[Krystyna]

   
Szczegóły : Diament (1,18 karatowego, fantazyjno-zielonego dodekaedrycznego surowca diamentowego).
Lokalizacja pochodzenia : Ippy, północny wschód od Banghi (Bangui), Republika Środkowoafrykańska.
źródło

Diament 
Minerał z gromady pierwiastków rodzimych. 
Nazwa pochodzi od gr. δάμας adamas (dopełniacz δάμαντος adamantos, łac. diamentum) = "niepokonany, niezniszczalny" i nawiązuje do wyjątkowej twardości tego minerału.
Jest najtwardszą znaną substancją z występujących w przyrodzie.

Właściwości
Dobra przewodność cieplna: 2000W/(m*K) wynikającą z efektywnego przewodnictwa fononowego
Jest izolatorem, z wyjątkiem diamentu niebieskiego, który jest półprzewodnikiem
Jest trudno topliwy i odporny na działanie kwasów i zasad
Może zawierać wrostki innych minerałów
Tworzy zazwyczaj niewielkie kryształy przyjmujące postać ośmiościanu, rzadziej sześcianu.
Duża część kryształów ma zaokrąglone kształty oraz wykazuje zbliźniaczenia.
W przyrodzie stanowi jedną z pięciu, obok Grafitu, Fulerenów, Nanopianki i Nanorurek, odmian alotropowych Węgla.
Jest kruchy (rozpryskuje się pod wpływem uderzenia), przezroczysty; zwykle zawiera śladowe ilości Azotu, Glinu, Boru, Manganu, Krzemu, Magnezu, Chromu.        
Są w nim spotykane różne wrostki mineralne reprezentowane przez: Oliwin, Granat, Pirop, Pirotyn, Ilmenit, Rutyl, Grafit, Diopsyd, Spinel oraz wcześniej wykrystalizowane Diamenty.      
Rodzaj tych inkluzji pozwala na precyzyjne określenie miejsca pochodzenia danego kamienia.
Minerał bardzo rzadki.

Ze względu na cechy zewnętrzne wyróżnia się kilka typów diamentów:
Bort – występuje w postaci nieregularnych zrostów ziarnistych, drobnokrystalicznych skupień,
Ballas – promieniste skupienia kryształów diamentu,
Lonsdaleit – polimorficzna odmiana diamentu o dużej gęstości atomowej,
Karbonado – zwany też czarnym diamentem, występuje w postaci drobnoziarnistych, porowatych skupień zabarwionych na czarno, szaro lub ciemnozielono, o różnej wielkości (aż do wielkości jaja), przypominające z wyglądu koks – spotykane przede wszystkim w Brazylii

Rozróżnia się dwa rodzaje występowania Diamentów:
złoża pierwotne, znajdujące się w miejscu gdzie powstały
złoża wtórne – okruchowe, przeniesione w inne okolice

Miejsca występowania:
*Indie – złoża wtórne, znane na wiele wieków p.n.e. i będące jedynym źródłem diamentów do początku XVIII wieku.
Obszar diamentonośny ciągnie się na Półwyspie Hindustańskim w dolinach rzek: Penner, Kistnach, Gadavary.
Średnia wielkość diamentów wynosi 0,6 karata.
Są w najwyższym gatunku pod względem czystości, połysku, przezroczystości.
Wydobycie bardzo prymitywne.
Złoża prawie wyczerpane.
*Rosja (w Jakucji (Trubka Udacznaja), Ural, Płw. Kola),
*Australia – nad rzekami Gwadir i Darling.
Diamenty małe o dużej odporności, mniejszej łupliwości i silnym połysku.
*Republika Południowej Afryki – dorzecze Oranje, Vaal – znane od 1867 r.
W 1870 r. odkryto wielkie złoża pierwotne typu kimberlitowego około Kimberley.
Tu w kopalniach znaleziono największe i najbardziej znane diamenty:
Cullinan, Excelsior, Petz, Wiktoria, Juliusz Man.
W 1927 r. wydobyto tam 4 708 038 karatów, a ze złóż pierwotnych 2 138 407 karatów diamentów.
*Demokratyczna Republika Konga – złoża przeważnie okruchowe, diamenty mają głównie znaczenie przemysłowe; wydajność wynosi 2-3 karatów na 1 m³ skały.
Dostarczają ok. 65% produkcji światowej.
*Brazylia – Minas Gerais, Mato Grosso, Parana, – eksploatację złóż zaczęto w 1721 r.
Złoża aluwialne (przy zboczach i tarasach rzek).
Zawartość diamentów wynosi przeciętnie 0,5-1 karata na 1 m³ skały.
Występuje duża ilość diamentów czarnych (karbonado).
Diamentom brazylijskim towarzyszą różne minerały szlachetne i półszlachetne.
*Botswana – Orapa, Namibia, Senegal, Kanada,
*USA – złoża nie mają większego znaczenia przemysłowego, Angola.
kolor diamentu
źródło
źródło

[Krystyna]

   
Szczegóły : Diament (3,11-karatowy, znakomity, żółtobrązowy kompleks nieoszlifowanego diamentu)
Lokalizacja pochodzenia : Kopalnia Letlhakane, na południe od równin soli Makgadikgadi, Botswana.
źródło

Powstanie i historia Diamentów
Diamenty powstały z węgla w wyniku intruzji, a więc głęboko wewnątrz skorupy ziemskiej przy wysokiej temperaturze i ciśnieniu.
Diamenty są uważane za najcenniejszy kamień szlachetny przede wszystkim ze względu na połysk, czystość i twardość.
Słowo Diament pochodzi od greckiego adamas, co oznacza nieposkromiony.

Nie jest pewne, kiedy Diamenty stały się znane.
Ale wiadomo, że już Rzymianie przed pierwszym wiekiem naszej ery uważali Diamenty za wartościowe.
Diamenty od niepamiętnych czasów były przywilejem dostępnym dla królów i szlachty.
Pierwsze wzmianki o wydobyciu Diamentów pochodzą z Indii, sprzed ponad dwóch tysięcy lat. 
Aż do XVIII wieku Indie były jedynym miejscem wydobycia Diamentów na świecie.

Indyjskie Diamenty były transportowane przez Jedwabny Szlak – starożytny szlak, który łączył państwa wschodnie z Imperium Rzymskim.
Po otwarciu dróg morskich około 1400 roku, Diamenty zaczęły trafiać do państw Europy Północnej.
W XVI wieku miasta takie jak Wenecja, Antwerpia i Amsterdam stały się centrum obróbki i sprzedaży Diamentów.

Diamenty stały się symbolem miłości, ale także władzy i siły królów.
Były towarem niezwykle ekskluzywnym dostępnym dla królów i szlachty.
Szlachta nosiła Diamenty jako przejaw bogactwa.
W ciągu XV – XIX wieku do rąk szlachty dostała się większość najznamienitszych Diamentów.

Najnowsza historia Diamentów kojarzona jest głównie z nazwiskiem Jean Babtiste Tavernier.
Mężczyzna ten był pierwszym Europejczykiem, który w 1645 roku otrzymał oficjalne pozwolenie na odwiedzenie indyjskich znalezisk Diamentów.

W 1870 roku zostały otwarte pierwsze kopalnie Diamentów w Afryce Południowej.
Poszukiwacze Diamentów zaczęli przybywać do tego regionu w takiej ilości, że sytuację tą można porównać jedynie do złotej gorączki w Kalifornii.
Afrykańskie kopalnie Diamentów zaczęły zaopatrywać cały świat w nieobrobione Diamenty.
Wraz z rosnącym handlem Diamentami urosła w siłę również średnia klasa obywateli.
Powstały warsztaty, gdzie zajmowano się obróbką Diamentów oraz nowe centra handlowe w miastach na całym świecie.
Dzięki nowym technologiom powstawały nowe kształty Diamentów, co przyczyniło się do wzrostu ich sprzedaży.
Dziś 70% Diamentów jest wydobywanych w krajach afrykańskich.
Pozostałą część wydobywa się w Australii, Indiach, Ameryce Południowej, Kanadzie i Rosji.
źródło

[Krystyna]

   
Szczegóły : Diament (1,37 karatowego doskonałego szlifu klejnotowego zielony, asymetryczny, nieoszlifowany diament o oktościennej powierzchni).
Lokalizacja pochodzenia : kopalnia Almazy Anabara, Republika Sacha (Jakucja), Syberia, Rosja.
źródło

Historia diamentów
Pierwsze Diamenty znaleziono w napływach rzeki Golkonda w Indiach, dokładna data nie jest niestety znana.
We fragmentach księgi podatkowej pisanej sanskrytem 400 lat p.n.e. pojawiają się informacje, że Diament był tworem, z którym normalnie się w tych czasach handlowało.
W majątkach włodarzy i bogatych ludzi surowe, ale piękne kryształy były bardzo cenne.
Diament był bardzo popularny jako talizman, a to głównie dzięki swojej wyjątkowej twardości i innym wspaniałym cechom fizycznym.

Mistyczna siła Diamentów była objawiona już w Starym Egipcie, gdzie noszenie Diamentów na czterech palcach lewej ręki miało spowodować, że vena amoris (Żyła miłości) powiedzie z palców bezpośrednio do serca.
Umieszczenie Diamentów, a także Diamentowego pyłu na końcach palców miało zagwarantować bezpośrednie połączenie miłości z wiecznością.

Do Europy Diamenty trafiły najprawdopodobniej za zasługą Aleksandra Macedońskiego.
Początkowo były uważane za jakiś tajemniczy rarytas i przypisywano im właściwości magiczne oraz lecznicze.
Mówiło się, że gdy Aleksander Macedoński dotarł do Diamentowej Doliny, zobaczył jej dno pokryte mnóstwem drogich kamieni strzeżonych przez wielkie gady o morderczych pyskach.
Aleksander gady jednak oszukał i stał się właścicielem Diamentów.
W Antycznej Grecji Diamenty były uważane za „łzy Bogów, które spadły na Ziemię“.
Dla podkreślenia twardości Diamentów nazwano je „adamas“ – niezniszczalny.
60 lat p.n.e. napisał Pilnus o Diamentach w swej książce „Historia przyrody“.
Pierwszy nieszlifowany Diament pojawił się w Rzymie pomiędzy I a III wiekiem n.e. W XIII wieku Marco Polo określa Ormuy jako stolicę perskiego rynku z Diamentami.

W XIII wieku głównym rynkiem i Diamentowym centrum na zachodzie była Wenecja.
Od początku XIII wieku posiadała bowiem szlaki handlowe z większością stolic państw ówczesnej Europy.
Właśnie stąd odwozili kupcy jedwab i Diamenty do Brugii.
Wkrótce Brugia stała się nie tylko centrum handlu Diamentami, ale także miastem, gdzie Diamenty były obrabiane.
Wkrótce przemysł Diamentowy bardzo się rozrósł, a to dzięki obywatelowi z Brugii, Lodevijck van Berken, który wynalazł metodę szlifowania Diamentów.

Technologia obróbki Diamentów przez długi czas była ściśle tajna i znał ją bardzo wąski krąg ludzi.
Dopiero w XIV wieku przezroczyste ośmiościany szlifowano na drewnianej lub miedzianej podkładce pokrytej Diamentowym pyłem.
Tego sposobu używano już wcześniej do obróbki innych kamieni szlachetnych i wyrobów z kości słoniowej.
W przypadku Diamentów proces szlifowania trwał bardzo długo. 
Od XV wieku technika obróbki została ulepszona, a nieprawidłowe kształty oddzielano metodą odłupywania.
Przy szlifowaniu jednak był stale respektowany kształt surowego kamienia.
Kamienie o kształcie piramidy osadzano do pierścieni. 
Głównym celem obróbki było pozbawienie Diamentu powierzchniowych nierówności i skaz.
Wzory takich kamieni zostały znalezione we fragmentach biżuterii i starej ceramiki.

Wynalezienie metody szlifowania na stalowej podkładce pokrytej Diamentowym pyłem dostarczyło szlifierzom większych możliwości obróbki kamieni: 
pod koniec XV wieku pojawiły się „tablicowe“ szlify w kształcie korbu, kwadratu, prostokąta czy rozety.

Odnalezienie bezpośredniej drogi do Indii w roku 1498 przez podróżnika i żeglarza Vasco da Gama przeniosło centrum handlu z Wenecji do Lizbony.
Od końca XIV wieku, światowym centrum handlu Diamentami staje się Antwerpia.
Diament jest doskonałym symbolem wiecznych więzów.
Tradycja tej niekończącej się miłości jest kultywowana od kilku stuleci.
Pierwsze wzmianki o podarowaniu Diamentów, jako wyjątkowego symbolu miłości pochodzą z początku XV wieku.

Tradycję darowania Diamentowego pierścienia jako zaręczynowego zaczął w roku 1477 arcywojewoda Maksymilian I z dynastii Habsburgów, kiedy Diamentowy, zaręczynowy pierścień podarował Marii Burgundskiej.
Od tego czasu tradycja Diamentowych pierścieni zaręczynowych rozszerzyła się na cały świat z rodzin arystokratycznych do rodzin przemysłowców a w ostatnim stuleciu także do rodzin „zwyczajnych śmiertelników“.
W złotym wieku XVI handel Diamentami był skupiony głównie w rękach portugalskich żydów i włoskich handlowców

Od XVII wieku rozpoczęła się era szlifowania różnorodnych kształtów.
Diamenty szlifowano jako owale, krople, markizy i inne.
Rzemieślnicy obrabiający Diamenty najczęściej pochodzili z Antwerpii, a swoje warsztaty mieli na najwyższych kondygnacjach domów, gdzie światło było najlepsze.
Do końca XVII wieku złoża indyjskich Diamentów zostały wyczerpane i pomimo odkrycia pierwszych złóż brazylijskich w drugiej połowie XVIII wieku, prosperita Antwerpii nie została odnowiona.

W drugiej połowie XIX wieku po wielu eksperymentach Henry Morse z USA ukazał światu pierwszy, nowoczesny szlif brylantowy, który później udoskonalił i matematycznie opisał, a w roku 1919 Marcel Tolkowski (USA) opisał dokładnie nowoczesny szlif brylantowy i on dziś jest uważany za jego odkrywcę.
Pierwszy diamentowy kartel De Beers
W roku 1871 bracia De Beers, właściciele małej firmy w Kimberly, udzielili pozwolenia holenderskim łowcom Diamentów, aby zbadali ich ziemię.
Wkrótce okazało się, że ten teren opływa w Diamenty. 
Informacja ta rozeszła się lotem błyskawicy i farma była oblegana przez łowców skarbów.

De Beersowie sprzedali farmę i wyprowadzili się.
Pomiędzy najbardziej ambitnymi poszukiwaczami Diamentów było kilku Anglików: Cecil J. Rhones i bracia Harry i Barney Bornat.
Stopniowo skupowali jedną koncesję za drugą, aż stali się właścicielami największej części kopalni w Kimberly.
W roku 1888 założyli spółkę De Beers consolidated Mines Limited, protoplastę koncernu odgrywającego i dziś wielką rolę na rynku Diamentów.

Spółka De Beers ma skomplikowany system wielu spółek z wzajemnie skrzyżowaną własnością, które obejmują cały przemysł od wykupu surowca z własnych kopalni i kopalni innych wydobywczych spółek przez obróbkę, aż po sprzedaż (Diamond Producers Association, która jest właścicielem pojedyńczych kopalni spółki De Beers Consolidated Mines Ltd.
Następną spółką córką jest Diamond Corporation, która uzgadnia umowy z Diamentowymi kopalniami, De Beers Centenary AG, Central Selling Organisation i inne.). 
Właśnie De Beers Centenary posiada, zabezpieczone długoterminowymi umowami prawa zakupu surowych Diamentów z wydobycia w innych krajach.
Co więcej ma udziały w ponad 1300 południowoafrykańskich i międzynarodowych spółkach.
W ten oto sposób, aż do końca roku 2001 kontrolowała De Beers cały rynek światowy, łącznie z produkcją największej spółki wydobywczej Alrosa.
Tym niemniej opróżnianie południowoafrykańskich kopalń i otwieranie następnych np. w Rosji, Kanadzie czy Australii stopniowo pozbawiło De Beers kontroli nad całym rynkiem i to dążenie w roku 2001 oficjalnie odrzucił.
Mimo to do dziś jest największym handlowcem na rynku

Największe Diamenty wydobyte w Rosji
26. Zjazd KPZR" (342,5 karata)
Aleksander Puszkin" (320,65 karata)
Diament koloru cytrynowego ( 301,55 karata)
http://polskijubiler.com/pokaz.php?id=784

Diamenty z Australii
http://polskijubiler.com/pokaz.php?id=785

Diamenty wyrosłe w kraju klonowego liścia
http://polskijubiler.com/pokaz.php?id=786

Diamenty z Południowej Afryki
http://polskijubiler.com/pokaz.php?id=783

[Krystyna]

   
Szczegóły : Diament (1,41 karatowego żółtego ciętego złożonego nieoszlifowanego diamentu złożonego klejnotu).
Lokalizacja pochodzenia : Republika Sacha (Jakucja), Syberia, Rosja.
źródło

Diament jest nie tylko niezwykle trwały i twardy, ale też niezwykle piękny.
Po oszlifowaniu oszałamia grą światła zwaną ogniem, spowodowaną rozszczepieniem światła na barwy spektralne.
Kryształy Diamentu są ośmiościenne lub sześcienne, często mają zakrzywione ściany.
Jako kamienie jubilerskie wykorzystywane są jedynie bezbarwne osobniki bez skaz oraz rzadkie i cenne  kamienie z wyraźnym i równomiernym zabarwieniem.
Najrzadsze są złoto żólte, błękitne, różowe, czerwone, zielone, pomarańczowe lub fioletowe.
Większość diamentów jest jednak żółta lub brązowa i w przemyśle służy jako materiał ścierny.
Tworzą one ciemne, nieregularne agregaty (bort) oraz drobnokrystaliczne czarne masy (carbonado).
Diament występuje w kimberlitach i lamprofirach.
Ponieważ jest bardzo odporny na wietrzenie, gromadzi się w rozsypiskach, np pisakach rzecznych i plażowych.

Dla większości ludzi jest to najpiękniejszy kamień szlachetny – od najdawniejszych czasów zdumiewał swoimi właściwościami i urodą.
Z uwagi na niezwykłą twardość – Diament znajduje się na samym szczycie skali Mohsa – Grecy nadali temu minerałowi nazwę adamas, co znaczy „niepokonany”.

Wielu pisało o Diamentach: wielki rzymski uczony Pliniusz także znał niezwykłą twardość tego zdumiewającego minerału.
W jego pismach czytamy, że macerowanie Diamentów w świeżej, jeszcze ciepłej krwi kozy nieco je zmiękcza, lecz „i tak jeszcze pękają młoty i kowadła wyjąwszy [te] nadzwyczaj wielkie”, ( to nie jest prawda, gdyż pomylono tu twardość z kruchością, a Diament jest minerałem kruchym, przyp. Kons. ).
Dalej zaś powiada, że jeśli uda się skruszyć Diament, rozpada się on na odłamki, których szlifierze kamienie „poszukują [...] osadzają w żelazie i tną nimi łatwo wszelką twardą materię”.

W średniowieczu Diamenty były talizmanami królów, a ci, którym udało się je zdobyć, wysadzali nimi swoje zbroje, tarcze i rękojeści mieczy – w nadziei, że kamień zapewni im ochronę i zwycięstwo.
Diamentów tych, pochodzących głównie z Indii, nie poddawano obróbce, tylko obsadzano w stanie surowym, tak jak je znaleziono.
Musiało upłynąć kilka wieków, zanim indyjscy jubilerzy odkryli, w jaki sposób polerować piękne kamienie, a gdy Agnes Sorel jako pierwsza „osoba z ludu” założyła naszyjnik z Diamentów, diament naprawdę stał się „przyjacielem dziewczęcia”.
Piękna Agnes była kochanką króla Francji, Karola VII, i znajomą bogatego kupca Jacques'a Coeura.
Kiedy Karolowi skończyły się fundusze na kontynuowanie wojny z Anglią, Agnes nakłoniła Jacques'a, by pożyczył królowi pieniędzy.
W zamian za to kupiec został mianowany doradcą finansowym króla.
Agnes przekonała następnie Karola, by uczynił go zwierzchnikiem mennicy królewskiej.
Wdzięczny Jacques spłacił swój dług wobec pięknej pani kilkoma Diamentami, zręcznie oszlifowanymi i misternie oprawionymi w złoto.
Tak więc urocza Agnes, jako pierwsza „osoba z ludu” zaczęła nosić Diamenty – była też pierwszą Europejką, która włożyła Diamentowy naszyjnik.

Królewskie pierścienie
Przez długi czas na dworach królewskich panował zwyczaj obdarowywania pierścieniami za usługi i wielu królów nosiło po kilka pierścieni na palcach obu dłoni.
Angielski król Henryk VIII zakładał pierścienie na każdy palec, nawet na kciuk, a na znajdującej się w Eskurialu pod Madrytem podobiźnie Cyda ( Rodriga Ruy Díaza de Vivary ) widać mnóstwo pierścieni zdobiących dłonie kastylijskiego herosa.
Za panowania Elżbiety I Anglię ogarnął szał na „piszące pierścienie” - ciężkie, złote obrączki z ośmiościanym Diamentem wprawionym wierzchołkiem do góry. Takim spiczastym Diamentem elżbietańscy modnisie wydrapywali czułe tekściki na szybach i gdzie tylko mógł paść wzrok ich wybranki.
Znana jest anegdota, jak to sir Walter Raleigh wydrapał na oknie Elżbiety: „Pragnął bym się wspiąć, lecz lękam się spaść”.
Królowa zaś odpisała: „Jeśli padasz na duchu, nie waż się Waść!”.

Szlif fasetkowy
W owych czasach wydobywano niewiele diamentów.
Niektóre naturalne kryształy nie wymagały szlifowania, gdyż były tak przezroczyste jak szkło; dzisiejsi handlarze Diamentów nazywają takie kamienie „szkiełkami”.
Około 1500 r. wynaleziono szlif tablicowy, który następnie zastąpiono szlifem rozetowym, doskonale nadającym się do cienkich, płaskich kamieni.
Wiele klejnotów o szlifie rozetowym obkładano od dołu złotą płytką z pasującymi fasetkami.
Zręczni jubilerzy potrafili w ten sposób wykonać wspaniałą biżuterie.

Pawi Tron
Począwszy od 1631 r. francuski badacz i handlarz kamieni J.B. Tavernier odbył sześć wypraw na Daleki Wschód.
Przywiózł z nich olbrzymie bogactwa w postaci Diamentów i innych drogocennych kamieni – były to kamienie z pałaców Wielkich Mongołów i pomniejszych władców. 
Wiele niezwykłych klejnotów opisuje w swojej książce Sześć podróży J.B Taverniera z 1676 r.
Tak na przykład opowiada o wspaniałym Pawim Tronie:
„Dolna część baldachimu cała jest wysadzana diamentami i Perłami.
Na szczycie zaś stoi paw z rozpostartym ogonem wysadzanym Szafirami i innymi kamieniami [...]
Kiedy król zasiada na tronie, na wysokości swoich oczu ma przezroczysty klejnot, z dodatkowym, 80- lub 90- karatowym Diamentem otoczonym Rubinami i Szmaragdami...
Po bokach tronu są parasole z rączkami skrzącymi się od Diamentów”.

Diamenty Brazylijskie
Wzrost podaży diamentów nastąpił przede wszystkim dzięki temu, że: Vasco da Gama odkrył nową drogę morską do Indii, odkrycie to przyczyniło się do zwiększenia wydobycia Diamentów w indyjskich kopalniach.
Indie zachowały wiodącą pozycję w wydobyciu Diamentów aż do około 1728 r., kiedy to znaleziono Diamenty w Brazylii.
źródło

[Krystyna]

   
Szczegóły : Diament (1,71 karatowego fantazyjnego żółtozielonego nieregularnego nieoszlifowanego diamentu).
Lokalizacja pochodzenia : kopalnia Almazy Anabara, Republika Sacha, Syberia, Rosja.
źródło

Cenny błysk diamentu
02-10-2012 , ostatnia aktualizacja 12-10-2012 19:58
Diamentowy świat wstrzymał oddech, gdy Rosjanie ogłosili, że odnaleźli krater z nieprzebranymi zasobami Diamentów.
To mogłoby na zawsze zmienić jeden z najbardziej tajemniczych rynków świata
To niemożliwe.
Brzmi jak science fiction – westchnął Dustin Chalchinsky, geolog z renomowanej firmy Eurostar Belgium, działającej na rynku kamieni szlachetnych.
Nie mógł uwierzyć w słowa Nikolaja Pochilenki, szefa Instytutu Geologii i Mineralogii w Nowosybirsku, o geologicznych skutkach pewnego wydarzenia sprzed 35 milionów lat.

Karaty w kraterze
Kilkanaście dni temu Pokilenko zakomunikował, że w gigantycznym kraterze Popigaj na Syberii, który pozostawił po sobie eksplodujący meteoryt, znajdują się nieprzebrane zasoby Diamentów.
Krater ma ponad 90 km średnicy, a powierzchnia złoża liczy 1600 km kwadratowych, dwieście razy więcej niż obszar jedynego obiektu w Polsce widocznego z kosmosu – kopalni odkrywkowej węgla pod Bełchatowem.
Rosjanie przebadali zaledwie 0,3 proc. powierzchni Diamentonośnego krateru.
Niewiele, ale wystarczająco dużo, żeby oszacować zawartość Popigaju na kilka miliardów karatów (karat to 0,2 grama).
To pięć, a może nawet dziesięć razy więcej niż znane dotąd złoża Diamentów na świecie

Emocje opadły po kilku dniach, kiedy się okazało, że ciśnienie towarzyszące powstaniu Diamentów w Popigaju było tak ogromne, że większość diamentów jest niewielka – mają 0,2-0,5 karata.
Gdzie im tam do Diamentu, którym kilka dni temu pochwaliła się właśnie Alrosa, wydobytego przez jej zakład w Jakucji, o wadze prawie 160 karatów i wycenie przekraczającej półtora miliona dolarów.
W dodatku kamienie z Popigaju są mocno zanieczyszczone. 
Świetnie nadają się do wykorzystania w przemyśle, gdzie mają szanse zastąpić produkowane na wielką skalę, zwłaszcza w Chinach, Diamenty syntetyczne. Natomiast do produkcji biżuterii raczej nie będą się nadawać.

Historia rynku Diamentów zaczęła się od znaleziska podobnego do tego z krateru Popigaj.
W 1869 r. w prymitywnej kopalni w południowej Afryce znaleziono okazały, 84-karatowy kamień.
Wybuchła diamentowa gorączka, a z tysięcy poszukiwaczy, którzy zjechali wtedy na tereny dzisiejszej RPA i Zimbabwe, najlepiej poradził sobie Brytyjczyk Cecil Rhodes.
Dorobił się na wynajmowaniu poszukiwaczom pomp osuszających kopalnie, a z czasem sam zaczął skupować udziały w kopalniach.
Udało mu się przekonać bankowy klan Rothschildów do sfinansowania budowy Diamentowego imperium.
Za ich pieniądze założył w 1888 r. kompanię górniczą De Beers, która już pod koniec XIX wieku kontrolowała 90 proc. światowej produkcji.
Co więcej, Rhodes dogadał się z handlarzami Diamentów z Europy, że będzie dostosowywał produkcję do popytu.
W ten sposób całkowicie przejął kontrolę nad poziomem cen. 
Stał się tak potężny, że założył państwo nazwane na jego cześć Rodezją (tereny dzisiejszej Zambii i Zimbabwe).
cały artykuł...tutaj...

[Krystyna]

   
Szczegóły : Diament (2,02-karatowego szlifowanego fantazyjno-zielonego ośmiościennego nieoszlifowanego diamentu).
Lokalizacja pochodzenia : Mirny, Republika Sacha, Syberia, Rosja.
źródło

Od jakiego czasu znane są diamenty?  
Edward Rakowicz  
Historia Diamentów ginie w mrokach dziejów.
Pomimo usilnych dociekań nie udało się dotychczas ustalić, kiedy dokładnie znaleziono pierwsze Diamenty.
Wiadomo natomiast już od dawna, gdzie je znaleziono.  

Od czasów antycznych aż do początku XVIII w. jedynym dostawcą Diamentów były Indie.
Od jak dawna - to pozostaje tajemnicą.
Na ogół zadowalano się stwierdzeniem, że kamienie te były znane od niepamiętnych czasów i powoływano się na II Księgę Mojżesza w Starym Testamencie, gdzie jest opisany napierśnik (noszony przez wysokiego rangą kapłana) wysadzany 12 kamieniami, wśród których w tłumaczeniu Biblii z 1612 r. wymieniony jest Diament.
Słowem Diament zastąpiono w tekście pierwotne jahalom.
Rekonstrukcja napierśnika, wspomnianego insygnium władzy z okresu panowania króla Totmesa III, używanego podczas rytuału wydawania wyroków, wskazuje, że były to kamienie szlachetne owalne o wymiarach 6 x 4 cm.
Gdyby wśród nich był więc Diament, musiałby swymi wymiarami wielokrotnie przekraczać słynny Koh-i-Noor, najbardziej znaczący ze wszystkich historycznych Diamentów, który ważył po pierwszym szlifie 186 kr, czyli 37,2 g.

Biblia nie pozwala jednoznacznie ustalić daty rozpoznania Diamentów.
Nie zostało też w sposób bezsporny dowiedzione, czy hebrajskie słowo jahalom, używane w czasach Starego Testamentu, jest równoznaczne ze współczesnym znaczeniem słowa Diament.

Dotychczasowe próby wyjaśnienia etymologii słowa jahalom doprowadziły do wniosku, że pochodzi ono od halam, co znaczyło uderzać, a w przenośnym (poetyckim) sensie - przetrwać.
Chodzi tu o przymiotnik, którym określano przedmioty lub siły będące w stanie inne przedmioty lub siły opanować i przemóc.
W tym konkretnym przypadku określenie to odnosiło się do kamienia, który swoją przeważającą twardością przemoże wszystkie inne kamienie, co znaczy, że jest w stanie je obrobić.

Nauka współczesna już od wielu lat sytuuje Diament na najwyższym, dziesiątym stopniu twardości w praktycznej skali Mohsa, tzn. że najwyższą zdolność rysowania innych minerałów ma właśnie Diament.
Czy tak było też w czasach Starego Testamentu?
Dotychczas przeprowadzone badania skłaniają do zaprzeczenia takiemu twierdzeniu.
Od VIII w. p.n.e. znajdujemy w klasycznych pozycjach literatury greckiej powtarzające się słowo adamas, co znaczy nie do pokonania, nie do przemożenia.
Nie jest dowiedzione, by słowo adamas dotyczyło któregoś z kamieni szlachetnych lub konkretnie Diamentu.
Już przed 800 r. p.n.e. słowem adamas określano żelazo, które było materiałem "nie do pokonania".
Dopiero rzymski pisarz Pliniusz Starszy, żyjący w I w. n.e., w swych opisach przyrody używa dawnego przymiotnika adamas jako słowa do określenia Diamentu.

Podobnie ma się rzecz z hebrajskim słowem jahalom.
Według wszelkiego prawdopodobieństwa za czasów Starego Testamentu słowo jahalom dotyczyło Korundu, którego szlachetne odmiany znane są nam obecnie jako Rubin i Szafir.
Mają one twardość 9 w skali Mohsa i są obok Diamentu najtwardszymi kamieniami szlachetnymi.

Zaskakuje fakt, że już od 200 lat w gronie historyków i archeologów toczą się spory dotyczące znajomości Diamentów w kraju ich wydobycia i głównego użytkowania, jakim były Indie - jedyny w starożytności i średniowieczu dostawca tych najszlachetniejszych kamieni.
Wiadomo, że wszelkie źródła informacji na ten temat zawarte w starych hinduskich tekstach przez całe wieki okryte były tajemnicą ze względu na brak przekładów i publikacji.
Dopiero od początku bieżącego stulecia znane są nam przekłady pochodzące z jedynego źródła, a mianowicie z sanskryckiego manuskryptu IV w. p.n.e. o nazwie Arthasiastra.
Jest to dzieło hinduskiego uczonego Czanakji Kautilji, podstawowa książka naukowa, której tytuł można przetłumaczyć jako "Nauka do korzystania".
Kautilja był ministrem, ale też szarą eminencją.
Dla własnych korzyści wyniósł na starohinduski tron króla Chandraguptę.
Nadal trwa jeszcze nierozstrzygnięty spór, czy dzieło Arthasiastra wyszło spod pióra Kautilji, czy też tylko z jego szkoły.
Są w nim bowiem często cytowane zdania i wypowiedzi innych uczonych i nauczycieli.
Tu można śmiało spór ten pominąć, ponieważ dzieło to jest autentycznym kompendium wiedzy o starożytnych Indiach.
Daje ono cenne historyczne informacje o administracji i polityce oraz gospodarce państwa starohinduskiego.

Dla naszych rozważań i udzielenia odpowiedzi na postawione w tytule pytanie największe znaczenie ma ten sanskrycki manuskrypt jako pierwszy dowód znajomości Diamentów.
Krytyczne analizy tekstów tego dokumentu dostarczyły dowodu na to, że za czasów króla Chandragupty Diamenty były nie tylko znane, ale stanowiły również przedmiot handlu.
Stosowano je ponadto przy płaceniu podatków oraz ceł.
W tym historycznym przekazie przedstawiono najstarszy sposób użytkowania Diamentów.
Były one gromadzone wraz z innymi skarbami jako zabezpieczenie wartości materialnej i stanowiły środek płatniczy.
Z dzieła Kautilji nie można jednak wywnioskować, czy Diamenty były stosowane jako kamienie szlachetne w celach zdobniczych.

Dopiero 1000 lat pó"niej - w VI w. n.e. - znajdujemy w starych indyjskich zapiskach informację o wykorzystaniu Diamentów w celach zdobniczych.
Używano ich wówczas jako amuletów i talizmanów.
Manuskrypty zajmują się przypisywanymi kamieniom szlachetnym, a w szczególności diamentom, siłami mistycznymi.
Podają również opisy jakości i ceny, jednakże tylko w odniesieniu do kamieni surowych.
Należy przypuszczać, że właśnie wówczas używanie Diamentowych amuletów rozpoczęło okres wykorzystania tych kamieni w celach zdobniczych.
W tych dociekaniach wszystko sprowadza się jednak do Diamentów surowych (nieobrobionych), jedynie odpowiednio ukształtowanych lub łupanych.
Obróbka Diamentów, ich szlifowanie i polerowanie przypada na okres o 1000 lat późniejszy, to znaczy na wiek XVI.
Prawdopodobnie technologię obróbki Diamentów wynaleziono w Europie, przypuszczalnie w Wenecji.
Tajemnice i sekrety z tym związane przywieźli do Indii Portugalczycy.
Tutaj jednak dość powszechnie jeszcze w XVIII w. przeciwstawiano się obróbce, gdyż sądzono, że diament utraci przez to swoją naturalną, przypisywaną mu, siłę mistyczną.

Podsumowując nasze rozważania, możemy stwierdzić na podstawie analizy przedstawionych faktów, że już od około 2500 lat Diament spełnia znaczącą rolę w historii kultury ku zadowoleniu i pożytkowi ludzkości.
Literatura:
T. Sobczak, N. Sobczak: Diamenty jubilerskie. Wyd. Tomasz Sobczak, Warszawa 1997.
http://polskijubiler.com/pokaz.php?id=719

[Perełka]

   
Szczegóły : Diament (szlifowany żółty octahedryczny szorstki diament o masie 3,66 karata).
Lokalizacja pochodzenia : Prowincja Przylądkowa Północnego, Republika Południowej Afryki.
źródło

Magiczne właściwości Diamentu
„Największych zdobyczy dokonują szpady inkrustowane Diamentami.”
(G. C. Lichtenberg)
Diament to najczystsza krystaliczna forma węgla
Jego nazwa pochodzi od greckiego słowa Adamas (niepokonany, niezniszczalny) i nawiązuje do wyjątkowej twardości tego minerału, odpornego na wszelkie działanie czynników fizycznych i chemicznych. 
Jest on najtwardszą znaną substancją występującą w przyrodzie, przybierającą kolor od białego przez lekko żółtawy do brązowego 
Największe kopalnie tego minerału znajdują się ta terenach Australii, Brazylii, Ghany, Rosji, Indii, Kenii, Namibii, Nigerii, Sybiru, Południowej Afryki. 
Szlif brylantowy, który uczynił Diament jednym z najbardziej poszukiwanych kamieni ozdobnych na świecie zastosowano po raz pierwszy w XV wieku.

Magiczna i lecznicza moc Diamentu
Diament symbolizuje pełne oświecenie i mądrość, jest także symbolem czystości. 
Bez względu na to, jak daleko się cofniemy w przeszłość, wszystko cokolwiek miało związek z wiarą, niewinnością, boskim światłem, szlachetnością umysłu i serca, przypisywano temu kamieniowi. 
Powszechnie panowało przeświadczenie, że Diament posiada właściwości uwalniające od demonów, odpędzające przerażające nocne mary, gwarantujące siłę, harmonię, spokój, mądrość, szczęście, bogactwo oraz władzę absolutną. 
Wierzono również w lecznicze właściwości tego kamienia i ich szerokie spektrum. 
Uważano, że nic nie jest w stanie zagrozić osobie noszącej Diament. 
Wierzono, że leczy on wszelkie choroby ciała i umysłu, chroni przed zarazą, czyni z kobiety bezpłodnej płodną, a także tłumi podłe instynkty u ludzi - „…gdy ktoś jest fanatyczny, zakłamany i popędliwy, powinien włożyć sobie Diament do ust”. 
Diament jest kamieniem, który najlepiej się wpisuje w emocje i myśli. 
Dlatego dany z czystymi intencjami i pozytywnymi uczuciami jest błogosławieństwem. kiedy jest przy nim popełniona zbrodnia lub przestępstwo - staje się przekleństwem. 
Oprawiony w złoto „zachowuje energie“ . 
Wspiera gospodarkę hormonalną, nadaje oczom blasku, obniża gorączkę oraz działa przeciwskurczowo. 
Wspomaga przy uczuciu zmęczenia, osłabienia, braku energii, niweluje  także uczucie zazdrości, dodaje odwagi i ochoty do działania, ułatwia zapamiętywanie, wspomaga w kryzysie duchowym, wspomaga w stanach lękowych oraz. znosi uczucie żalu. 
Ponadto wzmacnia wierność, siłę charakteru, chęci, koncentrację, świadomość, samookreślenie, poczucie własnej wartości, pewność siebie, poczucie odpowiedzialności, wewnętrzne poczucie klarowności/jasności, kreatywność, otwartość, wolność umysłu, proces nauki, połączenie ciała z duszą. 
Kamień ten może być wykorzystywany do energetyzowania wody pitnej (naenergetyzowaną wodę należy spożywać na czczo).
 źródło: https://www.ezoterum.pl/publikacje/taroc...mentu-466/

[Krystyna]

   
Szczegóły : Diament (diament szlifowany o masie 3,31 karata, cięty kompleksowo żółto-zielony kompleks).
Lokalizacja pochodzenia : Kopalnia Orapa, na południe od Równin Solnych Makgadikgadi, Botswana.
źródło

Historia Diamentów
Historia Diamentów pochodzi z Indii, tam właśnie w rzece Hongkong znaleziono Diamenty, choć dokładna data odkrycia nie jest znana.
Pisemna wzmianka o Diamentach w sanskrycie pochodzi z IV wieku pne. 
Książka mówi, że Diamenty były już sprzedawane w Indiach w tym czasie. 
Wielu bogatych ludzi miało wtedy zaszczyt utrzymać Diamenty w domu, były używane nie tylko przez piękno i niezwykłe właściwości, ale także jako talizman symbolizujący prawdziwe męskie cechy - odwagę, odwagę. 

W starożytnym Egipcie uważano, że Diamenty posiadają niezwykłą moc mistyczną, a jeśli nosisz diamenty na czterech palcach, nazywano je vena amoris - rytuałem, który powinien wywołać miłość, uczynić ją wieczną. 
Historia Diamentów w Europie zaczyna się od Aleksandra Macedońskiego. 
Od początku wszyscy uważali na cenne znalezisko, a następnie zaczęli przypisywać kamieniom właściwości lecznicze. 
Były nawet legendy ze wspaniałymi treściami. 
Ludzie wierzyli, że Diamenty naprawdę strzegą prawdziwych węży. 
W starożytnej Grecji Diamenty były nieco innymi wierzeniami - uważano je za łzy bogów. 
W Rzymie pierwszy szorstki Diament pojawił się w ciągu około 1-3 wieków. 

Jeśli przyjrzymy się opisom podróży Marco Polo w XIII wieku, to wśród zapisów znajdzie się nawet Ormui, główny rynek Diamentów w Persji. 
W XIII wieku Wenecja była jednym z centrów rynku Diamentów - większość głównych miast Europy miała poważne stosunki handlowe z Wenecją. 
Historia znalezienia Diamentu w Południowej Afryce ma interesujący element. 
W 1866 roku podróżnicy spotkali dziecko na brzegu rzeki bawiąc się kamieniami o różnych kolorach, jedna z tych zabawek okazała się Diamentem. 
Genialny, który wtedy nazywał się „Eureka”. 
Dziś afrykańskie Diamenty są bardzo popularne na świecie. 

Jeśli chodzi o słowo „diament” - jest pochodzenia francuskiego - genialne, jubilerzy nazywają to słowo szlifowanymi i ciętymi Diamentami. 
Pod koniec XIV wieku na tym rynku nie było znaczących zmian, a Antwerpia stała się centrum handlu Diamentami. 
W XV wieku Diament staje się indywidualnym symbolem miłości, oznacza jedność, a na koniec XV wiek rozpoczął tradycję dawania Diamentów, która trwa do dziś. 

W 1477 r. Miał miejsce pierwszy dar Diamentu - Maksymilian Rakuski przedstawił małżeński pierścień Marii Burgundii. 
Od tego czasu tradycja została przyjęta przez wszystkie arystokratyczne rodziny, przemysłowców, a w przyszłości zwykłych obywateli. 
W XVI wieku handlem Diamentami rządzili portugalscy Żydzi i kupcy z Włoch.
W XVII wieku Diamenty zaczyna się polerować i nadawać im różne kształty: owalne, kropelki, markizy. 
Rzemieślnicy pracujący przy obróbce Diamentów mieszkali w Antwerpii, a ich warsztaty znajdowały się w wysokich budynkach. 

W XVIII wieku zapasy Diamentów w Indiach skończyły się, ale utworzenie depozytu w Brazylii oznacza, że Antwerpia rozkwita ponownie. 
W drugiej połowie XIX wieku przeprowadzono liczne eksperymenty z przetwarzaniem Diamentów, w wyniku czego amerykański naukowiec Henry Morse po raz pierwszy stał się Diamentowym szlifem. 
Proces ten został ulepszony w 1919 roku przez Marcellusa Tolkovsky'ego, ponadto udało mu się obliczyć cały proces matematycznie. 
Oczywiście, po raz pierwszy polerowanie Diamentów rozpoczęło się w Indiach, jednak proces ten był niedoskonały - Diament odłupano na górze, a wokół takiego kamienia miało 8 regularnych kształtów twarzy - ośmiościan. 
W przypadku szlifowania szczytowego technologia ta powstała w Brugii. 

W Amsterdamie po raz pierwszy zastosowano technologię „szlifowania platformy”, a w przyszłości technologia jest stale modyfikowana, więc pojawiło się cięcie „Mazarin”. 
Doskonała technologia została opracowana w 1600 roku w Paryżu - „pełne cięcie”, to wynik pojawienia się coraz to nowych form. 
W 1871 r. W braci De Beers, którzy pracowali jako rolnicy w Kimberley, poszukiwacze Diamentów z Holandii zaakceptowali zgodę na poszukiwanie Diamentów na ziemi. 
W wyniku badań okazało się, że w tym obszarze występują złoża Diamentów.
W rezultacie gospodarstwo zostało dosłownie zajęte przez poszukiwaczy Diamentów. 

Po takim wydarzeniu bracia musieli sprzedać swoje gospodarstwo i przenieść się w inne miejsce. 
Wśród poszukiwaczy bogactwa byli jedni z najbardziej ambitnych, pochodzący z Anglii- to Cecil Rose i bracia Harry i Barney Bornat. 
Bracia aktywnie opanowali terytorium i w rezultacie stali się właścicielami całej doliny Diamentów w Kimberley. 
W 1888 r. założyli firmę De Beers, która skonsolidowała Mines Limited, która dziś jest praktycznie monopolistą na rynku sprzedaży i przetwarzania Diamentów. 
W 1888 r. założyli spółkę joint venture De Beers skonsolidowaną Mines Limited, która dziś zajmuje ważne miejsce w handlu Diamentami, znana jest w Rosji, USA, Kanadzie, Meksyku, Kubie, Dominikanie, Brazylii, krajach europejskich i europejskich (Bułgaria, Wielka Brytania), Hiszpania, Niemcy, Grecja, Włochy, Polska, Francja, Chorwacja, Czechy, Czarnogóra, Austria i Szwajcaria), a także w Azji (Australia, Indie, Tajlandia, Singapur, Wietnam, Indonezja, Malezja, Filipiny, Iran, Chiny) Izrael, kraje afrykańskie (Tunezja, Egipt, Libia), stan region Kaukazu (Osetia Południowa, Abchazja, Armenia, Azerbejdżan, Gruzja), Turcja, kraje regionu bałtyckiego (Estonia, Łotwa, Estonia, Finlandia), Białoruś, Ukraina, Mołdawia, Kazachstan ,Kirgistan, Tadżykistan, Uzbekistan), regiony Rosji (Moskwa, Petersburg, Dagestan Federacji Rosyjskiej, Ignuszetia, Czeczenia Federacji Rosyjskiej, Osetia Północna). 

Dziś De Beers to ogromna korporacja, składająca się z wielu spółek zależnych, między którymi istnieje wyraźna hierarchia - niektóre firmy zajmują się wyłącznie zakupem surowców, inne przetwarzaniem, a trzecie sprzedażą.
Obecnie firma ta może pochwalić się długoterminowymi kontraktami na zakup Diamentów. 
Ponadto w 1300 międzynarodowych firmach De Beers ma swój niewielki udział. 
W 2001 r. Nastąpił szczyt monopolu firmy - mógł kontrolować cały rynek, w tym Rosję, firmę ALROSA.
źródło

[Krystyna]

Diament (adamas, król kamieni, diament) - można go śmiało uznać za najlepszy klejnot.
Przecież Diamenty są niesamowicie trwałe i mają wysoki współczynnik załamania światła (szczególnie te, które zostały przetworzone w rękach jubilera).
Nie wspominając już o tym, jak wysoka jest cena tych niezwykłych kamieni szlachetnych.
Nie bez powodu Diament nazwano tak wyniosłym tytułem - „królem kamieni”.

Samo słowo „Diament” powstało, według jednej wersji, z greckiego „adamas”, co oznacza „niezniszczalny”. 
Według innej wersji Diament swoją nazwę zawdzięcza perskiemu słowu „elma” - „najtwardszy”. 
Jednak bez względu na pochodzenie słowa „Diament”, nadal bardzo dokładnie oddaje ono niezwykłe właściwości tego niezwykłego klejnotu.

Chociaż, szczerze mówiąc, ludzkość zużyła wiele Diamentów, testując je pod kątem siły. 
Na przykład kolekcja Diamentów księcia Karola Śmiałego została zniszczona, gdy żołnierze wroga, rabując namiot księcia, zaczęli sprawdzać twardość kamieni, bijąc je ciężkimi pałkami.

Ze względu na dużą twardość Diamentów przez długi czas nie można było ich obrabiać, a najlepsze właściwości Diamentów pojawiają się właśnie po szlifowaniu. 
Szlifowane Diamenty (zwane Diamentami) pięknie grają światłem, a niektóre nawet świecą w ciemności.

Ale, co zaskakujące, tylko około 20% wydobywanych Diamentów jest wykorzystywanych do produkcji biżuterii, a pozostałe 80% jest wykorzystywanych w przemyśle i mikroelektronice.
Najczęściej (i cenniejsze) Diamenty są bezbarwne lub mają lekko niebieskawy odcień, chociaż czasami kamienie są niebieskie, różowe, czerwone i zielone.

Ceny Diamentów zawsze były wysokie. 
Większość sprzedawanych Diamentów nie przekracza jednego karata. 
Diamenty o wielkości od 1 do 2 karatów są uważane za duże i kosztują od 120 do 1500 USD za 1 karat, w zależności od jakości. 
Kamienie powyżej dwóch karatów będą kosztować do 5000 USD za karat. 
A Diamenty pięciokaratowe nie są sprzedawane tak po prostu - wszystkie mają swoje własne nazwy i są sprzedawane z dodatkowymi znacznikami. 
Kolorowe Diamenty są wyceniane od 600 $ za karat i nie mają górnych granic wartości, ponieważ im rzadszy i większy kamień, tym wyższa jest jego cena (każdy kolorowy Diament jest wyceniany indywidualnie).

Należy jednak uważać - obecnie powstaje wiele sztucznych syntetycznych Diamentów (wśród których jest jednak jeden bardzo godny zamiennik diamentu - jest nim Cyrkonia ).

Magiczne właściwości Diamentu są dość charakterystyczne. 
Przede wszystkim uważa się, że Diament to kamień doskonałości, siły, mocy i niezwyciężoności. 
Co więcej, Diament nie tylko daje właścicielowi siłę, moc i niezwyciężoność, ale także skutecznie chroni go przed wszelką negatywną energią. 
Uważa się również, że Diament pomaga ludzkiemu ciału nawiązać połączenie z przestrzenią. 
Istnieje jednak takie przekonanie: jeśli Diament został pozyskany nieuczciwie, może to zaszkodzić właścicielowi. 
W każdym razie ten drogocenny kamień przynosi tylko nieszczęście złodziejom i przestępcom. 
Ale jeśli dana osoba otrzymała Diament w prezencie lub w drodze dziedziczenia, wówczas pozytywne magiczne właściwości kamienia znacznie się zwiększają.

Lecznicze właściwości Diamentu odzwierciedlają również cenne właściwości tego klejnotu. 
W dawnych czasach uważano, że Diamenty emitują specjalne wibracje, które mają dobroczynny wpływ na nosiciela kamienia, zwłaszcza na serce i mózg. Uważano również, że Diamenty mogą normalizować sen i łagodzić koszmary, obniżać gorączkę, leczyć wiele chorób skóry i łagodzić zmęczenie. 
Od czasów starożytnych wierzono również, że Diamenty neutralizują trucizny. 
A zielony Diament pomoże kobietom przy porodzie.
źródło

[Krystyna]

Najczystszą krystaliczne formą węgla jest Diament, o wzorze chemicznym C. 
Po oszlifowaniu nazywa się go Brylantem albo Rautem. Nazwa pochodzi od greckiego słowa „adamas”, oznaczającego „niezwyciężony”. 
Wyróżnia się najwyższą twardością w skali Mohsa, wynoszącą 10 oraz bardzo dużym współczynnikiem załamania światła i niezwykle efektowną grą barw. Jego gęstość wynosi od 3,47 do 3,57 g/cm3. 
To czysty węgiel, spalający się w temperaturze białego żaru, nie pozostawiają przy tym popiołu, odkrył to Isaac Newton gdy chciał udowodnić że jest on palny. 
Odznaczają się różnorodną fluorescencją, dla okazów bezbarwnych i żółtych zazwyczaj niebieską, dla brązowych i zielonkawych najczęściej zieloną. 
Mają doskonałą łupliwość, ale są kruche. 
Ich barwa to; bezbarwne lub żółte, brązowe, czasami zielone, niebieskie, czerwone i czarne, bywają także przezroczyste do nieprzezroczystych.

Pod wpływem płomienia gazowego palnika nie ulega praktycznie żadnym zmianom, dopiero długotrwałe ogrzewanie palnikiem powoduje jego lekkie zmatowienie. 
Jest niewrażliwy na działanie kwasów i mieszanin utleniających, poddaje się dopiero działaniu ogrzanych do 1200 oC węglanów alkaicznych, przechodząc wówczas w tlenek węgla. 
Diamenty cechują się dużą przezroczystością i są one przeważnie bezbarwne. 
Zdarzają się też barwy żółte, szare, zielone, czarne oraz niebieskie i czerwone27-1, barwę takich Diamentów określa się wówczas jako fantazyjna.

Najstarsze kopalnie Diamentów obecnie nieeksploatowane położone są w Indiach, duże złoża odkryto w 1727 roku w Brazylii a najbogatsze pokłady znajdują się w południowej Afryce. 
Diamenty wydobywane są także na Uralu, w Kalifornii, Meksyku oraz Australii.

Diamenty nie nadające się do celów zdobniczych oraz te mające wielkość wynoszącą około 1/3 karata nazywane Bort a także Diamenty czarne tzw. Karbonado stanowią około 75 % całego wydobycia i wykorzystuje się je w przemyśle. 
Diamenty przemysłowe używane wyłącznie, jako materiał szlifierski określa się jako Kongo z powodu miejsca ich wydobywania w Zairze (dawne Kongo Belgijskie).

Najwyżej wyceniane są kamienie bezbarwne, potem czerwone, żółte oraz niebieskie a diamenty brunatne, czarne, brudno-niebieskie są wykorzystywane do celów technicznych i zazwyczaj nie przedstawiają wartości zdobniczych. 
Ostatnio jednakże czarne Diamenty ze względu na swoje nieco odmienne właściwości od „typowych”, takie jak; brak połysku, iskrzenia, wręcz absorpcje a nie odbijanie światła oraz silną luminescencje, są coraz śmielej wykorzystywane do sporządzania biżuterii.

Nazwa Brylant stosowana powinna być w stosunku do Diamentów okrągłych o pełnym szlifie Brylantowym.

Diamenty większe spotykane są rzadziej i mają wyższą wartość niż mniejsze kamienie o identycznej masie. 
Jednostki określającej masę Brylantów nie należy mylić z próbą złota, którą również podaje się niekiedy w karatach.

W 1943 roku wprowadzono podział Diamentów pod kątem fizycznym, gdzie za główną podstawę podziału przyjęto transmisyjność krótkofalowego ultrafioletu, na dwie zasadnicze grupy; typ I i typ II. 
Wraz z upływem czasu, klasyfikacja ta została rozszerzono o absorpcję w zakresie średniej podczerwieni, fluorescencji, fosforescencji i elektroprzewodnictwa.

Typ I to Diamenty całkowicie nietransparentne dla krótkofalowego ultrafioletu, charakteryzujące się dużą absorpcją promieniowania podczerwonego w zakresie od 600 do1300 nm oraz ultrafioletowego poniżej 300 nm. 
Zawierają one także dużą ilość azotu i stanowią ponad 98% Diamentów naturalnych, dostępnych na rynku jubilerskim. 
W ramach typu I wydzielono trzy podtypy:
Ia, o budowie krystalicznej zanieczyszczonej azotem w formie różnych ugrupowań.
Ib, zawierający tzw. centra barwne klasy C, czyli bezładnie rozmieszczone jednostkowe atomy azotu.
Ic, mające w swej strukturze plastyczne deformacje zabarwiające je na brunatno. 
Wyróżnikiem tego pod typu, są centra barwne klasy N3 zbudowane z formacji trzech atomów azotu otaczających w jednej płaszczyźnie atom węgla lub wakans (nieobsadzona pozycja węzłowa w sieci przestrzennej kryształu atomowego lub jonowego).

Typ II to Diamenty przepuszczające promieniowanie ultrafioletowe od długości fali do około 225 nm i promieniowanie podczerwone w zakresie od 1000 do1400 cm. 
Są one bezbarwne, bez wtrąceń Azotu, Boru i innych pierwiastków. 
Traktuje się je jako Diamenty idealne, gdyż złożone są jedynie z atomów węgla. W ramach typu II wyodrębnia się podtypy;
IIa, o budowie najbardziej zbliżonej do idealnej, sporadycznie spotykane w naturze. 
Praktycznie pozbawione są pierwiastków śladowych (także Boru), zatem nie przewodzą prądu elektrycznego. 
Gdy nie mają defektów strukturalnych, są przepuszczalne dla promieniowania w widzialnym zakresie widma, wobec czego są bezbarwne, w przeciwnym razie mogą być mocno żółte, brązowe czy też różowe.
IIb, w swej strukturze posiadają domieszkę Boru, są zatem półprzewodnikami. 
Mają barwę niebieską, o różnym stopniu nasycenia. Posiadają również dobrą luminescencją la krótkofalowego promieniowania UV.

Niekonwencjonalne właściwości Diamentów to oczyszczanie otaczającą nas aury, odmładzanie duszy i ciała a także wzmacnianie sił witalnych, wytrwałości, cierpliwości. 
Wzmocnienia pęcherz i nerki, przeciwdziała tworzeniu się kamieni oraz schorzeniom kości, są doskonałe dla osób urodzonych w kwietniu.
źródło

[Krystyna]

Nazwa pochodzi od greckiego „adamas”, co oznacza niezłomny,
Diament to klejnot par excellence, ten, który łamie kowadło, ten, który, najbardziej magiczny ze wszystkich, daje niesamowitą siłę i szczęście.
Jest najtwardszy ze wszystkich naturalnych substancji i jest 140 razy twardszy niż Korund (Rubin i Szafir) i 1167 razy twardszy niż Kwarc.
Diament jest odporny na kwasy i wszelkie inne środki chemiczne; nie jest lontem, ale pali się w powietrzu w temperaturze 850°C.
Złoża Diamentów są dwojakiego rodzaju: pierwotne i wtórne
Symbol siły, czystości i niezmienności, zawsze był talizmanem zwycięzców.
Godzi małżonków i wzmacnia ich miłość, pomaga utrzymać dobry nastrój oraz odpędza smutek i niezgodę.
Zgodnie z popularną tradycją Europy Zachodniej trzyma z dala dzikie zwierzęta, duchy, czarownice i wszelkie przerażające istoty nocy.
Jest cudownym antidotum na wszelkie trucizny.
Zastosowany do siódmej czakry dodaje pewności siebie i dodaje energii.

[Krystyna]

   
   
źródło
źródło

[Krystyna]

Diamenty Jakucja
źródło
źródło

[Krystyna]

   
https://www.ellisjewelers.com/mediap/upl...olor2.webp
Rosyjski gigant górniczy Alrosa niedawno odkrył ogromny 236-karatowy, fantazyjny, intensywnie żółto-brązowy Diament w swojej kopalni Ebelyakh w Jakucji. 
Jest to największy surowy Diament w naturalnym kolorze, jaki kiedykolwiek znaleziono w Rosji.
Piękny okaz, który wydaje się pokazywać surrealistyczny wewnętrzny blask, ma wymiary 47 mm x 24 mm x 22 mm (nieco szerszy niż piłka golfowa). 
Jego „fantazyjny intensywny” kolor jest o jeden stopień poniżej najwyższej klasyfikacji „fantazyjnego żywego”.

Kamień jest obecnie oceniany przez specjalistów ze Zjednoczonej Organizacji Sprzedaży Alrosy.
„Potem zdecydujemy, czy oddać go naszym producentom do cięcia, czy sprzedać go jako surowiec” — powiedział Pavel Vinikhin, szef działu Diamentów w dziale cięcia i polerowania firmy Alrosa.
 „Oczywiście, rzemieślnicy w każdym kraju będą zainteresowani takim [okazem], ponieważ ma on potencjał, aby [uzyskać] kilka wysokiej jakości polerowanych Diamentów”.

Aluwialne złoże diamentów Ebelyakh znajduje się nad rzeką Anabar, która przepływa przez płaskowyż środkowosyberyjski. 
Odległy obszar znajduje się 3800 km na północny wschód od Moskwy, w pobliżu Oceanu Arktycznego.
Kopalnia była wcześniej w wiadomościach z powodu wydobycia wielu głośnych, fantazyjnych kolorowych Diamentów. Latem 2017 roku Alrosa w ciągu jednego miesiąca wydobyła trzy wyjątkowe Diamenty o fantazyjnym kolorze: żółty, różowy i fioletowo-różowy. 
Wszystkie trzy kamienie zostały oszlifowane przez dywizję Diamonds of Alrosa i zaprezentowane publiczności jako polerowane Diamenty.
Pod koniec 2019 roku wypolerowany 20,69-karatowy fantazyjny, jaskrawożółty Diament o nazwie Firebird został sprzedany przez Alrosę luksusowemu jubilerowi Graff Diamonds.

Będąc już czołowym światowym producentem Diamentów pod względem czystej produkcji, Alrosa chce stać się większym graczem w segmencie przemysłu, który był zdominowany przez Rio Tinto i De Beers firmy Anglo American — kolorowe Diamenty o jakości klejnotów.
Okazja Alrosy nadchodzi w czasie, gdy kopalnia Argyle Mine w Rio Tinto w Australii Zachodniej — główne światowe źródło różowych, czerwonych i niebieskich Diamentów — jest prawie wyczerpana. 
Kopalnia ma zostać zamknięta pod koniec 2020 roku.
źródło
https://www.thejewelrymagazine.com/russi...r-diamond/
https://www.polsatnews.pl/wiadomosc/2020...y-diament/
https://www.nfoxjewelers.com/blog/2020/A...y-intense/
https://www.hooversjewelers.com/blog/202...y-intense/
https://www.jckonline.com/editorial-arti...d-diamond/

[Krystyna]

https://7chuvstvo-dushy.ru/almaz/