[Krystyna]

   
Glediczja, iglicznia (Gleditsia L.) – rodzaj roślin należący do rodziny bobowatych.
Gatunkiem typowym jest Gleditsia triacanthos
Gatunek uprawiany w Polsce
Glediczja trójcierniowa, iglicznia trójcierniowa (Gleditsia triacanthos L.) – gatunek uprawiany

Inne gatunki G
Glediczja kaspijska (Gleditsia caspica Desf.)
Glediczja japońska (Gleditsia japonica Miq.)
Glediczja chińska (Gleditsia sinensis Lam.)
Glediczja bagienna (Gleditsia aquatica Marsh.)
Glediczja uzbrojona (Gleditsia ferox Desf.)
Glediczja koreańska (Gleditsia koraiensis Nakai)
źródło

[Krystyna]

   
   
Glediczja trójcierniowa, iglicznia trójcierniowa (Gleditsia triacanthos L.)
– gatunek drzewa z rodziny bobowatych (Fabaceae Lindl.).
Pochodzi z Ameryki Północnej, rozprzestrzenił się w Australii, jest też uprawiany w wielu krajach świata
Drzewo osiągające wysokość do 30 m, o luźnej i nieregularnej koronie.

Liście
Ulistnienie skrętoległe.
Liście złożone parzystopierzaste, długości 10-13 cm, złożone z 15-30 wąskich, symetrycznych i eliptycznych listków.
Listki o barwie zielonej, niekiedy z żółtawym odcieniem, o zaokrąglonych wierzchołkach, okrągłych nasadach i gładkich brzegach
Pędy
Pień i pędy pokryte licznymi, sztywnymi i długimi trójdzielnymi cierniami o długości nawet do 15-17 cm.
Kwiaty
Pojedyncze, zebrane w grono, promieniste o barwie zielonej – zielonkawożółtej.
Owoce
Płaskie, czerwonobrązowe i błyszczące, łukowate strąki o długości 15-40 cm, często powrozowato skręcone.

Roślina ozdobna.
Ze względu na ciekawy wygląd bywa sadzona w parkach miejskich.
Szczególnie dekoracyjna staje się jesienią, gdy przebarwiają się jej liście.
Oprócz typowej formy uprawiane są odmiany ozdobne, np. `Sunburst` o żółtozielonych liściach. Rozmnażanie drzewa jedynie przez wysiew nasion.
Preferuje gleby przepuszczalne, średnio wilgotne i raczej ubogie.
Dość dobrze znosi suszę.
źródło
źródło

[Krystyna]

   
Gleditsia triacanthos 'Sunburst'
Glediczja trójcierniowa 'Sunburst' (iglicznia trójcierniowa 'Sunburst')
Rodzina: Fabaceae - bobowate (Leguminosae - strączkowe, Papilionaceae - motylkowate)
Grupa: LIŚCIASTE
Opis:
Duże drzewo dorastające do wysokości 10-20 m.
Korona nieregularna, luźna, w starszym wieku rozszerzona i nieco spłaszczona, z pniem ugałęzionym niemal od ziemi.
Kora ciemna.
Ciernie nie występują.
Liście dwojakiego rodzaju: pierzaste złożone z 10-15 par listków długości 2-3 cm oraz podwójnie pierzaste, długości 15-20 cm, z 8-14 rozgałęzieniami.
W drugim przypadku listki mniejsze, długości 1-2 cm.
Późno rozwijają się na wiosnę.
Młode liście intensywnie żółte, później jasnozielone.
Korona drzewa na zewnątrz z żółtymi akcentami pojawiającymi się dzięki cały czas rozwijającym się nowym liściom.
Jesienią przebarwiają się na żółto.
Kwiaty zielonkawe, drobne, zebrane w niewielkie grona długości 5-8 cm.
Kwiaty przyjemnie pachnące.
Kwitnie w pierwszej połowie czerwca.
Kwiaty miododajne.
Owocem są strąki, ale bardzo rzadko się zawiązują.
Odmiana jest mutacją zauważoną na G. triacanthos f. inermis.
Powstała w 1953 roku w USA, opisał ją D.B. Cole.
Odporna na mróz (strefa 5b).
Mało wymagająca, co do gleby.
Najlepiej jednak rośnie na glebach średnio żyznych, przepuszczalnych, umiarkowanie wilgotnych, o odczynie obojętnym i zasadowym.
Toleruje także gleby suche i piaszczyste, ale wtedy nieco wolniej rośnie.
Stanowisko słoneczne.
Dobrze znosi suszę, zasolenie i warunki miejskie.
Polecana do nasadzeń parkowych jako drzewo krajobrazowe, zieleni osiedlowej i nasadzeń przyulicznych.
Najlepiej prezentuje się posadzona pojedynczo, ale można sadzić w formie szpalerów wzdłuż ulic i dróg.
W starszym wieku ma dość kruche gałęzie.
Bardzo ciekawy gatunek z żółtymi liśćmi.
źrodło

[Krystyna]

   
Gleditsia triacanthos 'Rubylace'
Glediczja trójcierniowa 'Rubylace' (iglicznia trójcierniowa 'Rubylace')
Rodzina: Fabaceae - bobowate (Leguminosae - strączkowe, Papilionaceae - motylkowate)
Grupa: LIŚCIASTE
Opis:
Średniej wielkości drzewo dorastające do wysokości 8-15 m.
Korona nieregularna, luźna, w starszym wieku rozszerzona i nieco spłaszczona, z pniem wysoko ugałęzionym.
Kora ciemna.
Nie wytwarza cierni.
Liście dwojakiego rodzaju: pierzaste, złożone z 10-15 par listków długości 2-3 cm oraz podwójnie pierzaste, długości 15-20 cm, z 8-14 rozgałęzieniami.
W drugim przypadku listki mniejsze, długości 1-2 cm.
Późno rozwijają się na wiosnę.
Młode liście purpurowe, później zielonopurpurowe, latem zielonoszarobrązowe.
Kwiaty zielonkawe, drobne, zebrane w niewielkie grona długości 5-8 cm. Kwiaty przyjemnie pachnące.
Kwitnie w pierwszej połowie czerwca. Kwiaty miododajne.
Owocem jest bardzo spłaszczony strąk długości 30-35 cm i szerokości do 4 cm.
Niedojrzałe zielone, później czerwone, brązowoczerwone, a w okresie zimy ciemnobrązowe, często wygięte.
Pozostają na drzewie aż do wiosny, stopniowo opadając.
Strąki zawiązują się bardzo rzadko.
Odmiana otrzymana przez Williama Flemera III w 1961 roku.
Odporna na mróz (strefa 5b).
Mało wymagająca, co do gleby.
Najlepiej jednak rośnie na glebach średnio żyznych, przepuszczalnych, umiarkowanie wilgotnych, o odczynie obojętnym i zasadowym.
Toleruje także gleby suche i piaszczyste, ale wtedy nieco wolniej rośnie.
Stanowisko słoneczne.
Dobrze znosi suszę, zasolenie i warunki miejskie.
Polecana do nasadzeń parkowych, jako drzewo krajobrazowe, zieleni osiedlowej i nasadzeń przyulicznych.
Najlepiej prezentuje się posadzona pojedynczo, ale można sadzić w formie szpalerów.
Bardzo ciekawa ze względu na purpurowe liście w okresie wiosennym
źrodło
źródło

[Krystyna]

   
Glediczja japońska (Gleditsia japonica)
Występuje w stanie naturalnym w Japonii, Chinach i na Półwyspie Koreańskim.
W ojczyźnie wyrasta do wysokości 20 m.
Pień i gałęzie pokryte są przez bardzo liczne, wielkie i mocno rozgałęzione ciernie.
Młode pędy są czerwonobrązowe, błyszczące i gładkie. Liście pojedynczo lub podwójnie pierzastozłożone zbudowane są z 16–20 eliptycznych listków i osiągają długość do 30 cm.
Drzewo kwitnie w czerwcu, po czym wytwarza skręcone strąki o długości do 25 cm.
Jest przydatne do parków i na inne tereny zieleni.
Do Europy – Anglii (Kew Gardens) – glediczja ta została sprowadzona w 1800 r. W Polsce, w Krzemieńcu, była już w 1821 roku (jako Gleditsia horrida).
Obecnie  rośnie u nas w ogrodach botanicznych i arboretach w Kórniku, Krakowie, Lublinie, Rogowie i Warszawie-Powsinie.
W Arboretum SGGW w Rogowie znajdują się 3 okazy, różnego pochodzenia, w wieku od 25 do 38 lat.
Rosną krzewiasto, mają wysokość od 1,5 do 3,3 m i dwukrotnie większą szerokość korony, różnią się także wielkością liści i listków.
Jak podaje prof. Jerzy Tumiłowicz z Rogowa, podczas zimy 2005/06 (kiedy w styczniu 2006 r. najniższa temperatura, wynosząca od –28,1°C do –31°C, utrzymywała się przez kilka dni, uszkodzenia mrozowe wystąpiły w tamtejszym arboretum u 456 gatunków i odmian roślin drzewiastych)
Gleditsia japonica w ogóle nie ucierpiała (klasyfikowana jest do strefy 6b USDA).
Gleditsia japonica var. koraiensis miała natomiast przemarznięte wierzchołki pędów jednorocznych.
źródło

[Krystyna]

   
   
   

Glediczja chińska (Gleditsia sinensis)
W stanie naturalnym występuje w Chinach i Mongolii.
Tworzy drzewa dorastające do wysokości 12 m, o grubym pniu i dziwacznie zgrubiałych gałęziach.
Ciernie są grube, bardzo mocne, ale raczej krótkie.
Liście pojedynczo pierzastozłożone (składają z 8–16 jajowatoeliptycznych listków) mają długość 12–18 cm.
Glediczja chińska kwitnie na przełomie maja i czerwca.
Strąki o długości 12–25 cm są niemal proste.
Gatunek ten znajduje się w kolekcjach Arboretum Kórnickiego i Ogrodu Botanicznego PAN w Warszawie.
źródło

[Krystyna]

   
       
Glediczja bagienna (Gleditsia aquatica)
Jest zwana także jednonasienną, występuje na południu Stanów Zjednoczonych.
W ojczyźnie osiąga wysokość 15 m, w ciepłych rejonach Europy jest znacznie niższa, rośnie powoli.
Ciernie o długości do 10 cm są rozgałęzione i spłaszczone.
Liście są dwojako złożone, długości do 20 cm.
Drzewo kwitnie na przełomie czerwca i lipca.
Strąki są krótkie, o długości 4–5 cm, zwykle z jednym nasieniem (czasami zdarzają się dwa).
U nas odnotowana tylko w Arboretum Kórnickim.

W polskich publikacjach pojawiają się jeszcze dwa gatunki – glediczja  Delavaya (G. delavayi) i glediczja uzbrojona (G. ferox).
Oba pochodzą z południowo-zachodnich Chin. Glediczja Delavaja osiąga w ojczyźnie wysokość 5–10 m, a uzbrojona – do 10 m i rośnie często krzewiasto.
Oba gatunki mają ciernie rozgałęzione i ostro zakończone, u pierwszego z nich są one długości do 25 cm, a u drugiego – podobnej długości, ale bardzo grube.
Strąki u G. delavayi mają długość 20–50 cm, a u G. ferox – do 14 cm.
Te dwa gatunki oraz częściej wymieniane w literaturze obcojęzycznej: G. heterophylla, G. macrantha i G. x texana nie mogą być u nas uprawiane ze względu na wrażliwość na mróz.
źródło

[Krystyna]

   
Glediczja kaspijska (Gleditsia caspica)
W stanie naturalnym występuje na południowym wybrzeżu Morza Kaspijskiego.
Tworzy drzewa o wysokości 10–12 m, krótkim pniu i szerokiej koronie, bardzo cierniste.
Strąki jej mają długość 20–25 cm.
W Polsce rośnie w arboretum w Rogowie oraz w ogrodach botanicznych w Warszawie (UW) i Wrocławiu.
Ma być wrażliwa na mrozy i według Włodzimierza Senety nie rokuje szans na długotrwałą uprawę w Polsce.
źródło