[Krystyna]

Mikroklina jest pospolitym minerałem z grupy skaleni alkalicznych.
Odmiany ozdobne są wykorzystywane jako biżuteria i kamienie ozdobne.
Cechą charakterystyczną kryształów jest niewielkie (mniej niż 0,5°) odchylenie od kąta prostego między płaszczyznami podziału.
Stąd nazwa minerału (gr. „mikro” - mały; „klin” - kąt, nachylenie).
Termin „mikroklina” został nadany przez niemieckiego mineraloga Johanna Friedricha Augusta Breithaupta w 1830 roku.

Zwykle występuje w postaci kryształów krótkokolumnowych, często o przekroju prostokątnym.
Posiada doskonały dekolt w dwóch kierunkach, co charakterystyczne dla wszystkich skaleni.
Według podstawowego składu - glinokrzemian potasu (K [AlSi3O8]).
Kolor: od szarawo białego, żółtego i jasnoróżowego do jasnozielonego, pomarańczowego, czerwonego i brązowego.
Twardość: 6. Średni ciężar właściwy: 2,6 g/cm3.

Zróżnicowana barwa spowodowana jest licznymi zanieczyszczeniami izomorficznymi, m.in.: sód, żelazo, bar, ołów, rubid, cez.
Charakterystyczny szklisty lub perłowy połysk na świeżej powierzchni kryształów z czasem matowieje w wyniku działania czynników atmosferycznych.
Kolor jest często strefowy: jasne paski przeplatają się z ciemniejszymi.

Na powierzchni mikroklinu zwykle widoczne są guzki i paski albitu (pertyt) i kwarcu (myrmekity), często tworzące piękną „pisemną” fakturę. Często obecne są składniki topazu , fenakitu , czarnego turmalinu .

Mikroklina jest szeroko rozpowszechnionym minerałem skałotwórczym granitów i pegmatytów granitowych.
Występuje również w skałach metamorficznych.
Jej prostokątne pryzmaty tworzą niekiedy bardzo piękne przerosty, które są cenione przez kolekcjonerów.
Ale nawet w najzwyklejszym granicie można zobaczyć całe kolumnowe kryształy mikroklinu.

W Rosji od dawna wydobywano amazonit, kamień słoneczny i inne ozdobne odmiany mikrokliny na środkowym i południowym Uralu, w Północnej Karelii i Transbaikalia.
Kryształy o długości do 10 metrów znajdują się w Norwegii i Finlandii.
Wspaniałe okazy kamienia słonecznego znajdują się na wyspie Sri Lanka.
Znaczące złoża mikrokliny ozdobnej znajdują się w Kanadzie (Labrador), USA (Colorado, Oregon).

Kryształy tego minerału mogą mieć gigantyczne rozmiary.
Pojedyncze osobniki ważą do 10 ton, ale zdarzają się też okazy większe.
Tak więc w USA (Kolorado) znaleziono kryształ o przybliżonych rozmiarach 49X36X14 metrów.
Akademik A.E. Fersman pisał o najcenniejszej odmianie mikroklinu - amazonit:
„Rozmiar kawałków z Gór Ilmen jest tak wielki, że doprowadziło to do opowieści podanej przez Quenstedta, że ​​kamieniołom został położony w jednym litym krysztale”.

Microcline jest tradycyjnie stosowana w produkcji szkła i ceramiki i dlatego jest szeroko poszukiwana w wielu gałęziach przemysłu.
Wiele odmian tego pospolitego i ważnego minerału dobrze prezentuje się w biżuterii, jednak najczęściej mikroklin jest w nich reprezentowany przez przepiękny niebiesko-zielony amazonit .
https://pro-kamni.ru/mikroklin
https://pl.wikipedia.org/wiki/Mikroklin
https://en.wikipedia.org/wiki/Microcline

[Krystyna]

Wiele odmian mikrokliny, charakteryzujących się jasnym kolorem i różnymi efektami optycznymi, określanych jest jako biżuteria i kamienie ozdobne.
Najbardziej znanym z nich jest niebiesko-zielony amazonit (kamień amazoński), piękny niebiesko-zielony minerał, zwykle z białymi wtrąceniami albitu .
Ceniona jest również pomarańczowo-czerwona mikroklina – tak zwany „kamień słoneczny”, który ma lśniący blask awenturynu .
Ten piękny efekt zawdzięczamy uporządkowanym inkluzjom płatków hematytu .

Opalizację mikroklinu można wyjaśnić najmniejszymi, regularnie zorientowanymi wrostami albitów.
Dość popularna jest również różowo-pomarańczowa odmiana minerału znanego jako bertite.
W małych przezroczystych kryształach czasami obserwuje się połączenie efektów księżyca i słońca.
Wspólna czerwonawo-brązowa mikroklina jest czasami używana do rzeźbienia w kamieniu i przetwarzana za pomocą koboszonu.

Innym rodzajem mikrokliny jest pegmatyt graficzny.
Ten popularny kamień ozdobny został po raz pierwszy opisany jako „pegmatyt” przez słynnego francuskiego krystalografa R.J. Gayui w 1801 roku, jeszcze przed oficjalnym odkryciem minerału.
Obecnie to słowo (pegmatyty) odnosi się do całej grupy natrętnych skał.

Kanciaste wrosty kwarcu w pegmatycie graficznym, tzw. ichtioglipty (gr. ichtios – ryba), przypominają maleńką rybkę.
Najbardziej dekoracyjne odmiany tego kamienia mają wyraźny, wyraźny wzór ichtiogliptów na szaro-białym, żółtym, różowym lub czerwono-brązowym mikroklinie.
Co więcej, wzrosty te z reguły są ściśle uporządkowane i często mają prawie ten sam rozmiar.
Ze względu na zewnętrzne podobieństwo do starożytnych pism żydowskich pegmatyt graficzny jest również nazywany „kamieniem żydowskim” lub „granitem pisanym”.
Wielkość „czcionki” może wahać się od kilku milimetrów do 5-6 cm, na Uralu ten niezwykły kamień w dawnych czasach nazywano: „granit perkalowy” lub „żebra klaczy”.

Wielu renomowanych historyków i językoznawców uważa, że ​​​​to graficzny pegmatyt skłonił starożytnego człowieka do powstania samej idei alfabetu.
Dowodem tej teorii jest to, że pismo powstało właśnie w tych regionach, w których tych kamieni występuje pod dostatkiem.
Ponadto trudno zaprzeczyć, że w pisanych granitowych literach łatwo odgadnąć, i to nie tylko żydowskie czy greckie.

Tak czy inaczej, ale wielu naukowców próbowało odczytać te „listy”.
W pewnym sensie akademik A.E. Fersmana. po dokładnych badaniach stwierdził, że kryształy skalenia i kwarcu w pisanym granicie nie zrastają się ze sobą chaotycznie, jak się wydaje na pierwszy rzut oka, ale ściśle uporządkowane i mają regularną wzajemną orientację.

Obecnie zasada ta znana jest jako „prawo Fersmana”, zgodnie z którym osie optyczne kwarcu i mikroklinu rosną razem ściśle pod tym samym kątem 16°.
To jest naprawdę prawo przestrzegane na całym świecie.
Ale wspólna krystalizacja różnych substancji znana jest nie tylko w mineralogii.
Niektóre stopy metali mają podobną „pisemną” strukturę.
https://pro-kamni.ru/mikroklin
https://www.minerals.net/mineral/microcline.aspx
https://www.jewelsforme.com/gem_and_jewe...microcline