05-06-2011, 16:24
Korona Królowej Konstancji
Konstancja Aragońska (ur. 1179, zm. 23 czerwca 1222) – najpierw królowa Węgier jako żona Emeryka węgierskiego, później królowa i cesarzowa rzymska jako pierwsza żona Fryderyka II Hohenstaufa.
Była córką Alfonsa II, króla Aragonii i Sanchy Kastylijskiej.
Jej dziadkami od strony matki byli Alfons VII Imperator, król Kastylii i Leónu, oraz Ryksa śląska.
Królowa Węgier
W 1198 Konstancja poślubiła Emeryka węgierskiego (1174–1204), syna króla Węgier Beli III i Agnieszki z Chatillon, córki księcia Antiochii Renalda z Chatillon.
Para miała tylko jednego syna - Władysława III (ok. 1200 – 1205).
Władysław został koronowany na króla jeszcze za życia swojego ojca, w 1204.
Emeryk chciał w ten sposób zabezpieczyć koronę i kazał swojemu młodszemu bratu Andrzejowi przyrzec, że będzie chronił bratanka i pomagał mu w rządzeniu państwem.
Emeryk zmarł jeszcze przed końcem tego roku i Władysław został pełnoprawnym królem, a Andrzej regentem.
Władysław i Konstancja wkrótce stali się więźniami Andrzeja.
Konstancji udało się uciec z synem do Wiednia.
Znaleźli schronienie na dworze Leopolda VI, księcia Austrii.
Władysław jednak zaraz zmarł.
Regent Andrzej został królem Węgier jako Andrzej II, a Konstancja pozostała na wygnaniu.
Królowa i cesarzowa Niemiec
Konstancja pozostała wdową przez kolejne 5 lat.
W 1210 ponownie wyszła za mąż, jej drugim mężem został król Sycylii Fryderyk Hohenstauf (1194–1250), syn cesarza Henryka VI i Konstancji, córki króla Sycylii Rogera II.
Para miała jedynie jednego syna – Henryka (VII) (1211–1242).
9 grudnia 1212, Fryderyk został koronowany na króla Niemiec, na przekór Ottonowi IV z Brunszwiku, cesarzowi.
Początkowo Fryderyk kontrolował północne Niemcy, ale 5 lipca 1215 Otto IV został obalony. Konstancja została jedyną królową niemiecką.
W imieniu męża była również regentką Sycylii.
22 listopada 1220 papież Honoriusz III koronował Fryderyka na cesarza rzymskiego.
Wtedy Konstancja została cesarzową, a jej syn Henryk - nowym królem Niemiec.
Zmarła jednak niecałe dwa lata później, a Fryderyk ożenił się z Jolantą Jerozolimską.
Konstancja została pochowana w katedrze w Palermo.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Konstancja_Arago%C5%84ska
Do naszych czasów zachował się pewien niezwykły przykład królewskiego nakrycia głowy, czyli korona królewska
królowej Konstancji Aragońskiej.
Klejnot ten, o niezwykle delikatnej konstrukcji, zdobiony jest złotą siatką i wysadzany barwnymi kamieniami szlachetnymi
Królowa Konstancja była żoną Fryderyka II - cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego w latach 1220 - 1250.
Korona królowej obecnie znajduje się w katedrze w Palermo na Sycylii.
Została ona wykonana z trzech złotych pasów, zdobionych stylizowanymi motywami roślinnymi
i ornamentowane drobnymi perłami oraz emalią.
Jeden tworzy obręcz podstawy, dwa zaś, wygięte w łuki, przecinają się na szczycie.
Do diademu zdobionego złotą siatką przytwierdzono szesnaście heraldycznych lilii.
Istnieje jeszcze inna, równie piękna korona królewska, którą można obejrzeć w katedrze w Monza
podczas corocznej uroczystej procesji.
Na koronę składa się diadem oraz sześć złotych, emaliowanych płytek do niego przytwierdzonych.
Na każdej z płytek, w samym centrum, znajduje się duży kamień otoczony repusowanymi rozetami.
Niegdyś sądzono, że korona ta, zwana Żelazną Koroną Lombardzką, należała do Teodolindy, królowej Lombardów
z VII wieku, jednak jej kształt i styl, w jakim została wykonana, wskazują na to, że w rzeczywistości została
ona wykonana prawdopodobnie aż dwa wieki później.
Jednakże, niezależnie od czasu, w jakim powstała, korona ta była używana podczas ceremonii koronacyjnych królów
w średniowiecznej Italii, w tym także cesarza Świętego Cesarstwa Rzymskiego Fryderyka I Barbarosy.
W 1530 roku koronę tę włożył także Karol V.
W skarbcu katedry w Monza znajdują się także inne dzieła sztuki, w tym relikwiarz z IX wieku,
w kształcie sakiewki, w którym podobno znajduje się ząb św. Jana Chrzciciela.
Relikwiarz ten jest bogato zdobiony filigranem, w którym osadzono sto osiemdziesiąt sześć kamieni szlachetnych
oraz dwadzieścia dużych pereł, na krawędziach zaś położono sto trzydzieści małych perełek.
W XIII wieku Francuzi wpadli na pomysł, aby noszenie klejnotów stało się wyłącznie przywilejem elit rządzących,
w związku z czym wydano zakaz noszenia ozdób wykonanych z kamieni szlachetnych i pereł, a także złotych
i srebrnych diademów przez przedstawicieli gminu.
W XIII i XIV wieku wykonano wiele wspaniałych klejnotów królewskich, z których większość noszono jednak
tylko podczas oficjalnych uroczystości.
Opracowała: Katarzyna Stępień
https://jubiler24h.pl/klejnoty-%C5%9Bwia...onstancji/