajemniczo, nie ujawniając swoich osobistych spraw. W stosunku do obranej idei jest lojalna. Na zewnątrz jest istotą pełną majestatu, chodzącą z wysoko uniesioną głową. Lubi być otaczana przez mężczyzn. Lubi teatry i muzykę poważną. Jest lojalna. Uwielbia piękne krajobrazy. Rzadko uzewnętrznia swoje odczucia, raczej nadrabia miną. Podobnie jest u niej i w miłości.

Imieniny Elżbiety
4 stycznia, 20 lutego, 18 czerwca, 4 lipca, 8 lipca, 14 sierpnia, 23 września (dawniej 5 listopada), 21 października, 9 listopada, 14 listopada i 17 listopada, 19 listopada i 25 listopada

Patroni i święci
Elżbieta, biblijna córka Aarona, matka Jana Chrzciciela
Św. Elżbieta Węgierska
Św. Elżbieta Portugalska
Św. Elżbieta Anna Seton

Zdrobnienia imienia Elżbieta
Bela, Beli, Beta, Beti, Betka, Betsi, Betty, Betuś, Biecia, Bieta, Bietka, Busia, Dziunia, Dżela, Dżelosława, Edzia, El, Ela, Elaczek, Elalunia, Elaszek, Elcia, Elciak, Elciax, Elcik, Elcyk, Elda, Eleczka, Elek, Eleonora, Eleonory, Elf, Eli, Eliaszek, Eliczka, Elik, Elinka, Elis, Elisabeth, Elisko, Eliszka, Elix, Eliza, Elizabietta, Elka, Elkuś, Elkuśka, Ell, Ellka, Elo, Els, Elson, Elu, Eluch, Elucha, Eluchna, Eluhna, Elulka, Elunia, Eluniek, Elurka, Elusia, Elusiek, Elusieńka, Eluszka, Elutek, Elutka, Eluś, Eluśka, Eluń, Eluńka, Elza, Elż, Elża, Elżbietan, Elżbietanka, Elżbietka, Elżbitka, Elżi, Elżibe, Elżik, Elżu, Elżuchna, Elżula, Elżunia, Elżusia, Helkena, Ila, Jelizawietka, Lea, Lela, Lelula, Lisa, Liz, Liza, Lulka, Lunia, Lusia, Lusiek, Luśka, Zbietka, Zbitka, Żbieta, Żbik, Żunia

Przysłowia
„Na świętą Elżbietę bywa śniegu nad piętę”

Szczęśliwa liczba: 8
Szczęśliwy kamień: aleksandryt
Szczęśliwy kolor: purpurowy

Elżbieta w innych językach
język angielski – Elizabeth, Lisbeth, Lizabeth, Lisa, Lisbeth, Lizbet, Beth, Bett, Tess, Tessa
język białoruski – Al’žbeta, Lisaveta, Liza, Lizaveta
język bułgarski – Elisaveta, Elisa, Elisava, Lisaveta
język czeski – Alžběta, Bětka, Eliška, Líza
język duński – Elisabeth, Elsebe, Elsebet, Elly, Lisbet
język fiński – Liisa, Eliisa
język francuski – Elisabeth, Isabelle
język grecki – Elisavet / Ελισάβετ
język hiszpański – Isabel
język niderlandzki – Elisabeth, Elisabetha, Elizabeth, Lisabetha, Lizabeth
język litewski – Elžbieta, Elzbieta, Alzbieta, Alžbieta
Łacina – Elisabeth
język macedoński – Elisaveta, Elisa, Eli, Sava, Veta
język niemiecki – Elisabeth
język norweski – Elisabeth, Elsebet, Lisbeth, Bette
język portugalski – Isabel, Izabel
język rosyjski – Al’žbeta, Elizaveta
język rumuński – Elisabeta, Elisaveta
język serbsko-chorwacki – Elizabeta, Jela, Jelisaveta, Špela
język słowacki – Alžbeta, Jela
język słoweński – Elizabeta, Betka, Liza, Špela
język szwedzki – Elisabet, Elsebeth, Lisbet, Lisa
język ukraiński – Jelyzaveta, Lysaveta
język węgierski – Erzsèbet
język włoski – Elisabetta, Isabella

Historia imienia Elżbieta
Imię hebrajskie Elisheba z grupy imion teoforycznych z elementem el- „Bóg”. Całość interpretować można jako —”Bóg moją przysięgą”. Do Europy przyszło wraz z chrześcijaństwem.
W źródłach polskich imię poświadczone od XIII wieku w formach: Elizabeth, Eizebeth, Elżbieta (od 1393 roku), Elżbiejta, Alżbieta, Helżbieta, Alżbjeta, Elizabeta, Heliżabeta, Alizabeth, Elzabeth. Formy spieszczone to : Bieta, Elza, Elze, Eliza (np. Orzeszkowa), Halżka, Żbieta, Elżka, Elunia, Elżunia, Hala, Halka. Od imienia tego (w formie góralskiej Hala, Halka) pochodzi nazwisko Halczyn.

ELŻBIETA Z TURYNGII (ELŻBIETA WĘGIERSKA)
Urodziła się w r. 1207 w Bratysławie lub na zamku Saros Patak jako trzecie dziecko Andrzeja II, króla Węgier. Rychło przyobiecano ją dla syna Hermana, landgrafa Turyngii, który szukał w ten sposób poparcia w swej nieco trudnej sytuacji politycznej. Toteż w r. 1211 wyposażona hojnie przez ojca przybyła na dwór w Wartburgu. Wobec zmienionej sytuacji politycznej powzięto potem na dworze zamiar odesłania jej na Węgry. Przeciwstawił im się zdecydowanie sam Ludwik i w 1221 poślubił narzeczoną, z którą dawna był zaręczony. Małżeństwo okazało się bardzo szczęśliwe. Urodziło się z niego troje dzieci, ostatnie już po śmierci Ludwika, który zmarł w 1227 r. w drodze na wyprawę krzyżową. Wkrótce potem Elżbieta opuściła Wartburg i osiadła wraz z dziećmi w Eisenach. Nie uczyniła tego pod przymusem, nie została wyrzucona z zamku, raczej odsunęła się z własnej woli, a zgodnie z konwencjami prawa frankońskiego, dotyczącymi spraw majątkowych wdowy. Nie bez znaczenia było tu kierownictwo duchowne, które po franciszkaninie Rudygerze sprawował nad nią surowy i twardy Konrad z Marburga. W r. 1228 złożyła na jego ręce ślub wyrzeczenia się świata. Mimo to Egbert, biskup Bambergu próbował ją przymusić do powtórnego zamążpójścia. Wybronili ją od tego wasale zmarłego męża, którzy przywieźli jego szczątki. Wkrótce na podstawie umowy rodzinnej mogła korzystać z dóbr w Marburgu, dokąd się z kolei przeniosła. Ufundowała wówczas szpital, dedykując go św. Franciszkowi. Prawdopodobnie w r. 1228 przyjęła jako pierwsza tercjarka w Niemczech habit franciszkański. Ostatnie lata swego krótkiego życia spędziła w skrajnym wyrzeczeniu i ubóstwie.
Konrad polecił jej nawet oddalić od siebie służące, które jej towarzyszyły od wczesnego dzieciństwa. Oddała się wówczas bez reszty posłudze chorych i biednych. Zmarła z wycieńczenia w nocy z 16 na 17 listopada 1231 r. I w tym dniu, 17 listopada obchodzi się jej pamiątkę.

ELŻBIETA PORTUGALSKA
Urodziła się w 1271 r. jako szóste dziecko Piotra III oraz Konstancji, wnuczki cesarza Fryderyka II. Piotr III pojednał się wtedy ze swoim ojcem, Jakubem I, który potem Elżbietę wychowywał i obudził w niej ducha pobożności. Mając dwanaście lat, stanowiła już partię, o którą ubiegali się następcy tronów w Anglii i Neapolu.
W r. 1283 przeznaczono ją na żonę Dionizego, króla Portugalii; wyjechała wtedy do Bragancy. Wiodła tam życie oddane pobożności i dziełom miłosierdzia. W r. 1290 powiła pierwsze dziecko. Konstancję, a w trzynaście miesięcy później następcę tronu, Alfonsa. Od tego mniej więcej czasu życie jej toczyło się pośród nieustannych trosk, zmartwień i boleści. Tych ostatnich przysparzał jej przede wszystkim mąż, który wiódł życie swawolne, a nawet rozwiązłe. Wszystko znosiła po bohatersku. Nie uskarżając się na położenie, posunęła się nawet do tego, że wychowywała dzieci z nieprawego łoża.
Gdy zaś syn, obawiając się rozrastającego wpływu bastardów, podniósł bunt przeciwko ojcu, starała się za wszelką cenę uśmierzyć spory, nie osiągnąwszy zaś tego, mnożyła swe posty i modlitwy. Oskarżono ją wtedy, że to ona spowodowała niezgodę i uwięziono w Alemquer. Król jednak spostrzegł wkrótce swój błąd i zwrócił jej wolność.
Po śmierci męża w 1325 r. Elżbieta przywdziała habit tercjarki i osiadła przy klasztorze klarysek w Coimbrze, którego była drugą fundatorką. Dwukrotnie pielgrzymowała jeszcze do Santiago. Po raz wtóry szła tam pieszo, mając już 64 lata. Dowiedziawszy się o wybuchu wojny między synem a jej wnukiem, królem Kastylii, czym prędzej pospieszyła do Alfonsa, przebywającego w Estremoz. Tam zaraz po przybyciu zachorowała i w dniu 4 lipca 1336 r. zmarła.

Źródło: <!-- m --><a class="postlink" href="http://imiona.sennik.biz/e/elzbieta.html">http://imiona.sennik.biz/e/elzbieta.html</a><!-- m -->
Odpowiedz
#2

ELŻBIETA
Osobowość: Królowa piękności
Charakter: 97 %
Promieniowanie: 97 %
Rezonans: 85 000 drgań/sek.
Kolor: Pomarańczowy
Główne cechy: Wola - intelekt - Intuicja - Towarzyskość
Totem roślinny: Oleander
Totem zwierzęcy: Łasica
Znak: Wodnik

TYP: Te kobiety umieją rozkazywać, w razie potrzeby wykazując dużo sprytu. Na zewnątrz są to istoty pełne majestatu, wysoko noszące głowę. Umieją cudownie przystosowywać się do sytuacji nawet najbardziej szokujących, "zaliczając", jak to się mówi najsilniejsze ciosy i nie tracąc spokoju - chyba że nadchodzi chwila zemsty...

PSYCHIKA: Introwertyczki. Nie mówią wszystkiego, co myślą, i nie zawsze robią to, co mówią. Są nadzwy­czaj opanowane, nie ulegają wpływom. Nie dajcie się zwieść pozorom, bo będą próbowały zbić was z tropu dwuznacznym zachowaniem. Pamiętajcie, ze to spryt­ne łasice...

WOLA: Silna bardzo zorganizowana. Aby lepiej bronić swych interesów, gotowe są udawać, ze nie rozumieją, czy nie mogą wykonać tego, czego się od nich wymaga.

POBUDLIWOŚĆ: Ten typ charakteru reaguje głów­nie w warstwie słownej, blefując, ale również usiłuje posłużyć się innymi.

ZDOLNOŚĆ REAKCJI: Nieco przytłumiona, co nie przeszkadza, że ich reakcje, odwleczone w czasie, mogą być niebezpieczne. W głębi duszy ufają swemu szczęściu. Ich wyobraźnia nie dorównuje inteligencji, chętnie przywłaszczają sobie cudze pomysły.

AKTYWNOŚĆ: Powinny do końca doprowadzać swe przedsięwzięcia. Od najmłodszych lat trzeba im wyjaśniać, po co pracują. Są uzdolnione w kierunku nowych technik zwłaszcza elektroniki. Mogą być doskonałymi reporterkami, zwłaszcza radiowymi czy telewizyjnymi. Może kiedyś, w przypływie szczerości, przyznają się, że chciałyby być detektywami czy nawet szpiegami!

INTUICJA: Pozwala im dobrze dobierać ludzi, który­mi się otaczają.

INTELIGENCJA: Mają bardzo rozwinięty zmysł analityczny. Są bezlitosnymi obserwatorkami. Cieka­wość może popychać je do niedyskrecji.

UCZUCIOWOŚĆ: Chciałyby się rzucić w ramiona tych, których kochają, ale dwoistość charakteru ha­muje je i blokuje. Okazują pewien chłód, nie mają bliskiego kontaktu z rodzicami.

MORALNOŚĆ: Całkowicie podporządkowana am­bicji. Trzeba wdrożyć je do przestrzegania zasad, inaczej będą burzyć ład moralny.

ZDROWIE: Gdy uskrzydla je sukces, mają doskonałe zdrowie. Same wiedzą, co należy robić i czego nie robić, by zachować równowagę fizjologiczną i umysło­wą. Słaby punkt: szyja i związane z nią gruczoły, zwłaszcza tarczyca.

ZMYSŁOWOŚĆ: Jeszcze jeden atut w ich grze. Wpra­wiają w zakłopotanie partnerów, którzy nie bardzo wiedzą, z kim mają do czynienia. Kim jest ta chłodna, zaskakująca piękność? Nieraz są niedostępne.

DYNAMIZM: Dynamizm zdobywcy. Nie cofną się przed niczym, by narzucić innym swe zdanie! Mają w życiu dużo szczęścia.

TOWARZYSKOŚĆ: Potrafią z wielkim wyczuciem zapoznawać z sobą ludzi, a nawet swatać!

PODSUMOWANIE: To istoty, które przez całe życie będą budzić bądź najwyższe namiętności, bądź naj­straszniejsze krytyki, Ale czyż to właśnie nie nazywa się sukcesem?

Źródło: <!-- m --><a class="postlink" href="http://www.e-zyczenia.pl/znaczenie-imion/imiona-zenskie/e/elzbieta">http://www.e-zyczenia.pl/znaczenie-imio ... e/elzbieta</a><!-- m -->
Odpowiedz
#3

ELŻBIETA
Pochodzenie: hebrajskie
Liczba imienia: TRÓJKA
Znaczenie: "Bóg jest moją doskonałością" lub: "Bóg jest moją przysięgą"
Znak zodiaku: Koziorożec
Planeta: Mars

Hebrajskie imię "Eliszeba" nosiła matka Jana Chrzciciela, a więc bliska krewna Jezusa. Jest to jedno z tych imion, poprzez które dawni Izraelici czuli się szczególnie zobowiązani wobec Boga. Imię to brzmi jak uroczysta przysięga - nic dziwnego, że jego moc działa do tej pory! Niewiasty noszące to imię czują w sobie wewnętrzna siłę, szczególne powołanie czy też życiową misję do spełnienia. Czując poparcie sił niebieskich, wolą kierować niż słuchać, wydawać własne polecenia niż spełniać czyjeś. We wszystkim, co robią, chcą być doskonałe. samodzielność, indywidualizm i umiejętność zaczynania różnych rzeczy od początku. Również praktyczność i skuteczność działania to cechy jedynek. Elżbiety właśnie takie są: w życiu instynktownie znają swój cel i idą do niego najkrótszą drogą. Nie zmieniają swojego zdania "dla świętego spokoju" i niechętnie zawierają kompromisy. Mają wiele energii, są niepokorne i nieustępliwe, i dają sobie radę na stanowiskach zwykle przeznaczonych dla "prawdziwych mężczyzn". Nie przypadkiem najwybitniejszym "królem" w dziejach Anglii była... królowa, Elżbieta I, która zbudowała Imperium Brytyjskie. Obecnie panująca Elżbieta II też nie jest wcale słabego charakteru. Nie należy sobie jednak wyobrażać Elżbiet jako jakichś tyranów. Elżbiety upierają się przy swoim zdaniu nie w imię własnego "widzimisię", ale zwykle przyświeca im cel wyższy i jakieś szlachetne racje. Ich główną siła jest sumienność, dokładność i perfekcjonizm. Ponieważ same wiele wymagają od siebie, potrafią również innym stawiać wymagania. Z tego powodu łatwiej im działać samodzielnie lub kierować innymi, niż być od kogoś zależną. Także w rodzinie Elżbieta zwykle bywa "głową", a nie tylko "szyją". Dlatego jej wybrany powinien być mężczyzną wyrozumiałym, opiekuńczym i -co ważne - być pewnym własnej wartości, gdyż tylko ktoś taki może być oparciem dla Elżbiety. Imię to najbardziej jest odpowiednie dla "twardych" znaków zodiaku, jak Koziorożec lub Baran. Dobrze też wykorzysta jego wibracje dziewczynka ze znaku Lwa, mała indywidualistka ze znaku Wodnika lub pełen energii Strzelec. Elżbieta ze znaku Skorpiona może przesadnie rozwinąć swoje "marsowe" cechy, a dziewczynki ze znaków Panny i Bliźniąt będą stale pewne, że coś wiedzą najlepiej. Mniej już to imię pasuje do dobrodusznych Raków, Wag i Byków. Zbyt często imię Elżbieta nadaje się Rybom - które pod jego wpływem mogą się czuć zobowiązane do bardzo ambitnych zadań, a przy tym nieco zagubione w życiu.

Źródło: <!-- m --><a class="postlink" href="http://www.zyciowedrogowskazy.pl/znaczenie-imion/imiona-zenskie/163-elbieta">http://www.zyciowedrogowskazy.pl/znacze ... 63-elbieta</a><!-- m -->
Odpowiedz
#4

tutaj zgadzam się z opisem pierwszym
[*]Każda Elżbieta jest kobietą dystyngowaną i pełną klasy, o dużej kulturze osobistej. Potrafi rozkazywać, w razie potrzeby wykazując dużo sprytu. Jest bardzo opanowana i nie łatwo ulega wpływom. Swoje całe życie postępuje tajemniczo, nie ujawniając swoich osobistych spraw. W stosunku do obranej idei jest lojalna. Na zewnątrz jest istotą pełną majestatu, chodzącą z wysoko uniesioną głową. Lubi być otaczana przez mężczyzn. Lubi teatry i muzykę poważną. Jest lojalna. Uwielbia piękne krajobrazy. Rzadko uzewnętrznia swoje odczucia, raczej nadrabia miną. Podobnie jest u niej i w miłości.[*]

Ile dasz, tyle otrzymasz, czasem z najbardziej niespodziewanej strony.
Paulo Coelho
Odpowiedz




Użytkownicy przeglądający ten wątek: 2 gości