[Krystyna]

   
Żywotnik, Tuja (Thuja L.) – rodzaj roślin iglastych z rodziny cyprysowatych.
Rodzaj obejmuje 5 gatunków drzew i krzewów, z których 3 występują na terenie Azji (Korea, Chiny, Japonia), a 2 w Ameryce Północnej.
Gatunkiem typowym jest Thuja Occidentalis L.
Rodzaj średnich i wysokich, zimozielonych drzew iglastych o regularnie stożkowatym, bardzo gęstym i zwartym pokroju.
Wierzchołek żywotników jest prawie zawsze wyprostowany (nigdy się nie zwiesza - różnica w stosunku do podobnych cyprysików),
a ich gałązki zazwyczaj wachlarzowato rozpostarte w jednej płaszczyźnie.
Igły żywotników mają postać drobnych i sztywnych łusek ułożonych na pędzie nakrzyżlegle i ściśle do niego przylegających.
Pod względem pokroju i budowy igieł żywotniki są bardzo podobne do cyprysów i cyprysików, z którymi zresztą często bywają mylone.
Najlepszą cechą odróżniającą te rodzaje jest kształt i rozmiar szyszeczek.
U żywotników są one wyraźnie wydłużone (jajowate)1, nie zaś kuliste, jak u cyprysów i cyprysików.
Pod względem rozmiarów małe, osiągające zaledwie ok. 1cm długości szyszeczki żywotników są zbliżone do występujących u cyprysików, ale znacznie mniejsze od tworzonych przez większość cyprysów.
Skórzaste łuski nasienne szyszeczek żywotników są zwykle podłużne i rozchylają się po dojrzeniu.
Żywotniki to drzewa długowieczne, wolno rosnące, charakteryzujące się dużą zdolnością do regeneracji (nawet po ścięciu).

Zwane popularnie Tujami, pochodzące z Ameryki Północnej i Azji żywotniki stały się w wielu rejonach świata bardzo lubianymi i jednymi najczęściej uprawianych drzew ozdobnych.
Ich liczne odmiany dekoracyjne wraz z innymi krzewami i drzewami iglastymi  (np. jałowcami, cyprysikami, cyprysami itp.) wchodzą w skład tzw. iglaków, które poza funkcjami typowo ozdobnymi są często używane do budowy zimozielonych żywopłotów.
Ze względu na niewielkie wymagania siedliskowe, oryginalny pokrój, charakterystyczne (łuskowate)  i atrakcyjnie zabarwione igły oraz tworzone obficie małe szyszeczki, żywotniki  (w szczególności żywotnik zachodni) należą w Polsce do najczęściej uprawianych  drzew iglastych obcego pochodzenia (wśród drzew o łuskowatych igłach zajmują one zdecydowanie pierwsze miejsce).

Rodzaj Żywotnik obejmuje 5 gatunków, z których żaden nie występuje w Europie w stanie naturalnym.
W Polsce najczęściej uprawiane są dwa gatunki pochodzące z Ameryki Północnej
Thuja Occidentalis
Thuja Plicata
Gatunki te są bardzo podobne do siebie i trudne do odróżnienia.
Żywotnik olbrzymi osiąga wprawdzie większe rozmiary, jednak rzadko zdarzają się wystarczająco stare i duże drzewa, aby to kryterium miało praktyczne zastosowanie.          
Pewniejszy sposób identyfikacji jest związany z występowaniem delikatnego, białawego deseniu na spodzie gałązek Żywotnika Olbrzymiego oraz mniej wyraźnymi gruczołkami na jego łuskach.
Spotykany u nas bardzo rzadko Żywotnik Koreański-Thuja Koraiensis to krzew lub małe drzewko o gałązkach ze srebrzysto połyskującymi spodami.

Gatunki uprawiane w Polsce
Thuja Plicata 
Thuja xPlicatoides 
Thuja Occidentalis
Pozostałe gatunki
Thuja Koraiensis
Thuja Standishii
Thuja Sutchuenensis
źródło
źródło

[Krystyna]

   
Żywotnik zachodni (Thuja occidentalis)
ang. Northern Whitecedar, Eastern Whitecedar, White Cedar
inne nazwy: tuja
Cechy charakterystyczne:  
♦ Niewielkie do średniej wielkości, bardzo gęsto ugałęzione drzewo iglaste o zwartym, regularnie stożkowatym pokroju z wyprostowanym wierzchołkiem.  
♦ Cienka i miękka kora łuszcząca się włóknistymi, pionowymi pasmami.  
♦ Łuski nakrzyżległe, ściśle przylegające do pędu, nie posiadają białych plamek ani linii, dolne i górne z dużym, wypukłym gruczołkiem (boczne bez takiego gruczołka).  
♦ Gałązki dużo jaśniejsze od spodu.  
♦ Bardzo liczne, małe (ok. 1cm), jajowate szyszeczki sładające się z 8-10 skórzastych lub zdrewniałych, rozchylonych, brązowych łusek.  
Ciekawostki:  
♦ Żywotnik zachodni został sprowadzony do Europy około 500 lat temu.
Uważa się, że jest on pierwszym sprowadzonym do Europy drzewem pochodzącym z północno-wschodniej Ameryki Północnej.
źródło
źródło
źródło

[Krystyna]

   
Żywotnik olbrzymi (Thuja plicata Donn ex D.Don, 1824)
- gatunek drzewa iglastego z rodziny cyprysowatych. Występuje w stanie dzikim
w zachodniej części Ameryki Północnej, wzdłuż wybrzeży Oceanu Spokojnego,
od Alaski po Kalifornię.
Korona gęsta, zwarta, regularnie stożkowata.
Samotnie rosnące drzewa zachowują gałęzie do samej ziemi.
Pień prosty, osiąga wysokość 60-65 m (w Polsce w uprawie dorasta do 30-35 m).
Gałęzie ułożone wachlarzowato, poziomo.
Kora głęboko bruzdkowana, o ciemnym, czerwonobrunatnym zabarwieniu, łuszczy się płatami.
Zastosowanie
Drzewo ozdobne - sprowadzone do Europy w połowie XIX wieku.
W Polsce sadzony w celach dekoracyjnych.
Żywotnik olbrzymi odgrywa istotną rolę w gospodarce leśniej Ameryki Północnej.
Wysoko cenione drewno stosowane było przez Indian do wyrobu kanu, na słupy totemowe.
Wykorzystywane jest także w tokarstwie i snycerstwie.

Największym na świecie znanym żyjącym przedstawicielem tego gatunku
jest żywotnik znad jeziora Quinault (ang. Quinault Lake Cedar).
Szacunkowo posiada łącznie 500 m3 drewna.
Rośnie w pobliżu północno-zachodniego brzegu jeziora Quinault na północ od miasta Aberdeen,
w stanie Waszyngton, około 34 km od wybrzeża Oceanu Spokojnego.
Drzewo ma 53 m wysokości i pień o średnicy 5,94 m.
Od 1988 roku żywotnik olbrzymi jest drzewem prowincjonalnym Kolumbii Brytyjskiej, prowincji Kanady.
http://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%BBywotnik_olbrzymi
źródło
żródło

[Krystyna]

   
Żywotnik wschodni Thuja orientalis
Biota wschodnia, platykladus wschodni dawniej żywotnik wschodni (Platycladus orientalis (L.) Franco)
 – gatunek rośliny iglastej należący do rodziny cyprysowatych.
 Jedyny przedstawiciel monotypowego rodzaju biota.
 Występuje w Korei, Mandżurii oraz na północnych obszarach Chin.
 Uprawiany w Japonii, także w Europie, głównie w rejonie Morza Czarnego i Śródziemnego.

Odmiana o wydłużonym jajowatym pokroju.
Najlepiej rośnie w dobrze nasłonecznionych, ciepłych i osłoniętych miejscach ogrodu.
Najbardziej lubi gleby zasobne w wapń oraz dostatecznie wilgotne.
Polecana do nasadzeń pojedynczo, w niewielkich grupach, na szpalery, nadaje się też na żywopłot.
 Osiąga wysokość ok. 2,5 m.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Biota_wschodnia

[Krystyna]

   
Żywotnik koreański (Thuja koraiensis)
Szeroki krzew o luźnym pokroju dorastający do 1-2 m wysokości, dopiero po wielu latach uprawy wykształcający wierzchołek i przyjmujący formę małego drzewa.
Kora na pędach cienka, czerwonobrązowa, łuszcząca się drobnymi płatkami.
Pędy zarówno wznoszące się, jak i opadające, a nawet leżące na ziemi.
Gałązki mocno spłaszczone, kompaktowe, okryte niewielkimi łuskami długości 1-3 mm, z wierzchu ciemnozielone, od spodu z wyraźnym, szerokim, białosrebrzystym rysunkiem.
Gałązki po roztarciu intensywnie pachną.
Szyszki męskie purpurowoczerwone, długości 1-3 mm, szyszki żeńskie długości 8-10 mm, złożone z 4 do 6 łusek, zielone, po dojrzeniu brązowe.
W porównaniu z innymi gatunkami żywotnika, żywotnik koreański ma znacznie delikatniejsze gałązki, bardziej zwarte, o silnie kontrastującej, zielonej barwie górnej powierzchni gałązek, z białą, umieszczoną na spodzie warstwą aparatów szparkowych.
Krzew rzadko spotykany w uprawie, nawet w ogrodach botanicznych i arboretach, mimo że jest wytrzymały na mróz.
Wymagania glebowe i wilgotnościowe przeciętne, stanowiska słoneczne.
Polecany przede wszystkim dla kolekcjonerów do uprawy w ogrodach przydomowych.

Zasięg geograficzny:  góry środkowej i północnej Korei oraz chińskiej prowincji Jilin do wysokości 2000 m n.p.m.
pochodzenie pierwsza publikacja: T. Nakai
wprowadzenie do handlu: w Europie gatunek wprowadzony do uprawy przez Ernesta Wilsona w 1917 roku, w Polsce sprowadzony do arboretum w Kórniku w 1930 roku.
źródło
źródło

[Krystyna]

   
Thuja sutchuenensis (Franch.) – gatunek drzewa z rodziny cyprysowatych.
Pochodzi z Chin, gdzie jest krytycznie zagrożonym endemitem w okolicy Chongqing w Syczuanie.

Gatunek ten jest małym lub średnim drzewem, osiągającym wysokość 20 m, chociaż obecnie nie zanotowano okazów o takiej wysokości. Pierwszy raz drzewo zostało udokumentowane przez francuskiego botanika Paula Guillaume'a Fargesa w 1892 i 1900.
Od tamtego czasu nie spotykano drzew tego gatunku.
 Przypuszczano nawet, że gatunek całkowicie wyginął.
Dopiero w 1999 odkryto ponownie niewielką liczbę tego żywotnika w okolicach, w których jego występowanie zanotował Farges.
Teren, na którym występuje Thuja sutchuenensis, został ogłoszony terenem chronionym ze względu na obecność tego właśnie gatunku

Thuja sutchuenensis es una conífera relictual de 20 m. de alto que al parecer ya está extinta en vida silvestre, pues ya no se ha vuelto a colectar de su habitat natural en el noreste de la provincia de Sichuan, y refleja la enorme presión demográfica que sufren estos bosques megadiversos ante el crecimiento de las ciudades y la frontera agrícola en China.
źródło
źródło
źródło
źródło

[Krystyna]

   

   
Żywotnik japoński (Thuja standishii)
źródło